Krzyżowcy, tom 1 i 2

O kurczątko, ale zaskoczyła mnie ta książka. Po ostatnich moich mniej udanych wyborach czytelniczych ( wyjątek " Invictus " Ciszewskiego) wreszcie trafiłem na powieść, która mnie porwała, pochłonęła całkowicie, wciągnęła, opanowała moje myśli itd.
Super fajne jest uczucie kiedy to co czytasz przechodzi twoje najśmielsze oczekiwania, kiedy książka po której nie spodziewałeś się fajerwerków absolutnie wciąga. I tak właśnie miałem z " Krzyżowcami". Powieść dopracowana całkowicie. Mnogość wątków, postaci, przedstawienie realiów średniowiecznych, mocne oparcie fabuły w historii - MIODZIO
Mikroskopijne minusy to wg mnie dosyć archaiczny język powieści, do którego przyzwyczajałem się przez kila rozdziałów. Mało rozbudowany wątek polskich rycerzy, na którym Pisarka mogła bardziej oprzeć fabułę.
Podsumowując, bardzo mocne 10 gwiazdek. Czytać koniecznie.

O kurczątko, ale zaskoczyła mnie ta książka. Po ostatnich moich mniej udanych wyborach czytelniczych ( wyjątek " Invictus " Ciszewskiego) wreszcie trafiłem na powieść, która mnie porwała, pochłonęła całkowicie, wciągnęła, opanowała moje myśli itd.
Super fajne jest uczucie kiedy to co czytasz przechodzi twoje najśmielsze oczekiwania, kiedy książka po której nie spodziewałeś...

Wielkie pod każdym względem ,monumentalne i piękne dzieło ,napisane z kunsztowną dbałością o szczegóły ,jest to udane przedsięwzięcie mające na celu ukazanie czytelnikowi jak najwierniej wydarzenia związane z tzw. Pierwszą Krucjatą (wyprawa krzyżowa). Już same nazwiska Rajmunda z Tuluzy, Gotfryda de Bouillon i jego brata Baldwina de Boulogne robią wrażenie a powodem jest historyczność postaci i rola jaką odegrali w kształtowaniu się tożsamości europejskiej do tego wplecione postacie naszych rycerzy z początkowego okresu kształtowania się naszej państwowości . Za ich to sprawą Europa tamtego okresu sprawiała wrażenie (oczywiście do pewnego stopnia) zjednoczonej ,będąc zalążkiem idei , czy też namiastką dzisiejszej Unii Europejskiej.Mocną stroną powieści jest historyczność postaci i autentyczność opisywanych wydarzeń,do tego wyjątkowo interesująca fabuła i ciekawy sposób narracji.W tej powieści znajdujemy niemalże wszystko,jest wielka przyjaźń,jest zdrada i nienawiść,jest miłość,są cienie i blaski życia codziennego tak rycerstwa jak i zwykłych ludzi wrzuconych do wielkiego kotła: narodów ,kultur i wyznań religijnych,ludzi różnych warstw społecznych a wszystko ukazane przez autorkę w sposób barwny,interesujący,wręcz pochłaniający czytelnika,szkoda jedynie,że tak wielka i zasłużona dla Literatury Polskiej postać jak Zofia Kossak jest w moim mniemaniu mimo wszystko za mało doceniona i za mało wyeksponowana, oferuje nam bowiem nie mniej,niż B.Prus, H.Sienkiewicz czy Maria Dąbrowska.Polecam

Wielkie pod każdym względem ,monumentalne i piękne dzieło ,napisane z kunsztowną dbałością o szczegóły ,jest to udane przedsięwzięcie mające na celu ukazanie czytelnikowi jak najwierniej wydarzenia związane z tzw. Pierwszą Krucjatą (wyprawa krzyżowa). Już same nazwiska Rajmunda z Tuluzy, Gotfryda de Bouillon i jego brata Baldwina de Boulogne robią wrażenie a powodem jest...

Tym razem przeniosłam się zupełnie w inny świat, bardziej tajemniczy, mniej znany czas średniowiecza, gdzie wśród gęstwin leśnych, wśród lip i dębów leży skryte przed wrogami „ głowaczowe dworzyszcze” . Dworzyszcze, w którym panuje jeszcze pogaństwo, zabobony, zaklęcia, a opat Gwido próbuje nawracać mieszkańców osady.

Stamtąd 6 lipca 1095 roku, 11 chłopa spojrzawszy ostatni raz na zabudowania, na swoich bliskich wyruszyło w kierunku Węgier, stamtąd wraz z innym poselstwem do ówczesnego Papieża Urbana II, do Clermont, Bizancjum, a następnie pod mury Nicei.
„Krzyżowcy” to powieść gdzie nie mamy jednego lub kilku bohaterów, tutaj bohater jest zbiorowy. Postaci w niej bezliku, aż ciężko zapamiętać imiona i nazwiska poszczególnych osób, ich funkcji życiowych i powiązań rodzinnych. Na początku próbowałam to wszystko ogarnąć, zapamiętać, ale niestety poległam.

Wcale mi to nie przeszkadzało. Skupiłam się bardziej na języku powieści, który jest niesamowity, aż dech w piersi zapiera, że tak można pisać, powiedziałabym malować słowem. Opisy przyrody, poszczególnych miejsc, rycerzy, krajobrazów, a także wiary w konkretnych krajach, gdzie z jednej strony ludzie oddawali cześć Bogu i świętym, a z drugiej strony nie przeszkadzało im to, aby czcić różne bożki.

Powieść urzeka również swoją szczegółowością jeśli chodzi o wydarzenia historyczne, opisy zwyczajów panujących zarówno wśród rycerzy, jak i chłopów.

Ciekawa i warta uwagi jest autentyczna postać Piotra Eremity, francuskiego zakonnika i wędrownego kaznodziei
, organizatora i przywódcy I wyprawy ludowej. Przed organizacją wyprawy ludowej był pustelnikiem, uchodzącym za świętego ze względu na swoją sprawiedliwość i bezinteresowność. Po wezwaniu papieża Urbana II do krucjaty kazania Piotra przyciągały tłumy chłopów ciężko doświadczonych siedmioletnim głodem i ciągłymi walkami pomiędzy możnowładcami.

Drugą wartą uwagi jest postać Aleksego I Komnena, cesarza bizantyjskiego, który poprosił Zachód o dostarczenie wojsk zaciężnych, których w Bizancjum brakowało. Apel został inaczej odebrany – w 1095 papież Urban II wystąpił z projektem krucjaty przeciw Turkom, której celem miała służyć nie tyle pomocy Cesarstwu, co wyparciu muzułmanów z Ziemi Świętej. Wszystko to jest bardzo ciekawie opisane przez autorkę.

Pasjonujące jest również ukazanie w książce zderzenia różnych kultur, światopoglądów. Z jednej storny Grecja; bogactwo, przepych, piękno sztuki egipskiej, perskiej, greckiej, istne dzieła architektury. Kobiety delikatne, kruche, o jedwabnym ciele, inteligentne, oczytane. Młodzieńcy, bożyszcze młodych pań, równie oczytani i inteligentni. Z drugiej strony Słowianie; kobiety o czerwonych, spracowanych dłoniach, ubogich, niemodnych strojach, nie umiejące czytać i pisać, mężczyźni gburowaci, „ brudasy zwykłe, chciwe na złoto i pieniądze” , nieokrzesani, nieuczeni, ale waleczni, silni, dotrzymujący słowa. Do tego jeszcze dochodzi trzecia grupa; Saraceni. Gwałtowni, okrutni, odważni, zdolni do zadziwiających, szlachetnych odruchów, szanujący swoje słowo, a przede wszystkim swoją wiarę. Kto przyjął i wyznaje ich wiarę jest bratem, kto nie staje się wrogiem.

Autorka skupia również wiele uwagi na osobistych przeżyciach krzyżowców, którzy zetknęli się z innym światem, co wprowadziło w ich myśli zamieszanie, mętlik. Odkryli nowy świat, inne oblicza życia. Odkrycie to u jednych spowodowało zachwyt, radość u innych niepokój, ciekawość. Każdy z nich inaczej reagował na nowe doznania.

Długo trwała moja wyprawa z Krzyżowcami, w dodatku po przeczytaniu dwóch tomów do Ziemi Świętej jeszcze nie dotarłam. Tej książki nie da się szybko czytać, trzeba mieć ciszę i spokój aby zagłębić się w treść, przyzwyczaić do języka jakim jest napisana, delektować się każdym zdaniem, każdą historią w niej opisywaną. Jednak warto, naprawdę warto poznać takie arcydzieło.

Tym razem przeniosłam się zupełnie w inny świat, bardziej tajemniczy, mniej znany czas średniowiecza, gdzie wśród gęstwin leśnych, wśród lip i dębów leży skryte przed wrogami „ głowaczowe dworzyszcze” . Dworzyszcze, w którym panuje jeszcze pogaństwo, zabobony, zaklęcia, a opat Gwido próbuje nawracać mieszkańców osady.

Stamtąd 6 lipca 1095 roku, 11 chłopa spojrzawszy...

Świetna książka młodzieżowa.
Każdy powinien ją przeczytać, mając 12 - 15 lat.
Niestety nie stała się lekturą szkolną, gdyż najpierw byłą nowa, potem antykomunistyczna, a na koniec stała się niepoprawna politycznie. Wielka szkoda, gdyż taka pozycja może ukształtować u młodego człowieka kościec moralny.

Świetna książka młodzieżowa.
Każdy powinien ją przeczytać, mając 12 - 15 lat.
Niestety nie stała się lekturą szkolną, gdyż najpierw byłą nowa, potem antykomunistyczna, a na koniec stała się niepoprawna politycznie. Wielka szkoda, gdyż taka pozycja może ukształtować u młodego człowieka kościec moralny.

Dla tych co się znają na temacie i laików. Czyta sie bosko. Piekna proza i akuratna historycznie

Dla tych co się znają na temacie i laików. Czyta sie bosko. Piekna proza i akuratna historycznie

Absolutna klasyka polskiej powieści historycznej. Tak to się powinno pisać - kreśląc portrety ludzi, którzy jawią się jako wiarygodny produkt swojej epoki, a jednocześnie przemawiają do współczesnego czytelnika. I to nie dzięki anachronicznym poglądom (ileż widziałam bohaterów powieści historycznych osadzonych w średniowieczu, którzy chełpili się swoją tolerancją religijną albo postulowali emancypację kobiet!), tylko dzięki żywym i prawdziwym uczuciom. Kossak-Szczucka potrafiła ukazać i słabość, i wielkość, skryte nieraz w tych samych ludziach. Umiała też wpleść w fabułę wydarzenia cudowne i fantastyczne tak, że:
1. widać, że są one cudowne i fantastyczne tylko z punktu widzenia postaci
2. czytelnik może je zracjonalizować i zinterpretować jako przywidzenie / przypadek
3. mimo to zdarzenia te nie przestają być cudownie i fantastycznie poruszające.
Proszę się uczyć, Elżbieto Cherezińska od ożywających herbów, lewitującej św. Kingi i żałosnych diabelskich objawień.

Absolutna klasyka polskiej powieści historycznej. Tak to się powinno pisać - kreśląc portrety ludzi, którzy jawią się jako wiarygodny produkt swojej epoki, a jednocześnie przemawiają do współczesnego czytelnika. I to nie dzięki anachronicznym poglądom (ileż widziałam bohaterów powieści historycznych osadzonych w średniowieczu, którzy chełpili się swoją tolerancją religijną...

Nie spodziewałem się, że gdy spróbuję wyruszyć ku Jerozolimie, to wyprawa ta okaże się aż tak wciągająca. Piach, brud i ubóstwo, bogactwo Bizancjum i okrucieństwo pod Niceą - różnorakość doznań była zatrważająca. Wielkość i podłość ludzka, nieraz skryta w tych samych postaciach, a w końcu nadprzyrodzony charakter wyprawy i błąkające się na progu realności cuda... Cóż, chylę głowę Pani Zofiu i zbieram się do dalszej drogi

Nie spodziewałem się, że gdy spróbuję wyruszyć ku Jerozolimie, to wyprawa ta okaże się aż tak wciągająca. Piach, brud i ubóstwo, bogactwo Bizancjum i okrucieństwo pod Niceą - różnorakość doznań była zatrważająca. Wielkość i podłość ludzka, nieraz skryta w tych samych postaciach, a w końcu nadprzyrodzony charakter wyprawy i błąkające się na progu realności cuda... Cóż, chylę...

Oto jak wygląda wojna. Nawet, jeśli jest słuszna, to też brzydka. Możni tego świata nie zmienili się choćby i o jotę.

Oto jak wygląda wojna. Nawet, jeśli jest słuszna, to też brzydka. Możni tego świata nie zmienili się choćby i o jotę.

Żałuję, że nie trafiłem na Krzyżowców wcześniej. Świetnie napisana, ciekawa fabuła, doskonale wpleciony wątek polski. W książce często pojawiają się również elementy z wierzeń słowiańskich, które moim zdaniem znakomicie wzbogacają obraz ludzi z tamtej epoki.

Żałuję, że nie trafiłem na Krzyżowców wcześniej. Świetnie napisana, ciekawa fabuła, doskonale wpleciony wątek polski. W książce często pojawiają się również elementy z wierzeń słowiańskich, które moim zdaniem znakomicie wzbogacają obraz ludzi z tamtej epoki.

Absolutna klasyka polskiej powieści historycznej. Polecam

Absolutna klasyka polskiej powieści historycznej. Polecam