Lawendowe pola

Mnie nie porwała...

Mnie nie porwała...

Mocno średnia książka. Ona jest po przejściach, on męski typ drwala, pożądanie gna ich do łóżka prawie bez znajomości...
I tak x3. Nudy na pudy.

Mocno średnia książka. Ona jest po przejściach, on męski typ drwala, pożądanie gna ich do łóżka prawie bez znajomości...
I tak x3. Nudy na pudy.

Urocza pełna miłości , wspomnień oraz składająca się z uczuć piękna książka jaką przeczytałem. Z całego serca polecam tę wyjątkową powieść dla wszystkich tych, którzy pragną przenieść się w jaśniejszą stronę życia, zatrzymać na chwilę w biegu lub po prostu poczytać o tym, że na miłość rzeczywiście nigdy nie jest za późno.
Polecam

Urocza pełna miłości , wspomnień oraz składająca się z uczuć piękna książka jaką przeczytałem. Z całego serca polecam tę wyjątkową powieść dla wszystkich tych, którzy pragną przenieść się w jaśniejszą stronę życia, zatrzymać na chwilę w biegu lub po prostu poczytać o tym, że na miłość rzeczywiście nigdy nie jest za późno.
Polecam

Trzy siostry Camille, Violet i Daisy, każda z nich jest inna, ma inną przeszłość, ale łączy je jedno miejsce - plantacja lawendy.

Ta książka zawiera trzy opowiadania, każde jest o jednej z nich. Można powiedzieć, że są to osobne historie, gdzie bardzo rzadko siostry się spotykają.

W każdej historii jedna z sióstr wraca na plantacje i tam stara się ułożyć swoje życie na nowo, albo ma jakiś plan do zrealizowania, przeważnie jest deklaracja zero mężczyzn. Ale jak to bywa w życiu nic nie jest takie jakbyśmy chcieli. Życie nas zaskakuje, czy pozytywnie? Pewnie tak, ale początki nie zawsze są łatwe. Nie będę pisać o fabule, bo tak naprawdę opis od wydawcy jest fajnym wprowadzeniem.

Książka idealna na teraz, na jesienną pogodę, na deszcz. Bardzo szybko się ją czyta, jest napisała prostym językiem, jest przyjemna.

Trzy siostry Camille, Violet i Daisy, każda z nich jest inna, ma inną przeszłość, ale łączy je jedno miejsce - plantacja lawendy.

Ta książka zawiera trzy opowiadania, każde jest o jednej z nich. Można powiedzieć, że są to osobne historie, gdzie bardzo rzadko siostry się spotykają.

W każdej historii jedna z sióstr wraca na plantacje i tam stara się ułożyć swoje życie na...

Po prostu nudny klasyczny harlequin.

Po prostu nudny klasyczny harlequin.

Przewidywalna i nudna bez granic... Nic kompletnie się nie dzieje cudowne miłości i zakochania nawet pół intrygi nie ma czy jakiejkolwiek przeszkody,mężczyzna ideał każdy jeden i piękne kobiety ze załamanym sercem co od razu idą do łóżka.. Ktoś ma wyobraźnię... zgadzam się z pozostałymi durny harlequin i to w 3 historiach bzdety bzdety bzdety nie wiem skąd taka wysoka ocena..

Przewidywalna i nudna bez granic... Nic kompletnie się nie dzieje cudowne miłości i zakochania nawet pół intrygi nie ma czy jakiejkolwiek przeszkody,mężczyzna ideał każdy jeden i piękne kobiety ze załamanym sercem co od razu idą do łóżka.. Ktoś ma wyobraźnię... zgadzam się z pozostałymi durny harlequin i to w 3 historiach bzdety bzdety bzdety nie wiem skąd taka wysoka ocena..

Nie ocenia się książki po okładce. W tym przypadku okładka jest dużo lepsza niż powieść. Spodziewałam się klimatycznej historii, a otrzymałam typowy harlequin, dlatego też po pierwszej z przeczytanych opowieści powiedziałam pass.

Nie ocenia się książki po okładce. W tym przypadku okładka jest dużo lepsza niż powieść. Spodziewałam się klimatycznej historii, a otrzymałam typowy harlequin, dlatego też po pierwszej z przeczytanych opowieści powiedziałam pass.

Trzy siostry. Trzy niezwykłe historie. Wiem, tak samo zaczyna się ,,oficjalna" recenzja, ale inaczej nie można rozpocząć. Lekka i przyjemna lektura na wakacje, każda część kończy się szczęśliwie i można tylko pozazdrościć, że w normalnym życiu nie zawsze jest tak cudnie lawendowo...

Trzy siostry. Trzy niezwykłe historie. Wiem, tak samo zaczyna się ,,oficjalna" recenzja, ale inaczej nie można rozpocząć. Lekka i przyjemna lektura na wakacje, każda część kończy się szczęśliwie i można tylko pozazdrościć, że w normalnym życiu nie zawsze jest tak cudnie lawendowo...

Trzy odrębne opowieści, każda o jednej z trzech sióstr. Fabularne powiązania między częściami są niewielkie, ale wszystkie dzieją się w tym samym miasteczku i w każdym pojawia się motyw lawendy.

Schemat każdego opowiadania jest z grubsza następujący. Bohaterka po wielu trudnych przeżyciach wraca w rodzinne strony, żeby odpocząć i zapomnieć o kłopotach z przeszłości. W rodzinnych stronach spotyka diabelnie seksownego mężczyznę. Nie znają się, zamieniają ze sobą kilkanaście zdań, ale od pierwszego wejrzenia ogarnia ich pożądanie, więc idą do łóżka. Seks jest boski. Po seksie pojawia się w bohaterkach miłość, którą dieblenie seksowni mężczyźni odwzajemniają. Miłość leczy bohaterki z wszystkich psychicznych ran. Żyją razem długo i szczęśliwie.

Tak, jest to napisane tak banalnie jak banalnie brzmi. Właściwie trochę jakby pisała to na swoim blogu nastolatka, która dopiero uczy się życia w dorosłym świecie. I snuje sobie fantazje, że prawdziwa miłość leczy z bezpłodności. Albo że mężczyzna ze skręconą kostką uprawia gorący seks w pozycji klasycznej.

Infantylizację miłości jestem w stanie przeboleć. Gorzej z infantylizacją psychicznej traumy. Tutaj autorka balansuje na granicy, ale na szczęście jej nie przekracza. Najciekawiej rozpisany został wątek Violet. Cierpienia spowodowane problemami z zajściem w ciążę przelane na obsesyjną hodowlę roślin - to było dobrze i wiarygodnie rozegrane.

Nie polecam tej książki nikomu. O wiele lepszych lekkich, pozytywnych i romantycznych czytadeł jest masa, więc nie ma sensu marnować czasu na coś co niby takie złe do końca nie jest, ale szczególnych wartości dodanych też nie przejawia.

Trzy odrębne opowieści, każda o jednej z trzech sióstr. Fabularne powiązania między częściami są niewielkie, ale wszystkie dzieją się w tym samym miasteczku i w każdym pojawia się motyw lawendy.

Schemat każdego opowiadania jest z grubsza następujący. Bohaterka po wielu trudnych przeżyciach wraca w rodzinne strony, żeby odpocząć i zapomnieć o kłopotach z przeszłości. W...

Różne są powody, które skłaniają czytelnika do sięgnięcia właśnie po tę, a nie inną książkę. Czasem jest to ciekawa rekomendacja, innym razem impuls chwili, intrygujący tytuł albo na przykład piękna okładka, której nie potrafimy się oprzeć. Do sięgnięcia po "Lawendowe pola" skłoniła mnie sama lawenda - ta w tytule, ta na okładce i ta pachnąca w moim ogródku. Miałam nadzieję, że dzięki powieści Jennifer Greene będę się delektować tą niesamowitą rośliną, a jej oszałamiający aromat będzie dosłownie przenikał ze stron powieści.

Niestety...

Powieść Pani Greene okazała się zbiorem trzech dłuższych opowiadań, typowych romansów, które łączą w całość osoby trzech sióstr Campbell oraz stary rodzinny dom w stanie Vermont będący ostoją dla każdej z kobiet.

"Kolor lawendy" opowiada historię Camille, która po tragicznych wydarzeniach i stracie męża wraca do rodzinnego White Hills i tu osiąga wewnętrzną równowagę pomagając siostrze w pracy na lawendowym polu. Nie bez znaczenia jest też sąsiedztwo przystojnego Pete'a - mężczyzny z przeszłością, którego Camille zna jeszcze z czasów swego dzieciństwa i wczesnej młodości.

"Zapach lawendy" to historia Violet, która od trzech lat zamieszkuje rodzinny dom. Kobieta wróciła do Vermont po rozstaniu z mężem i to właśnie ona stworzyła tu prawdziwą lawendową oazę pełną przeróżnych ziół. Pojawienie się Camerona Lachlana - przedstawiciela francuskiego przemysłu perfumeryjnego na zawsze odmienia życie bohaterki.

"Czar lawendy" opowiada o Daisy - najstarszej z sióstr Campbell, która po rozwodzie wraca do rodzinnego domu i jej ścieżki krzyżują się z Jackiem Larsonem. Wrodzona empatia, opiekuńczość i troskliwość nie pozwalają jej zostawić mężczyzny w potrzebie. Od tej pory los szykuje jej kolejną niespodziankę.

Oczekiwałam po tej powieści głębszej historii z klimatem, rodziną, tradycją i zapachem lawendy w tle. Otrzymałam trzy płytkie, przewidywalne i mało interesujące romanse, które ani nie zaskakują, ani nie intrygują, ani nawet nie wciągają w rozgrywane wydarzenia. Gdzie jest zatem ta "Opowieść z pasją", jak głosi seria, do której powieść ta została zaliczona?... Co więcej... Wątki romansowe, na których w głównej mierze skupiła się autorka są jakieś takie bez wyrazu. Czytając "Lawendowe pola" miałam nieodparte przekonanie, że lektura tej książki to zwykła strata czasu. Ale skoro już zaczęłam... Dla mnie to zdecydowanie powieść na raz i trudno mi ją polecać. Ale decyzja należy do Was.

Różne są powody, które skłaniają czytelnika do sięgnięcia właśnie po tę, a nie inną książkę. Czasem jest to ciekawa rekomendacja, innym razem impuls chwili, intrygujący tytuł albo na przykład piękna okładka, której nie potrafimy się oprzeć. Do sięgnięcia po "Lawendowe pola" skłoniła mnie sama lawenda - ta w tytule, ta na okładce i ta pachnąca w moim ogródku. Miałam...