Słaba książka "Evita" nie zaskakuje nie zachwyciła mnie.... fabuła taka sobie, czuje się rozczarowana tą książką, oglądałam Musical w roli głównej z Madonną i Antoniem Banderasem wywarł na mnie świetne wrażenie lepszy od książki, zmęczona czytaniem nie doczytałam do końca nie podobała się mi wcale nudziłam się przy niej, strata czasu, myślałam, że będzie ciekawa i mnie zaciekawi, przykuje uwagę, ale nic z tego!!!

Słaba książka "Evita" nie zaskakuje nie zachwyciła mnie.... fabuła taka sobie, czuje się rozczarowana tą książką, oglądałam Musical w roli głównej z Madonną i Antoniem Banderasem wywarł na mnie świetne wrażenie lepszy od książki, zmęczona czytaniem nie doczytałam do końca nie podobała się mi wcale nudziłam się przy niej, strata czasu, myślałam, że będzie ciekawa i mnie...

Tomas Eloy Martinez, niestety nie żyjący już wybitny autor "Evity" (w oryginale "Świętej Evity") napisał książkę w mojej opinii "wybitną". Będę mógł już tylko powtórzyć to, co wielu czytelników przede mną napisało. W niezwykle pięknej literackiej formie, autor opisał historię pośmiertnych losów Evy Peron. Temat robi wrażenie, bo w genialny sposób miesza fakty z fikcją literacką. Mało kto pewnie w to uwierzy, ale wiele z wydarzeń w tej książce miało na prawdę miejsce. Eva Peron po śmierci została po prostu przemieniona w arcydzieło technik balsamacji - utrwaloną na wieczność lalkę o ludzkich wymiarach z prawdziwej skóry i kości o długich blond włosach, zawierającą wszystkie wewnętrzne organy w stanie nienaruszonym. Książka jest mroczna ale w pewien sposób też i piękna. Zdecydowanie potrafi wyryć mocny ślad w pamięci na bardzo długo. Nie ma jednak się czemu dziwić, gdy podmiotem są idealnie zakonserwowane zwłoki młodej i pięknej kobiety, która za życia była tytułowana w swoim kraju Świętą, a po śmierci stała się potężną relikwią i symbolem politycznym, zagrażającym jej wielu wrogom. Polecam!

Tomas Eloy Martinez, niestety nie żyjący już wybitny autor "Evity" (w oryginale "Świętej Evity") napisał książkę w mojej opinii "wybitną". Będę mógł już tylko powtórzyć to, co wielu czytelników przede mną napisało. W niezwykle pięknej literackiej formie, autor opisał historię pośmiertnych losów Evy Peron. Temat robi wrażenie, bo w genialny sposób miesza fakty z fikcją...

Powszechnie wiadomo, że istnieje tylko jedno pierwsze wrażenie. I bardzo często to ono kształtuje opinię, pozostawiając w pamięci obraz, którego nigdy już nie będzie można zastąpić. Czy można mówić o pierwszym wrażeniu w odniesieniu do książek? Nie warto brać pod uwagę okładek, bo one zmieniają się zbyt często. Ale treść zawsze pozostaje taka sama, niezmienna. Pierwsze zdanie, jakie czytelnik przeczyta po otworzeniu książki, może być kluczowe. Ułożone w sposób interesujący i tajemniczy może napełnić czytelnika ciekawością, która nie pozwoli mu się oderwać od powieści. Bo książka musi kryć w sobie niesamowitą treść, gdy zaczyna się zdaniem:

„Kiedy Evita przyszła do siebie po nieprzytomności trwającej ponad trzy doby, zrozumiała, że wreszcie musi umrzeć.”

Maria Eva Duarte de Perón, zwana Evitą, była drugą żoną prezydenta Argentyny, Juana Peróna, powszechnie znaną działaczką społeczną i polityczną, ale także artystką. Od małego powtarzała, że świat zapamięta ją jako wybitną aktorkę. Przeprowadzka do Buenos Aires otworzyła dla niej ścieżkę do wymarzonej kariery. Z brzydkiego kaczątka powoli zmieniała się w kobietę, którą wkrótce miały pokochać miliony. Zdiagnozowany rak macicy przeszkodził jej jednak w spełnieniu wszystkich marzeń i zakończył jej życie. Odeszła w wieku zaledwie trzydziestu trzech lat, pogrążając Argentynę w rozpaczy.
Niewiele jest na świecie osób, które zmieniają świat, a nie jedynie mówią, że pragną to zrobić. Evita była dla wielu ludzi inspiracją do zmiany swojego losu, pomocną dłonią w chwilach zwątpienia, nadzieją na to, że może być lepiej. Aktywnie przyczyniała się do polepszenia standardu życia wielu biednych z Argentyny. Byli jednak także ludzie, którzy uważali, że Evita stała się dla nich przekleństwem. Nie chcąc obwiniać siebie za własne błędy, wierzyli, że to wpływ Evy Perón ściągnął na nich pech. Dlatego nawet długo po śmierci Evita miała nie zaznać spokoju.
Tomás Eloy Martínez podjął się bardzo trudnego zadania. Stworzył powieść, która w cudownie literacki sposób przedstawia losy Evity po jej śmierci. To, jak obsesje na jej punkcie zmieniają ludzi i jak nikt nie może pogodzić się z jej odejściem.

„Pół miliona osób ucałowało trumnę. Niektórzy musieli być odrywani siłą, gdyż u stóp zwłok chcieli odebrać sobie życie za pomocą sztyletów i pigułek z trucizną.”

Autor, tworząc tę powieść, budował ją od samych podstaw, niczym dom, który zaczyna się tworzyć od fundamentów. Zawarł w niej wszystkie możliwe konstrukcje literackie. Przedstawiał fabułę za pomocą nie tylko prozy, ale i tekstu o budowie dramatu. Nie cytował opinii tych, którzy osobiście znali Evitę. Zmieniał ich formę tak, by tworzyły jedną, nierozerwalną całość i jednocześnie pozostawały wierne faktom. I mimo że książka ma już kilkanaście ładnych lat, przedstawia losy Evity nie tylko za życia, ale i wędrówkę jej ciała po śmierci. Czy można nazwać tę książkę powieścią biograficzną? Być może. Dla mnie jest ona jednak świadectwem istnienia kobiety, która dzięki ciężkiej pracy, wiarą w marzenia i wierności tym, którzy ją kochają, osiągnęła to, o czym śnią miliony – uwielbienie.
Fenomen Evity znany jest niemal na całym świecie. Dowodzi temu film z Madonną w roli głównej, który zgarnął szereg ważnych nagród filmowych. Czy trzeba pisać więcej, by zachęcić do przeczytania tej niezwykłej historii?

Powszechnie wiadomo, że istnieje tylko jedno pierwsze wrażenie. I bardzo często to ono kształtuje opinię, pozostawiając w pamięci obraz, którego nigdy już nie będzie można zastąpić. Czy można mówić o pierwszym wrażeniu w odniesieniu do książek? Nie warto brać pod uwagę okładek, bo one zmieniają się zbyt często. Ale treść zawsze pozostaje taka sama, niezmienna. Pierwsze...

Krótko mówiąc: Dziwna!
Po przeczytaniu tej książki sama nie wiem, co o niej sądzić. Często mnie zwyczajnie irytowała a mimo to nie umiałam jej nie skończyć.
Nie ma nic wspólnego z biografią w powszechnym tego słowa znaczeniu

Krótko mówiąc: Dziwna!
Po przeczytaniu tej książki sama nie wiem, co o niej sądzić. Często mnie zwyczajnie irytowała a mimo to nie umiałam jej nie skończyć.
Nie ma nic wspólnego z biografią w powszechnym tego słowa znaczeniu

Nie zachwyciła mnie.
Momentami mocno przykuwała uwagę, jednak większość czasu opowieść wydawała mi się dość nijaka.

Nie zachwyciła mnie.
Momentami mocno przykuwała uwagę, jednak większość czasu opowieść wydawała mi się dość nijaka.

Wybitna powieść wielkiego Argentyńczyka, u nas przegapiona, bo dość idiotycznie sprzedawano ją jako książkę filmową, że niby ekranizacja z Madonną ma tu coś do rzeczy. A jest to rzecz z pogranicza literatury faktu, z elementami czystej fikcji, opowiadająca w sumie głównie o pośmiertnych losach ciała Evity. Do tego w bardzo dobrym przekładzie.

Wybitna powieść wielkiego Argentyńczyka, u nas przegapiona, bo dość idiotycznie sprzedawano ją jako książkę filmową, że niby ekranizacja z Madonną ma tu coś do rzeczy. A jest to rzecz z pogranicza literatury faktu, z elementami czystej fikcji, opowiadająca w sumie głównie o pośmiertnych losach ciała Evity. Do tego w bardzo dobrym przekładzie.

Podobała mi się, ekscytująca, momentami przerażająca.

Podobała mi się, ekscytująca, momentami przerażająca.

Z Evita Peron już zawsze będzie mi się kojarzyć Madonna śpiewająca z balkonu do ludu argentyńskiego. Z musicalu kojarzę tylko te scenę, gdyż z powodu ogromnej niechęci do tego gatunku nigdy go nie obejrzałam. miałam jakieś tam pojęcie na temat osoby Evy Peron, ale raczej dosyć mgliste, ta książka mnie uświadomiła. niekoniecznie odpowiada mi sposób narracji, bohaterów też jest tu co najmniej tylu, co w meksykańskiej telenoweli.Ale opisy balsamowania zwłok, wykonywania kolejnych ich replik i wszystkich "pośmiertnych przygód " (bo jak to inaczej nazwać?) Evy Peron wstrząsnęły mną. Historia zbiorowej histerii - tak można nazwać to, co działo się po śmierci Evy. Z jednej strony histeria polityków - żeby jej kult zdławić w zarodku, żeby lud padł ofiarą zbiorowej amnezji. Z drugiej strony histeria kochającego ją ludu - żeby pamiętać jak najwięcej i jak najdłużej. Warto przeczytać.

Z Evita Peron już zawsze będzie mi się kojarzyć Madonna śpiewająca z balkonu do ludu argentyńskiego. Z musicalu kojarzę tylko te scenę, gdyż z powodu ogromnej niechęci do tego gatunku nigdy go nie obejrzałam. miałam jakieś tam pojęcie na temat osoby Evy Peron, ale raczej dosyć mgliste, ta książka mnie uświadomiła. niekoniecznie odpowiada mi sposób narracji, bohaterów też...

Ciekawa, ale polecam raczej kolejność książka, musical.
Ja najpierw obejrzałam film, a potem zabrałam się do powieści, do której robiłam kilka podejść. Ostatecznie przeczytałam i nie żałuję. Warto!
Książka urzeka pięknym, wręcz poetyckim językiem i ukazuje nieznane fakty z życia (i z "życia po" - także losy zwłok oraz związanych z nimi działań) Evy Peron. Uświadamia, jak wielkim człowiekiem musiała być, skoro nawet po śmierci miała tak wielki wpływ zarówno na wielką politykę, jak i zwykłych ludzi.

Ciekawa, ale polecam raczej kolejność książka, musical.
Ja najpierw obejrzałam film, a potem zabrałam się do powieści, do której robiłam kilka podejść. Ostatecznie przeczytałam i nie żałuję. Warto!
Książka urzeka pięknym, wręcz poetyckim językiem i ukazuje nieznane fakty z życia (i z "życia po" - także losy zwłok oraz związanych z nimi działań) Evy Peron. Uświadamia, jak...

Ciekawa, choć spodziewałam się trochę czegoś innego, niemniej jednak dowiedziałam się rzeczy o których nie miałam pojęcia /balsamowanie zwłok Evity i stworzenie ich replik/

Ciekawa, choć spodziewałam się trochę czegoś innego, niemniej jednak dowiedziałam się rzeczy o których nie miałam pojęcia /balsamowanie zwłok Evity i stworzenie ich replik/