Na miłość nie ma lekarstwa, jednak czy jest nam ono do uśmierzania jej skutków w ogóle potrzebne? Sam Eros się o to zatroszczył, żebyśmy odczuwali dolegliwości z nią związane tylko na tyle, na ile jest to potrzebne do rozpalenia ogromnego ognia, nadającego naszemu życiu niezrównanego uroku. Bo cóż nam po sławie i bogactwie, kiedy żaru uczuć brak? Cóż nam po jałowej egzystencji, gdy nawet nie zostaniemy dotknięci miłosnymi cierpieniami. Zapewne lepiej być szczęśliwym niewolnikiem miłości, niż samotnym władcą swoich wszystkich namiętności. Myślę, że właśnie w taki sposób odbierał to Longos. Traktował dwoje zakochanych jako próbę ukazania nam potęgi, z którą kontakt może być przyczyną oślepienia naszych zmysłów. Jednak docelowo tylko ta wielka siła jest w stanie zadecydować o kształcie udanego życia.

Twórca "Dafnisa i Chloe" wniósł swoim dziełem w granice trzeszczącego w posadach Imperium Rzymskiego nieco sielanki. Dodał delikatnego smaku czasom, w których barbarzyńskie hordy próbowały skazić niezniszczalne dotąd piękno starożytnych bogów. Wysubtelnił miłość dwojga pastuszków, dodając im przyrodę za tło. Sprawił, że panteizm urzeczywistnił się w jego utworze za sprawą zadziwiającego nas nawet teraz obcowania ludzi z naturą. Erotyka Longosa o której warto wspomnieć podczas wydarzeń mających miejsce na wyspie Lesbos, jest przykryta cieniutką ale dobrze wyznaczającą granicę tkaniną, oddzielającą pornografię od wielkiej sztuki. To jest zdolność do tworzenia prawidłowo ukształtowanych zmysłów, których ludzie nigdy nie musieli się wstydzić. To artyzm w ukazaniu człowieka, przepojonego nierozerwalną ze sobą miłością w sensie fizycznym oraz emocjonalnym.

Duchowo też tam byłem i uczestniczyłem w tym wielkim święcie miłości. Oddychałem atmosferą starożytnego romansu, podziwiałem delikatność uczuć i ciał. Próbowałem w wyobraźni usłyszeć granie syringi, nadające temu spokojnemu miejscu szczególnego wymiaru. Nauczyłem się z życzliwością myśleć o słowach Chloe : "Oto chora jestem, a nie wiem, jaka to choroba. Cierpię, a nie widzę żadnej rany". Rozpalone dusze kochanków wyznaczały mi drogę do poznania najlepszych emocji, jakimi została obdarowana ludzkość. Jedno z nich zgubił pocałunek a drugie przegrało walkę z emocjami podczas podglądania ukochanego w kąpieli. Trzeba przyznać, że zwykłe i ludzkie sprawy wytoczyła podstępna miłość, przeciwko dwojgu mających się ku sobie ludzi. Jednak wszystkim się to opłaciło. Oni dostali w nagrodę spełnienie swoich marzeń a my wspaniały zabytek antycznej literatury.

Większość starożytnych budowli już dawno się rozpadła a sława "Dafnisa i Chloe" nadal błyszczy na firmamencie europejskiej literatury. Bywa tak, że słowo pisane staje się trwalsze od kamienia. Pory roku się zmieniają, posągi niszczeją, a w utworze Longosa tli się ten sam żar. Trucizny w nim nie ma, raczej przygotowany przez nimfy balsam dla ciała i duszy. Tak jak one wyniosły ten utwór na Olimp sztuki, tak i my obecnie pielęgnujemy pamięć o dziełach powstałych pod wpływem natchnienia bóstwami, zasiadającymi w panteonie greckiej mitologii. Ta miłosna opowieść o cechach przygody nadal zapiera dech w piersiach i chociaż czasami można przy tym poznać gorycz najpiękniejszego uczucia świata, to jednak warto swoje potłuczone na tych wybojach serce dowieźć do samego jej końca.

Na miłość nie ma lekarstwa, jednak czy jest nam ono do uśmierzania jej skutków w ogóle potrzebne? Sam Eros się o to zatroszczył, żebyśmy odczuwali dolegliwości z nią związane tylko na tyle, na ile jest to potrzebne do rozpalenia ogromnego ognia, nadającego naszemu życiu niezrównanego uroku. Bo cóż nam po sławie i bogactwie, kiedy żaru uczuć brak? Cóż nam po jałowej...

💣💣💣💣💣💣💣

💣💣💣💣💣💣💣