Na wielki plus zaliczam to, że książka jest pięknie wydana i wspaniale zilustrowana - w każdym rozdziale jest kilka reprodukcji pokazujących albo bezpośrednio omawiane postaci albo dane wydarzenie. Na drugi plus - ciekawy język opowieści, które wciągają i absolutnie nie są "suchą historią z faktami". Na minus niestety - autor jest amerykańskim dziennikarzem, byłym korespondentem wojennym. Oznacza to (i to daje się odczuć),że chwilami ponosi go lekko wyobraźnia, gdyż raczej nie ma dowodów historycznych, co mówił Neron, gdy Rzym się palił, albo co myślał król Edward I lub Jessie James. Na końcu książki jest wprawdzie podana bibliografia, ale jakoże składająca się głównie z amerykańskich wydawnictw - podchodzę do niej z niejaką nieufnością.
Tym niemniej książkę czytało się wyśmienicie - historie wciągały i były podane w sposób interesujący, również wizualnie. Po prostu nie należy tego traktować bardzo dosłownie :). Oczywiście niektóre rozdziały bardziej mnie zainteresowały, inne mniej, ale to na pewno zależy od tego, który okres historii światowej nas interesuje.

Dla zainteresowanych podaję spis treści - widać, że zostały wybrane tematy i postaci bardzo ciekawe:
SPIS TREŚCI:

Wstęp

CZĘŚĆ I
KŁAMSTWO, Z KTÓRYM ZAPOZNALIŚMY SIĘ JUŻ W WIEKU SZKOLNYM
ROZDZIAŁ I Czy cesarz Neron grał na skrzypcach podczas pożaru Rzymu? (64 n.e.)

CZĘŚĆ II
KŁAMSTWA STAROŻYTNYCH
ROZDZIAŁ II Ramzes II: pierwszy mistrz mistyfikacji (1279-1213 p.n.e.)
ROZDZIAŁ III Goci: barbarzyńcy tylko z nawy? (300-700 n.e.)

CZĘŚĆ III
KŁAMSTWA EPOKI RENESANSU
ROZDZIAŁ IV Robert de Bruce: pajęczak i monarcha (1314)
ROZDZIAŁ V Krwawa historia Hernana Cortesa ( XVI wiek)
ROZDZIAŁ VI Sprawa Galileusza: historyczne zderzenie nauki, religii i ego (1633)

CZĘŚĆ IV
KLAMSTWA CZASÓW REWOLUCJI
ROZDZIAŁ VII Paul Revere: nie do końca samotny jeździec (1775)
ROZDZIAŁ VIII Bastylia: represyjne więzienie czy luksusowy hotel? (1789)

CZĘŚĆ V
KŁAMSTWA Z AMERYKAŃSKIEGO DZIKIEGO ZACHODU
ROZDZIAŁ IX Jesse James: amerykański Robin Hood czy seryjny morderca? (druga połowa XIX wieku)
ROZDZIAŁ X Wyatt Earp: przedstawiciel prawa czy szeryf szerzący bezprawie? (1881)

CZĘŚĆ VI
KŁAMSTWA W HISTORII NAJNOWSZEJ
ROZDZIAŁ XI Powstanie na Filipinach: przeciw komu? (1898-1902)
ROZDZIAŁ XII Protokoły Mędrców Syjonu: kłamstwo śmiertelne (wiek XIX i pierwsza połowa XX wieku)
ROZDZIAŁ XIII Harold Lasseter: odkrywca żyły złota? (lata trzydzieste XX wieku)
ROZDZIAŁ XIV John Dillinger: żywy czy martwy? (1934)
ROZDZIAŁ XV Niepokonany Afganistan?

CZĘŚĆ VII
Materiały dodatkowe
Bibliografia
O autorze
Źródła ilustracji
Indeks

Na wielki plus zaliczam to, że książka jest pięknie wydana i wspaniale zilustrowana - w każdym rozdziale jest kilka reprodukcji pokazujących albo bezpośrednio omawiane postaci albo dane wydarzenie. Na drugi plus - ciekawy język opowieści, które wciągają i absolutnie nie są "suchą historią z faktami". Na minus niestety - autor jest amerykańskim dziennikarzem, byłym...

Rewelacyjna książka o różnych znanych "mitach" z historii, które były przemilczane w szkole albo przekłamywane. Popularność lektur w stylu "Quo Vadis" albo "Faraon" sprawiła, że wiele osób uważa przedstawione w nich wydarzenia za prawdę historyczną. Jak się okazuje, prawda leży gdzieś pośrodku, a nieraz jest zupełnie inna.

Rewelacyjna książka o różnych znanych "mitach" z historii, które były przemilczane w szkole albo przekłamywane. Popularność lektur w stylu "Quo Vadis" albo "Faraon" sprawiła, że wiele osób uważa przedstawione w nich wydarzenia za prawdę historyczną. Jak się okazuje, prawda leży gdzieś pośrodku, a nieraz jest zupełnie inna.

Książka przeciętna, początek o Neronie i koniec o Afganistanie bardzo ciekawy, reszta taka sobie.

Książka przeciętna, początek o Neronie i koniec o Afganistanie bardzo ciekawy, reszta taka sobie.

Dość przyjemna w czytaniu książka, która opisuje w przystępny sposób 15 mitów, które zakorzeniły się w umysłach większości ludzi. Na plus należy zaliczyć dużą ilość trafnych ilustracji. Minusem niewątpliwie jest to, że każdej sprawie poświęcono średnio... 15 stron (nie licząc obrazków).

Dość przyjemna w czytaniu książka, która opisuje w przystępny sposób 15 mitów, które zakorzeniły się w umysłach większości ludzi. Na plus należy zaliczyć dużą ilość trafnych ilustracji. Minusem niewątpliwie jest to, że każdej sprawie poświęcono średnio... 15 stron (nie licząc obrazków).

Czy historia kłamie? No cóż , czasem przesadza albo zbytnio upraszcza” – pisze W. Weir , którego celem, w przeczytanej przeze mnie książce , było obalenie niektórych silnie zakorzenionych mitów. Tylko z mitami , legendami , wszelakimi niezwykłościami wokół zdarzeń i postaci historycznych to taka dziwna sprawa jest. Wierzy się w nie. Mimo wszystko. Nie ma się ochoty na odmitologizowanie pielęgnowanej opowieści, poznanie przyziemnej prawdy. O wiele piękniej często wygląda coś w legendzie – i ludzie szlachetni ,prawi, dzieła zacne w interesie ludu. A jak nikczemnik , człek podły utwierdzamy się tylko w słusznej niechęci do niego . Pamiętam, jak kiedyś czytałam o pewnej masakrze , która faktycznie była tylko bójką z kilkoma pobitymi. Jednak w przekazach przerodziła się w bunt z niemal 100 zabitymi . I nikt nie chciał dać wiary faktom!
Pomna tego ,podziwiam Weira za trud prostowania ścieżek historii. Czyni to w pięknej formie, niezmiernie interesującym stylu. Wziął na warsztat najbardziej znane wydarzenia od czasów starożytnych do współczesności z niemal wszystkich kontynentów. Nie ukrywam, że mnie osobiście najbardziej ciekawiły te starsze, znane mi w większości, ale ciekawa byłam , w jaki sposób autor skonfrontuje mit i prawdę.
Pierwszym wielkim mistyfikatorem , mistrzem propagandy był faraon Ramzes Wielki . Potrafił bitwę pod Kadesz , niemal przegraną , przedstawić jako swe wielkie zwycięstwo. Młody władca potrzebował sukcesu i dał go Egipcjanom, sobie zapewniając popularność. Hetyckie przedstawienie zdarzeń nikogo nie interesowało. I tak wędrujemy do Rzymu czasów Nerona. Raczej każdy ma wyrobiony sąd o tym cezarze – zabójca matki, brata, żony, okrutnik . Symbol zepsucia Rzymu . Gdy stolica płonęła miał ponoć oglądać przez szmaragd owo widowisko, by napisać piękny poemat. W innej wersji grał na lutni lub skrzypcach. Te ostatnie odpadają, bo ich wówczas nie znano. Jednak Neron z lutnią całkiem dobrze mi się komponował. A co robił naprawdę? Pewnie trudno będzie uwierzyć .
Moją uwagę przykuł rozdział poświęcony Robertowi Bruce, królowi Edwardowi , no i W. Wallace`owi . Nie zapomnę nigdy filmu „ Waleczne serce”(oglądałam kilkakrotnie). Jak naprawdę wyglądały stosunki z Anglią, czy Robert był nieco chwiejnym człowiekiem , korzystającym z okazji? „Młot na Szkotów”- Edward I umiera , a czy jego syn , Edward II jest wojownikiem ? Co pozwoli zwyciężyć Robertowi i stać się bohaterem narodowym ?

Na pewno dla wielu czarnym charakterem jest Hernan Cortes , utożsamiany z zagładą wielkiej cywilizacji Azteków , podstępny, bezlitosny, odpowiedzialny za masakrę w stolicy, Tenochtitlan. Czy damy wiarę ,że ratował stolicę Azteków, próbował powstrzymać swych indiańskich sojuszników. A sumie dla mnie i tak zostanie konkwistadorem , a ratować sobie mógł obok tego, kogo i co chciał. Jakoś nie lubię tych żądnych krwi , łupów , bezwzględnych hidalgów , którzy w ojczyźnie klepali biedę , a tam uchodzili niemal za bogów, wykorzystujacych innych.
Bardzo często współczujemy jakiemuś bohaterowi, oburza nas niesprawiedliwość losu wobec jego osoby. Nie inaczej ma się sprawa z Galileuszem. Wiemy – skazany na więzienie , prześladowany przez kościół za popieranie teorii Kopernika . W rzeczywistości nic ze strony duchownych mu nie groziło, miał wśród nich przyjaciół , nawet papieża. To uczony swoją pychą, zarozumiałością i zbytnią pewnością siebie doprowadził do takiego końca.
Bastylia . Od razu rodzi się skojarzenie z ponurym, ogromnym gmaszyskiem, gdzie w najgorszych warunkach trzymano więźniów. Pewnie zawdzięczamy takie mniemanie kilku pisarzom. Weir obala ten mit . Wychodzi na to, że przerażająca Bastylia to niemal hotel i to dobrej kategorii.
Nie może zabraknąć Dzikiego Zachodu z Wyattem Earpem i Dockiem Holliday`em . Po drodze poznamy historię Jessego Jamesa, Dalingera. W końcu wracamy z Weirem do Europy , by zapoznać się z mitem o protokołach mędrców Syjonu.
Weir bardzo konsekwentnie rozprawia się z wszystkimi mitami . Ma dobry styl, wciąga czytelnika w dany czas historyczny , ukazuje bohaterów, motywy , jakie nimi i ich przeciwnikami kierują.Czyni to z ogromną pieczołowitością i dbałością. Interesuje się wspólnymi wątkami , na których fałsz został oparty – kozioł ofiarny, ukazanie kogoś niegodnego w dobrym świetle czy zbytnie upraszczanie , co bywa przerażające. Doskonale tłumaczy , jak mogło dojść do tego, że kłamstwa te przetrwały tak długo w ludzkich umysłach .
Podoba mi się sposób ujęcia tematu. Każdy rozdział poświecony jest danemu zdarzeniu,obszernie omówionemu, przedstawiony fałsz i podane fakty. To, co istotne dla pojęcia mitu i faktu ujęto w rzucający się w oczy czarny prostokąt. Dużym plusem książki jest też sposób jej wydania. Twarda okładka , papier półkredowy . Książka bogato ilustrowana , co jest dodatkowym walorem. Świetna szata graficzna
Polecam każdemu, kto jest pasjonatem historii, zagadek historycznych, dla tych, którzy kochają zanurzyć się w przeszłości i chcą zgłębić prawdę. Warto. Ja przeczytałam z ogromną przyjemnością, choć pozwoliłam sobie, przy przyjęciu do wiadomości prawdy, zachować wobec niektórych …powiedzmy powściągliwość.

Czy historia kłamie? No cóż , czasem przesadza albo zbytnio upraszcza” – pisze W. Weir , którego celem, w przeczytanej przeze mnie książce , było obalenie niektórych silnie zakorzenionych mitów. Tylko z mitami , legendami , wszelakimi niezwykłościami wokół zdarzeń i postaci historycznych to taka dziwna sprawa jest. Wierzy się w nie. Mimo wszystko. Nie ma się ochoty na...

Szkoła. Często budzi miłe wspomnienia. Pierwsze przyjaźnie, miłości, zawody na wspomnienie, których pojawia się dzisiaj uśmiech.
Do śmiechu nie jest jednak, gdy rzeczy Nam wpajane okazują się kłamstwem. Całe szczęście, że nie odbiera Nam się wolnej woli i możemy uzupełniać braki w Naszej wiedzy czy też korygować ją.
Proces też można zacząć od książki „Największe kłamstwa w historii” Williama Weir’a.
Na pierwszy rzut oka widać bardzo dużą dbałość o szczegóły. Twarda okładka, dobry papier i grafika, wygodna do czytania czcionka.
Po przeczytaniu zaś byłam pod ogromnym wrażeniem erudycji autora. Z drugiej strony gdyby jej nie posiadał w tej dziedzinie to pewnie i książki by nie napisał. Trochę masło maślane się robi, ale sprawiedliwość trzeba oddać.
To nie jest podręcznik akademicki, więc istniała możliwość, że nie zanudzę się na śmierć. Faktycznie autor barwnie posługuję się słowem, aby oddać realia panujące w danej epoce, charakterystykę bohaterów jednocześnie zachowuję poziom powagi, jaki wymaga się od historyka, by móc traktować go poważnie i wiarygodnie.
Każdy mit jest dokładne omówiony. Dowiadujemy się nie tylko, dlaczego te zdarzenia nie są możliwe często z logicznego punktu widzenia, ale przede wszystkim, dlaczego przetrwały tyle lat i nadal w nie wierzymy a nawet są często inspiracją dla artystów.
Podobało mi się, że autor wzbogacił swoją książkę o obrazy, ryciny i fotografie, które dodatkowo pobudzają wyobraźnię czytelnika.

Książka to bardzo doby pomysł na prezent dla ludzi dorosłych jak i dla dzieciaków żeby zachęcić je do historii. Kto wie może dzięki niej któryś z nich stanie się wybitnym historykiem?:-)

Szkoła. Często budzi miłe wspomnienia. Pierwsze przyjaźnie, miłości, zawody na wspomnienie, których pojawia się dzisiaj uśmiech.
Do śmiechu nie jest jednak, gdy rzeczy Nam wpajane okazują się kłamstwem. Całe szczęście, że nie odbiera Nam się wolnej woli i możemy uzupełniać braki w Naszej wiedzy czy też korygować ją.
Proces też można zacząć od książki „Największe kłamstwa...