Przepojony liryzmem esej o kobiecie niezwyklej, fenomenalnej poetce uwazajacej sie za spadkobierczynie Puszkina, mentorce Brodskiego. Achmatowa przed rewolucja miala wszystko, po niej zas zyla do konca w nedzy. W obu przypadkach to bylo zycie pelne skomplikowanych milosci, mistrzowskiej poezji, trosk i strat. Przezycia przeswietnie utrwalala w zamknietych ramach klasycznego wiersza.
Ksiazka jest nieco chaotyczna, pobiezna i niezbyt wnikliwa. To preludium do wydanej kilkanascie lat pozniej, znakomitej opowiesci 'Achmatowa, czyli Rosja'.

Przepojony liryzmem esej o kobiecie niezwyklej, fenomenalnej poetce uwazajacej sie za spadkobierczynie Puszkina, mentorce Brodskiego. Achmatowa przed rewolucja miala wszystko, po niej zas zyla do konca w nedzy. W obu przypadkach to bylo zycie pelne skomplikowanych milosci, mistrzowskiej poezji, trosk i strat. Przezycia przeswietnie utrwalala w zamknietych ramach...

UWAGA!! Z okazji umieszczenia na LC 750 opinii, postanowiłem parę "odświeżyć", publikowanych w czasie, gdy nie miałem tylu znajomych i obserwujących, a dotyczących niewątpliwie wartościowych książek. I tak zaczynam od świetnej biografii Achmatowej, dzięki której uzupełniłem swój esej poświęcony poetce i całej grupie akmeistów (wgwg1943.blogspot.com)
Książka jest wspaniała i ją gorąco polecam, ale ja ograniczam się do ciekawostek o Achmatowej, które umożliwiły mnie uzupełnienie mojego eseju. Pierwotną wersję opinii pozostawiam bez zmian.

A więc przeczytałem Anny PIŃKOWSKIEJ „ACHMATOWA CZYLI KOBIETA” /Wyd. Twój Styl, Wwa, 2003/. Dobre, poetycko napisane, polecam. Ino tytuł bym zmienił na „... femme fatale”. Mimo konwencji poetyckiej, przez to niefrasobliwej, parę informacji uzyskałem. W tekście zasadniczym obiecałem wyjaśnić kwestię nazwiska. Otóż, tatuś - Gorienko nie pochwalał poczynań ekstrawaganckiej i „zabawowej” córeczki i zakazał firmowania jego nazwiskiem nowatorskiej poezji, no to Anna, nosząca imię po babci - Annie Motwiłowej, poszperała w rodzinnych papierach i znalazła, że matka babci, była czyngizydką, tatarską KSIĘŻNICZKĄ i zwała się Achmatowa. BINGO. Dla wyniosłej, egzaltowanej, bardzo pewnej siebie młodej poetki - pochodzenie wymarzone. Teraz o chłopach, lecz nic nie będzie o oblubieńcach czy kochankach, bo to temat zbyt szeroki, ino ograniczę się do trzech formalnych mężów. Pierwszego, Kolę Gumiłowa, poznała w 1904 roku, czyli licząc piętnaście wiosen; on miał osiemnaście. Wkrótce przywdział mundur białogwardyjskiego oficera, w którym było mu bardzo do twarzy, a że jeszcze pisał wiersze i obracał się w kręgu petersburskiej „bohemy”, to ..... ślub był pewny i nastąpił w 1910 roku. W 1912 urodził się syn, jedyne dziecko Anny, którego , jednorocznego pozostawiła w majątku, w Slepniewie, powierzając opiekę i wychowanie teściowej, a sama wróciła do roli muzy w swoim, petersburskim „undergroundzie”. Małżonek poznawał Egipt i ciała różnych kobiet, a Anna - głównie dusze natchnionych mężczyzn, m. in. najsławniejszego wówczas poety, Aleksandra BŁOKA /1880-1921/. Nieuchronny rozwód odbył się 5.08.1918 roku, a na początku 1919 Gumiłow ożenił się z Anną Engelhardt, która urodziła córkę, Jelenę, w 1920 roku. Achmatowa wyszła za Szylejkę, z którym się szybko rozwiodła. W każdym razie, w 1924 była już po rozwodzie z Szylejką i ślubie z Puninem. Szylejko zmarł na grużlicę w 1930 r. Mikołaj PUNIN, historyk sztuki, dyrektor Departamentu Muzeów w Petersburgu, przeżył z nią trzynaście lat, lecz tylko trzy w „miłości”. Dłużej kochać ona nie potrafiła. Rozwód około 1937 roku. Punin został aresztowany w 1944, wypuszczony w 1953, wkrótce po wypuszczeniu zmarł.
Syn Achmatowej, Lew Gumiłow, wychowany przez babkę w kulcie dla swego ojca, odsiedział w bolszewickich więzieniach, per saldo, 18 lat. Z matką unikał kontaktu, gdyż nią pogardzał za niedochowanie wierności rozstrzelanemu ojcu. Ona, ponoć, pisała list do Stalina o łaskę dla syna. No właśnie, nie mnie osądzać, lecz uwzględniając stalinowską „odpowiedzialność zbiorową”, coś tu mi śmierdzi.. Pierwszy mąż - rozstrzelany, trzeci mąż wykończony w więzieniu, syn w więzieniu, najbliższy przyjaciel - Mandelsztam - zesłany do Woroneża, po zwolnieniu znowu aresztowany umiera w tyfusowym baraku więziennym; a ona - zachowuje mieszkanie po III mężu, pisze list do generalissimusa, odwiedza Mandelsztamów w Woroneżu i urządza im ‘’wakacje”, a w ogóle zawsze spada na cztery łapy. Ale któż to wie?
Jeszcze dwie ciekawostki. Achmatowa wychowała się w Carskim Siole, mieszkała tam do 16 roku życia, wyjechała, lecz po pięciu latach wróciła; więc parę słów o tym miejscu. To obecne miasto - Puszkin. Było letnią rezydencją carów, położoną 24 km na płd od Petersburga; słynne z klasycystyczno -barokowego kompleksu pałacowego. Żeby było śmieszniej „carskie” nic nie ma wspólnego z carami, ino pochodzi od fińskiego SARSKOJE co znaczy wzgórze.
I na koniec o rzeczywistym prekursorze akmeizmu. Był nim INNOKIENTIJ ANNIENSKI, poeta, tłumacz francuskich symbolistów i modernistów, od 1896 r. dyrektor gimnazjum w Carskim Siole. Wykładał też grekę na Wyższych Żeńskich Kursach Rajewa, na których studiowała Achmatowa. Zmarł 30.XI.1909 r. na atak serca. Wydany, po jego śmierci, zbiór pt „Cyprysowa Szkatułka” zachwycił Achmatową i wpłynął na zmianę jej stylu, w kierunku rozpoczętym przez Annieńskiego.

UWAGA!! Z okazji umieszczenia na LC 750 opinii, postanowiłem parę "odświeżyć", publikowanych w czasie, gdy nie miałem tylu znajomych i obserwujących, a dotyczących niewątpliwie wartościowych książek. I tak zaczynam od świetnej biografii Achmatowej, dzięki której uzupełniłem swój esej poświęcony poetce i całej grupie akmeistów...