Jak dla mnie dobra książka kończąca trylogie przygód Inkwizytora Eisenhorna oczywiście w języku polskim. Na plus w całej trylogii widzimy powolną zmianę nastawienia samego Inkwizytora do reguł panujących w Inkwizytorium. Lektura ciekawa aczkolwiek ciągnąca się niemiłosiernie.

Jak dla mnie dobra książka kończąca trylogie przygód Inkwizytora Eisenhorna oczywiście w języku polskim. Na plus w całej trylogii widzimy powolną zmianę nastawienia samego Inkwizytora do reguł panujących w Inkwizytorium. Lektura ciekawa aczkolwiek ciągnąca się niemiłosiernie.

Mówi się, że na każde działanie zachodzi równa i przeciwna reakcja, w którym to przypadku „Hereticus” szczegółowo przedstawia reakcję na wybory, jakich główny bohater, Gregor Eisenhorn, dokonał na początku tej powieści. Wybory, których dokonywał podczas swojej kariery jako Imperialny Inkwizytor, nie zawsze były łatwe. Były twarde, kontrowersyjne i cholernie słuszne bluźniercze, ale wszystkie zostały stworzone na służbę Imperatorowi i Imperium Ludzkości. Ale nawet te dobre chęci go nie uratują.

„Hereticus” jest ostatnią powieścią trylogii Eisenhorna i kulminuje wątki, które pojawiały się na jej łamach, powolne niszczenie purytańskich przekonań na rzecz bardziej radykalnego kompromisu. Eisenhorn jako imperialny inkwizytor rozpoczął swoją karierę w pierwszej powieści jako purytanin frakcji Amalathian Inkwizycji Ordos Helican, jednak w trakcie swojej kariery musiał podejmować wątpliwe decyzje, które pozwoliłyby mu walczyć z wrogami ludzkości i zdobyć. Są to decyzje, które Eisenhorn uważa za niezbędne do osiągnięcia celów potrzebnych do zwycięstwa nad Chaosem, jednak niektórzy w Ordos nie postrzegaliby go jako nie lepszego niż przeklęty piekielny pomiot, który Inkwizycja ma zniszczyć.

Na przykład przywołanie demonów do walki w twoich bitwach jest czymś, na co Inkwizycja spojrzałaby krzywo, mimo że jest to prawdopodobnie najskuteczniejsza broń, jaką można użyć przeciwko Tytanowi Wojownika Chaosu.

Ale sposoby, dzięki którym Eisenhorn osiągnął tę wiedzę, nie pozostały niezauważone. Osiągając większą moc dzięki zakazanej wiedzy, osiągnął jeszcze większych wrogów. Więc kiedy wyliczone zagrożenie pojawia się przeciwko Eisenhornowi i jego organizacji, pozbawiając go sojuszników i konwencjonalnych zasobów, nie pozostaje mu nic innego, jak polegać na tej zakazanej wiedzy jeszcze bardziej. Ale robiąc to, wrogowie Eisenhorna mnożą się, ponieważ nawet w oczach swoich najbliższych przyjaciół on tylko bardziej się potępia.

W końcu, kiedy coraz więcej przyjaciół zostaje zastąpionych przez wrogów, tym, co pozostawia nam „Hereticus”, jest odwieczna walka między dobrem a złem, dobrem i złem. Jak daleko możesz skompromitować swoje przekonania, aby osiągnąć swoje cele, zanim przestaniesz rozpoznawać siebie w lustrze?

Zdrajcą, Kichosem, był imperialny inkwizytor, którego pokonał Eisenhorn; władał Chaosem przeciwko Chaosowi, przywoływał demoniczne duchy i zadawał się z psionikami. Quixos został całkowicie zepsuty przez moc, którą próbował władać, i został beznadziejnie stracony bez odkupienia. Ile czasu minie, zanim Eisenhorn, idąc podobną ścieżką, będzie równie zepsuty? Czy uda mu się uchronić przed potępieniem i nadal służyć Imperatorowi?

Wszędzie wokół wrogów, a jego przyjaciele szybko znikają, „Hereticus” jest prawdopodobnie najbardziej emocjonalną z książek Eisenhorna. Niektórym bohaterom nie udało się dotrzeć do samego końca. Jest to świadectwo twórczości Dana Abnetta, postaci, które nie są głównym bohaterem, tylko po to, by komplementować historię, do której tak bardzo się przywiązujemy.

Niektórym z nich udało się przeżyć, aby przeżyć kolejną trylogię Dana Abnetta, opowiadającą o przygodach Inkwizytora Gideona Ravenora.

Mówi się, że na każde działanie zachodzi równa i przeciwna reakcja, w którym to przypadku „Hereticus” szczegółowo przedstawia reakcję na wybory, jakich główny bohater, Gregor Eisenhorn, dokonał na początku tej powieści. Wybory, których dokonywał podczas swojej kariery jako Imperialny Inkwizytor, nie zawsze były łatwe. Były twarde, kontrowersyjne i cholernie słuszne...

Mija kolejne 50 lat inkwizytor Eisenhorn tym razem ma przewodzić procesowi heretyków, jednak dowiaduje się, że na tej samej planecie przebywa człowiek który lata temu zabił jego przyjaciela i jak to on natychmiast wyrusza go dopaść. Sprawy się komplikują kiedy okazuje się, iż ten człowiek dysponuje TYTANEM CHAOSU, Eisenhorn zmuszony jest wezwać moce spaczenia na pomoc, tym samym coraz bardziej zbliżając się do herezji. Po udanej walce w której straty wśród współtowarzyszy inkwizytora były ogromne. Jednak to nie koniec tragedii, po jakimś czasie symultanicznie zostają zaatakowane wszystkie placówki współpracowników Eisenhorna i giną praktycznie wszyscy jego przyjaciele. Wraz z nielicznymi ocalałymi próbuje się dowiedzieć kto za tym stoi, nie ułatwia zadania mu to, iż zmuszony był powiedzieć ocalałym o używaniu przez siebie zakazanych technik. Czy wszyscy mu to wybaczą i jak się skończy ta przygoda musicie przeczytać sami. Świetne zakończenie trylogii która w ten sposób zatacza koło, niestety pozostaje mały niedosyt, chętnie bym spotkał się jeszcze z Inkwizytorem.

Mija kolejne 50 lat inkwizytor Eisenhorn tym razem ma przewodzić procesowi heretyków, jednak dowiaduje się, że na tej samej planecie przebywa człowiek który lata temu zabił jego przyjaciela i jak to on natychmiast wyrusza go dopaść. Sprawy się komplikują kiedy okazuje się, iż ten człowiek dysponuje TYTANEM CHAOSU, Eisenhorn zmuszony jest wezwać moce spaczenia na pomoc, tym...

Świetna kontynuacja. Mroczna, krwawa i pełna akcji książka która jest kwintesencją WH40k. Pozycja jednak mnie zaskoczyła co z jednej strony było czymś dobrym a z drugiej strony pozostawiło taki niedosyt mówię tu o zakończeniu. Sądziłem że będzie w 100% kończące i wiążące, niestety myliłem się. Książkę oczywiście polecam, jak najbardziej. Bo mimo tego niedosytu to świetne zakończenie serii.

Świetna kontynuacja. Mroczna, krwawa i pełna akcji książka która jest kwintesencją WH40k. Pozycja jednak mnie zaskoczyła co z jednej strony było czymś dobrym a z drugiej strony pozostawiło taki niedosyt mówię tu o zakończeniu. Sądziłem że będzie w 100% kończące i wiążące, niestety myliłem się. Książkę oczywiście polecam, jak najbardziej. Bo mimo tego niedosytu to świetne...

Zakończenie trylogii o Inkwizytorze Eisenhornie jest moim zdaniem dobrą książką. Czytało mi się ją wyjątkowo przyjemnie, była niesamowicie wciągająca, akcja bardzo żywa i koniecznie chciało się dowiedzieć co będzie dalej. Kilka wątków było dosyć zaskaujących, związanych z głównymi bohaterami, ale to też powodowało, że akcja była stosunkowo nieprzewidywalna. Tym nie mniej miałem wrażenie, że moje wydanie nie miało ostatniego rodziału. Wiele wątków pozostało nierozwiązanych, a z pewnością wielu czytelników czekało na rozwiązanie akcji, w tym i ja. Szkoda, pozostawia to straszny niedosyt. Polecam szczególnie dla każdego fana W40k - warto!

Zakończenie trylogii o Inkwizytorze Eisenhornie jest moim zdaniem dobrą książką. Czytało mi się ją wyjątkowo przyjemnie, była niesamowicie wciągająca, akcja bardzo żywa i koniecznie chciało się dowiedzieć co będzie dalej. Kilka wątków było dosyć zaskaujących, związanych z głównymi bohaterami, ale to też powodowało, że akcja była stosunkowo nieprzewidywalna. Tym nie mniej...

Solidna książka, trzymająca poziom. Nic dziwnego, autor potrafi utrzymać ww. poziom ale też nie ma co marzyć o czymś wybitnym.

Więc na tym skończyła się moja przygoda z cyklem, z książkami w tym uniwersum jak i z samym Gregorym.

Solidna książka, trzymająca poziom. Nic dziwnego, autor potrafi utrzymać ww. poziom ale też nie ma co marzyć o czymś wybitnym.

Więc na tym skończyła się moja przygoda z cyklem, z książkami w tym uniwersum jak i z samym Gregorym.

Ot, takie sobie czytadełko, do przeczytania raz, może za jakiś czas kolejny. To S-F jest tak soft, jak plastelina w rękach mojej dwuletniej córki ;)

Ot, takie sobie czytadełko, do przeczytania raz, może za jakiś czas kolejny. To S-F jest tak soft, jak plastelina w rękach mojej dwuletniej córki ;)