Świat „Nekroskopa” jest na tyle rozbudowany, że wiele postaci mogło spokojnie stać się bohaterami osobnych opowiadań. Uznałem więc, że zrobienie z jednego tomów cyklu zbioru opowiadań było dobrym pomysłem. W rzeczywistości jednak ci inni „dziwni bohaterowie” z tytułu to tak naprawdę postacie z dwóch innych cyklów autora – „Tytus Crow” oraz niedokończonego po polsku cyklu o Krainie Snów.

Zbiór otwiera „Martwy Eddy”. W tym opowiadaniu Harry Keogh udaje się do Las Vegas w towarzystwie zmarłego mechanika jednorękich bandytów. Niestety zarówno przygody Keogha, jak i opowieść Eddy’ego są bardzo schematyczne i nużące. Naprawdę szkoda.

Drugie opowiadanie czyli „Sny dinozaurów” zapowiadało się bardzo ciekawie. Harry Keogh odkrywa, że może doświadczać przeżyć dinozaurów dotykając ich kości. Można to było poprowadzić w bardzo interesującą stronę rozbudowując tym samym świat „Nekroskopa”. Jednakże zamiast tego zostaje szybko wprowadzony ludzki zmarły, a całość zamienia się w kolejną schematyczną historię o zemście zza grobu.

Ostatnim opowiadaniem o Harrym w zbiorze jest „Wskrzeszenie”. Bohater postanawia sięgnąć po nekromancję, aby wskrzesić swoją matkę. Jest to naprawdę dobre i przemyślane opowiadanie, które trochę nawiązuje do „Przypadku Charlesa Dextera Warda” Howarda Phillipsa Lovecrafta. Niestety przerażający wydźwięk historii psuje zwrot akcji w finale, który konieczny był do zachowania spójności z resztą tomów cyklu.

„Początek” to pierwsze opowiadanie w zbiorze łączące się z cyklem o Tytusie Crow. Najprawdopodobniej jest to prequel, bo opowiada o wydarzeniach sprzed lat – złodziej grobowców kradnie miksturę o niezwykłych właściwościach. Niestety niewiele tak naprawdę dowiadujemy się o samym eliksirze, więcej jest tu uciekania przed bliżej nieokreślonym zagrożeniem. Być może w kontekście cyklu ten tekst ma duże znaczenie, ale dla mnie był on trochę o niczym.

W następnym opowiadaniu czyli „Władcy robaków” Tytus Crow najmuje się jako sekretarz pewnego ekscentryka. Tak do połowy tekst bardzo dobrze buduje atmosferę grozy. Jednakże kiedy już zostają ujawnione pewne tajemnice, to akcja zaczyna się niemiłosiernie dłużyć i prowadzić do dosyć oczywistego finału. Plus za wykorzystanie numerologii.

Ostatni tekst o Tytusie Crow w tym zbiorze to „Imię i liczba”. Tutaj Tytus w latach 60. musi zmierzyć się z pewnym przedsiębiorcą, który chce doprowadzić do nuklearnej zagłady. Niestety widać tutaj brak pomysłów i tekst zupełnie mnie nie wciągnął. Nie podobało mi się też usilne połączenie przeciwnika z siłami nadprzyrodzonymi.

„Magiczne trunki Naxasa Nissa” przenosi czytelnika do cyklu o Krainie Snów. Nie jest to horror, lecz typowe fantasy. Głównymi bohaterami są dwaj awanturnicy – David Hero i Eldin Wędrowiec. Tutaj zostali wysłani z misją zajęcia się podejrzanym kuglarzem Naxasem Nissem. Historyjka jest bardzo zabawna i dosyć pomysłowa. Miło się ją czytało, chociaż sami bohaterowie nie byli zbyt oryginalni.

Zbiór zamyka poważniejszy tekst „Złodziej snów”. David Hero musi ruszyć na wyprawę w poszukiwaniu Eldina. Przygotowanie do wyprawy trwa bardzo długo i nie jest zbyt zajmujące. Tekst ratuje dopiero finałowe starcie z przeciwnikiem o specyficznych właściwościach.

Niestety nie jest to zbyt dobry zbiór. Jedynie „Wskrzeszenie” i „Magiczne trunki…” zapadają w pamięć. Reszta tekstów szybko wylatuje z głowy i nie czyta się ich za dobrze.

Świat „Nekroskopa” jest na tyle rozbudowany, że wiele postaci mogło spokojnie stać się bohaterami osobnych opowiadań. Uznałem więc, że zrobienie z jednego tomów cyklu zbioru opowiadań było dobrym pomysłem. W rzeczywistości jednak ci inni „dziwni bohaterowie” z tytułu to tak naprawdę postacie z dwóch innych cyklów autora – „Tytus Crow” oraz niedokończonego po polsku cyklu o...

Ostatni tom, najgorszy i mam wrażenie, że wymęczony przez autora. jednak gdy człowiek przeczyztał 15 wcześniejszych części to i ta powinien.

Ostatni tom, najgorszy i mam wrażenie, że wymęczony przez autora. jednak gdy człowiek przeczyztał 15 wcześniejszych części to i ta powinien.

Cykl Nekroskop - nie można się oderwać! Fenomenem jest to, że tyle napisanych części, a tak samo historia fascynuje, nawet może coraz bardziej...:-)

Cykl Nekroskop - nie można się oderwać! Fenomenem jest to, że tyle napisanych części, a tak samo historia fascynuje, nawet może coraz bardziej...:-)

Cały cykl rewelacyjny, uzasadnienie przy pierwszym tomie ;-)

Cały cykl rewelacyjny, uzasadnienie przy pierwszym tomie ;-)

Wiem, że Lumley wyciska swoją cudowna opowieść jak cytrynę, ale... nie przeszkadza mi to i robi to nadal w dobrym stylu.

Wiem, że Lumley wyciska swoją cudowna opowieść jak cytrynę, ale... nie przeszkadza mi to i robi to nadal w dobrym stylu.