To książka, która jest można powiedzieć nietypową i właściwie niekompletną historią oraz spojrzeniem na życie autora. Pisze w niej o sobie, o literaturze, filmie i telewizji a także o znanych przestępstwach, jak również o kotach :-))

To książka, która jest można powiedzieć nietypową i właściwie niekompletną historią oraz spojrzeniem na życie autora. Pisze w niej o sobie, o literaturze, filmie i telewizji a także o znanych przestępstwach, jak również o kotach :-))

Bardzo dobra rzecz, dzięki której mogłem poznać bliżej jednego ze swoich ulubionych autorów. I jeszcze bardziej go polubić. :)

Bardzo dobra rzecz, dzięki której mogłem poznać bliżej jednego ze swoich ulubionych autorów. I jeszcze bardziej go polubić. :)

"Niewielu tylko pisarzy może pisać po wódce, lecz ja należę do nielicznych wyjątków"*


"Nie obstaję przy tym, że powieść kryminalna jest doskonałą formą ucieczki. Stwierdzam po prostu, że każde czytanie dla przyjemności jest ucieczką, bez względu na to, czy będzie to greka, matematyka, astronomia, Benedetto Croce, czy też Diary of the Forgotten Man. Kto twierdzi inaczej, jest snobem intelektualnym u nie ma pojęcia o sztuce życia."**



"Podobnie więc, jak każdy niedouczony ogół od stworzenia świata, zwraca on z westchnieniem ulgi do pisarza, który opowiada mu bajkę i nic poza tym. Mówić, że to co ten człowiek pisze, nie jest literaturą, to tak, jakby się mówiło, że książka nie może być dobra, jeżeli ma się ją ochotę czytać."***


Przytoczone powyżej cytaty nie do końca o tym świadczą, ale listy Raymonda Chandlera czyta się niemal tak dobrze, jak jego kryminały. Pisarz jest błyskotliwym rozmówcą, dowcipnym, sarkastycznym, nie raz i nie dwa, wrednym, jak sto diabłów, co tylko dodaje mu barwności. Korespondencja zebrana w "Mówi Chandler" dotyczy wielu aspektów życia pisarza, tak zawodowego (książki, wydawcy, scenopisarstwo inni pisarze),jak prywatnego (miłość do ukochanej żony, stosunek do ulubionej kotki).

Jaki obraz pisarza, czy szerzej człowieka, wyłania się z tej korespondencji? Na pewno świadomego wartości swoich książek, twardo stąpającego po ziemi i pozbawionego złudzeń, wiele z jego przemyśleń odnośnie literatury, sztuki, pracy, czy życia nie tracą na aktualności do dziś. Jednocześnie Chandler boleśnie przeżywał ignorancję krytyki względem własnych książek (według niego wartość literacka nawet najgenialniejszej powieści sensacyjnej, zawsze będzie deprecjonowana przez wszelkiej maści krytyków od literatury wysokiej, co w sumie do dziś nie uległo zmianie).





*s. 305
**s. 320- 321
***s. 62-63

"Niewielu tylko pisarzy może pisać po wódce, lecz ja należę do nielicznych wyjątków"*


"Nie obstaję przy tym, że powieść kryminalna jest doskonałą formą ucieczki. Stwierdzam po prostu, że każde czytanie dla przyjemności jest ucieczką, bez względu na to, czy będzie to greka, matematyka, astronomia, Benedetto Croce, czy też Diary of the Forgotten Man. Kto twierdzi...

Zbiór wybór tekstów Chandlera na temat literatury, własnej twórczości i życia. Kompilacja lekka i przyjemna. A na deser fragment niedokończonej przez Chandlera powieści o Marlowie („Poodle Springs”). Chandler jawi się w tym zbiorze przede wszystkim jako człowiek bardzo inteligentny i bardzo dowcipny, traktujący swoja twórczość rzemieślniczo, ale w dobrym znaczeniu tego słowa – dbającym przede wszystkim o styl i technikę. W równoległym wszechświecie przeczytałbym z radością powieść obyczajową Chandlera. Póki co mogę skupić się na poszukiwaniach jego trudno dostępnych opowiadań fantastycznych.

Zbiór wybór tekstów Chandlera na temat literatury, własnej twórczości i życia. Kompilacja lekka i przyjemna. A na deser fragment niedokończonej przez Chandlera powieści o Marlowie („Poodle Springs”). Chandler jawi się w tym zbiorze przede wszystkim jako człowiek bardzo inteligentny i bardzo dowcipny, traktujący swoja twórczość rzemieślniczo, ale w dobrym znaczeniu tego...

Bardzo ciekawe rozważania klasyka czarnego kryminału na temat jego techniki pisarskiej, kotów które uwielbiał czy kolegów piszących kryminały, pozycja obowiązkowa dla miłośników gatunku.

Bardzo ciekawe rozważania klasyka czarnego kryminału na temat jego techniki pisarskiej, kotów które uwielbiał czy kolegów piszących kryminały, pozycja obowiązkowa dla miłośników gatunku.

Raymond Chandler o sobie, o śmierci żony, o kryminałach, o Hollywood, o kotach, o słynnych przestępstwach, o swoim najsłynniejszym detektywie. Inteligentnie, ze smakiem i humorem. Bardzo ciekawe spostrzeżenia, często krytyczne, ale obiektywne.
ps. rozdział o kotach cudowny :)

Raymond Chandler o sobie, o śmierci żony, o kryminałach, o Hollywood, o kotach, o słynnych przestępstwach, o swoim najsłynniejszym detektywie. Inteligentnie, ze smakiem i humorem. Bardzo ciekawe spostrzeżenia, często krytyczne, ale obiektywne.
ps. rozdział o kotach cudowny :)

Są tu zebrane listy Chandlera podzielone w zależności od tematyki, której dotyczą. Na przykład:
- Chandler o powieści kryminalnej,
- Chandler o świecie filmu i o telewizji,
- Chandler o kotach,
- Chandler o Philipie Marlowe,
Czyta się to rewelacyjnie, bo pisarz jest cały czas sobą. Odpala czasami takie petardy, że gdy próbowałem niektóre przepisywać jako cytaty, to dałem sobie spokój, bo zamiast czytać, to bym przepisywał.
Oprócz listów książka zawiera nigdy nie publikowane opowiadanie „Dwoje pisarzy” – obyczajowe, świetne. Poza tym jest tam esej „Skromna sztuka pisania powieści kryminalnych”. No i początek powieści „Pudli Zdrój”, której Chandler nie zdążył dokończyć przed śmiercią; zrobił to za niego Robert B. Parker w powieści „Tajemnice Poodle Springs”.
Podsumowując: rewelacyjne uzupełnienie twórczości i biografii R. Chandlera.

Na koniec dodam fragment wstępu Krzysztofa Mętraka:
„ Nieco nonszalanckie mistrzostwo tego pisarza wywiera więc piętno na narracji, wykorzystującej swoistą kombinację goryczy i ironii, cyniczno-przewrotny podtekst, wyraźne elementy burleski. Chandler jest mistrzem sarkastycznego aforyzmu, a jego język jest pełen dowcipu, którego istotę stanowi zaskakujące porównanie, niespodziewana metafora i przesadnia. Bogactwo tropów stylistycznych, czysto poetycka umiejętność zaskoczenia słowem, obrazem, metaforą stwarza jedyny w swoim rodzaju styl narracji, którego tła naprawdę nikomu nie udało się podrobić.”

Są tu zebrane listy Chandlera podzielone w zależności od tematyki, której dotyczą. Na przykład:
- Chandler o powieści kryminalnej,
- Chandler o świecie filmu i o telewizji,
- Chandler o kotach,
- Chandler o Philipie Marlowe,
Czyta się to rewelacyjnie, bo pisarz jest cały czas sobą. Odpala czasami takie petardy, że gdy próbowałem niektóre przepisywać jako cytaty, to dałem...

Chandler wyłania się z tej książeczki taki , jakim chciałam go widzieć.
Jego przemyślenia ,poglądy ,zasady - współgrają z moimi ,są dla mnie interesujące .
.
Ale niech cytaty mówią za siebie :

Chandler o sobie;
-Nie jestem towarzyski ,bo łatwo się nudzę ,a przeciętność nie zadowala mnie ani u ludzi ,ani w życiu.
-Pisuję zrywami…..tylko wtedy ,kiedy mam na to ochotę.
-Wciąż uważam się za amatora i robię wszystko tak ,żeby moja praca była dla mnie przyjemnością.
-Pisarz musi co pół roku czytać swoje książki ,żeby mu nie groziło napisanie którejś po raz drugi.
Cierpię na atrofię pomysłowości. Potrafię pisać błyskawicznie, ale sam siebie nudzę….

O brukowcach, z których kpi sobie w żywe oczy.
-Przeznaczone są dla ludzi ,którzy przy czytaniu poruszają wargami.

O telewizji w roku 1950
-Wystarczy pokręcić gałkami,z którymi radzą sobie wszystkie małpy człekokształtne ,rozpieramy się w fotelu i opróżniamy głowę z wszelkich myśli.I oto oglądamy bańki wznoszące się z pierwotnej magmy .Nie ma potrzeby się skupiać.Nie trzeba reagować.Nie trzeba nic pamiętać.Nie odczuwamy braku myśli, bo nie są nam potrzebne .Poza tym wszystko jest spokojem i beztroską.Nirwana dla ubogich.A jeśli przyjdzie jakiś złośliwiec i powie,że wyglądamy jak mucha na kuble śmieci,to nie zwracajmy na niego uwagi.

O żonie
- Była biciem mojego serca.
Przez trzydzieści lat ,dziesięć miesięcy i cztery dni Cissy była światłem mojego życia ,całą moją ambicją. Wszystko inne , co robiłem , było tylko ogniskiem , aby mogła ogrzać ręce.

Na koniec dodam jeszcze ,że wreszcie poznałam dokładny życiorys Marlowa ,jego upodobania i słabości , gdzie i jak mieszka , co lubi ,a czego nie toleruje ,jaki jest naprawdę .I są to wiadomości prosto ze źródła.

Tak. zdecydowanie lubię nie tylko twórczość Raymonda Chandlera, osobowość tego pana jest równie fascynująca.

Chandler wyłania się z tej książeczki taki , jakim chciałam go widzieć.
Jego przemyślenia ,poglądy ,zasady - współgrają z moimi ,są dla mnie interesujące .
.
Ale niech cytaty mówią za siebie :

Chandler o sobie;
-Nie jestem towarzyski ,bo łatwo się nudzę ,a przeciętność nie zadowala mnie ani u ludzi ,ani w życiu.
-Pisuję zrywami…..tylko wtedy ,kiedy mam na to...

Wybór korespondencji Chandlera.
Książkę podzielono na rozdziały: Chandler o Chandlerze, Chandler o powieści kryminalnej, Chandler o rzemiośle pisarskim, Chandler o świecie filmu i telewizji, Chandler o sprawach wydawniczych, Chandler o kotach, Chandler o znanych przestępstwach, Chandler o swoich opowiadanich, powieściach i o Philipie Marlowe.
Oprócz tego - bonus w postaci opowiadania pt 'Dwoje pisarzy', eseju 'Skromna sztuka pisanie powieści kryminalnych' oraz kilku pierwszych rozdziałów ostatniej, niedokończonej powieści Chandlera - 'Pudli Zdrój' (znaczy, dokończonej potem przez Roberta B. Parkera). Dla miłośników twórczości Chandlera (a przynajmniej wypada wcześniej przeczytać kilka jego książek). Czyta się znakomicie - polecam.

Wybór korespondencji Chandlera.
Książkę podzielono na rozdziały: Chandler o Chandlerze, Chandler o powieści kryminalnej, Chandler o rzemiośle pisarskim, Chandler o świecie filmu i telewizji, Chandler o sprawach wydawniczych, Chandler o kotach, Chandler o znanych przestępstwach, Chandler o swoich opowiadanich, powieściach i o Philipie Marlowe.
Oprócz tego - bonus w postaci...