Psalm 82 (81),3 - ujmijcie się za sierotą i uciśnionym, wymierzcie sprawiedliwość nieszczęśliwemu i ubogiemu ...
Wcale nie szlachetny obraz powstańców.
3 teksty :
I - tragikomedia. Paskudna intryga. Jedyna ucieczka - palnąć sobie w łeb. :( Im więcej niewinnych ginie z rąk najeźdźcy, tym lepiej dla sprawy ... Hm ?
II - Walki w polu. "Szwadron"
III - "Szwadron". Najlepsze chyba jest, gdy przyjeżdża ksiądz z ostatnią posługą do pułkownika.
Również słyszałem, że powstańcy niejednokrotnie mieli lepsze uzbrojenie niż Rosjanie. Powstańcza żandarmeria i sztyletnicy - tajna policja, wszechobecni.
III 1864 - rząd carski ogłasza uwłaszczenie chłopów. Pod wpływem powstania. Trzeba aż takich rzeczy ?

Psalm 82 (81),3 - ujmijcie się za sierotą i uciśnionym, wymierzcie sprawiedliwość nieszczęśliwemu i ubogiemu ...
Wcale nie szlachetny obraz powstańców.
3 teksty :
I - tragikomedia. Paskudna intryga. Jedyna ucieczka - palnąć sobie w łeb. :( Im więcej niewinnych ginie z rąk najeźdźcy, tym lepiej dla sprawy ... Hm ?
II - Walki w polu. "Szwadron"
III - "Szwadron". Najlepsze...

Zbiór trzech opowiadań z okresu powstania styczniowego w tym dwóch przedstawiających te wydarzenia z punktu widzenia młodego rosyjskiego oficera dragonów. Wartka akcja, wiele ciekawostek z epoki, plastycznie nakreślona scena batalistyczna i duża wiedza historyczna, w szczególności dotycząca formacji wojskowych i sposobu ich działania. Demitologizacja powstania poprzez ukazanie bodźców i pobudek niektórych jego uczestników, a w szczególności skutków, tragicznych jak w przypadku każdej wojny, gdy człowiek co do zasady nie liczy się jako jednostka.
Trzecie z opowiadań przedstawia rozterki prokuratora wojskowego rozdartego pomiędzy powinnością wobec prawa, oczekiwania carskich urzędników i co ciekawe -zbieżne z nimi oczekiwania władz powstańczych.
Wszystko napisane w latach 50-tych XX wieku, a mimo to wydaje się bardzo współczesne i przystępne. Nic dziwnego, że książka posłużyła jako inspiracja Juliuszowi Machulskiemu do nakręcenia „Szwadronu”.
Pomimo dedykacji Autora dla Bolesława Piaseckiego, nie wyczuwa się niechęci wobec „Polaków wyznania mojżeszowego”, zaś określenie to, używane przez władze carskie ukazuje, iż nawet tak potężna władza potrafiła odnosić się z szacunkiem do ludzi innego wyznania.

Zbiór trzech opowiadań z okresu powstania styczniowego w tym dwóch przedstawiających te wydarzenia z punktu widzenia młodego rosyjskiego oficera dragonów. Wartka akcja, wiele ciekawostek z epoki, plastycznie nakreślona scena batalistyczna i duża wiedza historyczna, w szczególności dotycząca formacji wojskowych i sposobu ich działania. Demitologizacja powstania poprzez...

Moje pierwsze spotkanie z Rembekiem, I nie ma co tu kryć, spotkanie bardzo udane. Po książke siegnalem skuszony zainspirowanym nia rewelacyjnym filmem "Szwadron" w rezyserii Juliusza Machulskiego. Jak to zwykle bywa, ksiazka okazala sie jeszcze lepsza. Jest to opowiesc osadzona w czasie powstania styczniowego, co ciekawe widziana zarowno oczyma Polaka w sluzbie carskiej, jak I mlodego rosyjskiego oficera, dla ktorego poczatkowo tlumienie "rebelii" ma byc kluczem do slawy I serca ukochanej kobiety. Jest to opis barwny, zniuansowany, miejscami brutalny- ale inny byc nie moze, bo jak twierdzi jeden z glownych bohaterow ksiazki "wojna nigdy nie jest piekna".

Moje pierwsze spotkanie z Rembekiem, I nie ma co tu kryć, spotkanie bardzo udane. Po książke siegnalem skuszony zainspirowanym nia rewelacyjnym filmem "Szwadron" w rezyserii Juliusza Machulskiego. Jak to zwykle bywa, ksiazka okazala sie jeszcze lepsza. Jest to opowiesc osadzona w czasie powstania styczniowego, co ciekawe widziana zarowno oczyma Polaka w sluzbie carskiej,...

Był naprawdę świetnym pisarzem. Jeśli chodzi o przedstawienie wojny to niektórzy (np. Wańkowicz) twierdzili, że absolutnie najlepszym polskim pisarzem. I zgadzam się z tym: tu akurat trzy nowele mówiące o Powstaniu Styczniowym ale w odróżnieniu od wielu innych polskich tekstów, poczynając od Żeromskiego, Rembek pisze atrakcyjne wciągająco i nowocześnie. Sam wybór narratora jest nietypowy a to wzmaga tylko oddziaływanie.

Muszę też przyznać, że z tej książki (i wcześniejszych "Kryjaków" Wielopolskiej) dowiedziałem się o tym powstaniu więcej niż przez całe dotychczasowe życie.

PS. W PRL-u były różne dziwne eksperymenty poligraficzne, jak ta seria "z głowami wawelskimi": niby to format kieszonkowy, na cienkim papierze, więc w zasadzie to powinna być seria jak "Livre de Poche" czyli coś przenośnego i jednorazowego. A tu twarde okładki i papier choć cienki to wysokiego gatunku. I ustaw tu takie wydawnictwo na półce wśród innych, typowych książek...

Był naprawdę świetnym pisarzem. Jeśli chodzi o przedstawienie wojny to niektórzy (np. Wańkowicz) twierdzili, że absolutnie najlepszym polskim pisarzem. I zgadzam się z tym: tu akurat trzy nowele mówiące o Powstaniu Styczniowym ale w odróżnieniu od wielu innych polskich tekstów, poczynając od Żeromskiego, Rembek pisze atrakcyjne wciągająco i nowocześnie. Sam wybór narratora...

Jedna z lepszych powieści o Powstaniu Styczniowym.Pod wrażeniem lektury tej książki,Juliusz Machulski nakręcił dobry film "Szwadron".Jeden z najlepszych polskich filmów,a według mnie najlepszy film o Powstaniu Styczniowym to film "Wierna rzeka".Po przeczytaniu książki obejrzałem w internecie "Szwadron",chyba pierwszy raz do końca.Warto!W zakończeniu książki prawda ponadczasowa:"Miał tedy słuszność pułkownik Markowski:nie ustanie nigdy na świecie wieczna walka nędzy i poniżenia z uciskiem i przesytem.Takie jest prawo ludzkiego władania".

Jedna z lepszych powieści o Powstaniu Styczniowym.Pod wrażeniem lektury tej książki,Juliusz Machulski nakręcił dobry film "Szwadron".Jeden z najlepszych polskich filmów,a według mnie najlepszy film o Powstaniu Styczniowym to film "Wierna rzeka".Po przeczytaniu książki obejrzałem w internecie "Szwadron",chyba pierwszy raz do końca.Warto!W zakończeniu książki prawda...

W 1956 roku Stanisław Rembek, skutecznie marginalizowany przez władze PRL jako weteran i piewca wojny polsko-bolszewickiej, z dużym trudem opublikował zbiór trzech opowiadań poświęconych Powstaniu Styczniowemu. Pierwsze z nich poświęcone jest rozterkom warszawskiego prokuratora wojennego, pułkownika Aleksandra Kamińskiego, targanego wątpliwościami na tle sprawy niejakiego Chodakowskiego - domniemanego zamachowca. Prokurator Kamiński, mimo iż współpracujący z caratem, nie widzi wystarczających podstaw do wyroku skazującego, ale jednocześnie jest zakładnikiem władz rosyjskich w osobie pułkownika Gryszyna. Opowiadanie to jest zdecydowanie najsłabsze w zbiorze; razi pewna wpisana weń łopatologia i toporność wywodu, aczkolwiek mimochodem rzuca interesujące światło na postrzeganie Powstania Styczniowego z perspektywy "tu i teraz", jakże odmiennej od dzisiejszej, zakrzepłej w martyrologicznych banałach. Zresztą - na tle dwóch pozostałych tekstów, ten tytułowy zdaje się być podpięty jedynie z powodu tematyki. Prawdziwy dyptyk tworzą bowiem "Przekazana sztafeta" i "Igła wojewody".

W nich bowiem Rembek wychodzi "w pole" i tworzy prozę wojenną w pełnej krasie. Oczywiście nie byłby sobą, gdyby przyjął "sakramentalną" perspektywę polską - zamiast tego ukazuje dwa epizody z działań rosyjskiego szwadronu kawalerii, ze szczególnym uwzględnieniem młodego porucznika Fiodora Jeremina. To jego oczami, świeżo upieczonego oficera, oglądamy sąd nad młodym Żydem Symchą, działania "wojenne" w pewnej wsi, wreszcie pojmanie powstańczego wojewody pułkownika Markowskiego. W toku operacji młody Jeremin obserwuje uważnie swojego dowódcę - budzącą odrazę ale i fascynację okrutną kreaturę, rotmistrza Dobrowolskiego, Polaka w służbie carskiej. Dobrowolski to trochę żywioł wojny w stanie szaleństwa. Jego przeciwwagą jest racjonalny porucznik Żuryn. Rembek wzorowo oddał klimat służby w XIX-wiecznej kawalerii, bezbłędnie też - w odróżnieniu od pierwszego opowiadania - prowadzi analizę Polski w momencie zrywu niepodległościowego - widzianej oczami osoby z zewnątrz. Poza "Stankiewiczem" Eustachego Rylskiego nie znam drugiej książki na ten temat - na tak znakomitym poziomie.

"Ballada o wzgardliwym wisielcu": 6 / 10
"Przerwana sztafeta", "Igła wojewody": 9 / 10

Inne moje recenzje znajdziesz na blogu ww.zaokladkiplotem.pl

W 1956 roku Stanisław Rembek, skutecznie marginalizowany przez władze PRL jako weteran i piewca wojny polsko-bolszewickiej, z dużym trudem opublikował zbiór trzech opowiadań poświęconych Powstaniu Styczniowemu. Pierwsze z nich poświęcone jest rozterkom warszawskiego prokuratora wojennego, pułkownika Aleksandra Kamińskiego, targanego wątpliwościami na tle sprawy niejakiego...

Trzy długie opowiadania o powstaniu styczniowym, a właściwie o ludziach z powstaniem styczniowym w tle.
Pierwsze z nich zdaje się nieco sztywne i gdyby pozbawić je części fragmentów introspekcyjnych, lepiej prezentowałoby się chyba jako dramat.
Drugie rozpoczyna się przeprosinami za suchość stylu, po których bezpośrednio następuje kwiecisty opis wschodu słońca, by następnie przejść w genialną i utrafiającą w sedno charakterystykę polskości.
Trzecie przynosi kolejne spotkanie z bohaterem drugiego i znakomicie zamyka cały zbiór, sprawdzając się jako wehikuł do prezentacji poglądów i pozostawiając czytelnika w nastroju iście beznadziejnym.
Trzeba przyznać, że Rembek dość oszczędnymi środkami po mistrzowsku oddaje całą ambiwalencję zorganizowanej walki zbrojnej, złożoność ludzkich motywacji i relacji w tych szczególnych okolicznościach; pokazuje, jak postrzeganie świata przez jednostkę ulega zmianom pod wpływem tysiąca niezależnych od niej czynników. Unikając epatowania okrucieństwem czy naturalizmu, oddaje całą grozę ówczesnego położenia Polaków.
Jawi się tu autor jako prawdziwy patriota, której to zresztą postawy dowiódł czynnie, nim chwycił za pióro.
Ten efektownie wydany tomik przynosi prostą prawdę, że po obu stronach, po zdjęciu barw, mundurów, odznaczeń i tytułów, znajdują się ludzie. Problem polega na tym, iż tymi ludźmi, wbrew zaleceniom Platona, rządzą zazwyczaj nikczemnicy, durnie i szaleńcy, i dla swoich celów perfidnie tych ludzi odczłowieczają.
"Ballada" to również świetna lekcja historii, niedosadna a przejmująca, która to unikatowa charakterystyka powinna jej zapewnić eksponowane miejsce na liście lektur szkolnych.

Trzy długie opowiadania o powstaniu styczniowym, a właściwie o ludziach z powstaniem styczniowym w tle.
Pierwsze z nich zdaje się nieco sztywne i gdyby pozbawić je części fragmentów introspekcyjnych, lepiej prezentowałoby się chyba jako dramat.
Drugie rozpoczyna się przeprosinami za suchość stylu, po których bezpośrednio następuje kwiecisty opis wschodu słońca, by następnie...

Dobra lektura, zwłaszcza pod kątem prześledzenia realiów tamtych czasów oraz mentalności "dzielnych i honorowych" wojaków, przydatna także jako skarbnica kilku może nie odkrywczych, ale wartych zapamiętania cytatów i mądrości.
Jednak czegoś mi brakowało.
Chyba najbardziej mi przypadło do gustu opowiadanie nr 2 - "Sztafeta", zaś najmniej 1 "Ballada....". "Ballada..." miała duży potencjał, jednak okazała się zbyt krótkie, a zakończenie cokolwiek rozczarowujące.
W 3 "Igle..." działo się relatywnie najwięcej - byłoby to w mojej opinii opowiadanie najlepsze, gdyby nie nudne rozterki sercowe głównego bohatera i irytująca postać Emilii.

Postaci trudno lubić, to zbiorek charakterystycznych i barwnych indywiduów, mających ukazać rozmaite cechy ludzkie.
Przez pewien czas liczyłam, że to Żuryn stanie się moim ulubionym bohaterem, lecz Autor go "zgubił" po drodze, zatracił jego nieugiętość i stanowczo zbyt słabo nakreślił jego osobowość.
To tyczy się zresztą wielu bohaterów, z oczywistym wyjątkiem narratora - Jeremina.
Natomiast Dobrowolskiego szczerze nie lubiłam - wydał się raczej przerysowanym, cholerycznym, nieco rubasznym, skorym do gniewu i zazdrości osobnikiem, stanowiącym przeciwwagę dla głównego bohatera. Nie da się jednak ukryć, że to świetny materiał na rolę aktorską.
Ten atut książki wykorzystano zręcznie w filmie Machulskiego - Janusz Gajos jako Dobrowolski spisał się znakomicie i nieco zmienił moje podejście do tej postaci. :)

Dobra lektura, zwłaszcza pod kątem prześledzenia realiów tamtych czasów oraz mentalności "dzielnych i honorowych" wojaków, przydatna także jako skarbnica kilku może nie odkrywczych, ale wartych zapamiętania cytatów i mądrości.
Jednak czegoś mi brakowało.
Chyba najbardziej mi przypadło do gustu opowiadanie nr 2 - "Sztafeta", zaś najmniej 1 "Ballada....". "Ballada..." miała...

Zbiór opowiadań w sposób niecodzienny, ale bardzo prawdziwy opisuje codzienność Powstania '63.
Samą "Balladę..." potraktowałem jako rozgrzewkę - z elementami thrillera, ładnie pozwala czytelnikowi wbić się w klimat tamtych czasów.
"... sztafeta" i "Igła.." są świętymi opowiadaniami dla wszystkich którzy są spragnieni realnych, nie "amerykańskich" żołnierskich opowieści.
Polecam wszystkim którzy chcą poczuć klimat Powstania i prawdziwej żołnierskiej doli. Książka raczej nie spodoba się tym, którzy oczekują monumentalnych starć i ciągłej akcji.

Zbiór opowiadań w sposób niecodzienny, ale bardzo prawdziwy opisuje codzienność Powstania '63.
Samą "Balladę..." potraktowałem jako rozgrzewkę - z elementami thrillera, ładnie pozwala czytelnikowi wbić się w klimat tamtych czasów.
"... sztafeta" i "Igła.." są świętymi opowiadaniami dla wszystkich którzy są spragnieni realnych, nie "amerykańskich" żołnierskich...

Odkrywajcie Rembeka. Warto!!!!

Odkrywajcie Rembeka. Warto!!!!