Zagubiona dzielnica

Z ksiazki bije nostalgia, z kartek wypływa żal za młodością i przezyciamy, ktore juz nie wroca. Cos w tej historii jest z Wielkiego Gatsbiego; bogactwo, paczka przyjaciol, niezdefiniowane zwiazki,, zycie nocne. Bohater raz jeszcze przezywa tamte wydarzenia z perspektywy czasu. Chodzi ulicami, ktore juz nie sa jego. Przemieszcza sie po miescie, ktore jest mu obecnie obce. Spotyka ludzi, z ktorymi nie potrafi czuc wiezi. Na wszystko patrzy przez pryzmat przeszlosci. Chcialabym aby ktos kiedys tak napisal o moim miescie.

Z ksiazki bije nostalgia, z kartek wypływa żal za młodością i przezyciamy, ktore juz nie wroca. Cos w tej historii jest z Wielkiego Gatsbiego; bogactwo, paczka przyjaciol, niezdefiniowane zwiazki,, zycie nocne. Bohater raz jeszcze przezywa tamte wydarzenia z perspektywy czasu. Chodzi ulicami, ktore juz nie sa jego. Przemieszcza sie po miescie, ktore jest mu obecnie obce....

Prosty, lecz piękny język, nocny klimat wyczekiwania, proza życia... Książkę zrozumieją ci, którzy - podobnie jak główny bohater - lubią z lekkim masochizmem nurzać się w (nie)szczęśliwej przeszłości. Przypomina nieco "O północy w Paryżu" połączone z czarnym kryminałem.

Spodobał mi się pomysł, by młodość głównego bohatera połączyć ze "zmierzchem" innych, nadaje to całej historii inną perspektywę. Zazwyczaj byłby postacią drugo-trzecioplanową, tutaj - choć pozostaje głównie obserwatorem - ma zaszczyt opowiedzenia swojej historii.

Chciałabym zobaczyć ekranizację.

Prosty, lecz piękny język, nocny klimat wyczekiwania, proza życia... Książkę zrozumieją ci, którzy - podobnie jak główny bohater - lubią z lekkim masochizmem nurzać się w (nie)szczęśliwej przeszłości. Przypomina nieco "O północy w Paryżu" połączone z czarnym kryminałem.

Spodobał mi się pomysł, by młodość głównego bohatera połączyć ze "zmierzchem" innych, nadaje to całej...

Bardzo lubię prozę Modiano, trafia do mnie ten motyw beznadziejnie niefektywnego ale psychicznie koniecznego powrotu do przeszłości, tego uporczywego zderzania się z natrętnymi pytaniami bez odpowiedzi. Z żalem pewnym tylko : z dotychczas przeczytanych książek Modiano ta jest chyba najsłabsza. Świetny motyw quasi przewodnika po Paryżu jednak historia nazbyt , jak na Modiano, oczywista

Bardzo lubię prozę Modiano, trafia do mnie ten motyw beznadziejnie niefektywnego ale psychicznie koniecznego powrotu do przeszłości, tego uporczywego zderzania się z natrętnymi pytaniami bez odpowiedzi. Z żalem pewnym tylko : z dotychczas przeczytanych książek Modiano ta jest chyba najsłabsza. Świetny motyw quasi przewodnika po Paryżu jednak historia nazbyt , jak na...

Historia owiana aurą tajemnicy, która mnie zaciekawiła. Jak się okazało, za kurtyną nie było nic nadzwyczajnego, ot zwykłe życie. Warto poznać Modiano przez pryzmat tej książki.

Historia owiana aurą tajemnicy, która mnie zaciekawiła. Jak się okazało, za kurtyną nie było nic nadzwyczajnego, ot zwykłe życie. Warto poznać Modiano przez pryzmat tej książki.

Kolejna pozycja noblisty Modiano, tym razem z 1984 roku, tzn. pomiędzy „Ulicą ciemnych Sklepików” (1978), a „Katarzynką” (1988). I znowu poszukiwanie samego siebie, i znowu w Paryżu, i znowu wspomnienia i retrospekcja..
Jestem oczarowany Modiano, (to już jego piąta pozycja: 10, 2x8, 7), powtarzać się nie lubię, w dodatku z natury jestem leniwy, więc niech Państwo wybaczą, że przedstawię dwie recenzje znajomych z LC, z którymi się absolutnie zgadzam. Pierwsza, to opatrzona godłem „Anna G – P” (autorkę cytowałem przy „Katarzynce”):
„W przypadku książek Modiano najbardziej bezsensownym pytaniem, jakie można zadać jest „o czym jest ta książka?”
Można oczywiście powiedzieć, że to historia faceta, który po 20 latach mieszkania w Anglii wraca do Paryża, do pewnych mrocznych wydarzeń, które były przyczyną jego ucieczki z Francji.
Można tak powiedzieć, ale to by było niedomówienie. Bo to, o czym jest ta książka w ogóle nie ma znaczenia, to jest kwestia absolutnie drugorzędna. Tę książkę robi klimat. Fabuła jest tylko pretekstem do jego budowania.
A w budowaniu klimatu Modiano jest absolutnym mistrzem. I „Zagubiona dzielnica” nie jest tu żadnym wyjątkiem.
Ludzie piszą „ta książka jest o niczym, tu się nic nie dzieje”. No cóż… każdy czego innego w książkach szuka i każdy co innego w nich znajduje.
Modiano nie pisze długich książek, więc warto poświęcić tę chwilę, żeby przekonać się samemu czy ta książka jest o niczym :)”

A drugą napisał „Mario”:
„Modiano - i nie jest on żadnym wyjątkiem wśród pisarzy najlepszych - pisze przez całe życie jedną książkę, pisze powieść o wędrówce do początków osobistego, do źródeł "ja", i pisze ją po to, żeby się wciąż na nowo przekonywać, że nie da się tam naprawdę dojść i nie da się zrozumieć i nie da się zanalizować i wreszcie mieć spokój. Da się, i o tym traktuje także "Zagubiona dzielnica", przeżywać tę podróż i to rozczarowanie, że podróż owa nie ma kresu.
Lecz jakże piękna to podróż i jakże wartościowe jest to rozczarowanie, jeśli przeżyć je naprawdę, bez zagłuszania i uciekania.
Dziękuję, panie M.”

Mnie pozostaje przypomnieć, że to „Marcel Proust naszych czasów” oraz maksymę „poznaj samego siebie”*
* poznaj samego siebie, gr. gnothi seauton, łac. nosce te ipsum, - maksyma pochodząca od siedmiu mędrców starożytnej Grecji, wyryta na frontonie świątyni Apollina w Delfach, spopularyzowana przez Sokratesa;
Gorąco polecam 8/10

Kolejna pozycja noblisty Modiano, tym razem z 1984 roku, tzn. pomiędzy „Ulicą ciemnych Sklepików” (1978), a „Katarzynką” (1988). I znowu poszukiwanie samego siebie, i znowu w Paryżu, i znowu wspomnienia i retrospekcja..
Jestem oczarowany Modiano, (to już jego piąta pozycja: 10, 2x8, 7), powtarzać się nie lubię, w dodatku z ...

"Zagubiona dzielnica" jest drugą pozycją Modiano, do której zajrzałam. Tej decyzji zdecydowanie nie żałuję.
Już po lekturze "Nawrotów nocy" wiedziałam, że nie mogę od książki tej oczekiwać zaskakujących zwrotów akcji, wielkiego zakończenia. Coś jednak w nich jest, że tak bardzo chce się je czytać... Po pierwsze, jest to niesamowity spacer po Paryżu. Czytelnik może oczami wyobraźni kroczyć za bohaterem przemierzającym to miasto, czuć jego klimat, nostalgię i spokój, co proponuje nam Modiano. Po drugie jest po prostu piękna opowieść, skupiająca uwagę na jednym, jedynym człowieku i jego przemijającym życiu.
Nie odebrałam "Zagubionej dzielnicy" jako książki nudnej, przywiązałam się bowiem do bohatera i do jego wspomnień mieszanych z ówczesną rzeczywistością, do cieni będących kiedyś ludźmi, których znał i do zagubionych uliczek miasta, do którego kiedyś należało jego życie, a które teraz jest mu prawie obce.
Mam cichą nadzieję, że kolejne pozycje Patricka Modiano będą równie klimatyczne. A o tym na pewno się przekonam.

"Zagubiona dzielnica" jest drugą pozycją Modiano, do której zajrzałam. Tej decyzji zdecydowanie nie żałuję.
Już po lekturze "Nawrotów nocy" wiedziałam, że nie mogę od książki tej oczekiwać zaskakujących zwrotów akcji, wielkiego zakończenia. Coś jednak w nich jest, że tak bardzo chce się je czytać... Po pierwsze, jest to niesamowity spacer po Paryżu. Czytelnik może oczami...

Niby jest wszystko co potrzeba. Pisarz z I ligi, historia samograj - dzieje powrotu po latach, odszukiwania zatartych śladów, młodzieńczej fascynacji, miłości, trochę tajemnic, paryskich zaułków, mroku i zbrodni... I tylko iskry bożej zabrakło. Bo taka to historia, że po kilku dniach ulatuje bez śladu... Można przeczytać co najwyżej dla kilku sugestywnych, soczystych zdań i obrazów.

Niby jest wszystko co potrzeba. Pisarz z I ligi, historia samograj - dzieje powrotu po latach, odszukiwania zatartych śladów, młodzieńczej fascynacji, miłości, trochę tajemnic, paryskich zaułków, mroku i zbrodni... I tylko iskry bożej zabrakło. Bo taka to historia, że po kilku dniach ulatuje bez śladu... Można przeczytać co najwyżej dla kilku sugestywnych, soczystych zdań i...

Brak wartkiej akcji, wydaje się nudna ale musiałam przeczytać do końca. Dlaczego?

Brak wartkiej akcji, wydaje się nudna ale musiałam przeczytać do końca. Dlaczego?

Jestem summa summarum na tak. Nie znam dokonań większości noblistów, ale też wpadam w pułapkę oczekiwań nie ....wiadomo czego, po takim literacie wystawionym na dachy.
Biorę dziełko do ręki i ...jestem zrazu skonsternowana. Patryk Modiano pisze tak, jakby uparcie chciał napisać poczytny kryminał, ale osobowość i sposób widzenia mu to skutecznie uniemożliwiały.

Jego opowieści mają też akceptujący ( nie mylić z afirmujący) stosunek do "wysokiego" jak i "niskiego" w naszej egzystencji. W to się wierzy po przeczytaniu całości historii. To jest coś takiego w stosunku do świata, co daje mi poczucie bezpieczeństwa.

Jestem summa summarum na tak. Nie znam dokonań większości noblistów, ale też wpadam w pułapkę oczekiwań nie ....wiadomo czego, po takim literacie wystawionym na dachy.
Biorę dziełko do ręki i ...jestem zrazu skonsternowana. Patryk Modiano pisze tak, jakby uparcie chciał napisać poczytny kryminał, ale osobowość i sposób widzenia mu to skutecznie uniemożliwiały.

Jego...

Ta książka nie jest dla osób, które lubią, jak "się dzieje". Nie jest to też książka dla wielbicieli kryminałów. Owszem, historia kryminalna jest gdzieś w tle, jednak stanowi ona jedynie pretekst, by wyjaśnić nagły wyjazd głównego bohatera z Paryża przed laty. Jean Dekker, obecnie znany jako Ambrose Guise, autor poczytnych "detective stories" wraca do Miasta Światła po dwóch dekadach, by spotkać się z wydawcą. Krótka wizyta przeradza się w dłuższy pobyt, gdy pisarz natyka się ślady swojej przeszłości: niedobitki dawnych znajomych, akta sprawy kryminalnej zachowane w mieszkaniu zmarłego prawnika, nazwisko Hayward na wizytówce wciskanej przez portiera... Współczesny Paryż jest dla Dekkera/Guise'a obcy. To już nie jego miasto. Pisarz zaczyna cofać się w przeszłość, o której zdawałoby się dawno zapomniał wiodąc szczęśliwe, rodzinne życie w Anglii. Dostajemy obrazy fragmentaryczne, wydobywane z pamięci, miejscami nostalgiczne. Klimat - to jest to, co robi "Zagubioną dzielnicę" i za co daję tej niewielkiej książce wysoką ocenę.

Ta książka nie jest dla osób, które lubią, jak "się dzieje". Nie jest to też książka dla wielbicieli kryminałów. Owszem, historia kryminalna jest gdzieś w tle, jednak stanowi ona jedynie pretekst, by wyjaśnić nagły wyjazd głównego bohatera z Paryża przed laty. Jean Dekker, obecnie znany jako Ambrose Guise, autor poczytnych "detective stories" wraca do Miasta Światła po...