Typowy Dygat - szczerość i prostota, a przy tym jakaś taka wrażliwość, może typowo męska, ale jednak. Trochę cynizmu, trochę ironii, ogólnie dobre opowiadania.

Typowy Dygat - szczerość i prostota, a przy tym jakaś taka wrażliwość, może typowo męska, ale jednak. Trochę cynizmu, trochę ironii, ogólnie dobre opowiadania.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Stanisława Dygata, którego wcześniej kojarzyłam głównie jako męża Kaliny Jędrusik. Książka zawiera trzy opowiadania pisarza: "Karnawał", "W cieniu Brooklynu" i "Dworzec w Monachium". We wszystkich dominuje tematyka wojny, okupacji, miłości, samotności i definiowania Polskości. Dwa pierwsze mi się podobały, trzecie najmniej (zbyt mocno osadzone jak dla mnie w PRL i poruszające mało już dziś aktualne tematy). Spodobał mi się styl autora i na pewno sięgnę po jego inne książki.

"Mogłem tylko stwierdzić, że samotność jest czymś śmiertelnie smutnym i że nie wymyślono przeciw niej trwalszego środka uodporniającego" (z opowiadania "Karnawał").

"Nie ma takiego nudziarza, który odpowiednio zareklamowany i podany do wierzenia, nie znalazłby tysięcy i dziesiątków tysięcy innych nudziarzy gotowych go za to nudziarstwo wielbić" (z opowiadania "W cieniu Brooklynu").

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Stanisława Dygata, którego wcześniej kojarzyłam głównie jako męża Kaliny Jędrusik. Książka zawiera trzy opowiadania pisarza: "Karnawał", "W cieniu Brooklynu" i "Dworzec w Monachium". We wszystkich dominuje tematyka wojny, okupacji, miłości, samotności i definiowania Polskości. Dwa pierwsze mi się podobały, trzecie najmniej (zbyt...

W wydaniu że zdjęcia, które posiadam jest tylko "Karnawał". Cytat, który najlepiej wg mnie wyjaśnia sens tego opowiadania: "Zacząłem na oczach Suzanne te fordanserke podrywac, ściskać się z nią po kątach i całować, specjalnie tak, żeby Suzanne widziała. (...) Wiedziałem, jak bardzo cierpi i cierpiałem wraz z nią, może nawet więcej, a to dla różnych przyczyn i po to, żeby Polacy byli niezrozumiani przez świat z własnej woli, gdy muszą być pomimo woli." (Str 42).
Ciekawa (dla mnie) sprawa, że nie wiedząc, że nazajutrz będę czytać "Karnawał", słuchałam wczoraj na Ninatece słuchowiska "Franciszek Starowieyski. Głosy z przeszłości." Franciszek Starowieyski ten, który ilustrowal to wydanie. Lubię takie zbiegi okoliczności.

W wydaniu że zdjęcia, które posiadam jest tylko "Karnawał". Cytat, który najlepiej wg mnie wyjaśnia sens tego opowiadania: "Zacząłem na oczach Suzanne te fordanserke podrywac, ściskać się z nią po kątach i całować, specjalnie tak, żeby Suzanne widziała. (...) Wiedziałem, jak bardzo cierpi i cierpiałem wraz z nią, może nawet więcej, a to dla różnych przyczyn i po to, żeby...

Dygat w pełnej krasie i w trzech dawkach. Książka zawiera trzy opowiadania tegoż autora. Są to w kolejności: "Karnawał", "W cieniu Brooklynu" (najkrótsze z nich) oraz "Dworzec w Monachium" (najdłuższe). Pierwsze i trzecie nawiązują do sławnego "Jeziora Bodeńskiego" i wykorzystują wątki z tej powieści. Drugie opowiadanie inne i skupia się na psychologicznych aspektach rodzinnych oraz mówi o samotności, tęsknocie i bliskości do drugiego człowieka.
Szlachetne, romantyczne, wyidealizowane wizje, obrazy i mity na temat Polski - to ważne aspekty poruszane na kartach tej książki. Każdy z nas jakąś wizję naszego kraju posiada. Już samo słowo Polska budzi zazwyczaj emocje i od razu w wyobraźni pojawia się mniej lub bardziej zgodny z rzeczywistością wizerunek tego państwa, ludzi tu mieszkających i jego historii. Szczególnie często nasz kraj zwykł być aż nadto uświęcany, idealizowany, czuło i łzawo koloryzowany. I zapewne większość z nas taki swój ideał kryształowej, wspaniałej, pięknej Polski gdzieś, choćby na dnie serca posiada i skrywa. Czasem, przy różnych okazjach on się ujawnia i daje o sobie znać. W książce często właśnie ów motyw mitycznego postrzegania Rzeczpospolitej przez obcokrajowców i nas samych Dygat wykorzystuje oraz refleksje na ten temat stanowią ważną, wartościową jej część. Nie tylko to warte tutaj uwagi. Obyczajowe i psychologiczne konstatacje, elementy historyczne, moralne wątpliwości narratora, interesujące postacie także mogą przyciągnąć czytelnika.
Oceniam książkę wysoko. Ciekawe opowiadania i ponadprzeciętne. Ich rewelacyjność zamykam w ogólnej ocenie 8/10. Mocne 8/10.

Dygat w pełnej krasie i w trzech dawkach. Książka zawiera trzy opowiadania tegoż autora. Są to w kolejności: "Karnawał", "W cieniu Brooklynu" (najkrótsze z nich) oraz "Dworzec w Monachium" (najdłuższe). Pierwsze i trzecie nawiązują do sławnego "Jeziora Bodeńskiego" i wykorzystują wątki z tej powieści. Drugie opowiadanie inne i skupia się na psychologicznych aspektach...