http://ksiazkiilubczasopisma.blogspot.com/2012/09/zycie-i-smierc-socjopaty.html

Już od pierwszych stron tej książki miałem ją ochotę potargać i wywalić do śmietnika (sic!). Tak, dokładnie miałem ochotę walnąć tym "cudem" i zapomnieć, że wydałem na to aż 5zł ech. Prawie 400 stron - za przeproszeniem - pieprzenia o niczym. Bzdurna historia, bzdurnego bohatera. "Przypadki..." z tytułu doskonale opisują zawartość. Akcja toczy się od przypadku do przypadku, od zdarzenia do zdarzenia, wszystko bez znaczenia, napisane tylko po to, żeby zobrazować w przerysowany sposób polską rzeczywistość. Aż się odechciewa czytać takie rzeczy. Niby jest w tym sporo prawdy i wyłania się jakiś tam obraz społeczeństwa, ale pozbawione jest to jakiejś głębi. Nie powiem zaśmiałem się rzewnie momentami bo dawno takich piramidalnych bzdetów nie czytałem. Historia poprowadzona jest umiejętnie pomimo tych "przypadków" i pewne szczegóły jak ten z bransoletką z kolorowych koralików są ciekawe, ale ech. Myślałem, że nic gorszego i głupszego niż "Ja czyli 66 moich miłości" mi się nie przytrafi w najbliższym czasie, a tu proszę taka niespodzianka.

http://ksiazkiilubczasopisma.blogspot.com/2012/09/zycie-i-smierc-socjopaty.html

Już od pierwszych stron tej książki miałem ją ochotę potargać i wywalić do śmietnika (sic!). Tak, dokładnie miałem ochotę walnąć tym "cudem" i zapomnieć, że wydałem na to aż 5zł ech. Prawie 400 stron - za przeproszeniem - pieprzenia o niczym. Bzdurna historia, bzdurnego bohatera....

Książka pokazuje, że spełnia sie nie tylko jako sequel, ale również jak i nowe dzieło. Zawiera specyficzne poczucie humoru, sporo satyry i ironii. Z bohaterem głównym - Tomaszem Płachtą nie sposób się nie utożsamić. Bohater nie tylko w swoim umyśle jak i słowach celnie punktuje wszystko to, co jest dla niego niezrozumiałe, bądź budzi awersję. Polecam wszystkim.

Książka pokazuje, że spełnia sie nie tylko jako sequel, ale również jak i nowe dzieło. Zawiera specyficzne poczucie humoru, sporo satyry i ironii. Z bohaterem głównym - Tomaszem Płachtą nie sposób się nie utożsamić. Bohater nie tylko w swoim umyśle jak i słowach celnie punktuje wszystko to, co jest dla niego niezrozumiałe, bądź budzi awersję. Polecam wszystkim.

Historia Tomasza Płachty, ex emigranta, niespełnionego w życiu zawodowym oraz osobistym wiecznego pechowca, do którego los uśmiecha się co prawda od czasu do czasu, tyle tylko, że krzywo.
Morału jako takiego, cudownego nawrócenia brak, tym bardziej jest to zatem książka przy której można dobrze się bawić. Sposób postępowania głównego bohatera na co dzień nijak nie można podciągnąć pod definicję "miłego", "kulturalnego", a nawet "dobrego". Tomasz jest socjopatą, jest opryskliwy, złośliwy, egoistyczny, a przy tym inteligentny. W równie bezlitosny sposób ocenia siebie jak i innych ludzi, co sprawia, że mimo wspomnianych niedostatków charakteru jego komentarze, wnioski są nadzwyczaj często trafne, ujmujące istotę problemów z jakimi przychodzi mu się zmierzyć bez owijania jej w bawełnę.
Nieco przywodzi na myśl "Trociny" Krzysztofa Vargi, zasadniczo jednak warto się zapoznać zarówno z jedną, jak i z drugą książką.

Historia Tomasza Płachty, ex emigranta, niespełnionego w życiu zawodowym oraz osobistym wiecznego pechowca, do którego los uśmiecha się co prawda od czasu do czasu, tyle tylko, że krzywo.
Morału jako takiego, cudownego nawrócenia brak, tym bardziej jest to zatem książka przy której można dobrze się bawić. Sposób postępowania głównego bohatera na co dzień nijak nie można...

Współczesna, wielkomiejska 'społecznościówka.
Szydercza, groteskowa; ukazująca szarą rzeczywistość Polski - nie! Nie szarą tylko wielobarwną aż za nadto.
Pozycja idealnie wpasowująca się w kanony tego z czym na co dzień się borykamy tj. brak pracy, zrozumienia, porażki w danym projekcie.

Bohater tytułowy jak i całej książki - Tomasz Płachta, Tomasz P. - Jak na jednego człeka za dużo przypadków, sytuacji go doświadcza i to samych negatywnych.

Z deszczu pod rynnę wpada jak śliwka w kompot.

Jego kontakty z kobietami niekiedy kończą się 'przygodą' ale coś za coś. Za każdy czyn musi 'beknąć' czy z zamiarem dobroci czy wbicia szpilki. Posiada wybitne zdolności aby popadać w tarapaty. Gdyby nie ten powrót z Londynu, który ciągnie się za nim, niwelując wszystko co się dotknie.

Współczesna, wielkomiejska 'społecznościówka.
Szydercza, groteskowa; ukazująca szarą rzeczywistość Polski - nie! Nie szarą tylko wielobarwną aż za nadto.
Pozycja idealnie wpasowująca się w kanony tego z czym na co dzień się borykamy tj. brak pracy, zrozumienia, porażki w danym projekcie.

Bohater tytułowy jak i całej książki - Tomasz Płachta, Tomasz P. - Jak na jednego...

To pierwsza książka tego autora jaką przeczytałam. Do lektury zachęcił mnie opis na okładce, który był ciekawszy od treści całości. Momentami treść była nudna, ale ciekawiło mnie zakończenie ze względu na wątek kryminalny.

Polecam fanom twórczości autora. Może kiedyś też dla porównania przeczytam inną książkę tego pisarza.

Mimo wszystko w treści znalazłam kilka ciekawych cytatów:

1.„Jeśli coś ci smakuje, najpewniej prędzej czy później połamiesz na tym zęby” (str 26)

2.„W końcu ograniczenia są w życiu tylko tym, czym sami je uczynimy, mają taką samą moc, jaką sami im nadamy”. (str 61)

3. „Ludzie narzekają na to, że życie jest zbyt krótkie, a sami robią naprawdę wiele, żeby ten czas jeszcze sobie i innym ograniczać”. (str 99)

To pierwsza książka tego autora jaką przeczytałam. Do lektury zachęcił mnie opis na okładce, który był ciekawszy od treści całości. Momentami treść była nudna, ale ciekawiło mnie zakończenie ze względu na wątek kryminalny.

Polecam fanom twórczości autora. Może kiedyś też dla porównania przeczytam inną książkę tego pisarza.

Mimo wszystko w treści znalazłam kilka ciekawych...

Wyjeżdżając za granicę, ludzie często myślą, że tam spotka ich lepsze życie i że nigdy nie wrócą do kraju, a jeśli jednak wrócą to jako królowie. Nieprawdziwość emigracyjnego mitu na własnej skórze poznał Tomasz - główny bohater książki Daniela Koziarskiego.

Dla mnie ta książka jest głównie satyrą na polskie społeczeństwo. Patrzymy na nie z punktu widzenia socjopaty, który uważa, iż wszyscy się na niego uwzięli, przez co postanawia się im odpłacać drobnymi złośliwościami. Jednak główną osią, wokół której obraca się akcja, są jego problemy z najbliższą rodziną, śmierć przyjaciela i klątwa. Dzięki temu widzimy, że nawet inteligentny człowiek może być przesądny i to tak bardzo, by chcieć rozkopać grób jednej z najważniejszych osób w swoim życiu...

Ciężko jest zaklasyfikować dokładnie, do jakiego gatunku należą "Przypadki...". Miesza się w tej książce wiele wątków, tak samo, jak w codziennym życiu. I chociaż to spojrzenie na naszą polską rzeczywistość jest przerysowane, a zakończenie (a może trochę przed zakończeniem...) absurdalne w związku z nagromadzeniem postaci w jednym miejscu, które przeważnie nie jest typowym miejscem spotkać, to książka pokazuje pewną (smutną) prawdę. Ale jednocześnie denerwuje tym, że od niej odbiega.

Zawiodłam się. Spodziewałam się czegoś innego. Mimo wszystko podobało mi się. Jednak gdyby spełniło moje oczekiwania, byłoby ciekawiej. Tomasz jest osobą szarą, wyróżniającą się jedynie specyficznym, cynicznym zachowaniem. On chce zrobić coś dobrego, ale mu nie wychodzi, ponieważ ludzie go nie rozumieją. Nawet jego (odwzajemniona) nienawiść do brata, chociaż non stop wspominana, nie istnieje, bo szuka wszelakich możliwych sposobów, by go uratować. A i tak wychodzi na to, że to on jest tym złym.

Ciężko mi go pochwalać, czy potępiać. Po prostu człowiek. Nieudacznik. Chcący uratować swoich przyjaciół, nawet gdy oni tego nie chcą. A nawet pragną wpędzić go do grobu...

Wyjeżdżając za granicę, ludzie często myślą, że tam spotka ich lepsze życie i że nigdy nie wrócą do kraju, a jeśli jednak wrócą to jako królowie. Nieprawdziwość emigracyjnego mitu na własnej skórze poznał Tomasz - główny bohater książki Daniela Koziarskiego.

Dla mnie ta książka jest głównie satyrą na polskie społeczeństwo. Patrzymy na nie z punktu widzenia socjopaty, który...

Zabawna, duża doza czarnego humoru.
Ponowna lektura znów przyniosła mi wybuchy śmiechu i chwile niedowierzania.
Miłej lektury.

Zabawna, duża doza czarnego humoru.
Ponowna lektura znów przyniosła mi wybuchy śmiechu i chwile niedowierzania.
Miłej lektury.

Czyta się lekko i przyjemnie niedowierzając, że Tomasz Płachta może mieć takie przygody. Uśmiałam się nie raz przy lekturze, obserwacje czynione przez bohatera to mistrzostwo!

Czyta się lekko i przyjemnie niedowierzając, że Tomasz Płachta może mieć takie przygody. Uśmiałam się nie raz przy lekturze, obserwacje czynione przez bohatera to mistrzostwo!

W założeniu poczynania bohatera miały być chyba zabawne, ale jak dla mnie są tylko żałosne, a obserwacje i stwierdzenia nie wykraczają poza banał. Mimo wszystko czyta się dość sprawnie, ale nie wiem czy warto było strzępić pióro.

W założeniu poczynania bohatera miały być chyba zabawne, ale jak dla mnie są tylko żałosne, a obserwacje i stwierdzenia nie wykraczają poza banał. Mimo wszystko czyta się dość sprawnie, ale nie wiem czy warto było strzępić pióro.