W sumie to przez przypadek po nią sięgnąłem. Głównie dlatego, że mieszkam na ul. Kr. Augusta, po drugie że była cienka. A pożyczyłem ją z biblioteki osiedlowej, w której nie byłem wieki temu jeszcze w dzieciństwie. Książka jednak okazała się strzałem w dziesiątkę, głównie z przyczyn osobistych. Gdyby główny bohater żył dzisiaj, to z pewnością nie wchodziłby na portal lubimyczytac.pl
"zycia by ludzkiego nie starczyło, chcąc to wszystko przeczytać - rzekł uśmiechając się" chodziło mu o ksiażki. "zycie na to człowiekowi dane, aby żył, a nie żeby z zeschłymi myślami miał do czynienia"
Ojciec mnich Serafin nie podzielał jego opinii. Sam kiedyś zgadzałem się z takim poglądem, teraz już go także nie podzielam
"Myśl nie usycha nigdy" odrzekł o. Serafin.
Generalnie ciekawa wymiana zdań, poglądów między mnichami klasztoru oo. Bernardynów a rekonwalescentem, zatwardziałym prawie ateistą.

W sumie to przez przypadek po nią sięgnąłem. Głównie dlatego, że mieszkam na ul. Kr. Augusta, po drugie że była cienka. A pożyczyłem ją z biblioteki osiedlowej, w której nie byłem wieki temu jeszcze w dzieciństwie. Książka jednak okazała się strzałem w dziesiątkę, głównie z przyczyn osobistych. Gdyby główny bohater żył dzisiaj, to z pewnością nie wchodziłby na portal...

Sympatyczna, choć przewidywalna, acz bez banalnego zakończenia.

Sympatyczna, choć przewidywalna, acz bez banalnego zakończenia.

Po książkę sięgnąłem przypadkowo. Cenię sobie "literacki kosmos" Kraszewskiego i warto - nawet współcześnie - poznawać dzieła polskiego mistrza pióra. Tytuł utworu budzi w czytelniku duże nadzieje: miałem nadzieję, napotkać w nim wątki gotyckie (rodem z "Mnicha" Lewisa),niestety nie. Nie uważam jednak, że czas poświęcony na lekturę był stracony.

Choć ten szkic powieściowy sytuuje się w grupie "opowiadań historycznych", to akcja powieści nie ogniskuje się wokół jakiegokolwiek ważnego wydarzenia historycznego. Przez chwilę przewija się przez utwór Stanisław August, ot tyle. Jest to opowieść - o jakże ważnym u Kraszewskiego - upadku szlachty. Obcujemy z bohaterem trudnym, niedającym się polubić: Stanisław Bużeński, to człowiek butny, arogancki, wyśmiewający się z katolicyzmu - jest to dość intrygujące, ponieważ szlachcic okazuje się ateistom. Historia jest dość banalna, rozpatrywać ją możemy w kategoriach destrukcyjnej funkcji miłości. Rys obyczajowy z życia mnichów jest za to bardzo ciekawy, jednak jak się okazuje, księża przegrywają swą dziejową misję i nie zdołali nawrócić do wiary Bużeńskiego. Ostatnie partie utworu są rozczarowujące: tak wielka indywidualność - jaką jest Bużeński - przechodzi nieprawdopodobną przemianę. Autor pozostawia czytelnika z jakże piękną myślą: "Bóg łaskaw będzie duszy, która w walce z życiem przecierpiała wiele".

Po książkę sięgnąłem przypadkowo. Cenię sobie "literacki kosmos" Kraszewskiego i warto - nawet współcześnie - poznawać dzieła polskiego mistrza pióra. Tytuł utworu budzi w czytelniku duże nadzieje: miałem nadzieję, napotkać w nim wątki gotyckie (rodem z "Mnicha" Lewisa),niestety nie. Nie uważam jednak, że czas poświęcony na lekturę był stracony.

Choć ten szkic...

Jak mówi podtytuł to opowiadanie z czasów Stanisława Augusta Poniatowskiego, choć akcja toczy się głównie na prowincji, więc mało tu nowinek z królewskiego dworu. Swego czasu czytałam dość trochę Kraszewskiego i Rodziewiczówny. DO ich książek trzeba się przekonać i polubić. Narracja toczy się w nich wolno i niespiesznie, ludzkie problemy urastają do rangi dramatu. Tutaj opisane są smutne losy człowieka, który ma trudny charakter: butny, pamiętliwy, wybuchowy. Kocha i bije się do końca. Cały splot wydarzeń doprowadza go do upadku społecznego i moralnego.
Równocześnie na przykładzie zakonników z tytułowego klasztoru autor wynosi pokorę, umiejętność poprzestawania na małym, dobry humor i życzliwość wobec ludzi. W klasztorze historia się zaczyna i tu historia się kończy. Jakkolwiek jednak początek daje jeszcze nadzieję na odpowiednie pokierowanie losem głównego bohatera, tak jednak koniec jest smutny, bo to koniec człowieka nie do końca pogodzonego z sobą.
Myślę, że jako wartościową pozycję może odebrać ją tylko wąskie grono czytelników szukających spokojnej refleksji.

Jak mówi podtytuł to opowiadanie z czasów Stanisława Augusta Poniatowskiego, choć akcja toczy się głównie na prowincji, więc mało tu nowinek z królewskiego dworu. Swego czasu czytałam dość trochę Kraszewskiego i Rodziewiczówny. DO ich książek trzeba się przekonać i polubić. Narracja toczy się w nich wolno i niespiesznie, ludzkie problemy urastają do rangi dramatu. Tutaj...

Jedyna powieść Kraszewskiego, przez którą przebrnęłam...:)

Jedyna powieść Kraszewskiego, przez którą przebrnęłam...:)

Bardzo ładna opowieść o człowieku, który całe życie walczył ze światem.
W tle spór oświeceniowego „postępu” z religią, niektóre padające argumenty jak z dzisiejszych lewostronnych forów.

Bardzo ładna opowieść o człowieku, który całe życie walczył ze światem.
W tle spór oświeceniowego „postępu” z religią, niektóre padające argumenty jak z dzisiejszych lewostronnych forów.