To trzecia książka R. Dzieszyńskiego wydana w serii „Historyczne Bitwy” (po „Magenta – Solferino 1859” i „Sedan 1870”),którą przeczytałem. Niestety, poziomem (niskim) nie dobiega od obydwu poprzednich. Autor w znikomym stopniu korzysta ze źródeł (bo trudno uznać za takowe ówczesne, głównie polskie, gazety oraz wypowiedzi Fryderyka Engelsa – może to ukazywać, w jaki sposób reagowała na wojnę austriacko-pruską opinia publiczna, ale nie są to materiały do napisania monografii kampanii wojennej),a w niewielkim z fachowych opracowań (mamy przynajmniej przetłumaczone na język polski biografie Helmuta von Moltke i Ottona von Bismarcka). Reszta to opracowania podręcznikowe i encyklopedyczne. Kolejny zarzut, to chaotyczny układ materiału. Poszczególne rozdziały bynajmniej nie odpowiadają treścią nadanym im tytułom, często urywają omawianie jakiejś kwestii w połowie, by podjąć ją w kolejnym (albo i niekoniecznie). W tekście pojawia się dużo omyłek o charakterze geograficznym: mylone są nazwy rzek, a nawet strony świata (!) - może to jednak wina niestarannej redakcji. Opis samej bitwy bardzo skrótowy i niezbyt uporządkowany, dalece niesatysfakcjonujący. Zamiast fachowych analiz otrzymujemy mniej lub bardziej prawdziwe anegdoty, wspomnienia i impresje uczestników, a nawet zamieszczane w prasie z okazji bitwy wiersze. W sumie, o decydujących błędach taktycznych popełnionych przez dowództwo austriackie, czyli braku kontroli nad poszczególnymi korpusami, z których kilka przedwcześnie i bez wyraźnego rozkazu zaangażowało się w batalię na centralnym jej odcinku, wystawiając tym samym całość sił na uderzenie z prawej flanki, wyprowadzone przez nadciągającą, pruską Armię Śląską, dowiadujemy się mimochodem i musimy wręcz domyślać się konsekwencji tej sytuacji dla przebiegu zmagań. Szkoda, że ciekawy dla miłośników militariów temat kampanii 1866 r. został przedstawiony pobieżnie i praktycznie zmarnowany.

To trzecia książka R. Dzieszyńskiego wydana w serii „Historyczne Bitwy” (po „Magenta – Solferino 1859” i „Sedan 1870”),którą przeczytałem. Niestety, poziomem (niskim) nie dobiega od obydwu poprzednich. Autor w znikomym stopniu korzysta ze źródeł (bo trudno uznać za takowe ówczesne, głównie polskie, gazety oraz wypowiedzi Fryderyka Engelsa – może to ukazywać, w jaki sposób...

Postać Otta von Bismarcka jest zwykle kojarzona z wojną z Francją i depeszą emską w kontekście zjednoczenia Niemiec. Jednak zanim do tego doszło to dwa kraje - Dania i Austria, stały na drodze do realizacji wizji młodego, przyszłego Żelaznego Kanclerza (dość chorowitego i słabego psychicznie). Dania dość szybko ustąpił z racji przegranej wojny i odstąpiła to, co dzisiaj nazywamy Szlezwikiem-Holsztynem. Austria, niedawno sojusznik Prus w wojnie z Danią, nie za bardzo garnął się do oddania pieczy nad samodzielnymi niemieckimi tworami. A więc wojna! Autor bardzo dobrze opisał uzbrojenie obu stron, jak i zmiany, które zaszły w szykach wojsk po uzbrojeniu się/użyciu karabinów Dreyse'a. Również krytyka działań von Moltke znalazła swoje miejsce. Przedstawienie wydarzeń, kampanii i jednej walnej bitwy w raz wtykaniem błędów wygranym i przegranym zasługuje na wysoką notę w rankingu.

Postać Otta von Bismarcka jest zwykle kojarzona z wojną z Francją i depeszą emską w kontekście zjednoczenia Niemiec. Jednak zanim do tego doszło to dwa kraje - Dania i Austria, stały na drodze do realizacji wizji młodego, przyszłego Żelaznego Kanclerza (dość chorowitego i słabego psychicznie). Dania dość szybko ustąpił z racji przegranej wojny i odstąpiła to, co dzisiaj...

Nieźle napisana, ale daleka od oczekiwań. Miała być monografia, wyszło coś tyko podobnego, bo autor chciał nadać chyba dramaturgii tekstowi i zaczynał rozdziały jak w kryminale - tylko że w opracowaniu historycznym powstały niedomówienia i złe postawienie akcentów. Dobór materiałów dość przypadkowy, szczególnie zastanawia skoncentrowanie się na prasie warszawskiej z pominięciem niemal całkowitym niemieckiej i austriackiej.
Czyta się to nie najgorzej. Jest jednak element zupełnie niezrozumieały - autor posługuje się dwojakim nazewnictwem geograficznym - niemieckim i współczesnym (czyli w języku czeskim i polskim). Mogę zrozumień problem ze względu na udział w walkach Armii Elby, ale dlaczego rzeka Elba, skoro przyjęła się od dawna pisownia i wymowa Łaba? należało się na coś zdecydować. Uważam, że rozwiązaniem byłoby używanie w tekście wyłącznie nazw historycznych, czyli niemieckich, z podaniem jednorazowym używanej nazwy współczesnej (albo i nie) z jednoczesnym sporządzeniem słownika geograficznego na końcu pracy. Na pewno nie raziłoby to tak czytelnika.
Zbędne też wstawki fabularne, w tym wypowiedzi polityków i wojskowych - najczęściej im przypisywane. Nawet w pracy popularnej nie jest to dobre rozwiązanie.

Nieźle napisana, ale daleka od oczekiwań. Miała być monografia, wyszło coś tyko podobnego, bo autor chciał nadać chyba dramaturgii tekstowi i zaczynał rozdziały jak w kryminale - tylko że w opracowaniu historycznym powstały niedomówienia i złe postawienie akcentów. Dobór materiałów dość przypadkowy, szczególnie zastanawia skoncentrowanie się na prasie warszawskiej z...

Bardzo chaotyczna. Trochę zmarnowany temat.

Bardzo chaotyczna. Trochę zmarnowany temat.