Jest to książka napisana na podstawie filmu Rolanda Emmericha o tym samym tytule. Można powiedzieć, że jest dokładnym opisem tego co działo się na ekranie. Nawet dialogi i wszystkie zdarzenia były identyczne. Nic nowego tak na prawdę ta książka nie wnosi,a jednak czyta się ją dobrze i zaskakująco szybko.

Jest to książka napisana na podstawie filmu Rolanda Emmericha o tym samym tytule. Można powiedzieć, że jest dokładnym opisem tego co działo się na ekranie. Nawet dialogi i wszystkie zdarzenia były identyczne. Nic nowego tak na prawdę ta książka nie wnosi,a jednak czyta się ją dobrze i zaskakująco szybko.

Jakbym czytał szczegółowy opis filmu. Wiedziałem co się stanie(wcześniej oglądałem film) i trochę mnie to nudziło...

Jakbym czytał szczegółowy opis filmu. Wiedziałem co się stanie(wcześniej oglądałem film) i trochę mnie to nudziło...

Książka jest napisana na podstawie scenariusza filmu o tym samym tytule.
Kierowana jest głównie dla fanów filmów katastroficznych.

Pisanie powieści na podstawie filmu nie jest według mnie dobrym pomysłem. Niektóre wydarzenia zostały dosłownie przeniesione z filmu do książki. Różne dialogi, czy sytuacje były identyczne, więc można mieć wrażenie deja vu.

Momentami w książce przeskakiwaliśmy na drugi koniec świata, tylko dlatego, że w filmie została ukazana taka, a nie inna scena. Przez co trochę ciężko czytało się tę książkę.

Mimo, że bardzo lubię film "Pojutrze" oczekiwałam od tej książki czegoś więcej. Nie spodziewałam się tego, że powieść ta będzie dokładną kopią filmu.

Książka jest napisana na podstawie scenariusza filmu o tym samym tytule.
Kierowana jest głównie dla fanów filmów katastroficznych.

Pisanie powieści na podstawie filmu nie jest według mnie dobrym pomysłem. Niektóre wydarzenia zostały dosłownie przeniesione z filmu do książki. Różne dialogi, czy sytuacje były identyczne, więc można mieć wrażenie deja vu.

Momentami w książce...

A gdyby tak napisać książkę na podstawie scenariusza filmowego? "Pojutrze" Whitleya Stribera to nic innego jak twór Rolanda Emmericha, o tym samym tytule, przedstawiony w formie pisanej. Nie jest to pierwsza napisana na podstawie scenariusza książka, z którą się spotkałam, ale pierwsza której autorem nie jest scenarzysta tego filmu, tylko ktoś, kto nie brał czynnego udziału w jego tworzeniu.

"Pojutrze" jako film jest jedną z moich ulubionych katastroficznych wizji, jakie mieliśmy okazję oglądać na ekranach. Jack Hall (Dennis Quaid) jest paleoklimatologiem. Pewnego dnia odkrywa, że mają nastąpić zmiany pogodowe będące w stanie doprowadzić do gwałtownego oziębienia klimatu, a co za tym idzie kolejnej epoki lodowcowej. Oczywiście nikt mu nie wierzy. Gdy jego przeczucia się sprawdzają, jego syn Sam (Jake Gyllenhall) przebywa w Nowym Jorku, jednym z najniebezpieczniejszych i najmroźniejszych miejsc w USA.

Jeśli jesteście fanami filmu Rolanda Emmericha to koniecznie musicie sięgnąć po tę książkę. Wszystkie wydarzenia są bardzo dokładnym odzwierciedleniem aktorskiego pierwowzoru. Nawet poszczególne rozdziały są podzielone na sceny, gdzie "skaczemy" z miejsca na miejsce równolegle poznając losy kilku bohaterów.

Zastanawiacie się pewnie dlaczego zachęcam głównie fanów filmu do przeczytania tej powieści? Jeśli go nie oglądaliście to niczego nie tracicie, ale też niewiele zyskacie. Możliwość porównania filmu z książką nie jest tutaj istotna, gdyż traci na wartości. "Pojutrze" to jedna i ta sama historia, która została przekazana odbiorcom w dwóch różnych formach.

Co zatem zyskają widzowie? Przede wszystkim wszystko to, przez co film zawsze jest lepszy niż książka - możliwość własnej interpretacji, zgłębienia historii i delektowania się nią oraz głębsze i wyraźniejsze odczuwanie emocji. To niezwykle przyjemne doświadczenie. W dodatku sposób w jaki Strieber poprowadził całą historie jest dynamiczny, interesujący i trzymający w napięciu.

"Pojutrze", obojętne w jakiej formie, to historia, którą warto poznać. Jestem pewna, że "wciągnie was" na długo. Polecam!

Więcej moich recenzji na:
http://life-is-short-make-it-happy.blogspot.com

A gdyby tak napisać książkę na podstawie scenariusza filmowego? "Pojutrze" Whitleya Stribera to nic innego jak twór Rolanda Emmericha, o tym samym tytule, przedstawiony w formie pisanej. Nie jest to pierwsza napisana na podstawie scenariusza książka, z którą się spotkałam, ale pierwsza której autorem nie jest scenarzysta tego filmu, tylko ktoś, kto nie brał czynnego udziału...

Kiedy znalazłam tę książkę tak się ucieszyłam, że nie zauważyłam, że jest napisana na podstawie filmu, a nie odwrotnie... Kupiłam ją i dopiero w domu, po odkryciu prawdy mój zapał do niej osłabł. Spodziewałam się totalnej klapy i bardzo się cieszę, że moje przeczucia się nie sprawdziły. Zdecydowanie autor wykonał kawał dobrej roboty przenosząc na kartki jak żywych bohaterów tej niezwykłej historii. Myślę, że dzięki temu stali się nieśmiertelni, bo nie uzależnieni od czasu psującego nawet najlepsze filmowe efekty specjalne.

Kiedy znalazłam tę książkę tak się ucieszyłam, że nie zauważyłam, że jest napisana na podstawie filmu, a nie odwrotnie... Kupiłam ją i dopiero w domu, po odkryciu prawdy mój zapał do niej osłabł. Spodziewałam się totalnej klapy i bardzo się cieszę, że moje przeczucia się nie sprawdziły. Zdecydowanie autor wykonał kawał dobrej roboty przenosząc na kartki jak żywych bohaterów...

Ja uważam, że lepiej poświęcić czas na film, niż przejmować się książką. Trochę nie warto, jest wiele lepszych od tej. Za to film pochłania mniej czasu i energii. :)

Ja uważam, że lepiej poświęcić czas na film, niż przejmować się książką. Trochę nie warto, jest wiele lepszych od tej. Za to film pochłania mniej czasu i energii. :)

Ogólnie staram się unikać książek na podstawie filmu, ale nie mogłam się powstrzymać. Nie było źle, sposób pisania autora momentami wydawał mi się przesadnie taki... no... patetyczny, ale też bardzo podobał mi się na przykład ciągle przewijający się wątek mamutów, które zamarzły podczas jedzenia kwiatków. Czy trawy. Mała różnica.

Ogólnie staram się unikać książek na podstawie filmu, ale nie mogłam się powstrzymać. Nie było źle, sposób pisania autora momentami wydawał mi się przesadnie taki... no... patetyczny, ale też bardzo podobał mi się na przykład ciągle przewijający się wątek mamutów, które zamarzły podczas jedzenia kwiatków. Czy trawy. Mała różnica.