Przygoda o Conanie w klimacie Wikingów. Zaczyna się mało spektakularnie. Główny bohater zostaje wyrzucony na brzeg po zniszczeniu statku, na którym wcześniej zajmował się piractwem. Cała historia odbywa się na terenach na północ od morza Vilayet. Conan po dojściu do sił po katastrofie okrętu stwierdza, że ze względu na późną porę roku przezimuje w tej niedostępnej krainie zaciągając się jako wojownik do jednego z trzech walczących stronnictw. Jest zatem stary gruby król, który odcina kupony od dawnej sławy, młodszy znacznie ambitniejszy i brutalniejszy władca oraz niezamężna królowa, która włada trzecią co do wielkości prowincją. Nie trudno domyślić się komu zaoferuje swoje usługi Conan. Wbrew pozorom mimo standardowej fabuły opowieść szybko się rozkręca i od mniej więcej połowy książka staje się bardzo wciągająca. W paru rozdziałach miałem wrażenie, że autor książki czerpał z twórczości Andrzeja Sapkowskiego o Wiedźminie i według mnie wyszło to tej historii na plus. Ogółem książka nie porywająca, ale trzymająca poziom innych opowiadań o Conanie.

Przygoda o Conanie w klimacie Wikingów. Zaczyna się mało spektakularnie. Główny bohater zostaje wyrzucony na brzeg po zniszczeniu statku, na którym wcześniej zajmował się piractwem. Cała historia odbywa się na terenach na północ od morza Vilayet. Conan po dojściu do sił po katastrofie okrętu stwierdza, że ze względu na późną porę roku przezimuje w tej niedostępnej krainie...

Akcja tej 219-sto stronicowej powieści zaczyna się na targanym sztormem morzu Vilayet i ze smutkiem muszę zaznaczyć, że ten nietypowy początek jest najlepszą częścią książki. Potem jest tylko gorzej.
Conan zostaje wyrzucony na brzeg w północnej części tego akwenu i aby nie nudzić się przez zimę postanawia zaciągnąć na służbę w jednym z miejscowych „królestw” ludów północy. W porządku, ta część też jest fajna w swojej prostocie.
Zbiegiem okoliczności trafia na służbę jedynej królowej w okolicy. Jego pojawienie się niweczy plany dwóch pozostałych królów, którzy muszą teraz uciekać się do bardziej nietypowych sposobów prowadzenia wojny. W ruch idą więc lodowe giganty, elfy i inne stwory islandzkiej mitologii.

I tu zauważamy co jest dziwnego w tej książce. Otóż jestem skłonny założyć się o dobre ostrze, że Roberts nie napisał tej książki jako powieści o Conanie. Całość jest bowiem wikingowską sagą, w której ktoś tylko pozmieniał imiona bogów, kilku raptem krain i głównego bohatera, a potem sprzedał jako kolejny tom dziejów Conana. Nie wiem czy wydawca nie zgodził się wydać dzieła w oryginalnej formie, czy też Roberts nie miał weny na kolejny tom i jedynie przelakierował jakieś swoje wcześniejsze dzieło, da się jednak wyczuć, że mamy do czynienia z podmieńcem.

Nie jest to jednak największym problemem tej książki, bo dobry podmieńec jest nadal dobry. Niestety, Conan mistrz nie jest dobry. Jest w najlepszym razie strasznie przeciętny. Miejscami fabuła bywa ciekawa, ba na kilku stronach wręcz wciągająca. Gubi się to jednak w ostępach przeciętności i nudnych, lub wręcz irytujących postaci.

Jednym z takich ciekawych zagrań jest sposób w jaki Roberts upchnął w tekście opis Conana, jego wiek itd. Cymerianin ma tu 30 lat i jest to okres jego przygód z Czerwonym Bractwem. Niestety, miejscami da się odnieść wrażenie, że oryginalny bohater tej opowieści miał być młodszy, na co wskazują niektóre jego frustracje.
Poza tym trudno w tekście dopatrzyć się czegoś typowego dla Conana. Ot są jakieś drobne smaczki w stylu osadzenia królowej na miejscu gdy zaczynała drzeć japę. Jest tego jednak za mało, aby obraz był naprawdę przyjemny.

Pozostałe postacie jak już wspomniałem nie są mocną stroną tej powieści. Wszystkie są niestety dwuwymiarowe i to nawet na tle innych powieści Czarnej Serii. Królowa jest wiecznie niezadowoloną, arogancką zdzirą, jeden król jest stary i nieudolny, drugi młody i zdolny choć pozbawiony moralności, a jego mag jest tylko srodze ambitny. Jedynie elfy, dzięki swojej islandzkiej, a nie tolkienowskiej wersji mogą wydawać się oryginalne (o ile ktoś nie zna drowów, czy druchii).
W sumie jedyną wyróżniającą się postacią jest stary czarownik królowej, ale to tylko dzięki ilości „czasu antenowego” jaki mu przypada.

Oprawa jest typowa dla Czarnej Serii Ambera, czyli dziś praktycznie niespotykanie wysoka jakość, jeśli idzie o standardowe wydanie fantastyki. Twarda, lakierowana oprawa, szyte strony. Wielkość pozwala zmieścić książkę w bocznej kieszeni większości bojówek.
Ponownie autorem okładki jest rodzimy artysta, pan Piotr Szałkowski. I tym razem zaskakująco wiele elementów można powiązać z fabułą. A przynajmniej spróbować, sięgając naprawdę daleko. I tak: wojownik w zielonych majtach to może być Conan, jasnowłosa dziewoja za nim, choć ewidentnie wzorowana na Valerii, od biedy może robić za królową, a łyse, szaroskóre typy, choć ewidentnie wzorowane na Hyboryjczykach, od biedy mogą robić za elfy. Skoro Olbrychski mógł, to i oni mogą.
Niestety jest to wszystko naciągane jak stare gacie i gdyby nie fakt, że zwykle żadna okładka nie ma nic wspólnego z fabułą, to nawet bym się nie wysilał.

Podsumowując powieść ta jest strasznym średniakiem. Niby nie ma w niej nielogicznośći, czy elementów wywołujących zgrzyt zębów, ale niczym nie porywa. Szczerze polecić ją mogę tylko fanom wikingowskich powieści. Znajdziecie tu dość znanych sobie elementów, aby książka ta dostarczyła wam radości.

Akcja tej 219-sto stronicowej powieści zaczyna się na targanym sztormem morzu Vilayet i ze smutkiem muszę zaznaczyć, że ten nietypowy początek jest najlepszą częścią książki. Potem jest tylko gorzej.
Conan zostaje wyrzucony na brzeg w północnej części tego akwenu i aby nie nudzić się przez zimę postanawia zaciągnąć na służbę w jednym z miejscowych „królestw” ludów północy....

Jest to na pewno jedna z najlepszych kontynuacji cyklu. Maddox Roberts swietnie sie czuje w swiecie fantasy. Nawiazanie do tradycji nordyckich oraz sroga zima krain polnocnych tworza wyjatkowy nastroj.

Jest to na pewno jedna z najlepszych kontynuacji cyklu. Maddox Roberts swietnie sie czuje w swiecie fantasy. Nawiazanie do tradycji nordyckich oraz sroga zima krain polnocnych tworza wyjatkowy nastroj.