Tańcz, tańcz, tańcz

I zatańczyłam w rytmie kroków Murakamiego, dałam się porwać w rytm niespiesznych dźwięków osnuty lirycznością japońskiego snu. ta powieść jest praktycznie nie do opisania, trudno określić o czym tak naprawdę była, zawieszona na pograniczu jawy i snu z mocną dawką niedorzeczności, surrealizmu po raz kolejny przedstawiała samotność. Autor po raz kolejny postawił na bohaterów oryginalnych - spotkanie z człowiekiem-owcą wprost niezapomniane, przenoszące czytelnika w zupełnie inny wymiar. Fabuła prowadzona w sposób niespieszny, pozwala na analizę wielu zagadnień egzystencjalnych, ten brak pośpiechu jest tu celowy. Po raz pierwszy doświadczyłam u Murakamiego odrobiny thrillera, autor puszcza tez oko do samego mistrza grozy, nie sposób porównać hotelową przygodę z 15 piętra z kultowym Lśnieniem. Choć opisy przyziemnych codziennych czynności nieco trywializują całość, jednak przy czwartej już książce tego autora zdążyłam się do nich przyzwyczaić. jak zawsze dużo muzyki, seksu, nieprzewidywalności, a tego, co się w tej książce dzieje nie sposób opisać, trzeba czytać.

I zatańczyłam w rytmie kroków Murakamiego, dałam się porwać w rytm niespiesznych dźwięków osnuty lirycznością japońskiego snu. ta powieść jest praktycznie nie do opisania, trudno określić o czym tak naprawdę była, zawieszona na pograniczu jawy i snu z mocną dawką niedorzeczności, surrealizmu po raz kolejny przedstawiała samotność. Autor po raz kolejny postawił na bohaterów...

Fantasmagoria. Ni to sen, ni to jawa. Psychodelia. Tajemniczy hotel, tajemnicze zniknięcia, tajemnicze śmierci. 16 piętro, na którym mrok pochłania wszystko. Prostytutka Kiki, która była albo jej nie było. Duszne sny, wizje i przeczucia.
Nie będzie to mój ulubiony Murakami, ale jest tu coś hipnotyzującego.
Kuku.

Fantasmagoria. Ni to sen, ni to jawa. Psychodelia. Tajemniczy hotel, tajemnicze zniknięcia, tajemnicze śmierci. 16 piętro, na którym mrok pochłania wszystko. Prostytutka Kiki, która była albo jej nie było. Duszne sny, wizje i przeczucia.
Nie będzie to mój ulubiony Murakami, ale jest tu coś hipnotyzującego.
Kuku.

Trudno opisać prozę Haruki Murakamiego. Jego książki albo się lubi albo nie. To specyficzna literatura, która przenosi nas często w inne wymiary czasu i przestrzeni jak i świadomości.

Trudno opisać prozę Haruki Murakamiego. Jego książki albo się lubi albo nie. To specyficzna literatura, która przenosi nas często w inne wymiary czasu i przestrzeni jak i świadomości.

Sięgając po książkę,, Tańcz, tańcz, tańcz " nie miałam pojęcia, że jest to czwarta część cyklu, co więcej nigdy dotąd nie czytałam żadnej książki Murakamiego. Unikałam jego książek ponieważ z reguły nie podoba mi się literatura japońska, ale tym razem jest to odstępstwo od reguły. Ta powieść jest zupełnie inna od tego co zazwyczaj czytam, ale coś w niej jest . Może to mieszanka metafizyki , onirycznej atmosfery , tajemniczości i wewnętrznych rozważań głównego bohatera tak mnie ujęła w tej książce, faktem jest , że spodobała mi się i chętnie wrócę do początkowych części tego cyklu. Pozytywne zaskoczenie, polecam 👍

Sięgając po książkę,, Tańcz, tańcz, tańcz " nie miałam pojęcia, że jest to czwarta część cyklu, co więcej nigdy dotąd nie czytałam żadnej książki Murakamiego. Unikałam jego książek ponieważ z reguły nie podoba mi się literatura japońska, ale tym razem jest to odstępstwo od reguły. Ta powieść jest zupełnie inna od tego co zazwyczaj czytam, ale coś w niej jest . Może to...

Czytałem przed laty. Uwielbiam rzeczywistość kreowaną przez Murakamiego.

Czytałem przed laty. Uwielbiam rzeczywistość kreowaną przez Murakamiego.

Jestem tą powieścią bardzo, ale to bardzo zawiedziona. Dużo się w niej nie dzieje i nie wiem, jaki jest jej przesłanie. Autor wymieszał w niej różne elementy fantastyczno-fantasmagoryczne, zlepił w całość jako powieść i w zasadzie to wszystko, co można na jej temat powiedzieć.

Tej powieści Murakamiego nie polecam.

Jestem tą powieścią bardzo, ale to bardzo zawiedziona. Dużo się w niej nie dzieje i nie wiem, jaki jest jej przesłanie. Autor wymieszał w niej różne elementy fantastyczno-fantasmagoryczne, zlepił w całość jako powieść i w zasadzie to wszystko, co można na jej temat powiedzieć.

Tej powieści Murakamiego nie polecam.

Eklektyzm Murakamiego jak niemal zawsze smakuje przednio. W powieści tej odnajdziemy szalenie liryczny oniryzm przepleciony z odrobiną kryminału i wielu niecodziennych przygód bohatera. Przeczytałem ją po raz drugi(po latach) i było to fascynujące doświadczenie kontaktu z bogatą w detale prozą autora „Kroniki ptaka nakręcacza”. Murakami jest mistrzem tkania rozległej wielowątkowej fabuły o złożonej konstrukcji. Lektura w niesamowity sposób oddziałująca na czytelnika. Niewielu jest pisarzy z taką porażającą umiejętnością. Sequel Przygody z owcą to fascynująca powieść zabierająca czytelnika w świat, którego nie sposób zapomnieć.

Eklektyzm Murakamiego jak niemal zawsze smakuje przednio. W powieści tej odnajdziemy szalenie liryczny oniryzm przepleciony z odrobiną kryminału i wielu niecodziennych przygód bohatera. Przeczytałem ją po raz drugi(po latach) i było to fascynujące doświadczenie kontaktu z bogatą w detale prozą autora „Kroniki ptaka nakręcacza”. Murakami jest mistrzem tkania rozległej...

Dla kogoś, kto lubi prozę Haruki Murakamiego to ciekawa kolejna książka. Dla innych może okazać się dziwna z pogranicza s-f. Osobiście uwielbiam jego styl, dziwactwa, zaskakujące opisy i "równolegle światy" .Zaczytuje się w tych historiach aż nie zastanie mnie świt.. Jego prozę poprostu trzeba lubić

Dla kogoś, kto lubi prozę Haruki Murakamiego to ciekawa kolejna książka. Dla innych może okazać się dziwna z pogranicza s-f. Osobiście uwielbiam jego styl, dziwactwa, zaskakujące opisy i "równolegle światy" .Zaczytuje się w tych historiach aż nie zastanie mnie świt.. Jego prozę poprostu trzeba lubić

Godne zakończenie cyklu. Znany nam bezimienny bohater wciąga nas w świat wypełniony tym, w czym Murakami czuje się najlepiej - pograniczem jawy i snu, nietuzinkowymi bohaterami drugoplanowymi (pewna trzynastolatka czy dawny przyjaciel-aktor),elementami fantastycznymi czy głębokimi przemyśleniami połączonymi z pewną dozą infantylności.

Może i występują pewne dłużyzny w wywodach wewnętrznych głównego bohatera, ale emocjonalność całej powieści, zupełnie ludzie niepowodzenia, poddawanie się prądom życia i próba podjęcia pewnej aktywności i wyrwania się z dotychczasowej pasywności bardzo się udziela, przez co w powieści są momenty bardzo realne, które udzielają się czytelnikowi czy czytelniczce i zostawiają nas z chęcią wzięcia naszych spraw życiowych w swoje ręce.

Godne zakończenie cyklu. Znany nam bezimienny bohater wciąga nas w świat wypełniony tym, w czym Murakami czuje się najlepiej - pograniczem jawy i snu, nietuzinkowymi bohaterami drugoplanowymi (pewna trzynastolatka czy dawny przyjaciel-aktor),elementami fantastycznymi czy głębokimi przemyśleniami połączonymi z pewną dozą infantylności.

Może i występują pewne dłużyzny w...

Jest to wyjątkowa książka. Murakamiemu w jakiś sposób udaje się przedstawić monotonię i mętność współczesnego życia z arcyciekawej perspekywy. Trywialne uwagi i przemyślenia narratora w pewien sposób urzeczywistniają istnienie głównego bohatera, tworząc wrażenie jakbyśmy naprawdę siedzieli w jego głowie, a nie jedynie czytali opis jego myśli. Zachwyciło mnie również coś, co określiłem jako spójność motywów - wszystko co na początku sprawia wrażenie przypadkowego, nie na miejscu, z czasem po prostu pasuje. Chciałbym jeszcze powiedzieć, że przywiązałem się do tej książki. Moje przywiązanie przypisuje odnalezieniu własnego głosu w słowach autora. Te porozumienie z czytelnikime jest konsekwencją głębokiego zrozumienia społeczeństwa przez autora, a ,,Tańcz, tańcz, tańcz" jest ekspresją tego zrozumienia. Podziwiam i pozdrawiam Murakamiego, na pewno przeczytam jego inne książki.

Jest to wyjątkowa książka. Murakamiemu w jakiś sposób udaje się przedstawić monotonię i mętność współczesnego życia z arcyciekawej perspekywy. Trywialne uwagi i przemyślenia narratora w pewien sposób urzeczywistniają istnienie głównego bohatera, tworząc wrażenie jakbyśmy naprawdę siedzieli w jego głowie, a nie jedynie czytali opis jego myśli. Zachwyciło mnie również coś, co...