Książka ma charakter raczej pamiętnika, relacji z podróży. Duży plus za zdjęcia. Czytając za pierwszym razem byłam zaskoczona dziwnym stylem pisania ale po miesiącu oddałam się lekturze ponownie, czytając rzecz jasna od początku. Odnalazłam kilka informacji nie spotkanych w innej literaturze na temat kraju. Dość dobrze opisane jest miejsce shinto i buddyzmu w życiu Japończyka.

Ogólnie rzecz biorąc przekaz jest bardzo podstawowy. Zważywszy na fakt, że pobyt autorki trwał 3 lata oczekiwałabym więcej informacji z życia. A na pewno więcej na temat części południowej Japonii (rejon Okinawa). Myślę, że Ania Golisz mogłaby mnie zachęcić do zakupu biletu do krainy gejsz.

Książka ma charakter raczej pamiętnika, relacji z podróży. Duży plus za zdjęcia. Czytając za pierwszym razem byłam zaskoczona dziwnym stylem pisania ale po miesiącu oddałam się lekturze ponownie, czytając rzecz jasna od początku. Odnalazłam kilka informacji nie spotkanych w innej literaturze na temat kraju. Dość dobrze opisane jest miejsce shinto i buddyzmu w życiu...

Błędy rzeczowe jak nazwanie bogini Amaterasu bogiem, literówki, błędne zapisy nazw własnych (świątynie),wiedza o gejszach zaczerpnięta chyba z "Wyznań gejszy" (nieprawdziwa informacja o praktykowaniu sprzedaży dziewictwa maiko)... Ta pani była trzy lata w Japonii i nie zweryfikowała tych wiadomości?! Jestem zawiedziona brakiem zapowiadanych na okładce przepisów kulinarnych. Ale zdjęcia prześliczne.

Błędy rzeczowe jak nazwanie bogini Amaterasu bogiem, literówki, błędne zapisy nazw własnych (świątynie),wiedza o gejszach zaczerpnięta chyba z "Wyznań gejszy" (nieprawdziwa informacja o praktykowaniu sprzedaży dziewictwa maiko)... Ta pani była trzy lata w Japonii i nie zweryfikowała tych wiadomości?! Jestem zawiedziona brakiem zapowiadanych na okładce przepisów...

Ostatni rozdział książki nosi tytuł "Moje japońskie perełki" i pochodzi z niego cytat: "Następnie dojeżdżamy do Tokio, które jako stolicę Japonii odwiedza każdy turysta, zatem nie będę opisywać stolicy, gdyż według mnie są znacznie piękniejsze miejsca niż Tokio, chociaż również i tu można znaleźć sporo tradycyjnej Japonii wśród rzucającej się w oczy nowoczesności". Ta "perełka" opisuje najlepiej styl w jakim napisana jest książka, a jest to styl szkolnego wypracowania, który obfituje w zwroty typu: "ogrody japońskie dzielą się na trzy style..."
I tutaj kończę sączenie jadu i daję książce wysoką ocenę z takim zastrzeżeniem, że nie jest to Lyteratura, ale coś w rodzaju fotobloga. Kiedy tak na to popatrzymy, to "książka" się broni. Jest tam sporo ciekawych informacji i spostrzeżeń z pierwszej ręki, a całość pozwala spędzić miło godzinkę czasu. Jest też sporo zdjęć w klimacie, który znacie z fejsa. Na zdjęciach pojawia się autorka w charakterze modelki prezentującej kimona albo po prostu jak na fotce z wakacji nic nie prezentującej. Brakuje jednak sweetfoci z dzióbkiem.

Ostatni rozdział książki nosi tytuł "Moje japońskie perełki" i pochodzi z niego cytat: "Następnie dojeżdżamy do Tokio, które jako stolicę Japonii odwiedza każdy turysta, zatem nie będę opisywać stolicy, gdyż według mnie są znacznie piękniejsze miejsca niż Tokio, chociaż również i tu można znaleźć sporo tradycyjnej Japonii wśród rzucającej się w oczy nowoczesności". Ta...

Japonia, Kraj Kwitnącej Wiśni, to kraj, w którym nowoczesność ściera się z zabobonem.Ludzie tu są życzliwi, a cudzoziemcy, od czasu gdy Japonia, odstąpiła od izolacji swoich mieszkańców, witani są tu z otwartymi ramionami.

"Moja Japonia", to raczej pamiętnik niż przewodnik i raczej album niż książka czysto podróżnicza.Autorka w tej pozycji, starała się nam przybliżyć najlepiej jak potrafiła swoje wrażenia z tego kraju, a także przemyślenia, jakie jej się nasunęły podczas pobytu tamże.
Jedną z pierwszych kwestii, jakie porusza w swej książce, jest rola chrześcijaństwa w tym kraju, który większość kojarzy z buddyzmem.A tu niespodzianka.Katolicy stanowią całkiem liczną grupę w tym państwie, udzielają się w różnego rodzaju instytucjach i kościołach.
Cesarstwo Japońskie, to także kolebka wielowiekowych tradycji, które po dziś dzień są kultywowane i przekazywane młodszym pokoleniom.
Atutem są liczne, kolorowe zdjęcia przybliżające nam tradycje, zwyczaje, a także piękno przyrody tamtego obszaru.Książka warta uwagi, dla wielbicieli pięknych fotografii, a także ludzi ciekawych tradycji i obyczajów.

Japonia, Kraj Kwitnącej Wiśni, to kraj, w którym nowoczesność ściera się z zabobonem.Ludzie tu są życzliwi, a cudzoziemcy, od czasu gdy Japonia, odstąpiła od izolacji swoich mieszkańców, witani są tu z otwartymi ramionami.

"Moja Japonia", to raczej pamiętnik niż przewodnik i raczej album niż książka czysto podróżnicza.Autorka w tej pozycji, starała się nam przybliżyć...

WŚRÓD KWITNĄCYCH WIŚNI

Japonia to – przynajmniej z perspektywy nas, Europejczyków – niezwykle specyficzny kraj, w którym splatają się najróżniejsze sprzeczności. Tu imponujący rozwój technologiczny łączy się ze swoistą zabobonnością, a społeczeństwo pełne wyzwolonych poglądów, okazuje się być zarazem uwiezione w ścisłym zbiorze norm i konwenansów. Jak jednak ich kultura i region wygląda z bliska?

Anna Golisz nie zrobiła typowego przewodnika po Kraju Kwitnącej Wiśni. To bardziej jej pamiętnik, zapis wrażeń płynących z odwiedzenia obcego kraju, niż stricte po najistotniejszych tego kraju miejscach przewodnik. Owszem, ukazuje nam Golisz uroki Japonii, różne miejsca, architekturę, tradycję, kulturę, kuchnię nawet, ale bardziej w jej przypadku jest to jak dzielenie się zdjęciami i anegdotami z wycieczki w gronie przyjaciół.

Poza tym jest też jeszcze jedna nietypowość w podejściu do tematu. Autorka całość otwiera rozdziałem traktującym o kwestii, która na co dzień z Japonią nam się nie kojarzy. Zapytani o wiarę mieszkańców tych terenów, myślimy od razu o buddyzmie. Medytacji, wyciszeniu, skupieniu, mnichach w pomarańczowych szatach i pewnie też sztukach walki, bo mnisi azjatyckich państw z tym nam się przecież kojarzą. Golisz i owszem, porusza wierzenia tradycyjne, jednak rozpoczyna od przybliżenia nam Chrześcijaństwa i jego miejsca w Kraju Kwitnącej Wiśni.

Pytanie, jednak jak podchodzi do omawianych przez siebie tematów. I tu zaczną się pewne kontrowersje pod względem stylistyki. „Moja Japonia” nie jest tekstem naukowym, a więc język niej użyty jest prosty. To język – jak i publikacja – dla laików bardziej, ludzi, którzy chcą poznać Japonię nie mając o niej, jej tradycji i nazewnictwie, większego pojęcia. Efekt? Pozycja – album bardziej ze względu na przebogatą kolekcję zdjęć – nadaje się znakomicie na rozpoczęcie swojej orientalnej przygody z tym niezwykłym i sprzecznym krajem. Krajem pięknym, fascynującym i dziwnym. Jeśli tylko potraktować autorkę, jako koleżankę, która, może nawet i z naiwnością, ale za to i pasją, dzieli się z nami wrażeniami, „Moja Japonia” dostarczy wiele przyjemności i nieraz zaskoczy – nawet tych, którzy już całkiem sporo o Kraju Kwitnącej Wiśni wiedzą.

Recenzja opublikowana także na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2016/03/05/moja-japonia-anna-golisz/

WŚRÓD KWITNĄCYCH WIŚNI

Japonia to – przynajmniej z perspektywy nas, Europejczyków – niezwykle specyficzny kraj, w którym splatają się najróżniejsze sprzeczności. Tu imponujący rozwój technologiczny łączy się ze swoistą zabobonnością, a społeczeństwo pełne wyzwolonych poglądów, okazuje się być zarazem uwiezione w ścisłym zbiorze norm i konwenansów. Jak jednak ich kultura i...

Całe szczęście ze książkę dostałam w prezencie bo szkoda byłoby wydanych pieniędzy. I nie chodzi o to ze jest to subiektywne odczucie autorki, nie jest to wada tej pozycji. Książka miejscami pisana jest chaotycznie, przejścia między wątkami aż bolą, tak są kanciaste. Choć to też jestem w stanie przełknąć, ale błędy ortograficzne w podawaniu japońskich nazw i niekonsekwencja w ich zapisie spowodowały ze miałam ochotę wyrzucić książkę przez okno. Brak zapowiadanych w opisie przepisów na japońskie dania też jej się nie przysłużył. Ratuje ją duża ilość zdjęć i opisów, przydatnych do zaplanowania wycieczki po Japonii. Raczej jest to dobra pozycja dla kogoś kto dopiero zaczyna swoją przygodę z książkami o Kraju Kwitnącej Wiśni.

Całe szczęście ze książkę dostałam w prezencie bo szkoda byłoby wydanych pieniędzy. I nie chodzi o to ze jest to subiektywne odczucie autorki, nie jest to wada tej pozycji. Książka miejscami pisana jest chaotycznie, przejścia między wątkami aż bolą, tak są kanciaste. Choć to też jestem w stanie przełknąć, ale błędy ortograficzne w podawaniu japońskich nazw i niekonsekwencja...

Bardzo sympatyczny ni to album ni to opowieść autorki o tym, jak ona sama postrzega Japonię. Anna Golisz w bardzo prosty i zwyczajny sposób przedstawia te fakty i miejsca, które jej się w Japonii podobały, które były zaskakujące i tak inne, a które były ciekawe i często bardzo piękne. Ot tak, jakby każde z nas pojechało do Japonii, po czym zechciało się podzielić swoją opinią na temat tego kraju. Moim zdaniem cała ta książka-album bardzo zachęca do podróży do Japonii:) No, i zawiera śliczne zdjęcia!

Bardzo sympatyczny ni to album ni to opowieść autorki o tym, jak ona sama postrzega Japonię. Anna Golisz w bardzo prosty i zwyczajny sposób przedstawia te fakty i miejsca, które jej się w Japonii podobały, które były zaskakujące i tak inne, a które były ciekawe i często bardzo piękne. Ot tak, jakby każde z nas pojechało do Japonii, po czym zechciało się podzielić swoją...

Wiele ciekawostek z życia Japończyków. Wspolczuje im, ze maja tylko 10 dni urlopu. Z okazji ślubu Japończycy dostaja porzadne prezenty, ale uroczystość ślubna trwa tylko 4 godziny, sklada sie z przemowień i obiadu. Bez tańców, bo ciezkie kimona krepuja ruchy. Piekne, recznie malowane kimona kosztuja tyle co luksusowe auto. W wiekszych miastach wiadomo, ze najpopularniejszym srodkiem transportu jest rower, ale w mniejszych miejscowosciach rodziny posiadaja dwa samochody. Przyjelo sie, ze tym drozszym i lepszym jeździ kobieta, ponieważ to ona załatwia wszystkie rodzinne sprawy. Mezczyzna ma do dyspozycji gorsze i starsze auto, gdyz zazwyczaj jeździ tylko do pracy i z powrotem. Najbardziej podobaja mi sie krajobrazy japońskie, szczególnie różowe drzewka i złocisto-czerwone klony :) Japonia jest śliczna!

Wiele ciekawostek z życia Japończyków. Wspolczuje im, ze maja tylko 10 dni urlopu. Z okazji ślubu Japończycy dostaja porzadne prezenty, ale uroczystość ślubna trwa tylko 4 godziny, sklada sie z przemowień i obiadu. Bez tańców, bo ciezkie kimona krepuja ruchy. Piekne, recznie malowane kimona kosztuja tyle co luksusowe auto. W wiekszych miastach wiadomo, ze najpopularniejszym...

Moja pierwsza książka opowiadająca w przejrzysty i prosty sposób o Japonii i zwyczajach japończyków. Polecam!

Moja pierwsza książka opowiadająca w przejrzysty i prosty sposób o Japonii i zwyczajach japończyków. Polecam!

10 / 2014

10 / 2014