Książki Vesaasa są bardzo specyficzne. Z jednej strony są zanurzone w norweskich surowych krajobrazach, małych wspólnotach i opisują prostych, małomównych ludzi. Z drugiej strony jest w nich klimat napięcia, nawet grozy, jakiejś tajemnicy, czegoś nieuniknionego i tragizm ludzkich doświadczeń. Ludzie są tak zanurzeni w przyrodę, że ta jakby współtworzy to , co się dzieje- wspaniała scena z oszalałymi świniami poprzedzająca tragiczne wydarzenia w wiosce. Prostota stylu autora i proste myślenie bohaterów książki przy głębokich emocjach i doświadczeniach z pogranicza życia i śmierci to cechy które wg mnie nadają książkom Vesaasa ponadczasowy charakter

Książki Vesaasa są bardzo specyficzne. Z jednej strony są zanurzone w norweskich surowych krajobrazach, małych wspólnotach i opisują prostych, małomównych ludzi. Z drugiej strony jest w nich klimat napięcia, nawet grozy, jakiejś tajemnicy, czegoś nieuniknionego i tragizm ludzkich doświadczeń. Ludzie są tak zanurzeni w przyrodę, że ta jakby współtworzy to , co się dzieje-...

Jedna, z tych starych książek, gdzie przeczytałam każde jedno zdanie, bo jest tego warte.

Jedna, z tych starych książek, gdzie przeczytałam każde jedno zdanie, bo jest tego warte.

Jeszcze w tej chwili czuję ogromny ciężar pragnienia pokuty, który unosi się z lekko przyżółconych kart książki. Słyszę niepokojące słowa cisnące się na usta i wołające o uniknięcie odpowiedzialności. Węszę w samotności ludzi, którzy stanęli przed dokonanym czynem. Widzę twarze osób, których obarczone sumienia uginają się pod gniewem moralności. Ale to dobre symptomy podźwignięcia z upadku. Cieszy mnie, że dostrzegłem kogoś, kto przeszyty dreszczem odrazy do samego siebie, próbuje się zmienić. I pomimo tego, że do świtu jeszcze daleko to wiem, że wraz z pierwszym promieniem słońca upadek w otchłań już nam nie grozi. Czeka nas tylko mozolna odnowa.

W bohaterach Tarjei Vesaasa czai się mrok. Każdy czytelnik może oglądać ich sumienia, które wyglądają jakby były nieczyste. Jednocześnie ten norweski pisarz podkreśla, że dla pewnych zachowań nie można mieć zrozumienia. Pewnym czynom trzeba postawić nieprzekraczalną granicę braku akceptacji. Nie można odejść od problemu, dopóki nie nadejdzie oczyszczenie i postanowienie lepszego życia. "Nocne czuwanie" w połowie tonie w oparach ciemności i to właśnie ta ciemna strona wzbudziła moje największe zainteresowanie. Ta strona ukazuje, że tu nie ma niczego niewiarygodnego. Wszystko stało się faktem, nawet to, co może być widoczne w najczarniejszych snach. Vesaas pokazuje jak zwykła i spokojna wyspa, zamienia się w zanurzoną we własnej winie nieszczęśnicę.

Atmosfera "Nocnego czuwania" wydała mi się bardzo niepokojąca. I chociaż dramatyczne wydarzenia rozgrywają się w zaledwie małej części książki, to jednak ucisk czegoś ciężkiego i niewypowiedzianego rozpostarł w mojej głowie aurę tajemniczej grozy. Wszędzie czułem nieopanowane myśli i pytania o to, kim jesteśmy i do czego jesteśmy zdolni. Vesaas bardzo realistycznie przedstawił pojęcie zbiorowego obłędu i zaćmionych zemstą umysłów. Kiedy ziemia pod naporem szału rozstępowała się ukazując ludzkie piekło to już wiedziałem, że demony zbrodni nadadzą tej powieści wyjątkowo brutalny odcień. Gdy iskry opętania przeskakiwały z jednej osoby na drugą, to wręcz byłem świadom, że za chwilę stanie się nieszczęście. Że grzech ogarnie tych wszystkich, którzy pędzą na zatracenie. W ten sposób moje emocje rozbuchały wielkim płomieniem podczas pościgu ludzi w głąb bestii, którą zostały ich zabrudzone sumienia.

Pożar zemsty zazwyczaj przysłania wszystko co racjonalne ale jak można przypuszczać, nawet największa pożoga kiedyś się kończy. A wtedy powietrze jest ciężkie i duszne od chęci rozliczenia tego, czego się dopuściliśmy. Jednak ponure dni miną a potępione umysły ochłoną i zapragną osiągnąć spokój i zapomnienie. Może w niektórych z nas zostanie żal za to, że odkryliśmy nasze drugie dno. Tego już nie wrócimy, czas zacząć żyć dalej.

Jeszcze w tej chwili czuję ogromny ciężar pragnienia pokuty, który unosi się z lekko przyżółconych kart książki. Słyszę niepokojące słowa cisnące się na usta i wołające o uniknięcie odpowiedzialności. Węszę w samotności ludzi, którzy stanęli przed dokonanym czynem. Widzę twarze osób, których obarczone sumienia uginają się pod gniewem moralności. Ale to dobre symptomy...

W „Nocnym czuwaniu” mamy pozornie spokojną wieś, świnie i gospodarzy. Mamy też nikomu nieznanego człowieka. Tajemniczego mężczyznę, który rozpamiętuje swoją przeszłość. Przybywa w nowe miejsce i zachwyca się urokiem zieleni na wyspie. Wyraźnie targany jest emocjami.
Niby zwyczajnie. Chciałoby się rzec: ot, codzienność na wsi. Wszystko zaczyna się zmieniać gdy dochodzi do wydarzeń, które na zawsze zmienią życie mieszkańców wsi. Szaleńcze zachowanie wystraszonych macior w stodole, może się wydawać mało znaczącym, wręcz nudnym opisem. Nic bardziej mylnego: to idealny wstęp do rozważań i refleksji nad przerażającą wizją ludzkiej natury.

Choć początek książki Verssasa nie zwiastuje, większego obrotu spraw, z czasem nie da się nie zauważyć, jak umiejętnie autor operuje tempem w swojej powieści. Najpierw czytelnik spotyka się ze spokojem, normalnością. Jednakże następująca po sobie eskalacja zdarzeń sprawia, że nagle orientuje się, iż oto uczestniczy on w szalonym pościgu za człowiekiem. Jednocześnie nie chcąc, by ów człowiek został złapany. Gdy tempo zdarzeń nagle zwalnia, przed oczami czytelnika ukazuje się nie tylko spokój ale też dziwne uczucie rezygnacji zmieszanej ze smutkiem.

Autor porusza tu temat ludzkiej natury, tego, co tkwi w człowieku? Na przykładzie mieszkańców wsi pokazuje, że natura człowieka jest nieodgadniona dla jego samego. Widzimy tu nie tylko to, do czego jest zdolny człowiek gdy kieruje nim gniew, szał, szaleństwo. Posługując się przykładem matki, która straciła dziecko ukazuje kruchość ludzkich uczuć i emocji. Nakreśla poczucie winy tego, który dokonał strasznego czynu. Ukazuje jak jedna osoba przy pomocy swojej szaleńczej zemsty może porwać cały tłum (tu bardzo dobra alegoria iskry, płomienia).

„Nie myśleć tylko biec razem ze wszystkimi” – te słowa Versaas’a są kwintesencją całości powieści. Natomiast gdy dodać do tego wydarzenia z początku książki, wnioski nasuwają się same: człowiek to istota słaba. Zwłaszcza gdy dotyka go nieszczęście. Powodowany gniewem i żądzą zemsty za wyrządzoną krzywdę, potrafi dokonać rzeczy, o które sam siebie nigdy by nie podejrzewał. Czyni to bezrozumnie. I niczym nie różni się od zwierzęcia. Natomiast uświadomienie sobie strasznych czynów, jakich dokonał powoduje szereg emocji, takich jak: ogromne poczucie winy, wstyd, strach, bezsilność i wyrzuty sumienia. Tak u samego prowodyra, jak i wśród wszystkich uczestników linczu.

Mało interesujący początek może niektórych znudzić, mimo to uważam, że warto zapoznać się z tym tytułem.

Opinia opublikowana na moim blogu:
https://literackiepodrozebooki.blogspot.com/2022/01/nocne-czuwanie.html

W „Nocnym czuwaniu” mamy pozornie spokojną wieś, świnie i gospodarzy. Mamy też nikomu nieznanego człowieka. Tajemniczego mężczyznę, który rozpamiętuje swoją przeszłość. Przybywa w nowe miejsce i zachwyca się urokiem zieleni na wyspie. Wyraźnie targany jest emocjami.
Niby zwyczajnie. Chciałoby się rzec: ot, codzienność na wsi. Wszystko zaczyna się zmieniać gdy dochodzi do...

Trudna książka o bardzo specyficznym klimacie. Anders, młodzieniec poszukujący spokoju i gnany przez trudny do określenia zew, przybywa na wyspę, pragnąc zapomnieć o tragedii, która położyła się cieniem na jego życiu. Niestety, zamiast wyciszenia i ukojenia znajduje... no właśnie, nic więcej nie napiszę, żeby nie zdradzić zbyt wiele. "Nocne czuwanie" ma w sobie ten niesamowity, dziwaczny magnetyzm i gorączkowe oczekiwanie, to napięcie, które nie uwidacznia się do tego stopnia w żadnym innym dziele norweskiego pisarza. Przyznam, że gdy ścigano przestępcę, czułam, jakbym sama uczestniczyła w tej obławie, jednocześnie pragnąc, by nie udało się go ująć. Obraz bolejącej matki, cierpiącej i rozbitej nieszczęściem rodziny wykreowany został mistrzowsko, a scenę ze światłami napisano w tak sugestywny sposób, że widzimy to wszystko bez odrobiny wysiłku oczami wyobraźni. Zafascynowała mnie także postać nieszczęsnego ściganego - jego krucha psychika, postrzeganie świata, eteryczność... Gdybym mogła jeszcze więcej poczytać o tej postaci, uwielbiałabym tę książkę jeszcze bardziej, ale jednocześnie wiem, że zbyt odstawałoby to od stylu autora i ujęłoby historii dużo posępnego uroku. Radzę zwrócić uwagę na scenę z maciorami - niezwykle symboliczna i wprowadzająca atmosferę niepokoju, wstęp do dalszych wydarzeń.

Trudna książka o bardzo specyficznym klimacie. Anders, młodzieniec poszukujący spokoju i gnany przez trudny do określenia zew, przybywa na wyspę, pragnąc zapomnieć o tragedii, która położyła się cieniem na jego życiu. Niestety, zamiast wyciszenia i ukojenia znajduje... no właśnie, nic więcej nie napiszę, żeby nie zdradzić zbyt wiele. "Nocne czuwanie" ma w sobie ten...

Moralitet o zbrodni na niepoczytalnym, dokonanej przez wściekły tłum wieśniaków. Pewno jeden z lepszych literacko opisów amoku tłuszczy, którego skutkiem jest lincz. W tle tej ponurej historii o winie, odkupieniu i utracie niewinności, urokliwy pejzaż norweskiej wyspy. Klasyka w wydaniu jednego z najlepszych norweskich pisarzy wszech czasów.

Moralitet o zbrodni na niepoczytalnym, dokonanej przez wściekły tłum wieśniaków. Pewno jeden z lepszych literacko opisów amoku tłuszczy, którego skutkiem jest lincz. W tle tej ponurej historii o winie, odkupieniu i utracie niewinności, urokliwy pejzaż norweskiej wyspy. Klasyka w wydaniu jednego z najlepszych norweskich pisarzy wszech czasów.