Opowieści niesamowite. Groza i niesamowitość w prozie rosyjskiej XIX i początku XX w.

Cofnijmy się do czasów, gdy nauka, choć ówcześnie postrzegana jako wysoce rozwinięta, dopiero raczkowała. Mogliśmy wykorzystać braki w specyficznej wiedzy u czytelników czy nieistnienie Internetu. Wystarczyło opisać chorobę psychiczną, dodać nutkę dreszczyku, ciemne chmury, postać sędziwej babuleńki czy zmorę rodem z folkloru i proszę! Horror jak malowany!
Dzisiaj charakterystyka zaburzeń psychicznych jest tak oczywista i tak łatwo znaleźć wszelkie informacje w Sieci, że omamienie czytelnika wydaje się być dużo bardziej skomplikowane. Tym bardziej powinniśmy sięgnąć po opowiadania, które zostały zawarte w tym zbiorze, aby uzmysłowić sobie, od czego zaczęła się fantastyka. Jakaż była wysmakowana! Z jednej strony - zażenowanie, że przecież pomysł taki płytki, niewyszukany. Z drugiej strony - zachwyt, że przecież pomysł taki płytki, a tak może zadziwić...
Nie mnie oceniać drobiazgi kunsztu każdego z autorów. Ja tu tylko czytam, często zachęcam i czasami wskazuję palcem na warte poświęconego czasu kwestie... ;)

Cofnijmy się do czasów, gdy nauka, choć ówcześnie postrzegana jako wysoce rozwinięta, dopiero raczkowała. Mogliśmy wykorzystać braki w specyficznej wiedzy u czytelników czy nieistnienie Internetu. Wystarczyło opisać chorobę psychiczną, dodać nutkę dreszczyku, ciemne chmury, postać sędziwej babuleńki czy zmorę rodem z folkloru i proszę! Horror jak malowany!
Dzisiaj...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór zawiera opowiadania między innymi Puszkina, Gogola, Turgieniewa, Lermontowa, Dostojewskiego, czy nawet Czechowa. Opowieści silnie nacechowane paranormalnymi pierwiastkami, na jakie była romantyczna moda. Mamy tu wiedźmy, konszachty z diabłami, powstających z martwych, zaprzedających duszę w zamian za bogactwa, rzucanie uroków, wróżby i inne.
Sięganie po literaturę grozy z XIX wieku to bardzo przyjemne doświadczenie. Dekadencki, irracjonalny świat, ingerencje nadprzyrodzonych i niewytłumaczalnych zjawisk w jak najbardziej racjonalny codzienny byt epoki romantyzmu i późniejszych, ma swój niewątpliwy urok. Dalekie są te opowiadania od jałowej dosłowności i przerażających szczegółów, tak znamiennych dla współczesności. Poetycko, artystycznie, z wyczuciem i smakiem snują autorzy poszczególne niesamowite historie.
Urzeka Dama Pikowa Puszkina, pełna obyczajowych zagadnień i realiów ówczesnych. Ciekawi Gogolowy Wij o opętanej dziedziczce.
Bogactwem tomu są właśnie wspomniane historie poboczne, dotyczące codzienności, związków międzyludzkich. Atmosferę podkreślają również mroczne ilustracje Andrzeja Strumiłły, pełne tajemnicy i zarażające niepokojem.
Niesamowita ta książka o niesamowitości. Tak klasyczna, tak archaiczna, niedzisiejsza, a przez to świeża i ożywcza. Doskonała lektura, nie tylko do gustujących w krótkiej formie, nie tylko dla miłośników twórczości najwybitniejszych rosyjskich pisarzy. To książka dla tych, którzy są otwarci na różnorodność.

http://buchbuchbicher.blogspot.com/

Zbiór zawiera opowiadania między innymi Puszkina, Gogola, Turgieniewa, Lermontowa, Dostojewskiego, czy nawet Czechowa. Opowieści silnie nacechowane paranormalnymi pierwiastkami, na jakie była romantyczna moda. Mamy tu wiedźmy, konszachty z diabłami, powstających z martwych, zaprzedających duszę w zamian za bogactwa, rzucanie uroków, wróżby i inne.
Sięganie po literaturę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobry zbiór dziewiętnastowiecznych i dwudziestowiecznych (do Rewolucji) opowiadań rosyjskich autorów. Jest tu kilka tekstów słabszych (co nie znaczy - kiepskich), np. Arcybaszewa czy Sołoguba, są wreszcie perełki, które weszły do kanonu literatury grozy - "Wij", "Dama Pikowa" czy "Rodzina Wilkołaka"
Dziękuję Monice za przypomnienie istnienia tej książki.

Bardzo gorąco polecam.

Bardzo dobry zbiór dziewiętnastowiecznych i dwudziestowiecznych (do Rewolucji) opowiadań rosyjskich autorów. Jest tu kilka tekstów słabszych (co nie znaczy - kiepskich), np. Arcybaszewa czy Sołoguba, są wreszcie perełki, które weszły do kanonu literatury grozy - "Wij", "Dama Pikowa" czy "Rodzina Wilkołaka"
Dziękuję Monice za przypomnienie istnienia tej książki.

Bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytam i staram się wyobrazić życie w tamtych czasach... powiem tak mroczny Londyn się chowa:)

Czytam i staram się wyobrazić życie w tamtych czasach... powiem tak mroczny Londyn się chowa:)

Pokaż mimo to

podoba mi się że każda historia przenosi czytelnika w ten zupełnie inny świat. już w pierwszych słowach po świeżo skończonej jednej wpada się w drugą. czasem opisy bywają na początkach nudnawe. ale potem cierpliwość jest wynagrodzona. dzieje się!
możliwe, że ktoś będzie mieć niedosyt. cóż. powiedziałabym, że jest to książka dla wrażliwych i ciekawych ludzi, którzy godzą się na niedokończone historie, urwane lub zakończone źle.
są tez te i dobre :)
bałam się że język będzie trudniejszy. ale jest wszystko ok. czasem gdy bohater uciekał ja biegłam z nim mimo, że tylko oczami^^
polecam, naprawdę fajna książka.

podoba mi się że każda historia przenosi czytelnika w ten zupełnie inny świat. już w pierwszych słowach po świeżo skończonej jednej wpada się w drugą. czasem opisy bywają na początkach nudnawe. ale potem cierpliwość jest wynagrodzona. dzieje się!
możliwe, że ktoś będzie mieć niedosyt. cóż. powiedziałabym, że jest to książka dla wrażliwych i ciekawych ludzi, którzy godzą się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Hm. Mam mieszane uczucia, no.
Z jednej strony bardzo mi się podobało, jest klimat, jest kunszt języka, jest pomysł ale brak mi grozy. Choć odrobiny.
Jest w tym zbiorze pewnego rodzaju wyjątkowość, podczas czytania wyłapuje się sporo zalet, chce się to czytać dalej ale... żadne z tych opowiadań nie zapada w pamięć. Przynajmniej w moim przypadku. Skończyłam je czytać i nie pamiętam dokładnie żadnej z historii. Dlatego nie jestem do końca zadowolona.
Nie wiem jak to ocenić, więc ocenię na pół, na 5.
Polecam przyjrzeć się tej pozycji ale nie gwarantuję wybitnej lektury.

Hm. Mam mieszane uczucia, no.
Z jednej strony bardzo mi się podobało, jest klimat, jest kunszt języka, jest pomysł ale brak mi grozy. Choć odrobiny.
Jest w tym zbiorze pewnego rodzaju wyjątkowość, podczas czytania wyłapuje się sporo zalet, chce się to czytać dalej ale... żadne z tych opowiadań nie zapada w pamięć. Przynajmniej w moim przypadku. Skończyłam je czytać i nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"To romantyzm odkrył w Rosji - podobnie jak w innych krajach - uroki fantastyki, puścił wodze niepohamowanej wyobraźni, kazał sięgnąć do skarbnicy ludowych wierzeń, by z nich czerpać natchnienie, niesamowite wątki i motywy".

"Opowieści niesamowite: groza i niesamowitość w prozie rosyjskiej XIX i początku XX w." to czternaście świetnych opowiadań rosyjskich autorów, które polecam każdemu. Sporo z nich ma cudowny, mroźny rosyjski klimat, który uwielbiam, podobnie jak inspiracje z ludowych wierzeń. A ilustracje - cudo!

Moim ulubionym opowiadaniem jest chyba "Wij" Mikołaja Gogola, opowiadający o pewnym filozofie, który został zobowiązany do czuwania przy trumnie młodej nieboszczki, jak się okazało - wiedźmy. Musiał on czuwać samotnie w cerkwi przy jej zwłokach, gdyż taka była jej wola. Jak to się skończyło - sprawdźcie sami.

W pierwszym opowiadaniu "Lafertowska makownica" Antoniego Pogorielskiego poznacie przodka Behemota, pomocnika Wolanda z "Mistrza i Małgorzaty" Bułhakowa. Tak, Arystarch Murłykin "kotopodobny konkurent" to z pewnością jego daleki krewny :)

Nie mogę również nie wspomnieć o "Damie pikowej" Puszkina i "Boboku" Dostojewskiego - wspaniałe opowiadania. Z resztą, mało które z tego zbioru nie zasługuje na pochwały.

A na koniec jeden z moich ulubionych cytatów z tego zbioru:

"Najmądrzejszy według mnie jest ten, kto choć raz na miesiąc sam siebie nazwie durniem - umiejętność dziś niespotykana. Dawniej dureń przynajmniej raz do roku miał się za durnia, a teraz z tym ani rusz. Tak to wszystko dziś pomieszali, że durnia od mądrego już nie odróżnisz. Naumyślnie tak zrobili.

Przypomniało mi się pewne hiszpańskie powiedzonko, kiedy Francuzi dwa wieki temu zbudowali u siebie pierwszy dom wariatów: "Zamknęli wszystkich swoich durniów w osobnym domu, żeby dowieść, że sami są mądrymi ludźmi." Faktycznie tym, że zamkniesz drugiego u czubków, nie dowiedziesz swego rozumu. "K. zwariował, to znaczy, że my teraz jesteśmy mądrzy." Nie, wcale jeszcze nie znaczy".
Fiodor Dostojewski, "Bobok"

Dostojewski jak zwykle w formie. Całość bardzo polecam!

"To romantyzm odkrył w Rosji - podobnie jak w innych krajach - uroki fantastyki, puścił wodze niepohamowanej wyobraźni, kazał sięgnąć do skarbnicy ludowych wierzeń, by z nich czerpać natchnienie, niesamowite wątki i motywy".

"Opowieści niesamowite: groza i niesamowitość w prozie rosyjskiej XIX i początku XX w." to czternaście świetnych opowiadań rosyjskich autorów, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

jest szał

jest szał

Pokaż mimo to

trudno jest nazwać te opowiadania fantastycznymi. no ale samo się czyta. naprawdę fantastyczne jest tylko jedno- Wij Gogola.
co zabawne? to, że powtarzanie pewnych haseł obrzydza je. puszkinem, dostojewskim czechowem i gogolem wągruje każdy licealista lub były licealista. i jakoś po to się sięga właśnie dlatego z pewną taką nieśmiałością. aż trafi kosa na kamień i ze zbioru opowiadań właśnie te nazwiska. przypadek? wątpię.

trudno jest nazwać te opowiadania fantastycznymi. no ale samo się czyta. naprawdę fantastyczne jest tylko jedno- Wij Gogola.
co zabawne? to, że powtarzanie pewnych haseł obrzydza je. puszkinem, dostojewskim czechowem i gogolem wągruje każdy licealista lub były licealista. i jakoś po to się sięga właśnie dlatego z pewną taką nieśmiałością. aż trafi kosa na kamień i ze zbioru...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

FANTASTYCZNE! Taki dosłownie i w przenośni jest ten zbiór opowieści, które nie tylko potrafią przyprawić o dreszcze na całym ciele, ale i rozbawić. Są tu opowiadania krótsze i dłuższe, o mieście i o wsi, o zabobonach i o magii, językowo różnorodne i po prostu świetnie oddające rosyjskiego ducha. A przede wszystkim wciągają tak, że nie idzie się od nich oderwać choćby przy obiedzie. W dodatku zbiorek podoba się i starszym, i młodszym; jest on ulubioną lekturą moich uczniów i trafia również na półkę książek, do których wracam jak bumerang.

ps. szczególnie polecam: Rodzina wilkołaka, Maleńki człowiek, Samotny Domek na Wyspie Wasiljewskiej, Dama pikowa (!), Lafertowska Makownica, Bajka o ciele martwym nie wiadomo do kogo przynależącym

FANTASTYCZNE! Taki dosłownie i w przenośni jest ten zbiór opowieści, które nie tylko potrafią przyprawić o dreszcze na całym ciele, ale i rozbawić. Są tu opowiadania krótsze i dłuższe, o mieście i o wsi, o zabobonach i o magii, językowo różnorodne i po prostu świetnie oddające rosyjskiego ducha. A przede wszystkim wciągają tak, że nie idzie się od nich oderwać choćby przy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to