Demon ciemności

"Demon Ciemności" jest zbiorem opowiadań, połączonych ze sobą postacią tytułowego Demona Ciemności: Księcia Demonów, Pana Udręki – Ażrarna. Czytając, miałam wrażenie, że zanurzam się w świecie mrocznych baśni, opisujących niegodziwość, próżność i nienawiść, lecz także oddanie, spryt i hart ducha. Odczucia te potęguje język – poetycki, pełen niezwykłych porównań, piękny i wzniosły. Jednocześnie narrator nie zalewa nas nadmiarem opisów, a jedynie snuje gawędę, w której każde słowo ma znaczenie.

Książka pierwszy raz została wydana w 1978 roku i podczas lektury czuć różnicę czterdziestu lat podejścia do fantastyki. Nawiedzało mnie przy niej skojarzenie z uniwersum Conana, ale wyraża się ono głównie w wizji świata i magii. Niemniej, mocno do mnie przemawia!

W kolejnych opowiadaniach odwiedzamy Podziemie, srebrzysto-cienistą krainę demonów, wraz z ich stolicą Druhim Wanaszta, w której wznosi się kipiący przepychem pałac księcia. Jesteśmy tu świadkami polowań na dusze śmiertelników, pracy Drinu (demonicznych kowali, nieco przypominających karły z mitologii nordyckiej), a także dworskiego życia urodziwych demonów kasty Wazdru i Eszwa.

Większość akcji toczy się właśnie tutaj, w stolicy demonów, oraz na ziemi, w królestwach ludzi. Ażrarn lubi zaglądać do świata śmiertelnych, by plątać ich nici losu, dostarczając im powodów do zgryzot i cierpienia. Mimo że na kartach zbioru książę jawi nam się jako postać bez skrupułów, skłonna do okrucieństwa i podłości, jest to również prawdziwie demoniczny władca, o królewskim geście. Jest nawet zdolny do miłości, choć to miłość na wskroś nieludzka. Szczególnie pod sam koniec lektury ciężko nie poczuć nici sympatii do Władcy Ciemności... By nie zdradzać zbyt wiele, zaznaczę jedynie, że wszystkie uczynki Pana Udręki idealnie oddają jego przewrotną naturę.

"Demon Ciemności" jest zbiorem opowiadań, połączonych ze sobą postacią tytułowego Demona Ciemności: Księcia Demonów, Pana Udręki – Ażrarna. Czytając, miałam wrażenie, że zanurzam się w świecie mrocznych baśni, opisujących niegodziwość, próżność i nienawiść, lecz także oddanie, spryt i hart ducha. Odczucia te potęguje język – poetycki, pełen niezwykłych porównań, piękny i...

Podobała mi się. Klimat starych książek fantasy,

Podobała mi się. Klimat starych książek fantasy,

Pierwszy tom "Opowieści z Płaskiej Ziemi" nie jest aż tak dobry jak tom drugi, ale to i tak kawał porządnego fantasy przez duże "F". Bezlitośnie wciągająca, czyta się "od deski do deski", lektura idealna.

Pierwszy tom "Opowieści z Płaskiej Ziemi" nie jest aż tak dobry jak tom drugi, ale to i tak kawał porządnego fantasy przez duże "F". Bezlitośnie wciągająca, czyta się "od deski do deski", lektura idealna.

Niesamowita baśń, inna niż wszystko co dotychczas czytałeś. Zdecydowanie warto poświęcić kilka godzin na lekturę. Jedna z książek do których często wracam.

Niesamowita baśń, inna niż wszystko co dotychczas czytałeś. Zdecydowanie warto poświęcić kilka godzin na lekturę. Jedna z książek do których często wracam.

Ci z Was, którzy po przeczytaniu opisu książki spodziewają się "typowej" powieści fantasy o demonach, przypominającej chociażby popularne czytadła dla młodzieży, mogą poczuć się zdziwieni lub rozczarowani. "Demon ciemności" właściwie nie jest nawet powieścią - to raczej zbiór wykreowanych przez autorkę baśni i mitów. Na książkę składa się około dwudziestu krótkich, odrębnych historii, z których każda poświęcona jest losom innej postaci - każda z tych historii stanowi jednak logiczne i chronologiczne następstwo poprzedniej, a całość spina fabularnie postać Ażrarna, tytułowego demona.

Skoro już z baśniami i mitami mamy do czynienia, należy spodziewać się pewnych "uproszczeń", przynależnych obu gatunkom. Jeśli piękno - to nadludzkie i odbierające zmysły, brzydota - niewymownie odstręczająca, bogactwo - niezmierzone, zło - najokrutniejsze z okrutnych, miłość - od pierwszego wejrzenia. Autorka garściami czerpie z popularnych toposów, sprzedając jednocześnie kilka uniwersalnych prawd o naturze ludzkiej. W postaciach trudno dopatrzeć się głębi, wypadają jednak realistycznie, jak chociażby córka tyrana, która na doznanej krzywdzie buduje całe swoje życie. Co najważniejsze, poszczególne opowieści naprawdę potrafią wciągnąć i zaciekawić czytelnika, a zakończenia bywają nieprzewidywalne, nawet jeśli obowiązuje w nich jedna prosta reguła: kontakt z demonami dla żadnego śmiertelnika nie może skończyć się dobrze.

Na uwagę zasługuje styl: ozdobny, miejscami pełen patosu, a jednak idealnie dopasowany do treści i nie popadający przez to w kicz. Autorka ze sporym wyczuciem pisze zwłaszcza o seksie: stosując kwieciste metafory, nie ociera się o śmieszność, ponieważ - znowu - forma świetnie komponuje się z treścią.

Obecność scen erotycznych (w tym sceny gwałtu), a być może także okrucieństwo świata przedstawionego (bliższe oryginalnym Baśniom Braci Grimm niż np. ich ugrzecznionym wersjom), sprawiają, że książka nie powinna trafić w ręce najmłodszych. Poza tym jednak nadaje się dla każdego, kto nie zniechęci się już przy lekturze pierwszej części, tj. historii Siwesza, bo dalej jest dokładnie tak samo, tylko lepiej: postać Ażrarna intryguje, a budowany stylem klimat zaczyna skutecznie działać na wyobraźnię.

Ci z Was, którzy po przeczytaniu opisu książki spodziewają się "typowej" powieści fantasy o demonach, przypominającej chociażby popularne czytadła dla młodzieży, mogą poczuć się zdziwieni lub rozczarowani. "Demon ciemności" właściwie nie jest nawet powieścią - to raczej zbiór wykreowanych przez autorkę baśni i mitów. Na książkę składa się około dwudziestu krótkich,...

Tanith Lee to bardzo płodna, utalentowana, ceniona i nagradzana pisarka fantastyki, w Polsce jednak praktycznie nieznana. Ja odkryłem ją kupując przypadkiem w Taniej Książce niniejszą powieść za 7 czy 8 złotych.

I zakochałem się w jej twórczości.

Styl Tanith Lee trzeba docenić. Jest bardzo poetycki, alegoryczny, przypowieściowy (w biblijny sposób) niemal sposób. Jej twórczość ma atmosferę pomiędzy fantastyką, a mitem, a bardzo mroczną, ale ciągle baśnią. Atmosfera Demona Ciemności przypomina trochę Opowieści Tysiąca I Jednej Nocy, napisane są natomiast bogatym, niemalże poetyckim językiem.

Książkę nominowano do World Best Fantasy Award i bynamniej mnie to nie dziwi. Dziwi mnie, że tej nagrody nie dostała.

Tanith Lee to bardzo płodna, utalentowana, ceniona i nagradzana pisarka fantastyki, w Polsce jednak praktycznie nieznana. Ja odkryłem ją kupując przypadkiem w Taniej Książce niniejszą powieść za 7 czy 8 złotych.

I zakochałem się w jej twórczości.

Styl Tanith Lee trzeba docenić. Jest bardzo poetycki, alegoryczny, przypowieściowy (w biblijny sposób) niemal sposób. Jej...