Książka z półki „NIE DOTYKAĆ – grozi smierciąlubczymśtakim!!!”
Mam na niej zachomikowane największe skarby z okresu późnego dzieciństwa, książki wyczytane, często z okładkami w środku i bez grzbietu, ale ze wszystkimi kartkami. Niestety nie wszystkie uratowałam. Niektóre tytuły zostały przez moją Dobrą Mamę pożyczone cioteczno-ciotecznemu rodzeństwu i już do mnie nie wróciły. Tych które pozostały, nie daję nikomu. Na szczęście wnuki mają swoją półkę z pięknymi, kolorowymi książkami dużo niżej. Ta moja ich nie kusi, poza tym nie należę do uległych babć – mogę im poczytać, ale do ręki nie dam.

„Ajaks waleczny” to wspomnienie o dzieciństwie spędzonym na farmie hodowlanej, o życiu w dzikiej i niezwykłej krainie australijskiego buszu, o ludzkiej solidarności bez której trudno byłoby w tamtych warunkach cokolwiek osiągnąć a często wręcz przeżyć. Dzieciństwo Mary, mimo, iż z dala od rówieśników było „ w rzeczywistości bardzo pracowite i pełne przygód, związanych z ogromnymi, odludnymi przestrzeniami Australii, gdzie rzeki są jednego tygodnia tylko naszyjnikami błotnistych sadzawek, po to, by w następnym zmienić się w ryczące, rwące lawiny żółtych wód, szerokich na siedem mil.” Nie czuła się samotna – miała swoje psy i gromadę australijskich zwierząt – od cielaka, aż po węża imieniem Kaa o wzorzystych zwojach, przypominających dywan perski.

Ta książka to wspomnienie różnych przygód i epizodów z życia kilkuletniej Australijki. Niektórych dramatycznych, innych zabawnych, opisanych pięknym językiem i cudownie przetłumaczonych przez Macieja Słomczyńskiego. Klasyka w najlepszym wykonaniu. Aż dziw, że nie wznawiana. Według mnie powinna należeć do żelaznego kanonu lektur, bo drastycznych scen nie ma, za to niezwykle umiejętnie oddaje nieokiełznaną naturę, piękno i dzikość Australii. A przy okazji, bez żadnych zbędnych słów, nawoływania do tolerancji czy głoszenia napuszonych haseł o równouprawnieniu ukazuje stosowanie tych zasad w praktyce w stosunku do rdzennych mieszkańców kontynentu czy to w opisie wspólnych zabaw Mary z czarnoskórą Mittą, czy np. podkreślając niezwykłe umiejętności zatrudnianego dorywczo tropiciela.

Tytułowy Ajaks to pies. Niezwykły pies. Znaleziony jako malutki szczeniak w pniu drzewa i uratowany w trakcie ogromnej powodzi wyrasta na giganta wielkości niemal cielaka. Za swoją jedyną panią uznaje Mary i ledwo toleruje inne osoby z jej otoczenia. Potem nie odstępuje jej na krok, a co najmniej trzy razy ratuje przed niechybną śmiercią. Więcej niż przyjaciel.

Mary Elwyn Patchett spisała swe wspomnienia w piękny sposób. Z każdej strony przebija ogromna miłość – miłość do kraju, w którym spędziła lata swego dzieciństwa, do zwierząt i ludzi go zamieszkujących. To wszystko bez popadania w tani sentymentalizm czy czułostkowość. Książka jest ozdobiona grafiką Janusza Grabiańskiego - czarną kreską, po dziś na wskroś nowoczesną, cudownie oddającą charakter rysowanych postaci.

Doprawdy, nie pojmuję, dlaczego tej pozycji nie ma na półkach księgarskich.
Następna z serii – „Tam nieposkromiony” już nie zrobiła na mnie takiego wrażenia. Ale być może dlatego, że od urodzenia byłam „psią mamą”, a tytułowy Tam jest koniem i jego głównie dotyczą opisywane w drugim tomie przygody.
Dodam jeszcze, że po przeczytaniu „Ajaksa” byłam doskonale przygotowana na spotkanie „Tomka w krainie kangurów”. Nic mnie w nim nie zaskoczyło:)

Książka z półki „NIE DOTYKAĆ – grozi smierciąlubczymśtakim!!!”
Mam na niej zachomikowane największe skarby z okresu późnego dzieciństwa, książki wyczytane, często z okładkami w środku i bez grzbietu, ale ze wszystkimi kartkami. Niestety nie wszystkie uratowałam. Niektóre tytuły zostały przez moją Dobrą Mamę pożyczone cioteczno-ciotecznemu rodzeństwu i już do mnie nie...

Od kiedy przeczytałam po raz pierwszy, to co i raz wracam do niej - jedna z moich ulubionych.

Od kiedy przeczytałam po raz pierwszy, to co i raz wracam do niej - jedna z moich ulubionych.