Szukaj przyjaciół, wrogowie znajdą cię sami. Dobry cytat z książki i ładnie opisane losy kraju. Bardzo dobra literatura historyczna. Zdecydowanie godna uwagi, jak cały cykl piastowski.

Szukaj przyjaciół, wrogowie znajdą cię sami. Dobry cytat z książki i ładnie opisane losy kraju. Bardzo dobra literatura historyczna. Zdecydowanie godna uwagi, jak cały cykl piastowski.

Wspaniale było po raz kolejny zanurzyć się w piastowskie dzieje mając za przewodnika Karola Bunscha. Trochę zaskoczył mnie sposób przedstawienia postaci Bolesława Śmiałego, ale tym bardziej ciekawi mnie druga część tej historii i opisanie legendarnego konfliktu z biskupem Stanisławem.

Wspaniale było po raz kolejny zanurzyć się w piastowskie dzieje mając za przewodnika Karola Bunscha. Trochę zaskoczył mnie sposób przedstawienia postaci Bolesława Śmiałego, ale tym bardziej ciekawi mnie druga część tej historii i opisanie legendarnego konfliktu z biskupem Stanisławem.

Stary , dobry Bunsch. Wielbicielom tego autora zachwalać nie trzeba. Czuć , że Imiennik pisany był zaraz po tomach Dzikowy Skarb i Ojciec i Syn. Nie twierdzę, żeby tomy dopisywane później, aby zachować ciągłość chronologiczną wydarzeń, były jakoś wyraźnie słabsze. Coś jednak, lekko uchwytnego, jest na rzeczy.
Imiennik to historia wielkiego człowieka i jego równie wielkiego upadku. Człowieka, który śladem pradziada, szedł jak burza pnąc się na szczyt, by równie spektakularnie z niego spaść. To historia niespełnionej miłości- dwóch nieszczęśliwych kobiet i równie nieszczęśliwego mężczyzny. Ale i innych. To historia wiernej przyjaźni i ślepej nienawiści.
Jest coś pięknego w tej opowieści ale też coś przytłaczającego.

Stary , dobry Bunsch. Wielbicielom tego autora zachwalać nie trzeba. Czuć , że Imiennik pisany był zaraz po tomach Dzikowy Skarb i Ojciec i Syn. Nie twierdzę, żeby tomy dopisywane później, aby zachować ciągłość chronologiczną wydarzeń, były jakoś wyraźnie słabsze. Coś jednak, lekko uchwytnego, jest na rzeczy.
Imiennik to historia wielkiego człowieka i jego równie wielkiego...

Z początku myślałam, że będzie mi się trudno czytać, bo ilość niemała, ale szybko zeszło. Dobrze, że ta seria ma sporo pozycji. Jedynie inaczej się czyta, gdy się zna historię Polski, którą trochę sobie odkurzyłam po lekturze poprzednich części.

Z początku myślałam, że będzie mi się trudno czytać, bo ilość niemała, ale szybko zeszło. Dobrze, że ta seria ma sporo pozycji. Jedynie inaczej się czyta, gdy się zna historię Polski, którą trochę sobie odkurzyłam po lekturze poprzednich części.

Pierwsze spotkanie z Bunschem, od 5 tomu 😀. Czytało się dobrze ale ciężkawo, ze względu na język. Za to treść, fascynująca. I po raz pierwszy zdarzyło mi się tak, że moje sympatie do bohaterów zaliczyły taki zwrot. Ale po kolei.

Mamy tu Polskę piastowską. Na tronie Bolesław Śmiały. Do walki idzie jak w dym, z brawurą. Marzy, żeby sukces Chrobrego powtórzyć, chce być godny imienia, jakie nosi po pradziadzie. Z wielkimi ambicjami. Wiecznie w drodze, król wojownik, co tak zaangażował się w sprawy sąsiadów, że swoje państwo zaniedbał. Kochany przez wojsko, za bohaterstwo, brawurę, bo w pierwszym szeregu z nimi stawał, krwi swojej nie szczędził. Latami ciągał ich po wyprawach. Drużyna zapatrzona była w niego jak w obraz przenajświętszy. I zupełnie nie wiem, dlaczego, bo butny, arogancki, nie szanujący innych. Niby prawo władcy, co miarę swoich sukcesów zna. Ale taki...nieludzki. Żadnego rysu, który by go do człowieczeństwa choć przybliżał. Bo nawet w miłości jakiś hardy był, jakiś nieustępliwy, pretensjonalny. A w kontrze do Bolesława biskup Stanisław. W spisek przeciw władcy zamieszany, władzy pragnący. Ze swoim asystentem Wolkmarem, w rękach którego był marionetką. Postać jeszcze bardziej nie dająca się lubić niż sam król.
I tak się losy potoczyły, tak bieg historii zwroty zaliczał, że biskup odnalazł siebie w sobie, a władca zagubił się dokumentnie. W jednej chwili sympatia moja się odwróciła. Zniknął podziw dla Śmiałego. Współczucie dla Stanisława zajęło miejsce pogardy. Jak czytam sporo, tak taka sytuacja mi się jeszcze nie zdarzyła.

Znacie moją namiętność do królewskich historii. A Bunsch ją niezwykle ciekawie opowiedział. Nie tylko postać Bolesława czy Stanisława pięknie odmalowana, wyrazista. Tam na uwagę i Nawój zasługuje. Reszty imion nie sposób spamietać, takie staro staro staro polskie 😀. Piękne tło, mimo, że mroczne, bo tyle tam brutalności, zasad, do jakich wracać, mam nadzieję, ludzkość by nie chciała. Skóra cierpnie. A my narzekamy, że czasy nasze trudne. A gdzie tam. Tam się za bądź co ćwiartowali, miecz był prawem i wola władcy choćby i tyrana. I jak Bolesław dobrze zaczął, tak kiepsko skończył, bo na wygnaniu życie przyszło mu skończyć, na łasce cudzej, a nie nawykły do łaski, pogardą i hardością za nią płacił. A władze po nim przejął jego znienawidzony brat Władysław Herman. I tak się zakończyła historia ambitnego księcia a później króla butnego , co postrachem był ówczesnej Europy.

Z Bunschem się raczej zaprzyjaźnię, ponieważ ten okres historii to mój konik. Mam tylko nadzieję, że rozpoczęcie przygody od tomu piątego w niczym mi nie przeszkodzi.

Miłośnikom historii polecam.

Pierwsze spotkanie z Bunschem, od 5 tomu 😀. Czytało się dobrze ale ciężkawo, ze względu na język. Za to treść, fascynująca. I po raz pierwszy zdarzyło mi się tak, że moje sympatie do bohaterów zaliczyły taki zwrot. Ale po kolei.

Mamy tu Polskę piastowską. Na tronie Bolesław Śmiały. Do walki idzie jak w dym, z brawurą. Marzy, żeby sukces Chrobrego powtórzyć, chce być godny...

Kolejna znakomita powieść z cyklu piastowskiego.

Po śmierci Kazimierza Odnowiciela władzę w kraju obejmuje jego najstarszy syn Bolesław. Rozsądna polityka międzynarodowa ojca powoduje, że Polska jest bezpieczna, niezagrożona najazdem. Spokojny kraj rośnie w siłę i bogactwo, młody książę zaś, pełen odwagi i charyzmy odważnie angażuje się w politykę zagraniczną. Czyli, pisząc wprost, swymi wojskami wspiera udanie roszczenia różnych pretendentów do tronu czeskiego, węgierskiego czy ruskiego. Wojna toczona poza granicami nie obciąża przecież kraju, przywiezione łupy powiększają bogactwo i potęgę, a książęta, którzy zdobyli władzę z pomocą Bolesława płacą mu stosowny trybut.

Obok wielkiej polityki płynie jednak zwykłe życie, a w nim dramatyczna historia romansu Bolesława z córką jednego ze swych komesów, romansu, który doprowadza do praktycznego rozbicia małżeństw obojga kochanków.

Drugi wątek powieści to losy dwu przybocznych księcia - woja Domana i doradcy Nawoja. Doman kocha się z wzajemnością w córce komesa, ten jednak jest przeciwny związkowi - nie odpowiada mu kmiece pochodzenie Domana a przede wszystkim jego przynależność do drużyny księcia - komes bowiem jest, na dzisiejsze standardy, w opozycji do Śmiałego, jego synowie musieli uciekać za granicę przed gniewem Bolesława.

W tle opowieści Bunsch rozstawia, niczym na szachownicy, figury czarnych. Pełen kompleksów i zawiści młodszy brat Włodzisław (Herman),zesłany na Mazowsze, rosnący w siłę palatyn Sieciech, wywodzący się z niechętnej Piastom frakcji Toporczyków, a przede wszystkim główny szwarccharakter powieści, niemiecki (oczywiście...) duchowny Wolkmar, kierujący poczynaniami krakowskiego kanonika Stanisława ze Szczepanowa.


Pierwszy tom Imiennika ma za zadanie głównie zarysować tło konfliktu, który wybuchnie między królem Bolesławem a biskupem krakowskim, doprowadzając do katastrofy rosnące wówczas w potęgę państwo polskie. W pierwszym tomie wszystko wygląda dla Polski dobrze, ale, czuje się wiszącą w powietrzu, nadchodzącą katastrofę. Bunsch nie kryje swej sympatii do Śmiałego ale, jako gorliwy katolik, szanuje również świętego Stanisława. To "obce" siły chcą zaszkodzić Polsce swymi Podłymi Knowaniami. Cóż, tym lepiej dla powieści, nic bowiem tak nie ożywia narracji jak spiski, knucia i dobry szwarccharakter. "Imiennika" czyta się wspaniale, to, nawet na tle doskonałego cyklu, wyróżniająca się pozycja, Już nie mogę się doczekać drugiego tomu, choć, niestety, wiem, czym się cała opowieść skończy. I nie będzie to happy end.

Kolejna znakomita powieść z cyklu piastowskiego.

Po śmierci Kazimierza Odnowiciela władzę w kraju obejmuje jego najstarszy syn Bolesław. Rozsądna polityka międzynarodowa ojca powoduje, że Polska jest bezpieczna, niezagrożona najazdem. Spokojny kraj rośnie w siłę i bogactwo, młody książę zaś, pełen odwagi i charyzmy odważnie angażuje się w politykę zagraniczną. Czyli,...

Powieść to trzy przeplatające się wątki. Główny, nadrzędny to oczywiście losy Bolesława Szczodrego (Śmiałego). Pomijając kilka osobistych wstawek to prawie wyłącznie sfabularyzowana lekcja historii. Ciekawa, ale jednak nieco sztywna.
Dwa pozostałe wątki to losy dwóch jego drużynników. Te wątki poboczne są znacznie ciekawsze, ale słabiej zarysowane.

Powieść dość różnorodna, mamy tu sporo polityki i intryg, jest też nieco militariów i obrazków obyczajowych. Akcja nie pędzi i jak zawsze u autora styl jest mało widowiskowy. Jednak fabuła jest spójna, dobrze skrojona i pozbawiona większych dziur.

Powieść to trzy przeplatające się wątki. Główny, nadrzędny to oczywiście losy Bolesława Szczodrego (Śmiałego). Pomijając kilka osobistych wstawek to prawie wyłącznie sfabularyzowana lekcja historii. Ciekawa, ale jednak nieco sztywna.
Dwa pozostałe wątki to losy dwóch jego drużynników. Te wątki poboczne są znacznie ciekawsze, ale słabiej zarysowane.

Powieść dość...

Karol Bunsch tą powieścią jakby chciał powrócić do korzeni Opowieści Piastowskich, czyli "Dzikowego Skarbu" Znowu mamy bohaterów wywodzących się z pospolitego ludu, których to autor nazywa "kmieciami" chyba niezbyt trafnie, bo słowo to dopiero od XV wieku zaczęło oznaczać chłopa, a wcześniej oznaczało dostojnika książęcego (sprawdziłem w Wikipedii;).
Tak więc poznajemy Domana i Nawoja, których fortuna przy Bolesławowej urosnąć może. A sam Bolesław Śmiały ma ambicję stać się większym monarchą niż jego wielki pradziad i imiennik Bolesław Chrobry, nie lęka się zadrzeć z Cesarzem, odzyskuje Śląsk kosztem Czech, sam ustanawia biskupów, ma nawet plany przyłączenia Rusi na łono chrześcijańskiej Europy. Książka jest zmyślnie zbalansowana, nie mamy w niej natłoku polityki i knowań, jest też wojaczka, czy łowy, a także białogłowy.
Po przeczytaniu już tylu książek autora, oswoiłem się z ich wspaniałym językiem, i co tu dużo mówić, każda książka Bunscha to dla mnie prawdziwa uczta! POLECAM!

Karol Bunsch tą powieścią jakby chciał powrócić do korzeni Opowieści Piastowskich, czyli "Dzikowego Skarbu" Znowu mamy bohaterów wywodzących się z pospolitego ludu, których to autor nazywa "kmieciami" chyba niezbyt trafnie, bo słowo to dopiero od XV wieku zaczęło oznaczać chłopa, a wcześniej oznaczało dostojnika książęcego (sprawdziłem w Wikipedii;).
Tak więc poznajemy...

Akcja powieści rozpoczyna się w chwili śmierci Kazimierza Odnowiciela w 1058 roku. Nowym władcą zostaje jego syn, 16 letni Bolesław (Szczodry). Największym marzeniem nowego władcy jest dorównanie swemu pradziadowi, Bolesławowi Chrobremu. Szczodry ukazany został jako władca ambitny, porywczy i lekkomyślny, dążący do celu wbrew przeciwnościom, nie potrafiący jednak równocześnie skupiać się na kilku celach. Realizacji swego marzenia podporządkowuje swoje życie, skupiając się na wprowadzaniu na tron sąsiednich krajów (Ruś, Węgry) zależnych od siebie władców. Kontynuuje proces odbudowy kraju, zapoczątkowany przez ojca, głównie dbając o rozbudowę Kościoła. Z jego nadania, biskupem Krakowa zostaje Stanisław ze Szczepanowa (późniejszy święty). Powieść wydaje się ciekawsza od poprzednich części cyklu, przypominając schematem i rozmachem pierwszą część "Opowieści Piastowskich" (Dzikowy skarb).
Akcja powieści kończy się w 1073 roku, po wyprawie Bolesława na Węgry. Trzydziestoletni władca jest postrzegany jako ten, który wpływa na losy sąsiednich krajów (w tym Niemcy) i który osiągnął już więcej niż jego pradziad u schyłku swego życia. Do pełni szczęścia brakuje mu jeszcze tylko królewskiej korony.

Akcja powieści rozpoczyna się w chwili śmierci Kazimierza Odnowiciela w 1058 roku. Nowym władcą zostaje jego syn, 16 letni Bolesław (Szczodry). Największym marzeniem nowego władcy jest dorównanie swemu pradziadowi, Bolesławowi Chrobremu. Szczodry ukazany został jako władca ambitny, porywczy i lekkomyślny, dążący do celu wbrew przeciwnościom, nie potrafiący jednak...