Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdyby Henry Kissinger był postacią literacką stworzoną przez Georga R.R. Martina lub Joe Abercrombiego na pewno byłby ulubieńcem czytelników. Diablo inteligentny, błyskotliwy, czarujący, dowcipny, ale też dbający przede wszystkim o własny interes i kompletnie amoralny - wypisz wymaluj lord Littefinger z Gry o Tron. Niestety zły los sprawił, że Kissinger nie narodził się w wyobraźni żadnego pisarza parającego się fantastyką, a w niemieckim Furth w 1923 roku, co więcej prowadził politykę zagraniczną największego mocarstwa XX wieku.

Sama biografia jest ok, ale dla mnie zbyt amerykocentryczna, trochę zabrakło mi również podsumowania spuścizny Kissingera - efektów długofalowych jego polityki (co poniekąd tłumaczy fakt, że książka była wydana w latach 90' gdy był on aktywny zawodowo). Poza tym, jak to u Isaacsona, jest dokładnie, miejscami drobiazgowo, ale czyta się dobrze i lekko. No i polskie wydanie (Zysk i S-ka) to mistrzostwo.

Gdyby Henry Kissinger był postacią literacką stworzoną przez Georga R.R. Martina lub Joe Abercrombiego na pewno byłby ulubieńcem czytelników. Diablo inteligentny, błyskotliwy, czarujący, dowcipny, ale też dbający przede wszystkim o własny interes i kompletnie amoralny - wypisz wymaluj lord...

Rozwiń Zwiń

Z podejrzliwością podchodzę do tekstów magicznie odnalezionych i wydanych po śmierci autorów, bo zazwyczaj to nie przypadek sprawił, że owe rękopisy leżały zapomniane w szafie pod stertą bielizny, na dysku twardym komputera, czy za kanapą. Dwa najczęstsze powody takiej sytuacji to: teksty są za słabe, lub zbyt intymne, by ujrzały światło dzienne i tylko niepowstrzymana niczym przypływ dolarów, pazerność wydawców wypycha je do czytelników.

Dlatego bardzo ucieszyło mnie, że "Pociągnięcie pióra" to jeden z tych chlubnych wyjątków potwierdzających regułę i jednoznacznie pokazał, że spadkobiercy twórczości Pratchetta poważnie podchodzą do ostatniej woli pisarza, nie próbując wydawać postawionych przez niego niedokończonych powieści i nie reanimują jego porzuconych pomysłów*. Skąd zatem wzięły się teksty opublikowane w tym zbiorze? Pratchett, jeszcze gdy był dziennikarzem, pisywał te "zaginione opowiadania" na potrzeby gazet pod pseudonimem Patrick Kearns i nie magia, a ciężka praca fanów sir Terry'ego, przeczesując w narodowej bibliotece roczniki starych gazet w poszukiwaniu śladów tajemniczego Patricka Kearnesa, pozwoliła im ponownie trafić do ludzi. Czy ich praca się opłaciła?

Opowiadania są różne, jedne błyskotliwe inne pomysłowe, prawie wszystkie urocze w stylu dawnego SF, trochę czuć, że Pratchetta (Kearansa) ograniczała przestrzeń gazetowych kolumn i odcinkowa forma opowiadań, i że nie jest to jeszcze ten Pratchett od Świata Dysku - tym niemniej - fani sir Terrego powinni być zadowoleni mogąc zobaczyć jak kształtował się jego styl i rozwijał warsztat. Również fani humorystycznego SF z lat 60' i 70' powinni być zadowoleni, ale ten zbiór to raczej miła, przyjemna ciekawostka. Wiele opowiadań była dla mnie nieczytelna, nie rozumiałem kontekstu historii mocno osadzonych w czasie i miejscu pytania, lub w brytyjskim folklorze (tutaj z pomocą przyszedł tłumacz - niezrównany Piotr W. Cholewa). Całościowo jednak zbiór jest niezły i powinien zadowolić fanów Pratchetta.





*Jeśli wierzyć Robowi Wilkinsowi, wieloletniemu sekretarzowi Pratchetta i opiekunowi jego literackiej spuścizny, wszystko co pisarz pozostawił po sobie zostało całkowicie i nieodwracalnie zniszczone.

Z podejrzliwością podchodzę do tekstów magicznie odnalezionych i wydanych po śmierci autorów, bo zazwyczaj to nie przypadek sprawił, że owe rękopisy leżały zapomniane w szafie pod stertą bielizny, na dysku twardym komputera, czy za kanapą. Dwa najczęstsze powody takiej sytuacji to: teksty ...

Rozwiń Zwiń

Bardzo interesujące szkice o starożytnej Grecji. Autor, na podstawie analizy licznych tekstów źródłowych, ciekawie opowiada o tym co nas ze starożytnymi łączy i dzieli. Zdziwiło mnie jak mocno postrzeganie świata przez Hellenów odbiegało od naszego, jak innymi motywacjami kierowali się w życiu i jak patrzyli na świat. Te eseje dają porządne fundamenty do dalszego zgłębiania historii starożytnych Greków.

Bardzo interesujące szkice o starożytnej Grecji. Autor, na podstawie analizy licznych tekstów źródłowych, ciekawie opowiada o tym co nas ze starożytnymi łączy i dzieli. Zdziwiło mnie jak mocno postrzeganie świata przez Hellenów odbiegało od naszego, jak innymi motywacjami kierowali się w ż...

Rozwiń Zwiń

Fajne to było, kolejna "górska" książka Michała Śmielaka, która mi podeszła przede wszystkim dzięki specyficznemu klimatowi klimatowi Bieszczadzkiej wioski i jej mieszkańców - wszyło z tego takie "Ranczo" na sterydach i chociaż punkt wyjścia jest absurdalny, żeby nie powiedzieć durny, a w środku akcja staje się nieco zbyt zagmatwana (miałem problem z ogarnięciem, który policjan jest czyim synem/zięciem/mężem/bratem) to finalnie "Pomruk" to dobra historia, sprawnie napisana i dająca kupę przyjemności.
Odnajduję się w górach Śmielaka bez mapy.

Fajne to było, kolejna "górska" książka Michała Śmielaka, która mi podeszła przede wszystkim dzięki specyficznemu klimatowi klimatowi Bieszczadzkiej wioski i jej mieszkańców - wszyło z tego takie "Ranczo" na sterydach i chociaż punkt wyjścia jest absurdalny, żeby nie powiedzieć durny, a w ...

Rozwiń Zwiń

Kolejny udany tom "Światów Pilipiuka". Doktor Skórzewski (2 świetne opowiadania) jak zawsze w formie, Robert Storm też daje radę, poszukiwania zaginionej armaty wciągnęły mnie bez reszty, a opowiadanie o Klementynce miło zaskoczyło. Jedynie w ostatnim i zarazem tytułowym opowiadaniu prawie udławiłem się zbyt dużą porcją poglądów Pilipiuka na temat zgniłego zachodu. Tak czy inaczej opowiadania Wielkiego Grafomana niezmiennie dają mi wiele radości. Czekam na kolejne tomy.

Kolejny udany tom "Światów Pilipiuka". Doktor Skórzewski (2 świetne opowiadania) jak zawsze w formie, Robert Storm też daje radę, poszukiwania zaginionej armaty wciągnęły mnie bez reszty, a opowiadanie o Klementynce miło zaskoczyło. Jedynie w ostatnim i zarazem tytułowym opowiadaniu prawie...

Rozwiń Zwiń

Fajne, pomysłowe, z przekombinowanym zakończeniem. Slasher z wątkiem kryminalnym, dobrze Śmielakowi wychodzi to mieszanie gatunków w górskim anturażu, jeśli do czegoś miałbym się przyczepić to do stężenia suchych żartów w dialogach między uczestnikami feralnego wieczoru kawalerskiego.

Fajne, pomysłowe, z przekombinowanym zakończeniem. Slasher z wątkiem kryminalnym, dobrze Śmielakowi wychodzi to mieszanie gatunków w górskim anturażu, jeśli do czegoś miałbym się przyczepić to do stężenia suchych żartów w dialogach między uczestnikami feralnego wieczoru kawalerskiego.

Fajna powieść z pogranicza horroru i kryminału, na pewno przypadnie do gustu czytelnikom gazet takich jak "Fakty i mity" czy "Nie" i górskich włóczęg. Michał Śmielak znalazł swoją niszę i konsekwentnie ją eksploruje. Drugi tom przygód Kosmy Ejchersta chyba nawet lepszy niż pierwszy.

Fajna powieść z pogranicza horroru i kryminału, na pewno przypadnie do gustu czytelnikom gazet takich jak "Fakty i mity" czy "Nie" i górskich włóczęg. Michał Śmielak znalazł swoją niszę i konsekwentnie ją eksploruje. Drugi tom przygód Kosmy Ejchersta chyba nawet lepszy niż pierwszy.

Obstawiałem, że przy trzecim tomie ta seria dostanie zadyszki, a ty proszę - miła niespodzianka. Juan Gómez-Jurado konsekwentnie prowadzi fabułę, odkrywa przed czytelnikami nowe fakty z młodości Antonii, akcja idzie do przodu jak front burzowych zmierzając do nieuchronnego finału. Jeśli podobały wam się poprzednie tomy, to trzeci również podejdzie. Dobry lekki thriller.

Obstawiałem, że przy trzecim tomie ta seria dostanie zadyszki, a ty proszę - miła niespodzianka. Juan Gómez-Jurado konsekwentnie prowadzi fabułę, odkrywa przed czytelnikami nowe fakty z młodości Antonii, akcja idzie do przodu jak front burzowych zmierzając do nieuchronnego finału. Jeśli po...

Rozwiń Zwiń

Dydaktyczne mordobicie.

Klasyczne mieszane uczucia. Wątki sensacyjne i poniekąd obyczajowe (relacje międzyludzkie) były świetne - sam punkt wyjścia, bohaterowie, motyw zemsty - cymes, jak filmy sensacyjne z lat '90, jak Lee Child w najwyższej formie. Wątki pozafabularne - edukacyjne - sytuacja Afroamerykanów na południu USA jest do bólu toporny i męczący - jakby ktoś poprosił Chat GPT o napisanie powieści z uwzględnieniem potrzeb przyszłej adaptacji na Netflixie, chociaż z tej całej dydaktycznej paplaniny wynikła niesamowicie udana scena dyskusji czarnoskórego Ike z barmanem z gejowskiego baru, ogólnie jednak Cosby to nie Steinbeck, który świetnie uchwycił rasizm panujący na południu w Podróżach z Charleyem, ani Spike Lee, który w Green booku również świetnie to pokazał.

Wielki minus dla Agory za tłumaczenie i redakcję powieści - przekładanie dosłownie angielskich zwrotów, które po polsku nie mają sensu (co to jest "syndrom miejskiej myszki"?) i brzydkie zdania w stylu "Ike omal od razu go nie zastrzelił", kwiatki jak motocykl taranujący auto osobowe doprowadzając je do dachowania, to norma w Kolczastych łzach, a wystarczyło na przykład wejść w Google, żeby sprawdzić, że Bronco to żaden motocykl a olbrzymi model samochodu Forda...

W każdym razie czyta się fajnie.

Dydaktyczne mordobicie.

Klasyczne mieszane uczucia. Wątki sensacyjne i poniekąd obyczajowe (relacje międzyludzkie) były świetne - sam punkt wyjścia, bohaterowie, motyw zemsty - cymes, jak filmy sensacyjne z lat '90, jak Lee Child w najwyższej formie. Wątki pozafabularne - edukacyjne - syt...

Rozwiń Zwiń

Kronika Wielkiej Wisły. Na przełomie wieków Wisła Kraków, przede wszystkim dzięki pieniądzom właściciela TeleFoniki Bogusława Cupiała, całkowicie zdominowała rodzimą piłkę klubową. W przaśnych czasach zrujnowanych stadionów, korupcji i ogólnej bylejakości, krakowski klub jawił się jako zapowiedź nowej, lepszej ery dla polskiej piłki. Nadzieje Wisła spełniła połowicznie - zabrakło przede wszystkim sukcesów w europejskich pucharach. Finalnie złe zarządzanie, niecierpliwość ekscentrycznego właściciela i ogólnie toksyczność krakowskiego środowiska niemal doprowadziły klub do upadku - można by powiedzieć, że w Wiśle brakowało wszystkiego oprócz pieniędzy.

Z perspektywy czasu perypetie krakowian świetnie sprawdzają się w formie anegdot. Ekscesy gwiazd, egzotyczni zawodnicy, barwni trenerzy i działacze za wszelką cenę starający się zdobyć przychylność wszechwładnego właściciela klubu, zostali przez Mateusza Migę opisani lekko i ze swadą. Książkę czyta się z przyjemnością i na pewno przypadnie ona do gustu czytelnikom pamiętającym tą wielką drużynę. Dla młodszych może być to ciekawy zapis wcale nie tak dawno minionych. Praca jaką wykonał autor zbierając materiały do książki może imponować. Miga odświeża publikacje prasowe "z epoki", przepytuje bohaterów opisywanych wydarzeń, do pełni szczęścia brakuje tylko wypowiedzi Bogusława Cupiała.

Ale autor nie ogranicza się do anegdotek i śmiesznostek. Porusza też ważne i niekiedy tragiczne tematy, rozdrapuje rany - jak tragiczny wypadek samochodowy z udziałem piłkarzy akademii Wisły, przypomina o tym, czego - mimo szumnych zapowiedzi - osiągnąć się nie udało, jak stworzenie szkółki z prawdziwego zdarzenia.

Jeśli pamiętacie tamte czasy, to warto książę Mateusza Migi przeczytać, bo to kawał historii polskiej piłki klubowej zapisany w bardzo przestępnej formie, jeśli zaś przygody Wielkiej Wisły znacie jedynie z opowieści ojców i wujków, ewentualnie ze skrótów spotkań zamieszczonych na Youtubie, to też polecam - warto poznać te dziwne czasy i mimo wszystko docenić obecny kształt naszej klubowej piłki.

Kronika Wielkiej Wisły. Na przełomie wieków Wisła Kraków, przede wszystkim dzięki pieniądzom właściciela TeleFoniki Bogusława Cupiała, całkowicie zdominowała rodzimą piłkę klubową. W przaśnych czasach zrujnowanych stadionów, korupcji i ogólnej bylejakości, krakowski klub jawił się jako zap...

Rozwiń Zwiń