Wielkie pustkowie

Sertão i jagunço. Terminy te, oznaczające półpustynne połacie w południowo-wschodniej Brazylii oraz ich dziewiętnastowiecznych, uzbrojonych i nadaktywnych mieszkańców płci męskiej, konstytuują tę słynną opowieść. Przedstawia ona bardzo interesujący świat i składa się z dość niepowtarzalnej plątaniny mądrości i komunałów.
Niestety, jest przy tym mocno chaotyczna i zdecydowanie przegadana. Autor zapomniał chyba, że inaczej opowiada się historie przy ognisku, a inaczej przedstawia je w książkach. Sama egzotyka nie jest w stanie unieść tego ciężkiego tomu.

Sertão i jagunço. Terminy te, oznaczające półpustynne połacie w południowo-wschodniej Brazylii oraz ich dziewiętnastowiecznych, uzbrojonych i nadaktywnych mieszkańców płci męskiej, konstytuują tę słynną opowieść. Przedstawia ona bardzo interesujący świat i składa się z dość niepowtarzalnej plątaniny mądrości i komunałów.
Niestety, jest przy tym mocno chaotyczna i...

Książka stanowi opis przeżyć bohatera w zbójeckiej bandzie. Znajdziemy tu ciekawe filozoficzne rozważania o Bogu, szatanie, śmierci;

„Co nie jest Bogiem, jest w ręku diabła”

„Człowiek pragnie nieba, bo pragnie końca”

Z bardziej imponujących fragmentów pozostał mi w pamięci przesąd o zdobyciu odwagi poprzez zabicie jaguara i zjedzenie jego serca.

Generalnie jednak bardzo opornie szła mi lektura. Przez większość czasu spędzonego nad książką solidnie się wynudziłem, czego nie zmienią pojawiające się od przypadku rewelacyjne fragmenty. Styl narracji przypomina nieco Prousta, może i Joyce’a. Czasami zdarzały się co pikantniejsze fragmenty, jak ten paradoksalny, iż „Porządna kobieta była z tej kur*y”.

Ogólnie jednak nie jest to książka, którą czyta się z zapartym tchem od deski do deski, choć pewnie znajdzie się garstka koneserów lubujących się w drobiazgowym roztrząsaniu przeczytanego tekstu i uzna tą powieść za wybitną, choć ja akurat stosunkowo szybko się pogubiłem i mało miałem radości z lektury.

Książka stanowi opis przeżyć bohatera w zbójeckiej bandzie. Znajdziemy tu ciekawe filozoficzne rozważania o Bogu, szatanie, śmierci;

„Co nie jest Bogiem, jest w ręku diabła”

„Człowiek pragnie nieba, bo pragnie końca”

Z bardziej imponujących fragmentów pozostał mi w pamięci przesąd o zdobyciu odwagi poprzez zabicie jaguara i zjedzenie jego serca.

Generalnie jednak bardzo...

Coś niebywałego.
Pierwsze, powiedzmy, sto stron nuży, dłuży się i nudzi. Wchodząc jednak w opowieść, która jest monologiem Riobaldo bez choćby najmniejszego oddechu (żadnych rozdziałów czy chociaż podwójnego odstępu), zaczynamy śledzić i odkrywać dziwną relację z Diadorimem, naturę "grande sertão" i realia życia cangaceiros.
Ale przyciąga głównie to pierwsze. I taka moja rada - nie czytajcie żadnych spoilerów przed lekturą...

Coś niebywałego.
Pierwsze, powiedzmy, sto stron nuży, dłuży się i nudzi. Wchodząc jednak w opowieść, która jest monologiem Riobaldo bez choćby najmniejszego oddechu (żadnych rozdziałów czy chociaż podwójnego odstępu), zaczynamy śledzić i odkrywać dziwną relację z Diadorimem, naturę "grande sertão" i realia życia cangaceiros.
Ale przyciąga głównie to pierwsze. I taka moja...