Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szybki przegląd maszyn (samochodów, samolotów, okrętów a nawet obiektów inżynieryjnych), które dobrze znany dziennikarz, celebryta i showman obdarza "duszą". Kryteria, jak to u Clacksona są czysto subiektywne - podoba mu się, fascynuje go, uważa konstrukcję za przełomową, albo... nieudaną, ale piękną. I już.
Styl Jeremiego jest tak dobrze znany, że nie ma co o nim wspominać - jedni go lubią, drudzy nie znoszą. Ja stoję gdzieś pośrodku - czasem mnie bawi, chyba równie często irytuje. Może o to mu właśnie chodzi?
Zaletą książki jest zwrócenie uwagi na naprawdę ciekawe osiągnięcia inżynierii - niezwykłe, nie zawsze oczywiste przykłady sukcesów konstruktorów i projektantów wojennych okrętów czy samolotów, albo słynnych modeli samochodów. Wadą - ogromna powierzchowność opisów powstania każdego z tych cudów techniki. To w zasadzie tylko ciekawostki (często naprawdę zaskakujące), okraszone mniej lub bardziej rubasznym, czasem aroganckim humorem autora. Jako wstęp do dalszych poszukiwań - czemu nie? Ale jako wartościowa pozycja warta zatrzymania po jednorazowym przeczytaniu - nie sądzę.

Szybki przegląd maszyn (samochodów, samolotów, okrętów a nawet obiektów inżynieryjnych), które dobrze znany dziennikarz, celebryta i showman obdarza "duszą". Kryteria, jak to u Clacksona są czysto subiektywne - podoba mu się, fascynuje go, uważa konstrukcję za przełomową, albo......

Rozwiń

Zwiń

Świadectw o tym co działo się w obozach koncentracyjnych systemów totalitarnych - tak nazistowskich jak i komunistycznych jest sporo, niektóre z nich należą do wybitnych osiągnięć literatury.
Ta niewielka książka, będąca efektem pobytu autora w Buchenwaldzie, przez kilka miesięcy na przełomie 1938 i 1939 roku, jest jednak wyjątkowa. Autor to Niemiec, popularny i ceniony w latach 20 i 30 pisarz pochodzący z Prus Wschodnich. Jego nieprzychylna nowej, hitlerowskiej władzy postawa skończyła się dla niego zamknięciem w miejscu, do którego w tym czasie trafiali nieprawomyślni obywatele III Rzeszy. Byli wśród nich komuniści, socjaliści, antyhitlerowcy, ale także Żydzi, homoseksualiści, niepełnosprawni umysłowo... i wreszcie zwykli przestępcy. W Polsce nie znamy tego etapu terroru, skierowanego przeciw własnym obywatelom. Naturalnie sytuujemy wszystkich Niemców tego czasu po stronie nazistów. Dlatego ta relacja jest unikalna, pokazuje system nazistowski w momencie narodzin, jeszcze przed wojną. Oglądamy go z pozycji rozgoryczonego kierunkiem jaki obrał jego własny kraj intelektualisty: osoby o wysokiej pozycji społecznej, upokarzanego i niszczonego (bezskutecznie) przez wyniesionych z dołów społecznych apologetów nowej władzy i zwykłych karierowiczów. Interesujące i napisane pięknym, literackim językiem, nawet jeśli chwilami nieco zadufane w swojej wierze w hart prawego, intelektualnego ducha.

Świadectw o tym co działo się w obozach koncentracyjnych systemów totalitarnych - tak nazistowskich jak i komunistycznych jest sporo, niektóre z nich należą do wybitnych osiągnięć literatury.
Ta niewielka książka, będąca efektem pobytu autora w Buchenwaldzie, przez kilka miesięcy na przeł...

Rozwiń

Zwiń

William Heinesen, znakomity, typowany kiedyś do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury pisarz farerski (z Wysp Owczych) tworzył świetne powieści historyczne, np. "Wyspy dobrej nadziei", a takze błyskotliwe opowiadania. Na tle innych przedstawicieli literatury farerskiej tłumaczonych na j. polski (Jørgen-Frantz Jacobsen, Heðin Brú), osadzonych mocno w tradycji naturalizmu i pozytywizmu, Heinesen przynosi świeże podejście. Jego język jest żywy, lekki, nie stroni od żartu i ironii. Historie, które nam przedstawia wyrastają na podglebiu bogatego wyspiarskiego folkloru, przypominając nieco folkowe wersje opowieści grozy. Jednak autor nie poprzestaje na tym, przełamując magiczny nastrój a to żartem, kpiną, a to celnymi obserwacjami społecznymi.
Świetna lektura nie tylko dla fanów literatury nordyckiej, ale także realizmu magicznego.

William Heinesen, znakomity, typowany kiedyś do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury pisarz farerski (z Wysp Owczych) tworzył świetne powieści historyczne, np. "Wyspy dobrej nadziei", a takze błyskotliwe opowiadania. Na tle innych przedstawicieli literatury farerskiej tłumaczony...

Rozwiń

Zwiń

Brutalne emocjonalnie. Bezpośrednio. W mocnym rytmie. Bez znieczulenia, choć także bez niepotrzebnego epatowania krwią i śmiercią.
I szczęśliwie krótko. Znakomite jest wyczucie autora, który był w stanie powściągnąć potrzebę opisywania kolejnych i kolejnych trudnych sytuacji. Ta formuła nie tylko wyczerpywałaby się dosyć szybko, ale także osłabiała wymowę obrazów, które zdarzyliśmy zobaczyć na stu kilkunastu stronach.
To nie jest wielka literatura, autor nie ma pióra wybitnych reportażystów. Ale ma bardzo autentyczne, bezpośrednie doświadczenia, którymi sugestywnie się dzieli. Przez krótki, ale intensywny czas lektury czułem, że niemal jestem obecny w karetce, wraz z ekipą Pogo.

Brutalne emocjonalnie. Bezpośrednio. W mocnym rytmie. Bez znieczulenia, choć także bez niepotrzebnego epatowania krwią i śmiercią.
I szczęśliwie krótko. Znakomite jest wyczucie autora, który był w stanie powściągnąć potrzebę opisywania kolejnych i kolejnych trudnych sytuacji. Ta formuła ni...

Rozwiń

Zwiń

Gorzka opowieść o biedzie, dumie, a także sile tradycji, która daje psychiczne oparcie ale więzi w nieracjonalnych, nieelastycznych zachowaniach.
Opowieść słusznie jest porównywana w recenzjach na tym portalu do polskich lektur szkolnych - tak, ma w sobie coś z dobitności obserwacji epoki realizmu i krytycznego spojrzenia pozytywistów. Mogłaby znaleźć się gdzieś między "Antkiem" i "Jankiem Muzykantem", jako przykład opisu trudów życia najniższych warstw społecznych.
Krótka książka opisuje historię długu - specyficznego, bo wziętego w formie mięsa walenia, niegdyś podstawy diety Farerów. To, co nie zostało przyznane rybakom - myśliwym bezpośrednio zaangażowanym w połów poddane zostaje licytacji. Honor tytułowego biedaka (pobudzony nadmiarem alkoholu) każe mu zadeklarować kwotę znacznie większą, niż będzie mógł zarobić na sprzedaży ryb i ptasich jaj. Co skończy się miesiącami fizycznej walki o przeżycie. Uparty, dumny, pracowity ale nie zawsze rozsądny stary Ketil wraz ze swoim niezbyt rozgarnętym, najmłodszym i wciąż mieszkającym z rodzicami synem żyje w biedzie, ale i robi sporo by mimo pracowitości biedę pogłębić. W tle pojawiają się postaci jego starszych dzieci - zrazu odbieramy ich jako zarozumiałych, nieczułych na biedę rodziców egoistów. Z czasem jednak widzimy ze sytuacja nie jest jednoznaczna. Upartość i brak elastyczności starych Farerów także odgrywają tu swoją rolę.
Książka jest uważana za jedną z najważniejszych, a nawet najważniejszą w literaturze farerskiej. Warto ją przeczytać - nawet jeśli walorami literackimi nie wybija się ponad znane pozytywistyczne kanony, opisuje świat niezwykły, nie znany nam. Życie przed stu laty na Wyspach Owczych było być może równinie ciężkie jak w tym samym czasie w wioskach bagnistego Polesia czy beskidzkich bezdroży, ale z racji położenia na skalistych, wyizolowanych wyspach na Północnym Atlantyku jest dla nas bardzo egzotycznym, ciekawym obrazem.

Gorzka opowieść o biedzie, dumie, a także sile tradycji, która daje psychiczne oparcie ale więzi w nieracjonalnych, nieelastycznych zachowaniach.
Opowieść słusznie jest porównywana w recenzjach na tym portalu do polskich lektur szkolnych - tak, ma w sobie coś z dobitności obserwacji epoki...

Rozwiń

Zwiń

Mam kłopot z oceną tej ksiązki. Z jednej strony daje się zauważyć olbrzymią wiedzę i jeszcze większą fascynację autora Wyspami Owczymi: ich geografią, kulturą, historią, językiem, problemami, wyzwaniami i sukcesami. To nie jest książka z powierzchownymi refleksjami turysty, a zestaw wiedzy o dziesiątkach tematów związanych z Wyspami Owczymi i Farerami.
Z drugiej strony sposób przygotowania i podania tego materiału wydaje się nieoptymalny - różnej długości "wpisy" o kolejnych tematach sytuują książkę gdzieś między "Farerską Wikipedią" a zestawem osobistych impresji i doświadczeń Macieja Brencza. W efekcie nie czytamy "Farerskich kadrów" jak dobrego reportażu, a raczej katalog notek - fiszki na wiele tematów. Może wynika to z faktu, że Maciej to także autor bloga o Wyspach (o tej samej nazwie) - takie wpisy w formie blogowej, czytane od czasu do czasu mają sens.
W książce za to poszczególne zagadnienia zebrane w jednym miejscu wydają się niedopasowane do siebie i bardzo nierówno potraktowane; jedne zdawkowo - inne bardzo szczegółowo, z fragmentami wywiadów z mieszkańcami Wysp.
Nie czyta się tego dobrze ciągiem.
Natomiast jako lektura do której wracamy od czasu do czasu, niekoniecznie strona po stronie, może się sprawdzić. Zabrałem ją na mój, niestety tylko tygodniowy wyjazd na te piękne wyspy i książka bardzo pomogła mi lepiej zrozumieć to miejsce.

Mam kłopot z oceną tej ksiązki. Z jednej strony daje się zauważyć olbrzymią wiedzę i jeszcze większą fascynację autora Wyspami Owczymi: ich geografią, kulturą, historią, językiem, problemami, wyzwaniami i sukcesami. To nie jest książka z powierzchownymi refleksjami turysty, a zestaw wiedz...

Rozwiń

Zwiń

Krótka (może zainspirowana kompaktowością kryminalnych książek samej Agathy Christie) biografia jednej z najsłynniejszych autorek powieści detektywistycznych w historii. Nie jest to fascynująca stylem, wciągająca opowieść o życiu A. Christie, które jest tak ciekawe, że z powodzeniem mogłoby dostarczać pożywki dla takiej biografii.
To raczej "grzeczne" przejście przez kolejne etapy życia i twórczości bohaterki, z wymienionymi szczegółowo chyba wszystkimi utworami i okolicznościami ich powstania.
Dla fanów pisarki pozycja może być ciekawa: to interesujące, jak wydarzenia w życiu osobistym, sytuacja rodzinna, sąsiedzi, podróże wpływały na kolejne pomysły literackie Christie. Natomiast dla kogoś kto mniej jest zainteresowany samą twórczością pisarki, a bardziej jej życiem w kontekście przemian jakim podlega brytyjskie społeczeństwo, książka będzie rozczarowująca.

Krótka (może zainspirowana kompaktowością kryminalnych książek samej Agathy Christie) biografia jednej z najsłynniejszych autorek powieści detektywistycznych w historii. Nie jest to fascynująca stylem, wciągająca opowieść o życiu A. Christie, które jest tak ciekawe, że z powodzeniem mogło...

Rozwiń

Zwiń