Conan wraz z bandą swoich kamratów wyruszają do Iranistanu, aby tam zaciągnąć się jako najemna jednostka pod sztandar jednego z Iranistańskich klanów. Trafiają akurat na wojnę miedzy dwoma klanami i dochodzi do strasznej bitwy. Z pobojowiska ocaleli jedynie Conan, dwunastu wojowników z przeciwnego klanu i ich szaman. Conan oczywiście swoim kunsztem szermierczym, siłą i sprytem zabija wszystkich dwunastu i szamana, natomiast ten przed śmiercią rzuca na Conana klątwę - co pełnię księżyca Conan będzie zamieniał się w morderczą małpę i w krwawym szale będzie rozrywał wszystko co wpadnie w ręce na kawałki.

Uciekając przed wojownikami ze sprzymierzonego do przegranego plemienia, trafia na łódź Stygijczyków, a następnie na wyspę plemienia o oliwkowej skórze i dużo większym od Conana wzroście. Ganakowie (bo tak się nazywa plemię) , toczy odwieczną wojnę z przerośniętymi sępami, a w zamian za pomoc, duchowy przewodnik plemienia obiecuje Conanowi uwolnienie go od klątwy.

Oczywiście w tle pościgi, walki, magia, kobiety, potwory i krew ... dużo krwi :)

Pozytywnie zaskoczony jestem po przeczytaniu tej części przygód Conana. Nie jest to zwykła rąbanina, ale przemyślana fabularnie powieść. Jest bardzo dużo akcji i w zasadzie co chwilę coś się dzieje, tak aby czytelnik nawet przez chwilę się nie nudził.

Conan wraz z bandą swoich kamratów wyruszają do Iranistanu, aby tam zaciągnąć się jako najemna jednostka pod sztandar jednego z Iranistańskich klanów. Trafiają akurat na wojnę miedzy dwoma klanami i dochodzi do strasznej bitwy. Z pobojowiska ocaleli jedynie Conan, dwunastu wojowników z przeciwnego klanu i ich szaman. Conan oczywiście swoim kunsztem szermierczym, siłą i...

Akcja tej opowieści zaczyna się na południowym wybrzeżu Iranistanu, co kłóci się niestety z geografią Ery. Jest to jednak do przełknięcia, bowiem mapka dołączana do tomów Czarnej Serii nie sięga tak daleko.

W każdym razie, tam to Conan jest jednym ocalałym po lokalnej bitwie. Przynajmniej ze swojej strony. Przeciwników jest bowiem ciągle kilkunastu. Rzucają się oni na niego, ale w przeciwieństwie do Cymerianina nie mają żadnego pancerza, giną więc szybko.
Ostatni z nich, lokalny szaman w ostatnim akcie życia rzuca na Conana tytułową klątwę.
Nieświadom jeszcze tego faktu, Cymerianin musi salwować się ucieczką przed sojusznikami swoich wrogów i wpław, po krótkiej potyczce z rekinami, dociera na przepływający w pobliżu statek.
Pech chce, że rządzą nim Stygijczycy, wśród których imię Conana jest ciągle często używanym przekleństwem. Własna głupa brawura Conana sprawia, że go rozpoznają, a zezowate szczęście - że tym konkretnym statkiem dowodzi dawny admirał, który właśnie przez Conana i Belit stracił sławę i pozycję.

Marynarze łapią i skutecznie krępują Cymerianina a kapitan poddaje go krwawym torturom. Kiedy jednak wzejdzie księżyc, daje o sobie znać klątwa starego Iranistańczyka.

Wszystko to jest tylko wstępem do o wiele ciekawszej historii, bardzo mocno inspirowanej wierzeniami Samoańczyków i zapewne innych okolicznych wysp.
I klimat w tej głównej części jest wspaniały. Mocno egzotyczny, pełen zwrotów akcji i zaskakujących elementów. Dosłownie na każdej stronie można spotkać coś nowego, zachwycającego i niespotykanego.
Bardzo dobrze przedstawione są motywacje i strony psychologiczne postaci, tak samego Conana jak i pozostałych. Podział na dobrych i złych jest też bardziej naturalny, niż zazwyczaj, z racji nieludzkiej natury zagrożeń.
Z kolei ludzcy przeciwnicy barbarzyńcy też mają swoje motywacje, które czynią ich trochę bardziej trójwymiarowymi postaciami. Można ich łatwo zrozumieć.
Wątek romansowy powieści też jest głębszy niż ma to miejsce zwykle w tego typu powieściach.

Conan w tym tomie został opisany nierówno. Fizycznie autor strasznie go przegiął, co widać już na przykładzie walki z kilkunastoma przeciwnikami. Rozmaite stwory i potwory również nie stanowią tu wielkiego wyzwania dla Cymerianina, który do tego wszelkie obrażenia zbywa wzruszeniem ramion.
Jednocześnie wszystko to zostało opisane w taki sposób, że jesteśmy w stanie to przełknąć w większości przypadków bez przewracania oczami.
Psychologicznie za to, Conan sportretowany jest pięknie. Kilka prostych, ale bardzo sprawnych zabiegów obrazuje nie tylko jego odwagę i honor, ale również system wartości.

Co więcej, odnoszę wrażenie, że Cymerianin został przedstawiony w taki przerysowany sposób, aby mógł stać się skalą porównawczą dla inspirowanych Samoańczykami innych bohaterów. Wszyscy są oni wyżsi i potężniej zbudowani od Conana, dorównują lub wręcz przewyższają go w umiejętnościach walki.
Jedynie chyba tylko fakt, że nie znają stali ani ognia, oraz maja własne problemy, sprawia że nie podbili oni jeszcze całego południa kontynentu.

Niestety, tym co koszmarnie psuje odbiór tej książki jest słaba praca tłumacza i po prostu partacka korektorki. Błędy, brakujące słowa, pomieszane imiona czy zmiana narodowości nie są w tej książce niespotykane. Bardzo , naprawdę bardzo psuje to odbiór tej świetnej historii.
Dla niektórych wadą mogą też być o wiele barwniejsze i brutalniejsze opisy. Tryskające mózgi i wypadające oczy nie są tu niczym niezwykłym.

Mimo to, jeśli ktoś jest skłonny przymknąć na to...oko, to polecam ta książkę każdemu. Jest egzotyczna, wciągająca, wartka i logiczna. Zapewnia sporo dobrej zabawy podczas wertowania jej stron.

Akcja tej opowieści zaczyna się na południowym wybrzeżu Iranistanu, co kłóci się niestety z geografią Ery. Jest to jednak do przełknięcia, bowiem mapka dołączana do tomów Czarnej Serii nie sięga tak daleko.

W każdym razie, tam to Conan jest jednym ocalałym po lokalnej bitwie. Przynajmniej ze swojej strony. Przeciwników jest bowiem ciągle kilkunastu. Rzucają się oni na...

Jakim cudem to przeszło przez korektę w takiej formie?

Jakim cudem to przeszło przez korektę w takiej formie?