Pierwsza książka autora, którą przeczytałem, wygrana z konkursu Histmag w maju.

Szczerze? Jeszcze nie czytałem takiej dziwnej książki. W dowcipny/oryginalny sposób są w niej wspomniane śmierci znanych nam postaci. Któż nie kojarzy pana Wołodyjowskiego, czy marszałka Rydza-Śmigłego, który okazał się słabym wodzem?

Antoni Kroh śmiało mówi o zjawisku, który postępuje odkąd upadł PRL, historia jest nie szanowana, zmieniana non stop. Gdyby zapytać kogoś, gdzie jest plac Wareckiego, czy też liceum Szenwalda? Nie ma, bo zmienili. Jakiż kraj, nie ma plam w swoich dziejach? Historia to nie tylko wzloty, ale i upadki. Po tej lekturze miałem taką rozkminę, i myślę sobie, że niezależnie jaka ta historia była, powinna pozostać nienaruszoną, bez zmieniania, bez wybielania faktów. Oczywiście place Stalina nie miały prawa bytu, ale nie można negować faktu, co sam Kroh mówił, że Polska wróciła na mapę(na stałe) dopiero w 1945 za sprawą towarzyszy sowieckich, nie mieliśmy wyboru, bo zachód nas sprzedał.

Książkę ubarwiają ciekawe wiersze oraz niezwykłe rysunki Barbary Magierowej.
No i anegdoty, wiedział ktoś, że był taki rosyjski oficer, co dał się omotać kobiecie i potrafił zabić kogokolwiek? Bo ona lubiła patrzeć na czyjąś śmierć?

Także smutna rzecz, nieprawdopodobna. Żyjemy w (nie)demokratycznej Polsce, a do dziś nikt nie wzniósł pomnika poległym w przewrocie majowym...

Oceniam na książkę na średnią. Nie mój klimat.

Dodam, że faktem jest, co można wynieść z książki, dziś historia to przedmiot, jaki już nie wzbudza szacunku i pielęgnowania pamięci.

Pierwsza książka autora, którą przeczytałem, wygrana z konkursu Histmag w maju.

Szczerze? Jeszcze nie czytałem takiej dziwnej książki. W dowcipny/oryginalny sposób są w niej wspomniane śmierci znanych nam postaci. Któż nie kojarzy pana Wołodyjowskiego, czy marszałka Rydza-Śmigłego, który okazał się słabym wodzem?

Antoni Kroh śmiało mówi o zjawisku, który postępuje odkąd...