Gorzka opowieść o biedzie, dumie, a także sile tradycji, która daje psychiczne oparcie ale więzi w nieracjonalnych, nieelastycznych zachowaniach.
Opowieść słusznie jest porównywana w recenzjach na tym portalu do polskich lektur szkolnych - tak, ma w sobie coś z dobitności obserwacji epoki realizmu i krytycznego spojrzenia pozytywistów. Mogłaby znaleźć się gdzieś między "Antkiem" i "Jankiem Muzykantem", jako przykład opisu trudów życia najniższych warstw społecznych.
Krótka książka opisuje historię długu - specyficznego, bo wziętego w formie mięsa walenia, niegdyś podstawy diety Farerów. To, co nie zostało przyznane rybakom - myśliwym bezpośrednio zaangażowanym w połów poddane zostaje licytacji. Honor tytułowego biedaka (pobudzony nadmiarem alkoholu) każe mu zadeklarować kwotę znacznie większą, niż będzie mógł zarobić na sprzedaży ryb i ptasich jaj. Co skończy się miesiącami fizycznej walki o przeżycie. Uparty, dumny, pracowity ale nie zawsze rozsądny stary Ketil wraz ze swoim niezbyt rozgarnętym, najmłodszym i wciąż mieszkającym z rodzicami synem żyje w biedzie, ale i robi sporo by mimo pracowitości biedę pogłębić. W tle pojawiają się postaci jego starszych dzieci - zrazu odbieramy ich jako zarozumiałych, nieczułych na biedę rodziców egoistów. Z czasem jednak widzimy ze sytuacja nie jest jednoznaczna. Upartość i brak elastyczności starych Farerów także odgrywają tu swoją rolę.
Książka jest uważana za jedną z najważniejszych, a nawet najważniejszą w literaturze farerskiej. Warto ją przeczytać - nawet jeśli walorami literackimi nie wybija się ponad znane pozytywistyczne kanony, opisuje świat niezwykły, nie znany nam. Życie przed stu laty na Wyspach Owczych było być może równinie ciężkie jak w tym samym czasie w wioskach bagnistego Polesia czy beskidzkich bezdroży, ale z racji położenia na skalistych, wyizolowanych wyspach na Północnym Atlantyku jest dla nas bardzo egzotycznym, ciekawym obrazem.

Gorzka opowieść o biedzie, dumie, a także sile tradycji, która daje psychiczne oparcie ale więzi w nieracjonalnych, nieelastycznych zachowaniach.
Opowieść słusznie jest porównywana w recenzjach na tym portalu do polskich lektur szkolnych - tak, ma w sobie coś z dobitności obserwacji epoki realizmu i krytycznego spojrzenia pozytywistów. Mogłaby znaleźć się gdzieś między...

Powieść prosta, lekka. Daje nam szerzej poznać kilka tygodni zwykłego szarego życia "dzień po dniu, noc po nocy" pewnej małej wiejskiej XIX wiecznej społeczności mieszkającej na Wyspach Owczych. Wypływamy z chłopami łowić walenie, a może jak będzie lepszy dzień to jeszcze inne stworzenia morskie. Później razem z nimi zabezpieczamy sobie pożywienie na może dwa miesiące życia - jak dobrze pójdzie. To znowu pilnujemy jak oka w głowie naszej "zdobyczy", żeby jej nie rozkradziono. Coś na pewno sprzedamy z naszego połowu, żeby mieć pieniądze na życie. Innym razem pójdziemy się kłócić do "sołtysa", a jeszcze kiedy indziej udowodnimy "wyższym organom" że nas oszukano na podatkach... W tej krótkiej farerskiej powieści znajdziemy jak bardzo nam bliskie w naszych czasach: charaktery silne, próżne, wojownicze, roszczeniowe, przebiegłe, litościwe.

Powieść prosta, lekka. Daje nam szerzej poznać kilka tygodni zwykłego szarego życia "dzień po dniu, noc po nocy" pewnej małej wiejskiej XIX wiecznej społeczności mieszkającej na Wyspach Owczych. Wypływamy z chłopami łowić walenie, a może jak będzie lepszy dzień to jeszcze inne stworzenia morskie. Później razem z nimi zabezpieczamy sobie pożywienie na może dwa miesiące życia...

"Honor biedaka" to poruszająca opowieść o biedakach żyjących z dala od cywilizacji, o staroświeckich poglądach i prostolinijnej wierze w wolę niebios, którym nieodłącznie towarzyszy surowa i wymagająca przyroda Północy. Dotychczas nieznany mi autor, Hedin Bru, całą uwagę koncentruje na ciężkim losie biednych ludzi - biednych materialnie jak i intelektualnie. W powieści tej mocno wybrzmiewają również takie problemy jak konflikt pokoleń, różnice klasowe i pochopność ludzkich osądów. Wydanie i zastosowane w tłumaczeniu słownictwo nie powalają, ale trzeba wziąć poprawkę na datę wydania tej książki - rok 1970! Moim zdaniem "Honor biedaka" to fantastyczny kandydat do wydania w obecnej Serii Skandynawskiej Wydawnictwa Poznańskiego. Wystarczy tylko trochę odswieżyć i arcydzieło gotowe!

"Honor biedaka" to poruszająca opowieść o biedakach żyjących z dala od cywilizacji, o staroświeckich poglądach i prostolinijnej wierze w wolę niebios, którym nieodłącznie towarzyszy surowa i wymagająca przyroda Północy. Dotychczas nieznany mi autor, Hedin Bru, całą uwagę koncentruje na ciężkim losie biednych ludzi - biednych materialnie jak i intelektualnie. W powieści tej...

Książka farerskiego autorstwa - niebywałe. I zaciekawiające. Z tegoż powodu sięgnąłem po nią.

Wrażenia? Cóż, książka poza unikatowym miejscem akcji jest ,,przyzwoita". Nic więcej. To krótka historia biednej rodziny mieszkającej na Wyspach Owczych, która w swoich perypetiach popada w coraz większe kłopoty. Pisarz stworzył całkiem ciekawą historię, wyrazistych bohaterów i umieścił to na smaganych wiatrem, chłodnych wyspach północnego Atlantyku. Niby wszystko w porządku. Trudno powiedzieć co zawiodło. Prawdopodobnie brak polotu, taka płaskość w sposobie opisywanie losów. Nie wyrobiona ręka pisarza? Cóż, być może to farerski styl. W każdym razie - warto. Nie powali czytelnika na kolana, nie jest to dzieło wybitne, lecz mimo wszystko, jest wystarczająco dobra, aby poświęcić trochę czasu na poznanie odrobinę tego szczególnego kawałka lądu.

Książka farerskiego autorstwa - niebywałe. I zaciekawiające. Z tegoż powodu sięgnąłem po nią.

Wrażenia? Cóż, książka poza unikatowym miejscem akcji jest ,,przyzwoita". Nic więcej. To krótka historia biednej rodziny mieszkającej na Wyspach Owczych, która w swoich perypetiach popada w coraz większe kłopoty. Pisarz stworzył całkiem ciekawą historię, wyrazistych bohaterów i...

Podejrzewam, że gdyby Heðin Brú był Polakiem, to „Honor biedaka” byłby lekturą szkolną, niekoniecznie ze względu na wartość literacką, ale ukazanie ubogiego życia w szarej rzeczywistości, czyli obraz, jaki w mojej głowie wyświetla się momentalnie na hasło „lektura szkolna”. Cóż z tego, że wiele obowiązkowych pozycji osobiście uwielbiam i cieszę się, że są w kanonie, skoro moja psychika we wczesnej podstawówce została skrzywdzona pozytywistycznymi nowelkami, których nie miałam wtedy szans w pełni zrozumieć, przeraziły mnie jednak swoją makabrą? Heðin Brú Polakiem jednak nie jest, a ja na jego książkę natrafiłam szukając lektur do wyzwania Kraje Nordyckie, nie znałam bowiem żadnego autora pochodzącego lub choć piszącego o Wyspach Owczych. I choć nie jest to wymarzona dla mnie pozycja i w innych okolicznościach pewnie bym po nią nie sięgnęła, to jednak cieszę się, że na nią natrafiłam, było to w sumie dość interesujące przeżycie czytelnicze.

Stary Ketil wraz z najmłodszym synem, który jako jedyny z jedenaściorga pociech nie odszedł jeszcze z domu na własne gospodarstwo, wyruszają na połów waleni. Zwierzęta pojawiły się w pobliżu Wysp i są zapowiedzią bogactwa. Ketil jest biedakiem, jedyne co może zrobić, to nająć się na łodzi, a następnie kupić trochę waleniny na licytacji. Daje się jednak ponieść emocjom (oraz alkoholowi),kupuje więc znacznie więcej, niż jest go stać. Dalej będziemy śledzić jego poczynania mające na celu zdobycie pieniędzy oraz żywności, życie rodziny głównego bohatera oraz jego sąsiadów. Do wsi docierają nowoczesne wynalazki w rodzaju łodzi motorowej, ludzie coraz chętniej kształcą się i pragną wyjść poza ramy walki jedynie o byt i przeżycie kolejnej zimy. Ketil jednak należy do starej generacji i choć stara się nie potępiać sposobu życia innych ludzi, nie rozumie swoich dorosłych synów, jego żona natomiast gardzi synowymi. Z fabuły widać jednak, że dzieci chętnie służą rodzicom pomocą i martwią się o ich zdrowie, nie potrafią jednak kryć rozbawienia bądź irytacji pomysłami ojca. On zaś jest zbyt dumny, by prosić synów bądź córki o pomoc, zostając samotnie z własnymi problemami finansowymi i biedą wyzierającą z każdego kąta. Sąsiedzi przedstawiają sobą natomiast uroczą zbieraninę oryginałów i typowych przedstawicieli wsi, tworząc interesujące tło dla coraz to nowych pomysłów Ketila na polepszenie warunków bytowych.

Brzmi to wszystko szaro, smutno i melancholijnie? Nie można zaprzeczyć, że ogólny wydźwięk historii nie należy do optymistycznych. Trzeba jednak oddać autorowi, że swoją historię poprowadził lekkim piórem, dodając wiele humoru i okraszając historię swojego bohatera dużą dawką ironii. Brú nie krytykuje Ketila, współczuje mu, lecz traktuje z niemal czułą ironią, jawnie naśmiewając się z najmłodszego syna, Kalva, który choć dorósł do wieku właściwego do ożenku, wciąż zachowuje się jak małe dziecko, niegrzeszące inteligencją. Cała wiejska społeczność została przedstawiona w sposób barwny, autor wyśmiewa ludzkie przywary i hipokryzję, nie wywyższając się jednak ponad tłum. Dzięki temu otrzymujemy tekst zabawny, ubarwiony dodatkowo zwyczajami i życiem codziennym we farerskiej wsi. Bez moralizatorstwa autor pokazuje, że nawet w obliczu biedy człowiek może zachować honor i życzliwość dla drugiego człowieka, pomagając mu nawet kosztem własnej osoby. Czując na twarzy mroźną bryzę, wdzierającą się nawet poprzez nieszczelne ściany chałupki Ketila, nie sposób nie dojrzeć promyka nadziei na lepsze czasy, choćby już nawet w przyszłym życiu, w co wierzą i czego trzymają się bohaterowie, nie zbaczając z uczciwej i pomocnej ścieżki. Nie jest to książka, którą polecałabym wyjątkowo gorąco, niemniej jednak stanowi ciekawy obraz Wysp Owczych, a ironiczny humor wzbogaca lekturę. Jeśli macie ochotę na niedługą historię tego rodzaju, „Honor biedaka” będzie dobrym wyborem.

Podejrzewam, że gdyby Heðin Brú był Polakiem, to „Honor biedaka” byłby lekturą szkolną, niekoniecznie ze względu na wartość literacką, ale ukazanie ubogiego życia w szarej rzeczywistości, czyli obraz, jaki w mojej głowie wyświetla się momentalnie na hasło „lektura szkolna”. Cóż z tego, że wiele obowiązkowych pozycji osobiście uwielbiam i cieszę się, że są w kanonie, skoro...