Książka zawiera 17 nowel norweskiego mistrza krótkich form literackich, które najczęściej rozgrywają się wokół uczuć i psychiki człowieka a także odwiecznej siły przyrody. Świetnie napisane, dla fanów Vesaasa.

Książka zawiera 17 nowel norweskiego mistrza krótkich form literackich, które najczęściej rozgrywają się wokół uczuć i psychiki człowieka a także odwiecznej siły przyrody. Świetnie napisane, dla fanów Vesaasa.

Tarjei Vesaas był norweskim powieściopisarzem, poetą i dramaturgiem. Urodził się w 1897 roku. Zmarł w 1970. W swojej ojczyźnie jest zaliczany do jednego z najważniejszych autorów XX wieku. Był kilkakrotnie nominowany do literackiej nagrody Nobla, której jednak nigdy nie zdobył. Ponadto jest również uważany za klasyka literatury języka nynorsk.

Tym razem zagłębiłam się w krótkie opowiadania. Vesaas zaprosił minie w podróż po różnych miejscach w Norwegii, przedstawił wielobarwnych, zróżnicowanych bohaterów. Od małych, tych najmłodszych brzdąców, poprzez nastolatków, młode małżeństwo, aż do tych starszych, spracowanych ludzi. Każdy z nich w swoim okresie życia posiada zmartwienia, radości, fascynację otaczającą go przyrodą, lub wielkie zniechęcenie z powodu przytłaczających go problemów.

Piękno i tajemnicza przyroda oplata człowieka, a człowiek żyje w bliskości z naturą. Jest pokornym sługa ziemi. Cieszy się kolejnym dniem, choruje, umiera, a przyroda trwa, życie toczy się dalej.
Vesaas opisuje szybkie dojrzewanie człowieka do dorosłości w obliczu trudności życiowych, piękne relacje międzyludzkie, których w dobie smartfonów jest coraz mniej w naszym współczesnym świecie. Z wielką delikatnością i szacunkiem traktuje faunę i florę. Jednak nie wszystko w tych opowiadaniach jest piękne, radosne i optymistyczne za to do szpiku kości realne.

Do tego język jakim posługuje się autor fascynuje, ale i powoduje, że kolejnymi opowiadaniami człowiek się rozkoszuje, bo ich nie da się na szybko pochłonąć. Je trzeba delektować.

Krótkie, treściwe, jedne bardziej ciekawe inne może troszkę męczące, ale na pewno warte uwagi i poświęcenia czasu. Opowiadania, które przenoszą w inny wymiar czasu, w inny, ciekawy świat.

Tarjei Vesaas był norweskim powieściopisarzem, poetą i dramaturgiem. Urodził się w 1897 roku. Zmarł w 1970. W swojej ojczyźnie jest zaliczany do jednego z najważniejszych autorów XX wieku. Był kilkakrotnie nominowany do literackiej nagrody Nobla, której jednak nigdy nie zdobył. Ponadto jest również uważany za klasyka literatury języka nynorsk.

Tym razem zagłębiłam się w...

Te piękne , klimatyczne (surowe i proste zewnętrznie a żywiołowe i pełne znaczenia wewnętrznie) opowiadania pokazują cały zakres geniuszu literackiego Vesaasa. Odmienność opisywanego świata podkreśla tym bardziej podstawowe wartości ludzkiego życia, które umykają przy wielości bodźców. Pisarstwo Vesaasa przesiąknięte jest wiarą w sens ludzkiego losu, zrozumieniem dla różnorodnych sposobów postrzegania życia (piękne opisy odczuć ludzi upośledzonych czy nierozumianych) a do tego często jest właściwie prozą poetycką, która można czytać na głos zachwycając się językiem pisarza

Te piękne , klimatyczne (surowe i proste zewnętrznie a żywiołowe i pełne znaczenia wewnętrznie) opowiadania pokazują cały zakres geniuszu literackiego Vesaasa. Odmienność opisywanego świata podkreśla tym bardziej podstawowe wartości ludzkiego życia, które umykają przy wielości bodźców. Pisarstwo Vesaasa przesiąknięte jest wiarą w sens ludzkiego losu, zrozumieniem dla...

"Koń z Hogget" to bez wątpienia najpiękniejszy tom opowiadań, jakie dotychczas przeczytałam. Ta pozycja to esencja twórczości Vesaasa - subtelna, uwrażliwiająca, delikatna, skupiająca się przede wszystkim na człowieku i jego relacjach z nierzadko bezwzględnymi siłami natury. Na szczególną uwagę zasługuje moim zdaniem tytułowe opowiadanie, a także ostatnie z tomu, pt. "Japp". Polecam tę książkę przede wszystkim miłośnikom literatury pięknej, którzy przedkładają wyjątkowość słowa pisanego nad tanią i powszechną sensację. Vesaasa trzeba czytać wolno, chociaż jego książki są stosunkowo krótkie. Należy je kontemplować i chłonąć, każde zdanie, z osobna, bo wydźwięk każdego jest inny, a zarazem tak samo potężny.

"Koń z Hogget" to bez wątpienia najpiękniejszy tom opowiadań, jakie dotychczas przeczytałam. Ta pozycja to esencja twórczości Vesaasa - subtelna, uwrażliwiająca, delikatna, skupiająca się przede wszystkim na człowieku i jego relacjach z nierzadko bezwzględnymi siłami natury. Na szczególną uwagę zasługuje moim zdaniem tytułowe opowiadanie, a także ostatnie z tomu, pt....

Vesaasa lubię od zawsze. Jestem oczarowana jego sposobem pisania, poruszanymi tematami. Opowiadania (z wyjątkiem kilku) okazały się zachwycające. Piękne, kunsztownie napisane, wzbudzające mnóstwo emocji.
Największe wrażenie wywarły na mnie „Dziki jeździec” oraz „Koń z Hogget”.

Vesaasa lubię od zawsze. Jestem oczarowana jego sposobem pisania, poruszanymi tematami. Opowiadania (z wyjątkiem kilku) okazały się zachwycające. Piękne, kunsztownie napisane, wzbudzające mnóstwo emocji.
Największe wrażenie wywarły na mnie „Dziki jeździec” oraz „Koń z Hogget”.