Ukryta prawda się chowa przy Przybyszewskim. Jest to jeden z jego wcześniejszych dramatów, więc wszystkie superidee, które mu przyświecają są b a r d z o podkreślone, przez co momentami "Złote runo" wydaje się nawet zabawne. Wbrew poglądowi szatana modernizmu, że dramat nie ma być czytelny dla wszystkich, to wykreowana przez niego postać Ruszczyca jest do przesady symboliczna. Mimo wszystko podziwiam, że autor sam się nie zgubił w tych plot twistach. Bawiłam się przy tym dramacie dobrze, ale w dorobku Przybyszewskiego są znacznie lepsze utwory

Ukryta prawda się chowa przy Przybyszewskim. Jest to jeden z jego wcześniejszych dramatów, więc wszystkie superidee, które mu przyświecają są b a r d z o podkreślone, przez co momentami "Złote runo" wydaje się nawet zabawne. Wbrew poglądowi szatana modernizmu, że dramat nie ma być czytelny dla wszystkich, to wykreowana przez niego postać Ruszczyca jest do przesady...

Przebrnięcie przez ten dramat było dla mnie istnym koszmarem. Chyba nie powinienem czytać młodopolskich dzieł. Jeśli ktoś zabiera się za ten utwór, polecam zapoznać się także z biografią autora (jest bardzo hm... niecodzienna i ma wpływ na treść "Złotego runa").

Przebrnięcie przez ten dramat było dla mnie istnym koszmarem. Chyba nie powinienem czytać młodopolskich dzieł. Jeśli ktoś zabiera się za ten utwór, polecam zapoznać się także z biografią autora (jest bardzo hm... niecodzienna i ma wpływ na treść "Złotego runa").

Kiedy byłam młodsza, to atmosfera Młodej Polski wydawała mi się głęboko natchniona. Dziś - poza pewnymi wyjątkami, takimi, jak twórczość Wyspiańskiego - wydaje mi się przede wszystkim przygnębiającą. Taki też jest ten dramat - zaznaczam jednak, że jest to opinia moja i tylko moja. Subiektywna. Historia bardzo aktualna, pomimo upływu lat - niewierna żona, niewierny mąż i niewierna matka niewiernego męża w tle. Oczywiście - niewierność spowita jest atmosferą mroków przeznaczenia i działaniem sił wyższych. Łza się w oku kręci - dzisiaj niewierna Luba powie po prostu, że już się jej nie podnieca.
Jeśli ktoś szaleje za polskim modernizmem, to wstyd tej pozycji nie znać. Polecam ją jednak tropicielom głupich bohaterów literackich. Tu jest ich sporo.

Kiedy byłam młodsza, to atmosfera Młodej Polski wydawała mi się głęboko natchniona. Dziś - poza pewnymi wyjątkami, takimi, jak twórczość Wyspiańskiego - wydaje mi się przede wszystkim przygnębiającą. Taki też jest ten dramat - zaznaczam jednak, że jest to opinia moja i tylko moja. Subiektywna. Historia bardzo aktualna, pomimo upływu lat - niewierna żona, niewierny mąż i...

Przybyszewski - grafomania.

Przybyszewski - grafomania.

Ideowo, ale ciekawie. Dość kontrowersyjne.

Ideowo, ale ciekawie. Dość kontrowersyjne.

Strasznie to zagmatwane, bohaterowie szalenie nieszczęśliwi - zdradzają, kłamią, manipulują. Pesymistyczny młodopolski dramat.

Strasznie to zagmatwane, bohaterowie szalenie nieszczęśliwi - zdradzają, kłamią, manipulują. Pesymistyczny młodopolski dramat.

Strasznie łatwo się tutaj pogubić, bo w tym dramacie wszyscy się nawzajem zdradzają, kombinują i wymyślają intrygi. I jakoś tak nie jest mi żal żadnego z bohaterów.

Strasznie łatwo się tutaj pogubić, bo w tym dramacie wszyscy się nawzajem zdradzają, kombinują i wymyślają intrygi. I jakoś tak nie jest mi żal żadnego z bohaterów.

Po ''Requiem aeternam'' tego pana bardzo miła odmiana. Czyta się szybko i przyjemnie, o ile czytanie o zdradach między ludźmi może być przyjemne... Bardzo mi jest żal wszystkich bohaterów tej książki, a najbardziej chyba Łąckiego.

Po ''Requiem aeternam'' tego pana bardzo miła odmiana. Czyta się szybko i przyjemnie, o ile czytanie o zdradach między ludźmi może być przyjemne... Bardzo mi jest żal wszystkich bohaterów tej książki, a najbardziej chyba Łąckiego.