Brade jest naukowcem i wykładowcą chemii, w żadnej z tych dziecin spektakularnych sukcesów nie odnosi. Jak co dzień kończy pracę zachodząc do laboratorium, gdzie podopieczni powinni prowadzić badania. Znajduje tam Ralfa – studenta, którego otrzymał „w spadku”, bo nikt nie chce z nim pracować. To człowiek o trudnym, konfliktowym charakterze. Z całą pewnością swoich badań już nie będzie kontynuował, bo nie żyje... Brade – w rozmowie z policjantem, milcząco zgadza się, że to musiał być nieszczęśliwy wypadek. Z resztą sam policjant wydaje się być tego pewien.
Brade wie, że Ralfowi zarzucić można było wszystko, ale nie niedbalstwo czy nieuwagę. Jest przekonany, że to przemyślane zabójstwo, a on sam, w kręgu ewentualnych podejrzeń zajmie centralne miejsce. Sam musi zagadkę rozwiązać.
Ciekawy mariaż powieści kryminalnej i obyczajowej. Asimov zabiera nas w świat wyższej uczelni i wykładowców akademickich. Nie jest to świat cukierkowy, tak jak nie jest cukierkowy „amerykański sen”. Przyszłość Brade'a nie jest pewna – nigdy nie była – ciągle wisi nad nim groźba zwolnienia, do tego dość poddańcza postawa wobec dawnych profesorów – legend, które darzy się szacunkiem ślepym, kolegów, którzy karierę budują na bezczelności, kumoterstwie i drobnych oszustwach. Brade – jak Ralf – jest outsiderem, wierzącym w pierwotną uczciwość, w naukę czystą, spokojną, choć tylko on pozostaje temu wierny. To prywatne śledztwo otwiera mu oczy na wiele spraw, z których sobie nie zdawał sprawy, albo podświadomie je ignorował. To swoiste katharsis, a jego wynikiem jest przebudzenie z letargu. Brade odzyskuje kontrolę nad własnym życiem, żegna się z „potulnością”, obala żyjącą Legendę i staje do walki o „amerykański sen”, ale już z werwą i stanowczością. To nie jest mało jak na detektywa amatora...

Brade jest naukowcem i wykładowcą chemii, w żadnej z tych dziecin spektakularnych sukcesów nie odnosi. Jak co dzień kończy pracę zachodząc do laboratorium, gdzie podopieczni powinni prowadzić badania. Znajduje tam Ralfa – studenta, którego otrzymał „w spadku”, bo nikt nie chce z nim pracować. To człowiek o trudnym, konfliktowym charakterze. Z całą pewnością swoich badań już...

Kryminał od mistrza fantastyki naukowej. Tym razem bez elementów fantastyki, ale to nie znaczy, że jest to książka gorsza od innych Asimova.
Akcja jest osadzona w jednym z amerykańskich uniwersytetów i ciekawie portretuje środowisko akademików. Z pozoru stawik porastający dostojnie rzęsą, ale pod wodą się kotłuje.
Zgrabnie pokazany wątek osaczania głównego podejrzanego przez śledczego z dosyć zaskakującą woltą w finale.
Jednym słowem przyjemna, oldschoolowa powiastka z lat 50-tych ubiegłego wieku.

Kryminał od mistrza fantastyki naukowej. Tym razem bez elementów fantastyki, ale to nie znaczy, że jest to książka gorsza od innych Asimova.
Akcja jest osadzona w jednym z amerykańskich uniwersytetów i ciekawie portretuje środowisko akademików. Z pozoru stawik porastający dostojnie rzęsą, ale pod wodą się kotłuje.
Zgrabnie pokazany wątek osaczania głównego podejrzanego...

Narracja jest prosta i przyjemna. Książka nie pozostawa uczucia niedosytu. Jest to moja pierwsza książka tego autora lecz już teraz wiem, że nie ostatnia.

Narracja jest prosta i przyjemna. Książka nie pozostawa uczucia niedosytu. Jest to moja pierwsza książka tego autora lecz już teraz wiem, że nie ostatnia.

Nie czytałem dotąd nic Asimova, ale po lekturze "Powiewu śmierci" wiem, że autor zasługuje na to, żeby sięgnąć głębiej do jego twórczości. Powieść urzekła mnie od pierwszych wersów czymś wydawałoby się tak banalnym jak sposób narracji. Opowieść snuta przez Asimova jest niezwykle barwna i trafiła do mnie jako do czytelnika. Autor przedstawia myśli głównego bohatera i jego otoczenie w ten sposób, że czujemy się tak, jak gdybyśmy siedzieli w jego ciele, widzieli to co on widzi i myśleli to o czym on myśli. Co ciekawe, w powieści brak jest rozwlekłych i szczegółowych opisów otoczenia. To właśnie takiej narracji brakuje mi bardzo u współczesnych pisarzy.

Sama fabuła nie jest specjalnie złożona i jest to tradycyjny kryminał w starym stylu, w którym ma miejsce zabójstwo, a nasz bohater stara się rozwikłać zagadkę popełnionej zbrodni. Główny bohater jest wykładowcą chemii na uczelni wyższej, a sama chemia jest w książce zarówno narzędziem zbrodni, jak i głównym wątkiem, wokół którego zawiązuje się akcja. Osoby czujące niechęć do nauk ścisłych i chemii w szczególności muszę uspokoić, że autor tak umiejętnie operuje słowem, że w żadnym momencie książki nie nuży nią czytelnika. Chemia organiczna jest pasją głównego bohatera, jak również samego Asimova - doktora biochemii, którą to pasję widać w powieści. Na szczęście nie przekłada się to na taką ilość rozważań dotyczących chemii, które mogłyby przytłoczyć czytelnika.

Powieść czyta się bardzo szybko, a stosunkowo krótkie rozdziały o zbliżonej objętości gwarantują, że jest to znakomita pozycja do poduszki na zasadzie „czytam jeden rozdział i idę spać”. Po zakończeniu lektury pozostał u mnie pewien niedosyt, ponieważ chciałem dowiedzieć się jak potoczyły się dalsze losy głównego bohatera. Szkoda, że autor nie pokusił się o napisanie krótkiego epilogu. Na moją ocenę książki duży wpływ miał wspomniany na początku fantastyczny sposób prowadzenia narracji, dzięki czemu „Powiew śmierci” czytało mi się niezwykle przyjemnie.

Nie czytałem dotąd nic Asimova, ale po lekturze "Powiewu śmierci" wiem, że autor zasługuje na to, żeby sięgnąć głębiej do jego twórczości. Powieść urzekła mnie od pierwszych wersów czymś wydawałoby się tak banalnym jak sposób narracji. Opowieść snuta przez Asimova jest niezwykle barwna i trafiła do mnie jako do czytelnika. Autor przedstawia myśli głównego bohatera i jego...

Ciekawa fabuła. Książka pochłonęła mnie całkowicie, być może dlatego, że akcja toczy się w głównej mierze w laboratoriach chemicznych amerykańskiego Uniwersytetu. Duży plus za kreację głównego bohatera. Polecam wszystkim, którzy uwielbiają kryminały.

Ciekawa fabuła. Książka pochłonęła mnie całkowicie, być może dlatego, że akcja toczy się w głównej mierze w laboratoriach chemicznych amerykańskiego Uniwersytetu. Duży plus za kreację głównego bohatera. Polecam wszystkim, którzy uwielbiają kryminały.

Nauczka na przyszłość, żeby jednak czytać streszczenia przed rozpoczęciem lektury :-) To prawda, że dobrałem książkę patrząc na autora, który największą sławę zyskał w dziedzinie książek fantastycznonaukowych. I tak dopiero po kilkudziesięciu stronach fakt faktem okazało się, że książka to tradycyjny kryminał bez cienia fantastyki. Ale to nie krytyka.

Na plus: kryminał dość niecodzienny, bo Asimov opisuje znane mu środowisko biochemików, naukowców - to tam wydarza się tragedia, której tropem podąża główny bohater. Książka pisana dobrym stylem, dla fanów kryminałów - jak znalazł. Domyślam się, że autor pełnymi garściami mógł czerpać ze swoich doświadczeń przy wymyślaniu fabuły (też wykładał na uczelni).

Nauczka na przyszłość, żeby jednak czytać streszczenia przed rozpoczęciem lektury :-) To prawda, że dobrałem książkę patrząc na autora, który największą sławę zyskał w dziedzinie książek fantastycznonaukowych. I tak dopiero po kilkudziesięciu stronach fakt faktem okazało się, że książka to tradycyjny kryminał bez cienia fantastyki. Ale to nie krytyka.

Na plus: kryminał...

Bardzo dobra.

Bardzo dobra.