Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Conan jako strażnik karawany udaje się do Królestwa Kresowego, gdzie od jego ostatniej wizyty wiele się pozmieniało. Kiedy będąc już na miejscu dowiaduje się, że aktualnego władcę dotknął problem wilkołaków wymordowujących mu poddanych, postanawia zostać. Zbiera on dziesiątkę wiernych i dobrych ludzi i wyrusza walczyć z wilkołakami. Conan w wizji przekazanej przez Pana Wocknitta to totalny mięczak: a to się na gnieździe czerwonych mrówek położy, a to na krwi pośliźnie i wywróci. Nie liczyłem ile razy Conan upił się do nieprzytomności i nazajutrz nie pamiętał co wyrabiał. Drużyna robi sobie z niego żarty, które im uchodzą na sucho. Dodatkowo autor sili się na poczucie humoru, chociaż żarty wypowiadane przez bohaterów nie są wcale śmieszne, a wręcz żałosne. Dialogi bohaterów to też jakaś totalna żenada: rozwleczone, trzymane w tonacji dresiarzy spod lokalnego monopolowego. Patrząc na zawartość tego tomu nie dziwię się, że ilość kontynuacji książek w serii zamknięto zaledwie dwa tomy po nim. Mam nadzieję, że nikt nie wyrobi sobie opinii o Conanie na podstawie tej książki, a także że ostatnie dwa tomy okażą się lepsze i że niesmak po przeczytaniu tego tomu, nie przeniesie się na zakończenie serii.