Książka... po prostu sympatyczna. Ciekawa, wartka akcja, dość proste intrygi, ale za to bohaterowie mający dużo uroku.

Książka... po prostu sympatyczna. Ciekawa, wartka akcja, dość proste intrygi, ale za to bohaterowie mający dużo uroku.

Bardzo sympatyczna lektura! :) Wspaniale się przy niej bawiłam! Jeśli ktoś jest spragniony namiastki klimatu z Trylogii muszkieterskiej Dumasa, to takową tutaj znajdzie. Trudno jednak porównywać twórczość jednego i drugiego pisarza. Dumas nakreślił swoje dzieła z rozmachem na tle historii XVII-wiecznej Francji. Natomiast powieść Gautiera skupia się na przeżyciach bohaterów, pomija wydarzenia historyczne i ma nieco baśniowy charakter z uwagi na iście kryształowe postacie główne. Książkę warto czytać zdecydowanie dla wspaniałego humoru, urokliwego stylu, a przede wszystkim dla barwnych postaci pobocznych, znacznie ciekawszych niż Izabela i Sigognac. Moim zdecydowanym faworytem był pyszny, chimeryczny, groźny i równocześnie czarujący książę de Vallombreuse. Gautier musiał się świetnie bawić pisząc jego postać, bo opisy jego zjawiskowej fizjonomii, pięknych fatałaszków i zmiennych nastrojów przewyższają portrety innych bohaterów, w tym głównych. ;) Na osobną wzmiankę zasługują wyraziste postacie z półświatka: Jaquemin Lampourde - honorowy szermierz ceniący sztukę walki ponad wszystko, lecz pozbawiony honoru w innych sprawach, Malarctic - pijak o dużej pomysłowości, Chiquita - dzika cygańska dziewczynka spragniona bliskości i ciepła, a spośród aktorów: Herod - zacny aktor, wspaniały przyjaciel czy przemyślny Scapin.

Bardzo sympatyczna lektura! :) Wspaniale się przy niej bawiłam! Jeśli ktoś jest spragniony namiastki klimatu z Trylogii muszkieterskiej Dumasa, to takową tutaj znajdzie. Trudno jednak porównywać twórczość jednego i drugiego pisarza. Dumas nakreślił swoje dzieła z rozmachem na tle historii XVII-wiecznej Francji. Natomiast powieść Gautiera skupia się na przeżyciach bohaterów,...

Książka pozwoliła mi przypomnieć sobie młodzieńcze lata, gdy czytało się takie powieści. Pisana wspaniałym językiem. Postawa głównych bohaterów powinna być wpisana pod obrady sejmu - szanowni posłowie i posłanki dowiedzieliby się co to honor.

Książka pozwoliła mi przypomnieć sobie młodzieńcze lata, gdy czytało się takie powieści. Pisana wspaniałym językiem. Postawa głównych bohaterów powinna być wpisana pod obrady sejmu - szanowni posłowie i posłanki dowiedzieliby się co to honor.

Opowieść z pogranicza płaszcza i szpady + romans. Ciekawa historia z happy endem.

Opowieść z pogranicza płaszcza i szpady + romans. Ciekawa historia z happy endem.

Miecze i szpady, romanse i intrygi, panowie i damy, to kompletnie nie moje klimaty. Dostałem tę książkę w prezencie i przeczytałem ją z ciekawości, spodziewając się najgorszego. Zostałem jednak pozytywnie zaskoczony. Historia zubożałego szlachcica podróżującego z trupą wędrownych aktorów okazała się ciekawą przygodą. Jeśli ktoś nie ma w zwyczaju czytać tego typu powieści, niech zrobi wyjątek dla "Kapitana Fracasse", bo naprawdę warto.

Miecze i szpady, romanse i intrygi, panowie i damy, to kompletnie nie moje klimaty. Dostałem tę książkę w prezencie i przeczytałem ją z ciekawości, spodziewając się najgorszego. Zostałem jednak pozytywnie zaskoczony. Historia zubożałego szlachcica podróżującego z trupą wędrownych aktorów okazała się ciekawą przygodą. Jeśli ktoś nie ma w zwyczaju czytać tego typu powieści,...

Wielokrotnie do niej wracam. Lekka i przyjemna lektura.

Wielokrotnie do niej wracam. Lekka i przyjemna lektura.

Piękne dzieło przygodowe. Typowa ze mnie kobieta, bo ujęła mnie najbardziej miłość kapitana Fracasse do pięknej Izabeli. Co najbardziej porusza struny serca, rzeczony kapitan nie jest zwyczajnym mężczyzną, bowiem posiada wszystkie wymarzone przymioty ducha i ciała. Jest przystojny, odważny, zakochany po uszy, honorowy, dobry, skromny (i tak można wymieniać długo)....Ponadto posiada też jedną ciekawą zaletę- jest dobrze urodzony, z czego nie robi też wielkiej afery i po cichu, jako zwyczajny aktorzyna dąży do jedynego celu jakim jest zdobycie serca Izabelli. Prawda, że brzmi jak w bajce?
Jak to w takich powieściach bywa, nie obejdzie się bez czarnego charakteru, w iście teatralny sposób postaci przerysowanej i z góry ustawionej na pozycji przegranej, skazanej na kolejne porażki, dopóki nie opamięta się, bądź nie zginie.
I oczywiście dzielni druhowie, bez których nie byłoby tak świetnej historii...
Cóż więc mamy na zakończenie? Typowe przygody, w typowej obsadzie. Bohater wzdychający z miłości i czarny charakter pożądający tej samej kobiety, dzielną trupę teatralną, kilku rzezimieszków, tajemnice rodzinne...To troszkę jak powrót do smaków dzieciństwa- podane po babcinemu, jednak jakże cudownie móc przeżyć tę przyjemność jeszcze raz, choć troszkę inaczej...

Piękne dzieło przygodowe. Typowa ze mnie kobieta, bo ujęła mnie najbardziej miłość kapitana Fracasse do pięknej Izabeli. Co najbardziej porusza struny serca, rzeczony kapitan nie jest zwyczajnym mężczyzną, bowiem posiada wszystkie wymarzone przymioty ducha i ciała. Jest przystojny, odważny, zakochany po uszy, honorowy, dobry, skromny (i tak można wymieniać długo)....Ponadto...

Miłość od pierwszego wejrzenia, porzucenie rodzinnego majątku dla ukochanej, uczucie platoniczne, obrona jej czci i cnoty, pojedynki, postępowanie według kodeksu honorowego, zasadzki, rozłąka, niewierność, tęsknota, wreszcie splot szczęśliwych zdarzeń i okoliczności z przeszłości które doprowadziły do szczęśliwego zakończenia i otwarły drogę do świetlanej przyszłości – to wszystko możemy odnaleźć na kartach powieści francuskiego pisarza epoki romantyzmu Teofila Gautier.
Akcja dzieła rozgrywa się w czasach Ludwika XIII, ale brak tu jest odwołań do wydarzeń czy postaci historycznych, dlatego też ciężko jest ją stawiać na półce na której się znajdują powieści słynniejszego pisarza francuskiego romantyzmu Aleksandra Dumasa ( porównań nie unikniemy ),u którego postacie autentyczne były wplątywane w przygodowo – miłosne intrygi. Poszukujący tego typu literatury raczej się zawiedzie, powieść Gautiera skupia sie głównie wątku uczuciowym, przedstawia pełną zawiłości historię uczucia pomiędzy baronem de Sigognac (który z pewnych względów przybrał przydomek Kapitan Fracasse) a aktorką Izabellą ( nie znała swojej prawdziwej tożsamości ),które pokonało liczne preszkody i ,oczywiście, przetrwało.
Osobliwą dość różnicą między oboma pisarzami jest sposób opisywania relacji płciowych – Dumas nigdy nie napisał wprost, że królowa Margot czy Ludwik XIV spędzili rozkoszną noc ze swoimi kochankami czy też, że oddawali się przyjemnościom cielesnym płynącym z tego typu relacji. Zatrzymywał się zwykle na spojrzeniach w oczy, słodkich słówkach i rozmowach o malarstwie, resztę czytelnik musiał odczytać między liniami. U Gautiera możemy odnaleźć mężczyzn którzy schadzki nocne wieńczą w komnacie swojej kochanki i opuszczają je rano.
Dzieło zdecyodwanie powinno sie zaliczać do romansów, bliżej jej do “Pani Bovary” (tematyką, nie posiada elementów powieści psychologicznej )niż do “Trzech muszkieterów”, akcja sie zawiązuje dość wolno (szczególnie pierwsza połowa powieści) , zakończenie jest przewidywalne choć prowadzą do niego zdarzenia, których ciężko byłoby się domyslić od początku. Powieść przegrywa porównania z dziełami słynniejszych pisarzy francuskich z tamtej epoki, ale w celu poszerzenia horyzontów i poznania dokonań innych twórców warto po nią sięgnąć.

Miłość od pierwszego wejrzenia, porzucenie rodzinnego majątku dla ukochanej, uczucie platoniczne, obrona jej czci i cnoty, pojedynki, postępowanie według kodeksu honorowego, zasadzki, rozłąka, niewierność, tęsknota, wreszcie splot szczęśliwych zdarzeń i okoliczności z przeszłości które doprowadziły do szczęśliwego zakończenia i otwarły drogę do świetlanej przyszłości – to...

Jedna z nieco zapomnianych książek młodości. Pamiętam wartką akcję, humorystyczne dialogi, pojedynki na szpady, grzeczność i galanterię wobec kobiet. A skoro tyle pamiętam to musiała być fajna lektura.

Jedna z nieco zapomnianych książek młodości. Pamiętam wartką akcję, humorystyczne dialogi, pojedynki na szpady, grzeczność i galanterię wobec kobiet. A skoro tyle pamiętam to musiała być fajna lektura.

Zręcznie wplecione akcenty humorystyczne, wyraziście nakreśleni bohaterowie, nienużące opisy przyrody i miejsc akcji, fabuła interesująca na tyle, by od czytania trudno było się oderwać. Słowem - warto przeczytać.

Zręcznie wplecione akcenty humorystyczne, wyraziście nakreśleni bohaterowie, nienużące opisy przyrody i miejsc akcji, fabuła interesująca na tyle, by od czytania trudno było się oderwać. Słowem - warto przeczytać.