Trudno ocenić w sposób jednoznaczny tą powieść. Pod względem treści i sposobu jej napisania jest bardzo dobra. Zatem też znakomicie czyta się tą książkę. Tom I skupia się głównie na postaci Zygmunta Dynkowicza, któremu nie udało się z przyczyn zdrowotnych wstąpić do armii Andersa. Chodzi tu generalnie o jego niejednoznaczną postawę wobec władza radzieckich i socjalizmu, czy nawet zamierzanie dezercji. Kolejno jednak człowiek ten niejako "prostuje" się, tj. nabiera przekonania do słuszności takiej drogi. Natomiast tom II jest już powiązany bardziej z powstaniem warszawskim, głównie zaś wszystko obraca się wokół Boguty, zastępcy dowódcy kompanii, gdzie jest m.in. Dynkowicz. Jednak od strony historycznej jest to skrajny przypadek propagandy PRL. Wydarzenia historyczne odwrócono o 180 stopni. Okazuje się, że Armia Czerwona doszła do Warszawy po Armii Polskiej, utworzonej w ZSRR. Ponadto Armia Polska z marszu dokonała nieudanej próby przerzutu całej dywizji na drugi brzeg Wisły, by wesprzeć powstanie. Jednak z uwagi na brak chęci współpracy ze strony AK pomoc ta załamuje się, zaś z dywizji niewiele zostaje. Faktycznie jednak żadnej pomocy nie było, zaś Armia Czerwona wyzwalała Warszawę dopiero po klęsce powstania. Chęć współpracy ze strony AK też istniała. Jednak wiadomo ja to traktowano.

Trudno ocenić w sposób jednoznaczny tą powieść. Pod względem treści i sposobu jej napisania jest bardzo dobra. Zatem też znakomicie czyta się tą książkę. Tom I skupia się głównie na postaci Zygmunta Dynkowicza, któremu nie udało się z przyczyn zdrowotnych wstąpić do armii Andersa. Chodzi tu generalnie o jego niejednoznaczną postawę wobec władza radzieckich i socjalizmu, czy...