Trudna literatura, bo co jest łatwe u Martina Amisa?
Czytelnik musi byc przygotowany na makabryczne opisy życia w gułagowskich łagrach.
Czytając ją myślałam o Aleksieju Nawalnym i to podwoiło mój smutek i okropne poczucie bezradności , że to co sie działo w Rosji XXwiecznej , nadal trwa względem nieposłusznych reżimowi Putina i ma przyzwolenie części jego narodu.

Trudna literatura, bo co jest łatwe u Martina Amisa?
Czytelnik musi byc przygotowany na makabryczne opisy życia w gułagowskich łagrach.
Czytając ją myślałam o Aleksieju Nawalnym i to podwoiło mój smutek i okropne poczucie bezradności , że to co sie działo w Rosji XXwiecznej , nadal trwa względem nieposłusznych reżimowi Putina i ma przyzwolenie części jego narodu.

"Dom schadzek" Amisa to książka niełatwa w odbiorze ze względu na przyciężkawą i jakby porwaną narrację. Wymaga skupienia, bo bez tego nie może raczej okazać się udaną lekturą.
Akcja rozgrywa się na kilku płaszczyznach czasowych i to także może utrudniać płynny odbiór, zwłaszcza że niektóre wydarzenia dzieli niewielki odstęp czasowy i czasami dopiero po przeczytaniu kilku-kilkunastu zdań czytelnik orientuje się, którego roku dotyczy dany fragment.

Nagrodą za zmagania z formą jest treść, która nie skupia się jedynie na historii miłosnej. Moim zdaniem, wątek miłosny to swego rodzaju pretekst do pokazania przerażającej rzeczywistości sowieckich łagrów, stalinowskiej Rosji i kilku późniejszych dekad.

Narrator w bardzo realistyczny sposób pokazuje hierarchię łagrowego świata i niepisane prawa rządzące jego codziennością. W podobnym tonie utrzymane są wojenne wspomnienia bohatera, zwłaszcza gwałty, jakich się dopuszczał z całą armią podczas marszu na Berlin.
Osobnym tematem stają się rozważania narratora na temat ZSRR jako kraju wszechobecnego terroru, inwigilacji i strachu, które odbiły się na stałe na mentalności ludzi, także tych, którzy urodzili się już po transformacji.

Dla mnie "Dom schadzek" to nie tyle romans, co studium totalitaryzmu jako destrukcyjnego ustroju, który narrator nazywa sowieckim faszyzmem.

Na uwagę na pewno zasługuje język, który łączy wysoki styl z potocznymi, a także wulgarnymi wypowiedziami. Te ostatnie nie rażą jednak, gdyż mają swoje uzasadnienie.

Polecam raczej tylko osobom zainteresowanym podjętą przez autora problematyką i tym, którzy mają ochotę zmierzyć się z niełatwą formą powieści.

"Dom schadzek" Amisa to książka niełatwa w odbiorze ze względu na przyciężkawą i jakby porwaną narrację. Wymaga skupienia, bo bez tego nie może raczej okazać się udaną lekturą.
Akcja rozgrywa się na kilku płaszczyznach czasowych i to także może utrudniać płynny odbiór, zwłaszcza że niektóre wydarzenia dzieli niewielki odstęp czasowy i czasami dopiero po przeczytaniu...

Jedna z niewielu książek, których niestety nie dałam rady przeczytać do końca - sama historia wydaje się być ciekawa, ale opisana jest niestety w sposób absolutnie dla mnie "niestrawny".

Jedna z niewielu książek, których niestety nie dałam rady przeczytać do końca - sama historia wydaje się być ciekawa, ale opisana jest niestety w sposób absolutnie dla mnie "niestrawny".

Chłodne, Rosja oczami wyspiarza, jeśli komuś podobał się "Lektor", albo "Ciemność w południe" to znajdzie miejsce na półce

Chłodne, Rosja oczami wyspiarza, jeśli komuś podobał się "Lektor", albo "Ciemność w południe" to znajdzie miejsce na półce

Martin Amis jest dla mnie zagadką. Nie wiem, czy dlatego, że to dopiero jego trzecia książka przeczytana przez mnie? Czytając Dom schadzek zapominałam, ze Amis to Anglik, nie Rosjanin. Jest taki przekonywujący.

Martin Amis jest dla mnie zagadką. Nie wiem, czy dlatego, że to dopiero jego trzecia książka przeczytana przez mnie? Czytając Dom schadzek zapominałam, ze Amis to Anglik, nie Rosjanin. Jest taki przekonywujący.

Niesamowita. Dojrzała i refleksyjna!

Niesamowita. Dojrzała i refleksyjna!