Dla mnie ocena prawie 6 i pół. Saga rodzinna, która z powodzeniem mogłaby spokojnie zostać rozbita na dwie książki; tyle tego jest.

Dla mnie ocena prawie 6 i pół. Saga rodzinna, która z powodzeniem mogłaby spokojnie zostać rozbita na dwie książki; tyle tego jest.

Powieść w głównym nurcie opowiada o mrocznych latach wczesnej komuny, tyle że robi to w sposób specyficzny. Nasz główny bohater – Dec – wychowuje się w rodzinie mimo wszystko odrealnionej. Tutaj naprawdę głęboki ukłon w stronę autora za niebywale plastyczny, żywy obraz tej rodziny mieszkającej w pięknym domu, pałacu, ulokowanym w najlepszej wówczas dzielnicy Warszawy. Matka Deca jest prawdziwą hrabiną, rozmawiającą z synem wyłącznie po francusku. Ojciec za to tępym trepem, a przez to wysokim urzędnikiem komunistycznej maszyny niszczenia ludzi. Rodzice się umówili, że Deca będą wychowywać “po bożemu”, a jego siostrę – “po czerwonemu”. To jeszcze nie jest żadna perełka, perełką jest sposób, w jaki Pogonowski rysuje losy i historie wszystkich bohaterów. Poznajemy ich drzewa genealogiczne tak, że to nie nudzi, choć powinno. Autor naprawdę wie, co się robi z językiem i konwencjami, którymi żongluje bez trudności i z wyraźną przyjemnością. A ta udziela się czytelnikowi.

Mieszanie planów czasowych to nie od dzisiaj popularna sztuczka. Jasne, nie o to chodzi żeby wyważać otwarte drzwi, tylko żeby przejść przez nie PO COŚ. No i to się doskonale udało Pogonowskiemu. Dzięki tym technikom jesteśmy wewnątrz losów Deca, znamy jego przeszłość i przyszłość, jesteśmy Decem wspominającym swoje życie. Brzmi banalnie, domyślam się, ale wejdźmy piętro niżej. Czy taki nie był właśnie stalinowski i poststalinowski socrealizm? Poplątaniem, brutalnością i naiwnością, zamgleniem wszystkiego, z równoczesnym, czasem histerycznym “pamiętaniem o pamiętaniu”?

Pogonowski nie tylko żongluje konwencjami, ale jest też naprawdę biegły w języku. Od muzułmańskich, polskich Tatarów, przez wyrafinowany język byłej arystokracji, komunistyczny bełkot, robotniczą prostotę, więzienny gryps, osiedlowy slang, do rozmów po francusku – to naprawdę wciąga i urzeka. Podróż po językach, czasie, przestrzeni, emocjach. Lubię.

Całość na: http://www.czytam.skutecki.pl/podroz-z-decem/

Powieść w głównym nurcie opowiada o mrocznych latach wczesnej komuny, tyle że robi to w sposób specyficzny. Nasz główny bohater – Dec – wychowuje się w rodzinie mimo wszystko odrealnionej. Tutaj naprawdę głęboki ukłon w stronę autora za niebywale plastyczny, żywy obraz tej rodziny mieszkającej w pięknym domu, pałacu, ulokowanym w najlepszej wówczas dzielnicy Warszawy. Matka...

Miało być dobrze a wyszło jak zwykle. Opowieść o dwóch nieprzystających rzeczywistościach przed i powojennej Polski, z których jedna jawi się jako idealna i pachnąca a druga chamska i śmierdząca. Niestety połączenie dwóch światów nie iskrzy a nudzi. Fabuła chwilami toczy się wartko by za chwilę utknąć w mule dywagacji i wspomnień. Domyślam się, że inspiracją były "Poszukiwania straconego czasu" tymczasem zagłębienie się w lekturze tej książki jest stratą czasu.

Miało być dobrze a wyszło jak zwykle. Opowieść o dwóch nieprzystających rzeczywistościach przed i powojennej Polski, z których jedna jawi się jako idealna i pachnąca a druga chamska i śmierdząca. Niestety połączenie dwóch światów nie iskrzy a nudzi. Fabuła chwilami toczy się wartko by za chwilę utknąć w mule dywagacji i wspomnień. Domyślam się, że inspiracją były...

Bardzo dobra głównie ze względu na świetną, wielopoziomową, zapierającą dech w piersiach narrację.
Główny bohater zarysowany dokładnie, świetnie opisane jego dzieciństwo. Trochę kłuły w oczy bardziej wulgarne fragmenty, ale za to wszystko rekompensowały wszystkie inne.
Obiecujący debiut, czekam na ciąg dalszy.

Bardzo dobra głównie ze względu na świetną, wielopoziomową, zapierającą dech w piersiach narrację.
Główny bohater zarysowany dokładnie, świetnie opisane jego dzieciństwo. Trochę kłuły w oczy bardziej wulgarne fragmenty, ale za to wszystko rekompensowały wszystkie inne.
Obiecujący debiut, czekam na ciąg dalszy.

Prima Aprillis to tak wyjątkowa i niepowtarzalna książka, że aż nie wiem od czego zacząć! Rzecz dzieje się w czasach głębokiego PRL. Państwo jest skorumpowane do szpiku kości, inteligencja jest spychana na margines, ludzie żyją z dnia na dzień kombinując jak przetrwać i nie dać się złapać. W całym tym galimatiasie żyje Dec - główny bohater. Jego historię poznajemy od końca. Język tej powieści jest tak fenomenalny, że delektowałam się każdą stroną niczym najlepszym na świecie rarytasem :) W sumie to streszczanie nie będzie tu najlepszym pomysłem. Z resztą sama fabuła może nie poraża, oczywiście jest interesująca i wciąga lecz największym atutem tej powieści jest fenomenalne odzwierciedlenie zwyczajów, kultury, życia codziennego tamtych czasów. Ogromnie zachęcam do przeczytania!
Warto jeszcze dodać jak ją zdobyłam: na przecenie w Auchan za 3 zł! Jaka szkoda, że takie talenty pisarskie nie są doceniane. Wiele bym oddała za taki styl i lekkość pióra...

Prima Aprillis to tak wyjątkowa i niepowtarzalna książka, że aż nie wiem od czego zacząć! Rzecz dzieje się w czasach głębokiego PRL. Państwo jest skorumpowane do szpiku kości, inteligencja jest spychana na margines, ludzie żyją z dnia na dzień kombinując jak przetrwać i nie dać się złapać. W całym tym galimatiasie żyje Dec - główny bohater. Jego historię poznajemy od końca....

Ufff, po kilku podejściach, w końcu udało mi się przeczytać do końca. Książka na pewno ciekawa. O wielu wątkach. Od razu widać, że autor obdażony jest nieprzeciętną wyobraźnią, jak również wiedzą. Niektóre opisy, cóż, wywoływały u mnie lekki wytrzeszcz oczu. Dosłowność i humor to dwie myśli przewodnie konstrukcji tekstu. Na minus, dla mnie, pracują zbyt długie, wyglądające na dygresje, choć nie będącymi nimi retrospekcje.
Napewno jest to ciekawa przygoda czytelnicza :).

Ufff, po kilku podejściach, w końcu udało mi się przeczytać do końca. Książka na pewno ciekawa. O wielu wątkach. Od razu widać, że autor obdażony jest nieprzeciętną wyobraźnią, jak również wiedzą. Niektóre opisy, cóż, wywoływały u mnie lekki wytrzeszcz oczu. Dosłowność i humor to dwie myśli przewodnie konstrukcji tekstu. Na minus, dla mnie, pracują zbyt długie, wyglądające...

byłam trochę zdegustowana początkiem. Jak dla mnie za bardzo wulgarny...kiedy jest czegoś za duzo ( w tym przypadku erotyzmu, ktory momentami jest zbyt brudny na erotyzm) to przestaje miec to ciekawy smak.
Ale daje jej 3 za bardzo przyjemny środek - zakochałam się w tych opisach domu, obyczajów, spotkań dwóch światów- coś wspaniałego...

Koniec, no coż, po prostu mnie znudził.

byłam trochę zdegustowana początkiem. Jak dla mnie za bardzo wulgarny...kiedy jest czegoś za duzo ( w tym przypadku erotyzmu, ktory momentami jest zbyt brudny na erotyzm) to przestaje miec to ciekawy smak.
Ale daje jej 3 za bardzo przyjemny środek - zakochałam się w tych opisach domu, obyczajów, spotkań dwóch światów- coś wspaniałego...

Koniec, no coż, po prostu mnie znudził.

Dwa różne światy pod jednym dachem. Dwie różne tradycje, dwa sprzeczne ze sobą języki, ironia i cztery skrajnie różne osobowości. Momentami powieść zbyt "polska", zbyt hermetyczna, obciążona symboliką narodowo-historyczną. Ale to wszytko ginie w mistrzowsko skonstruowanej fabule.

Dwa różne światy pod jednym dachem. Dwie różne tradycje, dwa sprzeczne ze sobą języki, ironia i cztery skrajnie różne osobowości. Momentami powieść zbyt "polska", zbyt hermetyczna, obciążona symboliką narodowo-historyczną. Ale to wszytko ginie w mistrzowsko skonstruowanej fabule.

Nietuzinkowa. Budząca sprzeczne emocje - raz wciągająca, raz nudnawa. Ogólnie warta przeczytania. Zaczyna i kończy się tym samym - ciekawie.

Nietuzinkowa. Budząca sprzeczne emocje - raz wciągająca, raz nudnawa. Ogólnie warta przeczytania. Zaczyna i kończy się tym samym - ciekawie.

W sumie to, taka sobie.

W sumie to, taka sobie.