W blasku szpady

Ramotka.
Czytałem to dziełko jak mały byłem. To opowiastka o dziejach szlachciury powracającego z zagranicznych wojaży i rozbijającego się po Polsce końca XVII wieku.
Historia w oczywisty sposób nawiązująca do Trylogii Sienkiewicza. By nie było wątpliwości jako motto znajduje się fragment „Potopu”.
Tyle zalet.
Do „Potopu” to się w żaden sposób nie umywa. Tak naprawdę to nic nadzwyczajnego.

Nie wiem skąd autorowi przyszło na myśl, że w ówczesnej Rzeczypospolitej na południowo – wschodnich kresach dzieciom nadawano takie imiona jak Amadeusz, Luiza albo Grażyna. Pomieszanie z poplątaniem. W jednym wypadku pewnie w celu obrzydzenia obczyzny, Amadeusz i Luiza muszą kojarzyć się z jakąś francuską zgnilizną, ale Grażyna? Dziwne. Tak mi się zdaje, że Mickiewicz je stworzył. A jeśli stworzył to sto lat wcześniej nikt nie powinien go używać, bo go nie było.

Intryga, a właściwie intrygi. Mój Boże, tak one przewidywalne, że żal zadek ściska. Bohaterowie do przesady cyniczni, przez to całkowicie nieautentyczni, gdy z tym cynizmem za łatwo się zdradzają. Prawdziwi cynicy raczej ukrywają swój brak zasad.
Magnatka gada ze swym dworakiem niewiarygodnie otwarcie jak nie przymierzając przekupa. Ba, uwodzić się pozwala. Nadzieje mu daje. Gdzie skromność tamtego wieku, gdzie zwykła ostrożność by cnoty niewieściej nie wydać na pomówienie? Bzdura!

Wymowa. Cóż, zapewne naznaczona czasem powstania (socjalizm w pełnej krasie), kiedy to trzeba było dawać odpór wstecznictwu. Tamte lata to w Polsce radosne zaciągania długów (podobnie jak dziś), poczucie, że przed nami radosne używanie i wyśmiewanie przebrzmiałych tradycji, bo co dzień rodziły się nowe, postępowe i lepsze.

Ze względu na sentyment, bo czytałem to jako dzieciak, dam temu dziełku pięć gwiazdek. Ale polecać nie będę. Jeśli przeczyta tę książkę ktoś odpowiedni mi wiekiem, to zazgrzyta zębami, jeśli dziecko, gust sobie popsuje i nie sięgnie do prawdziwych pereł gatunku takich jak Trylogia Sienkiewicza i Dumasa, a szkoda by było.

Ramotka.
Czytałem to dziełko jak mały byłem. To opowiastka o dziejach szlachciury powracającego z zagranicznych wojaży i rozbijającego się po Polsce końca XVII wieku.
Historia w oczywisty sposób nawiązująca do Trylogii Sienkiewicza. By nie było wątpliwości jako motto znajduje się fragment „Potopu”.
Tyle zalet.
Do „Potopu” to się w żaden sposób nie umywa. Tak naprawdę to nic...