„Ogród Suzanny" jest najsłabszą częścią cyklu, powiązany zresztą z dwoma poprzednimi tylko jednym zdaniem. Przede wszystkim nie przypadła mi do gustu proza pani Macomber, po trzech powieściach jestem już tego pewna. Jest przesłodzona, bardzo prosta, chwilami bardzo naiwna, taka na poziomie mało wymagających nastolatek, które jeszcze nie mają wyrobionego gustu czytelniczego. Bohaterki też nie budzą sympatii, przedstawione są mało konsekwentnie, raz jako rozkapryszone bachory, za chwilę stają się najbardziej kochającymi i rozumnymi istotami, wiek nie ma tu nic do rzeczy- jedne mają lat pięćdziesiąt, drugie dwadzieścia, a są prawie identyczne. A obok tego sceny pełne egzaltacji. O ile dwie poprzednie powieści serii nawet miło mi się czytało, na „Ogród Suzanny" moim zdaniem szkoda czasu, no chyba, że jakiś czytelnik ma ochotę na coś w rodzaju harlequina- to może być idealna propozycja.

„Ogród Suzanny" jest najsłabszą częścią cyklu, powiązany zresztą z dwoma poprzednimi tylko jednym zdaniem. Przede wszystkim nie przypadła mi do gustu proza pani Macomber, po trzech powieściach jestem już tego pewna. Jest przesłodzona, bardzo prosta, chwilami bardzo naiwna, taka na poziomie mało wymagających nastolatek, które jeszcze nie mają wyrobionego gustu czytelniczego....

Książkę wypożyczyłam, bo jak już wspomniałam, czytałam kiedyś jej 'Sklep na Blossom Street' i choć nie była to ambitna lektura, to dość mi się spodobała. Ta natomiast pozycja jest na tyle słaba, że, choć czytałam ją przecież niedawno, to już ledwie pamiętam o czym była. Najprędzej więc pewnie o niczym ważnym. Książka wydała mi się bardzo tendencyjna i jakaś taka staroświecka. Zupełnie do bani.

Książkę wypożyczyłam, bo jak już wspomniałam, czytałam kiedyś jej 'Sklep na Blossom Street' i choć nie była to ambitna lektura, to dość mi się spodobała. Ta natomiast pozycja jest na tyle słaba, że, choć czytałam ją przecież niedawno, to już ledwie pamiętam o czym była. Najprędzej więc pewnie o niczym ważnym. Książka wydała mi się bardzo tendencyjna i jakaś taka...

Po raz pierwszy siegnelam po tworczosc Debbie Macomber. Nie zawiodlam sie. "Ogrod Suzanny" opowiada o 50- letniej kobiecie,ktora wyrusza w droge powrotna do swej przeszlosci. Podroz uswiadomi bohaterce,ze w wielu sprawach sie mylila, emocje wziely gore. Powiesc opowiada kilka pobocznych historii. Wszystkie historie jednak dotycza Suzanny i jej rodziny. Bohaterka dowiaduje sie,ze ojciec ja kochal, ze nie byl takim czlowiekiem za jakiego go uwazala. Odzyskala po ponad 30 latach brata, ktorego uwazala za zmarlego i pokochala na nowo swojego meza.
Historia piekna, czesto bylam zaskoczona zwrotem akcji. Powiesc dostarcza duzej dawki emocji, nie moglam sie od niej oderwac. Jedyna rzecza, a raczej postacia, ktora mnie irytowala byla corka Suzanny. Jej naiwnosc i dziecinnosc doprowadzaly mnie do szalu. Podejrzewam jednak,ze mam z Chrissie wiele wspolnego. Tez jestem dziecinna, tak mi sie wydaje.
Uswiadomilam sobie,ze nie zawsze wszystko jest takie,jakie powinno byc.

Po raz pierwszy siegnelam po tworczosc Debbie Macomber. Nie zawiodlam sie. "Ogrod Suzanny" opowiada o 50- letniej kobiecie,ktora wyrusza w droge powrotna do swej przeszlosci. Podroz uswiadomi bohaterce,ze w wielu sprawach sie mylila, emocje wziely gore. Powiesc opowiada kilka pobocznych historii. Wszystkie historie jednak dotycza Suzanny i jej rodziny. Bohaterka dowiaduje...

Debbie Macomber stworzyła wyjątkową powieść obyczajową. Opisuje przeżycia Suzanny – pięćdziesięcioletniej mężatki.

Na początku jej życie wydaje się doskonałe. Posiada dobrą pracę nauczycielki, wspierającego męża, dwójkę dorosłych dzieci na studiach. Jednak odczuwa pewną pustkę. Coraz częściej rozmyśla o szkolnej miłości – Jacku. Z powodu swojego już zmarłego ojca musiała pozostawić ją na rzecz wyjazdu do Paryża.

Nagle dzwoni telefon i odbiera Suzanna. Dowiaduje się od gosposi, że stan jej matki - Vivian się pogarsza. Niezwłocznie wyrusza do swojego rodzinnego miasteczka – Colville. Przeżywa szok słysząc od sąsiadów wieści o swojej matce, która ma zaniki pamięci. Starsza kobieta po śmierci męża przestała gotować, zaniedbuje dom, niesłusznie oskarża gosposię o kradzież, a nawet nie pamięta drogi powrotnej do swojej posiadłości. Dodatkowo twierdzi, że rozmawia z duchem ukochanego.
Suzanna postanawia spędzić w Conville więcej czasu i doprowadzić wszystko do porządku. Stara się zrozumieć swoją matkę i jak najlepiej jej pomóc. Zaczyna od umieszczenia Vivian w domu opieki. Po wielu sprzeciwach w końcu jej się udaje. Nieoczekiwanie pięćdziesięciolatce przybywa coraz więcej problemów. Przyjeżdża córka, która po zerwaniu z chłopakiem znajduje pocieszenie w podejrzanym synu barmanki. W domu Vivian dochodzi do kradzieży, matka źle znosi pobyt w nowym mieszkaniu, a dawna przyjaciółka potrzebuje porady. Dodatkowo Suzanna postanawia odnaleźć swoją szkolną miłość. Nadmiar pracy przytłacza, ale kobieta nie poddaje się. Wraz z pomocą bliskich stara się rozwiązać każde zadanie.

„Ogród Suzanny” to lekka i przyjemna książka na długie wieczory. Doskonale porównuje młodzieńczą i dojrzałą miłość. Zwraca również uwagę na takie wartości jak przyjaźń, rodzina, zaufanie i odpowiedzialność. Powieść zaskakuje ciekawymi zwrotami akcji i trzyma w napięciu do ostatniego momentu.
Utwór Debbie Macomber polecam każdemu, bez względu na wiek, gdyż nadaje się dla starszych, jak również dla młodszych czytelników.

Debbie Macomber stworzyła wyjątkową powieść obyczajową. Opisuje przeżycia Suzanny – pięćdziesięcioletniej mężatki.

Na początku jej życie wydaje się doskonałe. Posiada dobrą pracę nauczycielki, wspierającego męża, dwójkę dorosłych dzieci na studiach. Jednak odczuwa pewną pustkę. Coraz częściej rozmyśla o szkolnej miłości – Jacku. Z powodu swojego już zmarłego ojca musiała...

Gdy rozpoczęłam czytanie tej książki, poczułam ukłucie w sercu. Wszystko z powodu Vivian i jej podobieństwa do mojej babci.

Na początku książki poznajemy Vivian Leary, osiemdziesięcioletnią wdowę, która zaledwie parę miesięcy temu straciła ukochanego męża. Dodatkowo dawno temu pochowała tragicznie zmarłego syna, a jej córka Susanna wyprowadziła się z rodzinnego miasta i założyła własną rodzinę. Poznajemy Vivian w jednym z najtrudniejszych momentów jej życia...

Ale nie będę skupiała się na opisywaniu fabuły, zachęcam do czytania. Powiem tylko, że ja nie mogłam się od tej powieści oderwać przez jeden cały dzień.

Z początku ta historia mnie zasmuciła, gdyż przypomniała mi moje przeżycia, gdy swego czasu opiekowałam się moją babcią. To naprawdę ciężkie do zniesienia, gdy bliska osoba, którą tak mocno się kocha, opada z sił, przestaje nas poznawać, słabnie z dnia na dzień, traci kontakt z rzeczywistością. Mało tego, niejednokrotnie traktuje nas tak, jakbyśmy byli jej wrogami, a tak przecież nie jest. Bardzo ciężko jest wtedy pojąć, że takie zachowanie to nie jest wina tej bliskiej osoby tylko wina choroby. To ona trawi umysł starszego człowieka, który traci pamięć, zachowuje się nienaturalnie, jest zdezorientowany, zagubiony, wystraszony, bezradny i zdany jedynie na nas.
W pewnym stopniu utożsamiałam się z postacią Susanny. Nagle odkryła, że stan jej mamy się pogarsza i bardzo wątpliwe, czy się poprawi. W takim przypadku jedynie zrozumienie choroby, akceptacja i cierpliwa troska może pomóc. Vivian coraz częściej nie rozpoznawała córki. Mało tego, czuła się zdradzona przez Susannę, gosposię oraz sąsiadkę. Była zszokowana faktem, że córka chce ją umieścić w domu opieki, tłumacząc się jej dobrem. Sama nie wiem jakbym postąpiła na miejscu Susanny w takiej sytuacji - na szczęście nie musiałam, opiekowałam się babcią do końca - ale cieszę się, że wśród tylu wątków, autorka takie kwestie porusza. A jak się miewa Vivian na końcu książki? Nie powiem :)

Książka ta jest wspaniała. Bardzo ciekawie nakreślone postacie, miłość młodzieńcza, miłość dojrzała, rodzinne nieporozumienia i sekrety, niespodziewane zwroty akcji, do tego piękne ogrody pełne kwiatów i tajemniczych zakamarków - to wszystko sprawia, że książkę tę czyta się "jednym tchem". Zdecydowanie polecam do przeczytania każdemu bez wyjątku.

Gdy rozpoczęłam czytanie tej książki, poczułam ukłucie w sercu. Wszystko z powodu Vivian i jej podobieństwa do mojej babci.

Na początku książki poznajemy Vivian Leary, osiemdziesięcioletnią wdowę, która zaledwie parę miesięcy temu straciła ukochanego męża. Dodatkowo dawno temu pochowała tragicznie zmarłego syna, a jej córka Susanna wyprowadziła się z rodzinnego miasta i...