Świetna książka - jej silną stroną było przeczucie, że Fichte rzeczywiście przeżywa problem realności otaczającego go świata oraz iluzoryczność własnej podmiotowości. Książka we względnie prostym języku przedstawia intuicyjny (materialistyczny) obraz świata a następnie konfrontuje go z podstawowymi faktami epistemologicznymi, które deklasyfikują jego "obiektywność".
Książka była świetnym wprowadzeniem do tej tematyki i chętnie ją polecałem.
Oczywistym rozczarowaniem były końcowe rozwiązania Fichtego - skoro Fichte tak klarownie i jasno przedstawił problem realności świata to liczyłem, naiwnie, że również w ambitny sposób ten problem rozwiążę.
Mimo wszystko bdb praca.

Świetna książka - jej silną stroną było przeczucie, że Fichte rzeczywiście przeżywa problem realności otaczającego go świata oraz iluzoryczność własnej podmiotowości. Książka we względnie prostym języku przedstawia intuicyjny (materialistyczny) obraz świata a następnie konfrontuje go z podstawowymi faktami epistemologicznymi, które deklasyfikują jego "obiektywność".
Książka...

I pomyśleć, ze gdyby nie pewien majętny człowiek, który wyciągnął rękę do młodego Fichtego, ten toczyłby swój żywot jako biedny robotnik bez sił na filozofowanie i rozwój swego umysłu. Chwała mu za to bo świat straciłby wybitnego i moim zdaniem niedocenianego filozofa. "Powołanie człowieka" jest książką, która składa się z trzech części. Pierwsza nieco mnie męczyła, myśli Fichtego były wystrzeliwane niczym z karabinu maszynowego, trzeba się wciągnąć w ten tok. Druga już porwała, a trzecia stała się dla mnie esencją filozofii. Jest ona najważniejsza w całej książce i jest porywająca dla umysłu. Niektóre jej fragmenty są jak modlitwa, intymna rozmowa ze Stwórcą. Pozycja godna polecenia.

I pomyśleć, ze gdyby nie pewien majętny człowiek, który wyciągnął rękę do młodego Fichtego, ten toczyłby swój żywot jako biedny robotnik bez sił na filozofowanie i rozwój swego umysłu. Chwała mu za to bo świat straciłby wybitnego i moim zdaniem niedocenianego filozofa. "Powołanie człowieka" jest książką, która składa się z trzech części. Pierwsza nieco mnie męczyła, myśli...

Chociaż ostatecznie muszę postać Fichtego jako filozofa ocenić zupełnie negatywnie, to lektura tego dzieła jest właściwie fascynująca z historiozoficznego punktu widzenia. Nie odpowiada może na żadne nurtujące pytania metafizyczne i tym podobne, ale w dużej mierze rozwiązuje niezwykłą zagadkę, w jaki sposób z czegoś tak rozsądnego i wartościowego jak kantyzm mogło się we w miarę prostej linii zrodzić coś tak fantazmatycznego i szkodliwego jak heglizm. Mało dziś znany i jeszcze mniej czytany filozof z Saksonii jest tym magicznym łącznikiem, a "Powołanie człowieka" w zwięzły sposób ujmuje proces jego zgubnej w skutkach transgresji myślowej. Czytamy tu najpierw, jak Fichte opisuje swoje spętanie w metafizycznych wątpliwościach o istocie człowieka, przede wszystkim na linii antynomii determinizmu i wolnej woli. To rozdział bardzo dobry, bo bardzo dobrze oddający tej natury wątpliwości - wystarczająco precyzyjnie i z emocjonalnym sznytem, co generalnie czyni zeń całkiem zgrabne wprowadzenie do filozofii dla kogoś, kogo odstręcza specjalistyczne słownictwo i scholastyczny wykład. Czytamy, jak następnie w dialogu z "duchem" filozof obrazuje stopniowe rozsupływanie tej antynomii za pomocą kantowskiej sztuczki intelektualnej w dziedzinie wolności woli z "Krytyki czystego rozumu" (sztuczki, która od samego początku była dla mnie u Kanta jednym z najbardziej grząskich gruntów - a więc heglizm w zasadzie upasł się na tym właśnie punkcie). Jak nie pozostając usatysfakcjonowany oschłym, wciąż agnostycznym wynikiem kantowskiej epistemologii Fichte dodaje do niej kantowską etykę, po czym... kompletnie się nią zachłystuje i zaczyna coraz bardziej fantazjować i odlatywać, zdradzając krytyczne podejście swojego mistrza i w porywie fantazji oddając się nieskrępowanej spekulacji (wzmocnionej finalnie dość pretensjonalną, w przegięty sposób natchnioną literaturą spod znaku św. Augustyna).



Niestety to, co Fichte napisał tutaj dorzecznie, to właściwie czysty lub prawie czysty Kant (a raczej, bo warto to podkreślić, niewielki kawałek Kanta),tylko napisany zupełnie niekantowskim językiem. Ma i to swoją wartość, bo tak jak wspomniałem może stanowić przystępne i bardziej emocjonalne zobrazowanie pewnego wycinka myśli królewieckiego giganta, nawet jeśli merytorycznie to nic nowego. Wszystko zaś, co Fichte wniósł od siebie, to właśnie te spekulatywne bajania o braterstwie ludzkości, świecie duchów i życiu po śmierci. Same w sobie jeszcze w sumie nie takie złe, właściwie pozytywne, tylko że otwierające filozofom furtkę do postępowania jak poeci. Furtkę, którą wkrótce z rozpędem przekroczył Hegel. Ale ostatecznie, patrząc na to z jeszcze innej strony: czytało się, oprócz ostatnich paru stron, naprawdę dobrze.

6.5/10

Chociaż ostatecznie muszę postać Fichtego jako filozofa ocenić zupełnie negatywnie, to lektura tego dzieła jest właściwie fascynująca z historiozoficznego punktu widzenia. Nie odpowiada może na żadne nurtujące pytania metafizyczne i tym podobne, ale w dużej mierze rozwiązuje niezwykłą zagadkę, w jaki sposób z czegoś tak rozsądnego i wartościowego jak kantyzm mogło się we w...

Zwięzła, zrozumiała wykładnia myśli Fichtego. Ciekawe spostrzeżenia dotyczące subiektywizmu w odbiorze rzeczywistości oraz wysoka waloryzacja czynu w życiu człowieka.

Zwięzła, zrozumiała wykładnia myśli Fichtego. Ciekawe spostrzeżenia dotyczące subiektywizmu w odbiorze rzeczywistości oraz wysoka waloryzacja czynu w życiu człowieka.

"Powołanie człowieka" stanowi zwięzłe podsumowanie filozofii Fichtego, które to ma być zrozumiałe "dla wszystkich czytelników, którzy w ogóle są zdolni do zrozumienia jakiejś książki". Autor rozpoczyna od przedstawienia stanowiska naturalistycznego, by następnie zanegować je zdobyczami idealizmu transcendentalnego Kanta, co ostatecznie prowadzi go do odkrycia powołania człowieka, jakim ma być realizacja porządku moralnego świata.

W porównaniu do filozofii Kanta, Fichte dodaje od siebie stosunkowo niewiele, przynajmniej nic, jeżeli chodzi o fundamenty zajmowanego stanowiska. Rozkład akcentów jest już jednak zupełnie inny, niż u poprzednika. Idealizm transcendentalny opuścił chłodne rozważania oświeceniowe i ostatecznie dał się porwać wirowi romantyzmu. Zasługą autora jest też niewątpliwie to, że udało mu się w stosunkowo niewielkim objętościowo dziele, wyłożyć najważniejsze punkty swojego systemu. Sprawia to, że "Powołanie człowieka" jest świetnym podsumowaniem podstaw filozofii transcendentalnej, mam jednak wątpliwości czy będzie, zgodnie z zapewnieniami autora, zrozumiałe dla każdego czytelnika.

"Powołanie człowieka" stanowi zwięzłe podsumowanie filozofii Fichtego, które to ma być zrozumiałe "dla wszystkich czytelników, którzy w ogóle są zdolni do zrozumienia jakiejś książki". Autor rozpoczyna od przedstawienia stanowiska naturalistycznego, by następnie zanegować je zdobyczami idealizmu transcendentalnego Kanta, co ostatecznie prowadzi go do odkrycia powołania...

Piękno przyrody to piękno człowieka,które potrafi odróżnić dobro od zła, wskazać co jest najważniejsze w życiu, bez czego człowiek nie będzie pełno wartościowy.

"Tylko w miłości jest życie, bez niej jest śmierć i nicość" pięknie odzwierciedla ukazanie miłości, najcudowniejszego stanu, uczucia w życiu każdego człowieka.

Piękno przyrody to piękno człowieka,które potrafi odróżnić dobro od zła, wskazać co jest najważniejsze w życiu, bez czego człowiek nie będzie pełno wartościowy.

"Tylko w miłości jest życie, bez niej jest śmierć i nicość" pięknie odzwierciedla ukazanie miłości, najcudowniejszego stanu, uczucia w życiu każdego człowieka.