Umberto Eco zmarł 19 lutego 2016 roku czyli osiem lat i pięć dni temu. Właśnie uświadomiłem sobie, że praktycznie w rocznicę jego śmierci rozpocząłem lekturę jego ostatniej książki "Temat na pierwszą stronę" (18 lutego 2024). Książka ta ukazała się nakładem Oficyny Wydawniczej Noir Sur Blanc w 2015 roku.
Dotychczas przeczytałem tylko jedną powieść autora i było to "Imię róży" (jego pierwsza powieść) i nadal uważam, że jest to książka, którą powinien poznać każdy. Niestety nie mam takiego zdania o jego ostatniej książce. Bardzo męczyłem się tę krótką książką, która ma ledwie 178 stron.
Głównym bohaterem i zarazem narratorem powieści jest Pan Colonna, który za namową pewnego pana nazwiskiem Simei, bierze udział w pewnym eksperymencie. Eksperyment ten ma polegać na teoretycznym wydawaniu gazety, który ma się nazywać "Jutro". Codzienne spotkania grupy przypadkowych dziennikarzy mają być kanwą powieści, którą napisać ma Colonna. "Temat na pierwszą stronę" pokazuje nam, jak mogą działać media na świecie. Jak mogą one wpływać na świat, widziany przez zwykłych czytelników prasy, czy odbiorców radia czy telewizji. I jest to jedyny plus tej powieści. Jeden z bohaterów powieści pewien dziennikarz próbuje znaleźć inne tematy dla gazety: zagadkowe dzieje Mussoliniego, organizacja Gladio i inne. Jednak żadne z tych tematów, jak i inne pokazane przez dziennikarkę Maię nie ujrzą światła dziennego, gdyż te mogłyby być niewygodne dla sponsorującego tytuł Prezesa. I pojawia się pytanie, czy media są tak naprawdę wolne.
Jak już wspomniałem książka ta ma 178 stron, na przeczytanie których potrzebowałem pięciu dni i pięciu posiedzeń. I niestety męczyłem się z tą książką, która zajęła 187 miejsce wśród 260 książek Przeczytanych Na Tronie. Podsumowując odradzam jej czytanie, ale jeśli nie czytaliście "Imienia róży" to koniecznie zadróbcie tę zaległość.

https://www.facebook.com/czytamnatronie
https://www.instagram.com/czytamnatronie

Umberto Eco zmarł 19 lutego 2016 roku czyli osiem lat i pięć dni temu. Właśnie uświadomiłem sobie, że praktycznie w rocznicę jego śmierci rozpocząłem lekturę jego ostatniej książki "Temat na pierwszą stronę" (18 lutego 2024). Książka ta ukazała się nakładem Oficyny Wydawniczej Noir Sur Blanc w 2015 roku.
Dotychczas przeczytałem tylko jedną powieść autora i było to "Imię...

Dawno nie brnąłem tak w książkę w poszukiwanie jej sensu, po 90 stronach się poddałem. Kompletnie nie dla mnie.

Dawno nie brnąłem tak w książkę w poszukiwanie jej sensu, po 90 stronach się poddałem. Kompletnie nie dla mnie.

Spotkania redakcyjne i manipulacje tekstem świetne, ale wtłoczenie tego w powieść nie do końca mnie kupiło. Wolę felietony/eseje tego autora.

Spotkania redakcyjne i manipulacje tekstem świetne, ale wtłoczenie tego w powieść nie do końca mnie kupiło. Wolę felietony/eseje tego autora.

Lekcje redagowania gazet otwierające oczy na techniki manipulacji i umiejętność czytania między wersami zmieniają zwrot uwagi na historię czasów wojny światowej. Początkowo nie potrafiłam odnaleźć się w słowach, jako że cierpię na sporą nieświadomość przeszłości, zawiłości politycznych, przyczyn konfliktów międzynarodowych, konspiracji, toku rozumowania głów państw, a także tajnych zgrupowań i działań. Nadrobiłam więc braki, posilając się Wikipedią, po czym treści docierające z książki stały mi się przystępniejsze i frapujące. Nie odstępowała mnie myśl, że ideologie powinny siedzieć w prywatnych głowach, jeżeli nie prowadzą do dobra ogółu, a nie płynąć krwią niewinnych ludzi. Rzeczywistość przerasta fikcję, zatrważająca prawda niweczy wysnute domysły i pogłoski, a niesprawiedliwością jest, że za nią się umiera.
Umberto Eco książką o tytule „Temat na pierwszą stronę” dowiódł, iż jego talent pisarski asocjował z inteligencją, wiedzą, wnikliwym, spostrzegawczym pojmowaniem rzeczywistości, a także chęcią kształtowania u czytelników sceptycyzmu w odbiorze informacji napływających z różnych mediów.
Jestem aktualnie na ścieżce zmierzającej ku poznaniu twórczości tegoż człowieka wielu ról i profesji.

Lekcje redagowania gazet otwierające oczy na techniki manipulacji i umiejętność czytania między wersami zmieniają zwrot uwagi na historię czasów wojny światowej. Początkowo nie potrafiłam odnaleźć się w słowach, jako że cierpię na sporą nieświadomość przeszłości, zawiłości politycznych, przyczyn konfliktów międzynarodowych, konspiracji, toku rozumowania głów państw, a także...

Pod pretekstem sensacyjnej intrygi, Autor pokazuje nam doskonale sobie znane, a niekoniecznie krystalicznie czyste mechanizmy działania współczesnej prasy. W zgrabnie stworzonej teorii spiskowej przewijają się słynne postaci czy organizacje: Mussolini, Pius XII. Jan Paweł I, loża P2 czy moja ulubiona choć mocno kontrowersyjna postać bp. Marcinkusa ze swymi kompromitującymi działaniami w Instytucie Dzieł Religijnych. Jak zwykle u Umberto doskonała intelektualna zabawa.

Pod pretekstem sensacyjnej intrygi, Autor pokazuje nam doskonale sobie znane, a niekoniecznie krystalicznie czyste mechanizmy działania współczesnej prasy. W zgrabnie stworzonej teorii spiskowej przewijają się słynne postaci czy organizacje: Mussolini, Pius XII. Jan Paweł I, loża P2 czy moja ulubiona choć mocno kontrowersyjna postać bp. Marcinkusa ze swymi kompromitującymi...

Kristo - krótko.
Jak na powieść pisaną w obliczu śmierci Eco jest ona zaskakująco lekka i dośc pogodna. Niech jednak to nie zmyli czytelnika - mimo że krótka - to rzecz erudycyjna, z wieloma planami, którą ciężko opisać gatunkowo. Największym smaczkiem jest alternatywna historia o śmierci Mussoliniego opowiadana równolegle do złośliwego opisu tworzenia tabloidu - innym cymesem przekorna zabawa oklepanymi związkami frazeologicznymi. Błyskotliwe "Numero uno" przeczytałem bardzo szybko, nie ugrzęzłem jak np. w "Historii piękna", więc też polecam innym tę najmniej znaną pozycję w dorobku autora "Imienia róży".

Kristo - krótko.
Jak na powieść pisaną w obliczu śmierci Eco jest ona zaskakująco lekka i dośc pogodna. Niech jednak to nie zmyli czytelnika - mimo że krótka - to rzecz erudycyjna, z wieloma planami, którą ciężko opisać gatunkowo. Największym smaczkiem jest alternatywna historia o śmierci Mussoliniego opowiadana równolegle do złośliwego opisu tworzenia tabloidu - innym...

Cała historia zawarta w tej książce jest jak dla mnie trochę dziwna. Wysoko postawiona osobistość zleca swojemu podwładnemu Simei stworzenie gazety, która nigdy nie ma trafić do ogólnego obiegu, a jedynie być swoistym straszakiem i kartą przetargową w dłoni jej twórcy. Kartą, która jej autorowi ma pomóc dostać się na salony i ugruntować jego pozycję na samym szczycie. Tymczasem Simei odnajduje swojego asystenta - Collonę, człowieka który sam siebie określa jako życiowo przegranego i zleca mu posadę ghostwritera oraz napisanie książki o całym podjętym przedsięwzięciu. Wprowadza i uświadamia go oczywiście, że temat gazety to tylko wymysł. Bardzo to wszystko pogmatwane. Po skompletowaniu kadry dziennikarskiej, w której każdy jest inny, zaczyna się praca nad numerem zerowym gazety. Paradoksem jest to, że celem gazety nie jest przedstawianie wydarzeń, które nastąpiły tylko takich, które nastąpić mogą. W książce mamy również wątek miłosny - o dziwo, całkiem realny. Widać, że Umberto Eco nie był w sprawach miłosnych naiwny. Mamy wreszcie dziennikarskie sensacje, powiązane z ludźmi z samego szczytu Włoch, które być może doprowadziły do śmierci ich twórcy. Reasumując - cała historia dzieje się jakby zbyt szybko. Chociaż wydarzenia dzieją się chronologicznie to czytelnik ma wrażenie, że pomiędzy tym wszystkim czegoś brakuje. Plusem tej książki jest bez wątpienia kreacja bohaterów. Mamy w niej połączenie "życiowego przegranego", autystycznej dziennikarki, dziennikarza paranoika, agenta owianego tajemnicą i wreszcie szefa Simei, również postać dosyć ciekawą. Myślę, że głównym celem tej książki było ukazanie tego jak wielki wpływ potrafi wywrzeć dziennikarstwo. Autor stawia nawet tezę, że to dziennikarstwo kształtuje światopogląd swoich czytelników robiąc to świadomie lub nieświadomie. Pokazuje również jak bardzo potrafi być skorumpowany świat na samym szczycie władzy. Czy książkę można polecić do czytania? Zapewne tak, bo jest krótka, dobrze się ją czyta i czytelnik nie zdąży się nią znudzić - bo tak jest krótka. To moja druga książka Umberto Eco, jednak w porównaniu z Imieniem Róży wydaje się być sporo gorsza.

Cała historia zawarta w tej książce jest jak dla mnie trochę dziwna. Wysoko postawiona osobistość zleca swojemu podwładnemu Simei stworzenie gazety, która nigdy nie ma trafić do ogólnego obiegu, a jedynie być swoistym straszakiem i kartą przetargową w dłoni jej twórcy. Kartą, która jej autorowi ma pomóc dostać się na salony i ugruntować jego pozycję na samym szczycie....

Przeciętna. Lepiej by było, gdyby Umberto Eco swoje przemyślenia na temat mediów zebrał w formie eseju, a nie pod postacią przygód nierozgarniętych bohaterów dziwacznej redakcji.

Przeciętna. Lepiej by było, gdyby Umberto Eco swoje przemyślenia na temat mediów zebrał w formie eseju, a nie pod postacią przygód nierozgarniętych bohaterów dziwacznej redakcji.

Solidna dawka historii i informacji o tym, jak manipulują media. Może niezbyt odkrywcze, ale przedstawione dobrze i ciekawie.

Solidna dawka historii i informacji o tym, jak manipulują media. Może niezbyt odkrywcze, ale przedstawione dobrze i ciekawie.

Media i niezależność mediów w wydaniu Umberta Eco. W tle niesamowita historia śmierci Mussoliniego na tle historii Włoch lat powojennych. Ciekawe postacie ludzi przeciętnych, niewiele osiągających w życiu którzy zrządzeniem losu przygotowują gazetę która nigdy ma się nie ukazać...

Media i niezależność mediów w wydaniu Umberta Eco. W tle niesamowita historia śmierci Mussoliniego na tle historii Włoch lat powojennych. Ciekawe postacie ludzi przeciętnych, niewiele osiągających w życiu którzy zrządzeniem losu przygotowują gazetę która nigdy ma się nie ukazać...