Doskonały dramat stanowiący studium psychologiczne pewnego małżeństwa. W małym, białym domku, w dusznej atmosferze, pełnej skrywanych emocji i namiętności dochodzi do eskalacji zdarzeń. Pragnienie miłości, bycia kochaną, celu życia kontra mieszczańska moralność i podwójne standardy.

Doskonały dramat stanowiący studium psychologiczne pewnego małżeństwa. W małym, białym domku, w dusznej atmosferze, pełnej skrywanych emocji i namiętności dochodzi do eskalacji zdarzeń. Pragnienie miłości, bycia kochaną, celu życia kontra mieszczańska moralność i podwójne standardy.

Krótki, ale pełen treści dramat rodzinny, nieco podobny do ,,Moralności pani Dulskiej" - mamy tutaj przykładne mieszczańskie małżeństwo, doktora Karola i Marię, którego początek był znacznie mniej przykładny: jako student doktor wynajmował pokój u matki Marii, wtedy nawiązał romans z jej córką i gdy dziewczyna zaszła w ciążę, poczuł się przymuszony do ożenku. Teraz on robi karierę i startuje na burmistrza, a ona żyje z nieustannym przypominaniem, że mąż ocalił jej reputację i powinna być mu wdzięczna. Kryzys następuje, gdy w mieszkaniu doktorostwa pojawia się nowy lokator, który pragnie uwieść widocznie nieszczęśliwą Marię.

Historia jest mocna i przejmująca, a przy tym napisana w sposób, który naprawdę wciąga i sprawia, że chcemy wiedzieć, co będzie dalej z bohaterami. Widzę tu osobiście trzy główne motywy: pierwszy to zbliżony do Zapolskiej wątek mieszczańskiej moralności i konwenansów. To one tak naprawdę zmusiły do małżeństwa parę, którą łączyło przelotne zauroczenie i to ono zmusza ich do trwania przy sobie. Powiązany jest z tym wątek życia kobiety, która zawsze będzie na przegranej pozycji. Nikt nie zastanawia się nad jej uczuciami i samopoczuciem, ma być szczęśliwa, że zdobyła mężczyznę, bo w innym przypadku to ona byłaby skazana na społeczne wykluczenie, nie on. Jest też traktowana jak rzecz, Karol wprost mówi, że ją ,,kupił", kobieta porównuje się do służącej. Ostatecznie winy Karola są zdecydowanie większe niż w przypadku Marii, ale jemu opinia publiczna wszystko wybacza, podczas gdy kobieta zostaje potępiona. Ale tu pojawia się trzeci wątek: wyrzuty sumienia, które nie pozwalają zanać spokoju.

Bardzo polecam ten dramat: jest krótki, lekko napisany, ale daje do myślenia i pokazuje dawne czasy w sposób pozbawiony gloryfikacji i romantyzmu.

,,(…) jak człowiek nie ma odwagi mówić z sobą i wtedy mówi z ludźmi… boi się ciemnego pokoju – swej duszy. Jak dziecko ucieka tam, gdzie światło, żeby zapomnieć, że jest."

Krótki, ale pełen treści dramat rodzinny, nieco podobny do ,,Moralności pani Dulskiej" - mamy tutaj przykładne mieszczańskie małżeństwo, doktora Karola i Marię, którego początek był znacznie mniej przykładny: jako student doktor wynajmował pokój u matki Marii, wtedy nawiązał romans z jej córką i gdy dziewczyna zaszła w ciążę, poczuł się przymuszony do ożenku. Teraz on robi...

https://vod.tvp.pl/video/w-malym-domku,w-malym-domku,47370465

https://vod.tvp.pl/video/w-malym-domku,w-malym-domku,47370465

W małym (białym) domku, symbolicznej przystani, ostoi życia rodzinnego, stabilizacji i szczęścia rozgrywa się dramat.
Nie będę bawić się w szczegółowe opracowania i interpretacje. Dla mnie najbardziej uderzające były dwie kwestie, a mianowicie: praktycznie każda nasza decyzja może mieć niebagatelny wpływ na naszą przyszłość, codziennie dokonujemy różnorakich wyborów, ale nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego, jak mogą się one na nas odbić. Po drugie, jesteśmy więźniami konwenansów, wedle których musimy postępować, a które często niszczą nas od środka.
Mocny tekst.

W małym (białym) domku, symbolicznej przystani, ostoi życia rodzinnego, stabilizacji i szczęścia rozgrywa się dramat.
Nie będę bawić się w szczegółowe opracowania i interpretacje. Dla mnie najbardziej uderzające były dwie kwestie, a mianowicie: praktycznie każda nasza decyzja może mieć niebagatelny wpływ na naszą przyszłość, codziennie dokonujemy różnorakich wyborów, ...

Całkiem ciekawy dramat o mieszczańskiej moralności. Coś a la Zapolska, tylko Rittner idzie o krok dalej: dla niego mieszczańska moralność jest tworem historycznym, a nie tylko wynikiem ludzkiej głupoty.
Ciekawa, dwoista kreacja postaci doktora Karola, trafne obserwacje opisywanego środowiska - ogólnie warto przeczytać. :)

Całkiem ciekawy dramat o mieszczańskiej moralności. Coś a la Zapolska, tylko Rittner idzie o krok dalej: dla niego mieszczańska moralność jest tworem historycznym, a nie tylko wynikiem ludzkiej głupoty.
Ciekawa, dwoista kreacja postaci doktora Karola, trafne obserwacje opisywanego środowiska - ogólnie warto przeczytać. :)

Doskonałe portrety psychologiczne głównych postaci.

Doskonałe portrety psychologiczne głównych postaci.

Przyznam się szczerze, że nie przepadam raczej za utworami dramatycznymi. Lubuję się w języku narratorów, opisach postaci, ich gestów i mimiki. Zawsze szukam w książkach obrazów jak najbardziej plastycznych, oddziałujących na wyobraźnię. Czytając dramaty zawsze miałam ogromny problem z wyobrażeniem sobie sytuacji, gestów, mimiki. Skromne didaskalia nigdy mnie były wystarczającą pożywką dla moich imaginacji. Przyczyną takiego stanu rzeczy może było to, że teatr nigdy nie zagrzał miejsca w moim życiu, być może dlatego, że pierwsze spektakle, na które (w zasadzie siłą) mnie zaprowadzano, były po prostu albo niezrozumiałe, albo kiepskie. Stąd też brak ciągot do podejmowania kolejnych prób. Zawsze więc dramatom brakowało w moim odczuciu głębi. Nie umiałam wczuć się w postaci, zrozumieć ich emocji, zobaczyć ich twarzy.
Po Rittnera sięgnęłam, ponieważ znajduje się na mojej polonistycznej liście lektur. A z tym to wiadomo - już samo pojęcie lektury obowiązkowej ma jakiś nieprzyjemny, odstręczający wydźwięk.I przyznaję, mocno, mocno się zdziwiłam.

Dramat ten opowiada historię doktora Lolka i jego żony Marii. Mieszkają w tytułowym małym, białym domku, pod którego oknami rosną malwy. Mają synka Antosia i służącą. Wiedzie im się dobrze - doktor jest szanowany i lubiany w miasteczku, ma wielu przyjaciół, ma zostać lada dzień wybrany burmistrzem. Pacjenci uwielbiają go i wręcz udają choroby, żeby tylko ich odwiedził. Maria zaś jest spokojną, roztargnioną nieco panią domu, która w swoim mniemaniu zbyt mało odróżnia się od służącej Kasi - wszak ta rozmawia z panią niemal jak z równą sobie, jednocześnie niefrasobliwie traktując swoje obowiązki. Jest jeszcze Wanda, kuzynka doktora (która według mnie gra w tej historii jedynie pozornie skromną rolę). Któregoś dnia do drzwi puka mężczyzna, który początkowo bierze Marię za służącą. Okazuje się, że to nowy lokator, któremu doktor, nie mówiąc żonie, wynajął pokój.

Po raz pierwszy podczas lektury dramatu nie miałam trudności ze stworzeniem sobie obrazu w wyobraźni. Każdy z bohaterów ma swój indywidualny idiolekt, sposób operowania słowem, pauzami, oddechem. Dzięki temu natychmiast wyczuwa się ich emocje, charaktery i myśli. W jakiś niezwykły sposób w ich płynnej przecież mowie widać czytelnie każde zawahanie, czuje się każdy gest. Można z ich słów czytać o nich samych jak w otwartej księdze. Język jednych postaci jest prostoduszny, inne sączą ironię pomiędzy wierszami. Rittner doskonale oddał żywą, potoczystą mowę, sprawia to, że dramat czyta się szybko, jednym tchem. Wciągnęłam się tak, że nie zauważałam nawet technicznego przejścia pomiędzy aktami sztuki.

Przede wszystkim książka ta stanowi wartościowe studium charakterów. Niesie ze sobą jakąś psychologiczną prawdę swoich postaci, tak czytelną, że lektura tego tekstu wprawia w przygnębienie, przejmuje do głębi, zmusza do zastanowienia się nad samym sobą. Warto przeczytać, choćby dla chwili refleksji nad życiem Rittnerowskich postaci, a także własnym.

Przyznam się szczerze, że nie przepadam raczej za utworami dramatycznymi. Lubuję się w języku narratorów, opisach postaci, ich gestów i mimiki. Zawsze szukam w książkach obrazów jak najbardziej plastycznych, oddziałujących na wyobraźnię. Czytając dramaty zawsze miałam ogromny problem z wyobrażeniem sobie sytuacji, gestów, mimiki. Skromne didaskalia nigdy mnie były...