"Kroniki portowe" czytałam na wdechu. Te powieść, napisaną trzy lata później - z irytacją i zmuszając się, by poznać zamysł autorki.
Fakt, podziwiam ogromną pracę, jaka włożyła w przygotowanie, w zebranie drobnych faktów historycznych i szczegółów geograficznych związanych z losami imigrantów, głównie z Europy osiedlających się od XIX w. w USA, w mitycznej Ameryce.
Autorka w obszernych rozdziałach opisuje bardzo drobiazgowo losy imigrantów, kolejno z Meksyku,Afryki, Polski, Niemiec, Irlandii, Szkocji, kraju Basków, Szkocji... Wszyscy jechali do krainy, która miała odmienić ich nędzne życie a trafili do kraju równie nędznego, brudnego, pełnego śmieci,śmierdzących rynsztoków, rozwalających się domów. W dodatku ci, którzy przybyli tu wcześniej (a więc także migranci) mieli ich wszystkich za nic, za podludzi.
Do spojenia tych opowieści, jakże podobnych w gruncie rzeczy do siebie wymyśliła coś niby fajnego - przedmiot przechodzący z rąk do rąk, z plemienia do plemienia. To zielony guzikowy akordeon, tu symbol kultury narodowej, bo muzyka jest częścią każdej kultury. Pomysł w realizacji okazał się chyba karkołomny. Przez ostatnie kilka rozdziałów czekałam już tylko, kto wreszcie znajdzie przyklejone wewnątrz miecha akordeonu jedenaście banknotów tysiąc-dolarowych...
Trudno się czyta. Książka nuży mnogością podobnych do siebie opisów ludzkich losów, nadmiernymi szczegółami i nagromadzeniem nagłych śmierci, złych ludzi, dziwnych przypadków losowych. Ja wiem - pewnie autorce chodziło o pokazanie, że bez względu na nację i jej kulturę wszyscy jesteśmy takimi samymi ludźmi, że zbyt łatwo się wynaradawiamy, zapominamy o korzeniach, tradycjach. Ale dla czytelnika pokonanie tych pięciuset stron jest trudnym doświadczeniem.
Tylko dla wytrwałych.

"Kroniki portowe" czytałam na wdechu. Te powieść, napisaną trzy lata później - z irytacją i zmuszając się, by poznać zamysł autorki.
Fakt, podziwiam ogromną pracę, jaka włożyła w przygotowanie, w zebranie drobnych faktów historycznych i szczegółów geograficznych związanych z losami imigrantów, głównie z Europy osiedlających się od XIX w. w USA, w mitycznej Ameryce.
Autorka...

Książka o zwykłych niezwykłych ludziach.

Książka o zwykłych niezwykłych ludziach.

To chyba jedyna opowiesc, zakonczona w sposob zaskakujacy. Przyzwyczailam sie do twardego losu bohaterow A. Proulx, totez to zakonczenie wywarlo na mnie wrazenie, ktore trwa do dzis...latwiej zyc...

To chyba jedyna opowiesc, zakonczona w sposob zaskakujacy. Przyzwyczailam sie do twardego losu bohaterow A. Proulx, totez to zakonczenie wywarlo na mnie wrazenie, ktore trwa do dzis...latwiej zyc...

Ameryka, muzyka i akordeony, a szczególnie ten jeden – mały zielony akordeon guzikowy. To on jest tu głównym bohaterem i jego historia jest kanwą opowieści. Zbudowany w II połowie XIX wieku przez ubogiego Włocha, który emigrując do tej „ziemi obiecanej”, przywiózł go ze sobą.
Akordeon zmienia właścicieli. Są nimi potomkowie imigrantów z wielu krajów. Zazwyczaj są to bardzo ubodzy ludzie, z trudem zarabiający na utrzymanie swoje i swoich rodzin, często dzięki grze na akordeonach. Poznajemy ich historie i historie ich rodzin – zazwyczaj dramatyczne i wręcz tragiczne.
Opowieść ciągnie się prawie do końca XX wieku. Jest tu też dość obszerny rozdział poświęcony potomkom polskich imigrantów.

Ameryka, muzyka i akordeony, a szczególnie ten jeden – mały zielony akordeon guzikowy. To on jest tu głównym bohaterem i jego historia jest kanwą opowieści. Zbudowany w II połowie XIX wieku przez ubogiego Włocha, który emigrując do tej „ziemi obiecanej”, przywiózł go ze sobą.
Akordeon zmienia właścicieli. Są nimi potomkowie imigrantów z wielu krajów. Zazwyczaj są to bardzo...

Wymiata!

Wymiata!