Świetna książka fascynującego człowieka. Sięgnąłem po nią, z ciekawości, widząc na okładce nazwisko, które nieodwołalnie kojarzyło mi się z niczym innym jak tylko z... filmem!!!
Na początku zastanawiałem się, czy to nie strata czasu, ale w miarę czytania przypominały mi się programy z udziałem Pana Kałużyńskiego.
Pamiętam, że wiedza tego człowieka wykraczała poza ramy mojego postrzegania. Słuchałem jego barwnych opowieści o różnych osobach z wielką uwagą. I ciekaw byłemm czy tu będzie podobnie.
Gdy przeczytałem kilka pierwszych linijek, zostałem zassany w wir opowieści i już wiedziałem, że nie będzie w tym straty.
Książka składa się z różnych felietonów i nie wymusza czytania od pierwszej do ostatniej strony i tak też zrobiłem. W spisie treści skreślałem przeczytane historie i w miarę kończenia się pozycji nieprzeczytanych zwalniałem tempo by książka się nie skończyła, ale jak to w życiu bywa niejednokrotnie co dobre to i musi się skończyć. I tak też się stało. Po przeczytaniu ostatniego elementu, przypomniało mi się, że przecież można sięgnąć po inną i zobowiązuję się, że to zrobię.
Polecam każdemu, który potrafi docenić sztukę filmową.
Nie mówię o tym chłamie, który teraz jest nagrywany, ale o klasyce, której Pan Zygmunt był niewątpliwie jednym z większych koneserów.

Świetna książka fascynującego człowieka. Sięgnąłem po nią, z ciekawości, widząc na okładce nazwisko, które nieodwołalnie kojarzyło mi się z niczym innym jak tylko z... filmem!!!
Na początku zastanawiałem się, czy to nie strata czasu, ale w miarę czytania przypominały mi się programy z udziałem Pana Kałużyńskiego.
Pamiętam, że wiedza tego człowieka wykraczała poza ramy...

Znalazłem u Kasi - ta książka odszukała mnie, nie odwrotnie!
Teksty inteligentne (jak autor),ironiczne i cyniczne (jak autor)... Sporo ciekawostek, wspomnień, ale raczej dla osób pamiętających czasy i ludzi PRL.
Ileż tu zmyśleń, niedopowiedzeń, niesprawdzonych fantazji i innych kocopołów. Ocean!
Samego Kałużyńskiego zapamiętałem jako inteligentnego i cynicznego (a zatem, ~ urokliwego) małpiszona/małopoluda w TV lat 80-90 --- drapiącego się co chwilę po głowie... Co wtedy było jakimś objawieniem na tle partyjnych zakapiorów....
Wspomniała go J. - gdy na UJ przyjechał Jerzy Kosiński, ktoś zapytał, czy wie iż Kałużyński wyraża się o nim nieprzychylnie; Kosiński zapytał a któż to jest... Pamiętam też Kałużyńskiego, jego recenzje książek Jerzego Andrzejewskiego - zawsze negatywne, a to autor Miazgi nie taki, a to opowiadanie odgapione -- nie wiem, czy pisał to na zlecenie KC, w każdym razie, chamsko
No i taka jest relacja Kałużyńskiego do wielkich artystów
W każdym razie, książkę czyta się miło i przyjemnie - ale ile w niej prawdy i ile zostanie, to już inna sprawa

Znalazłem u Kasi - ta książka odszukała mnie, nie odwrotnie!
Teksty inteligentne (jak autor),ironiczne i cyniczne (jak autor)... Sporo ciekawostek, wspomnień, ale raczej dla osób pamiętających czasy i ludzi PRL.
Ileż tu zmyśleń, niedopowiedzeń, niesprawdzonych fantazji i innych kocopołów. Ocean!
Samego Kałużyńskiego zapamiętałem jako inteligentnego i cynicznego (a...

Książka Kałużyńskiego wpadła mi w łapy w dosyć dziwny sposób: okoliczny punkt krwiodawstwa zrobił coś w stylu półki do bookcrossing-u, a że czasu miałem nawet za dużo, to zacząłem tam szperać. Od pierwszych felietonów wiedziałem, że trafiłem w dziesiątkę.
Świetne teksty, przezabawne, ironiczne, innym razem bardzo inteligentne, zmuszające do refleksji. Owszem, było kilka które się dłużyły niemiłosiernie, ale nie zaważyły zbyt mocno na ocenie całości. Kopalnia aforyzmów i ciekawostek, którą mogę polecić każdemu.

Książka Kałużyńskiego wpadła mi w łapy w dosyć dziwny sposób: okoliczny punkt krwiodawstwa zrobił coś w stylu półki do bookcrossing-u, a że czasu miałem nawet za dużo, to zacząłem tam szperać. Od pierwszych felietonów wiedziałem, że trafiłem w dziesiątkę.
Świetne teksty, przezabawne, ironiczne, innym razem bardzo inteligentne, zmuszające do refleksji. Owszem, było kilka...

Zbiór całkowicie przypadkowych felietonów. Kilka ciekawych, kilka nudnych, kilka całkowicie obojętnych... ale całkiem dobrze sprawdza się jako lektura "na chwilę".

Zbiór całkowicie przypadkowych felietonów. Kilka ciekawych, kilka nudnych, kilka całkowicie obojętnych... ale całkiem dobrze sprawdza się jako lektura "na chwilę".

Pamiętam p.Kałużyńskiego jako nieco dziwnego człowieka, dosyć osobliwego jednocześnie, a zdanie wyrobiłam sobie oglądając dawno temu jego programy z Tomaszem Raczkiem. Cmokanie, mlaskanie, "czołopochylenia" i takie tam sprawy :). Nie umniejsza to jego wielkiej inteligencji, jaką można odczuć z jego krótkich felietonów i esejów zamieszczonych w omawianej pozycji.
Najwyżej jednak oceniam ostatni, finałowy, o tzw. "potędze medycyny"!! Polecam gorąco!

Pamiętam p.Kałużyńskiego jako nieco dziwnego człowieka, dosyć osobliwego jednocześnie, a zdanie wyrobiłam sobie oglądając dawno temu jego programy z Tomaszem Raczkiem. Cmokanie, mlaskanie, "czołopochylenia" i takie tam sprawy :). Nie umniejsza to jego wielkiej inteligencji, jaką można odczuć z jego krótkich felietonów i esejów zamieszczonych w omawianej pozycji.
Najwyżej...

Cóż za radość czytania tych anegdot snutych jak przy rozmowie z kimś bliskim, esejów na tak różne tematy, że aż wydaje się niemożliwe, by ktoś posiadał taką wiedzę...

Cóż za radość czytania tych anegdot snutych jak przy rozmowie z kimś bliskim, esejów na tak różne tematy, że aż wydaje się niemożliwe, by ktoś posiadał taką wiedzę...

Oczekiwałam, że będzie tu ironia, cięty dowcip, a tu takie pitu-pitu.

Oczekiwałam, że będzie tu ironia, cięty dowcip, a tu takie pitu-pitu.

Ciekawiły mnie anegdoty z życia XIX wiecznych paryżan, trochę zmęczona byłam rozprawą autora nad jego batalią z jego oponentami z branży. Mimo tego, że narrator chce za wszelką cenę sprawić wrażenie zdystansowanego do sprawy, moim zdaniem zajadła ironia granicząca z pozowanym lekceważeniem dowodzi, że jest inaczej.

Ciekawiły mnie anegdoty z życia XIX wiecznych paryżan, trochę zmęczona byłam rozprawą autora nad jego batalią z jego oponentami z branży. Mimo tego, że narrator chce za wszelką cenę sprawić wrażenie zdystansowanego do sprawy, moim zdaniem zajadła ironia granicząca z pozowanym lekceważeniem dowodzi, że jest inaczej.

"Zbigniew Cybulski dostał od Zofii Czerwińskiej z okazji ślubu nocnik z kolorową kokardą przy uchu i karteczką: "Gdybyś się, Zbyszku, zesrał ze szczęścia!". Jego tryb życia był wyczerpujący i był stale niedospany. W trakcie kręcenia na prowincji w hotelu miał miskę z wodą przy łóżku, gdy pukali wczesnym rankiem z ekipy filmowej, pluskał ręką: "Właśnie się kąpię", i znów zasypiał. Z tej racji budzik odgrywał specjalną rolę w jego życiorysie i dlatego jego przyjaciele postawili mu go na grobie. Co oznaczało, że pozostawiona przez niego sztuka ciągle żyje i zjawi się na dzwonek. Trudno byłoby o piękniejszy symbol."

"Zbigniew Cybulski dostał od Zofii Czerwińskiej z okazji ślubu nocnik z kolorową kokardą przy uchu i karteczką: "Gdybyś się, Zbyszku, zesrał ze szczęścia!". Jego tryb życia był wyczerpujący i był stale niedospany. W trakcie kręcenia na prowincji w hotelu miał miskę z wodą przy łóżku, gdy pukali wczesnym rankiem z ekipy filmowej, pluskał ręką: "Właśnie się kąpię", i...

Pomimo wszelkich starań nie dotarłem do końca.... i raczej nieprędko do niej wrócę.

Pomimo wszelkich starań nie dotarłem do końca.... i raczej nieprędko do niej wrócę.