Taka całkiem niedzisiejsza powieść. Nie co do pomysłu, bo to już w literaturze było, tylko co do wykonania. Pani Autorka jest nieprawdopodobną szczególarą, ale szczególarą nie bezmyślną, lecz wyrachowaną a w zasadzie mistrzowską. Bo do szczegółu ma zmysł fantastyczny, a co więcej, używa go do budowania klimatu każdej opowieści o życiu, które składają się na fabułę i dogłębną charakterystykę bohaterów. Pierwszo-, drugo- i trzecioplanowych, a każdy z nich jest krwisty jak befsztyk i zindywidualizowany, jakby Proulx nad każdym chciała się pochylić z najwyższym szacunkiem. Z początku czytelnik musi się przez te szczegóły przedzierać, ale stopniowo zaczynają wciągać, zaciekawiać, w końcu meblują wyobraźnię jak film 3D. No i emocje. Wprost albo pośrednio, ale zawsze w – jak to się kiedyś mawiało – wysokim diapazonie. Dużo smutku.
I o muzyce jest sporo, widać napracowanie, chociaż trzeba by było mieć sporo wiedzy, żeby za autorką nadążyć. Ja nie mam, nadążałem tyle o ile, ale mi to nie przeszkadzało.
Pewnie nie dla wszystkich, pewnie nie dla tych, którzy preferują krótkie, zwięzłe komunikaty, nie dla tych, co się spieszą, ale jak kto się lubi z książką zaprzyjaźnić, to bez wyrzutów sumienia polecę.

Taka całkiem niedzisiejsza powieść. Nie co do pomysłu, bo to już w literaturze było, tylko co do wykonania. Pani Autorka jest nieprawdopodobną szczególarą, ale szczególarą nie bezmyślną, lecz wyrachowaną a w zasadzie mistrzowską. Bo do szczegółu ma zmysł fantastyczny, a co więcej, używa go do budowania klimatu każdej opowieści o życiu, które składają się na fabułę i...