Nie tyle sama Warszawianka, co przedmowa i aneks z książki z 1975 r. Gdyby nie opracowanie pani Łempickiej to machnęłabym ręką na twórczość Wyspiańskiego, a tak to poznałam dzieje tej sztuki teatralnej, co zaspokoiło moją ciekawość. Jeśli chodzi o opracowania - polecam zacząć od środka (czyli Warszawianka),następnie przedmowa, a na końcu aneks - nie popełniłam tego samego błędu co przy "Panie Geldhabie", że nie wiedziałam o co chodzi i czytałam przedmowę dwa razy.

Nie tyle sama Warszawianka, co przedmowa i aneks z książki z 1975 r. Gdyby nie opracowanie pani Łempickiej to machnęłabym ręką na twórczość Wyspiańskiego, a tak to poznałam dzieje tej sztuki teatralnej, co zaspokoiło moją ciekawość. Jeśli chodzi o opracowania - polecam zacząć od środka (czyli Warszawianka),następnie przedmowa, a na końcu aneks - nie popełniłam tego samego...

Sama treść utworu raczej słaba. Nie nazwałbym Warszawiankę wybitnym dziełem Wyspiańskiego. Są przebłyski inteligencji, powiązania faktów i odniesień do kultury, filozofii czy nawet ideologii romantyzmu, aczkolwiek nie robi to wrażenia na dzisiejszym czytelniku.

Wartość wydania PWN z 1959 roku podnoszą opinie krytyków i znawców literatury, którzy na czynniki pierwsze rozbierają utwór. To jest naprawdę ciekawe i dużo interesujących spostrzeżeń zostało tam zawartych.

Sama treść utworu raczej słaba. Nie nazwałbym Warszawiankę wybitnym dziełem Wyspiańskiego. Są przebłyski inteligencji, powiązania faktów i odniesień do kultury, filozofii czy nawet ideologii romantyzmu, aczkolwiek nie robi to wrażenia na dzisiejszym czytelniku.

Wartość wydania PWN z 1959 roku podnoszą opinie krytyków i znawców literatury, którzy na czynniki pierwsze...

Wracam do Wyspiańskiego i bardzo się z tego cieszę. Planowałam raczej kolejny raz przeczytać „Wesele”, ale okazało się, że nie wgrałam go na czytnik. Za to od początku pandemii znajdowały się tam inne dramaty. Aby pójść chronologicznie, wybrałam „Warszawiankę” i była to dobra decyzja.
Odnalazłam tutaj mój ulubiony element „Wyzwolenia”, czyli dyskusja z polskim romantyzmem. W tym utworze jednak konstrukcja jest dużo prostsza. Całość stanowi jedna scena (w większości oparta na dialogu Chłopickiego i panny Marii w jedną z nocy powstania listopadowego).
Zdecydowanie mam bardzo otwarte i z założenia (bardzo) pozytywne podejście do lektur szkolnych, więc najchętniej dodałabym „Warszawiankę” do kanonu. Co prawda szkodliwość romantyzowania przeszłości pełniej przedstawia „Wyzwolenie”, ale jest ono trudniejsze w odbiorze (choć i tak wprost koresponduje z myślą Mickiewicza). Tutaj nie trzeba się wysilać, stwierdzenia dotyczące zgubnego podejścia do walki zostały wyraźnie napiętnowane. Chłopicki oburzający się na młodych ludzi, którzy wolą dla mitycznej niepodległej Rzeczypospolitej chwalebnie umierać, powinien pojawić się choć raz w świadomości każdego Polaka.
W tym kontekście ostatnia kwestia Marii nadal mnie zastanawia – „Ona”, która „[...] moje serce w dłoń zimną ujęła, / jako kwiat mnie zwarzyła i zgięła”. Może to siostra Śmierci, Polska?

Wracam do Wyspiańskiego i bardzo się z tego cieszę. Planowałam raczej kolejny raz przeczytać „Wesele”, ale okazało się, że nie wgrałam go na czytnik. Za to od początku pandemii znajdowały się tam inne dramaty. Aby pójść chronologicznie, wybrałam „Warszawiankę” i była to dobra decyzja.
Odnalazłam tutaj mój ulubiony element „Wyzwolenia”, czyli dyskusja z polskim romantyzmem....

Klasyka. Historia Polski.

Klasyka. Historia Polski.

Warszawianka. Oto dziś dzień krwi i chwały.. Wyspiański pisał w trudnym dla naszej Ojczyzny okresie a mimo to potrafił przekazywać ówczesnym prawdziwie polskie przesłanie. Koniecznie!!!

Warszawianka. Oto dziś dzień krwi i chwały.. Wyspiański pisał w trudnym dla naszej Ojczyzny okresie a mimo to potrafił przekazywać ówczesnym prawdziwie polskie przesłanie. Koniecznie!!!

Wyspiański jest mistrzem szczegółu.

Wyspiański jest mistrzem szczegółu.

Wyspiański to dla mnie człowiek renesansu- talent na płótnie i na kartce papieru. Warszawianka jest tego potwierdzeniem

Wyspiański to dla mnie człowiek renesansu- talent na płótnie i na kartce papieru. Warszawianka jest tego potwierdzeniem

,,-Generale, czekamy, czemuż to odwlekasz? -Albożem wodzem, ty mnie tam iść nie każ."

,,-Generale, czekamy, czemuż to odwlekasz? -Albożem wodzem, ty mnie tam iść nie każ."