Tom obejmuje lata 50te i przedstawia bardzo delikatnie realia tamtych lat. Czuć w nim strach , represjonowanie, ale przede wszystkim uwaga jest skupiona na relacjach w rodzinie bohaterek. Bohaterek, bo narracja ukazana jest ze strony Zofii (matki),a pod koniec książki jest znaczna część w formie pamiętnika Kasi (córki). Jednak nie jest to przedstawienie tych samych zdarzeń z dwóch perspektyw. Kasia opisuje swoje "zaangażowanie" w działalność spoleczną, relacje z Januszem oraz perypetie z maturą. Z kolei w "części" Zofii przedstawione są relacje z mężem, dziećmi.

Książkę czyta się bardzo szybko (szczególnie, że po skończonym rozdziale często jest pusta dodatkowa strona, co mnie STRASZLIWIE drażni),jest wg mojej subiektywnej oceny lepsza niż drugi tom, jednak raczej podciągneła bym ją pod "czytadło". Znam inne książki obyczajowe oddające klimat lat 50tych, w znacznie bardziej pociągający i głębszy sposób.

Po przeczytaniu 3 tomu, nie wiem czy będę kontynuować serie. Nie jest to książka o której myśli się cały dzień i rzuca wszystkie obowiązki, by tylko przeczytać kolejny rozdzial. Jest poprostu "jakaś".
Nie wiem czy nie szkoda mi czasu, bo przecież jest tak wiele ciekawych, wciągających książek do czytania.

Myślę że jest super książką na podróż. Szybko się czyta, bez konieczności głębszego skupienia.

Tom obejmuje lata 50te i przedstawia bardzo delikatnie realia tamtych lat. Czuć w nim strach , represjonowanie, ale przede wszystkim uwaga jest skupiona na relacjach w rodzinie bohaterek. Bohaterek, bo narracja ukazana jest ze strony Zofii (matki),a pod koniec książki jest znaczna część w formie pamiętnika Kasi (córki). Jednak nie jest to przedstawienie tych samych zdarzeń...

Początkowo nużąca, zwłaszcza w porównaniu do bardzo dobrej pierwszej części cyklu, ale w końcu wciągnęła. Zosia i Kasia wraz z rodziną usiłują ułożyć sobie życie po powrocie do kraju. Ciekawie ukazano życie zwykłego obywatela w latach powojennych, gdzie główny wpływ na życie każdego szaraka wywierała wszechpotężna partia.

Początkowo nużąca, zwłaszcza w porównaniu do bardzo dobrej pierwszej części cyklu, ale w końcu wciągnęła. Zosia i Kasia wraz z rodziną usiłują ułożyć sobie życie po powrocie do kraju. Ciekawie ukazano życie zwykłego obywatela w latach powojennych, gdzie główny wpływ na życie każdego szaraka wywierała wszechpotężna partia.

Po pobycie w Afryce, Zofia wraz z rodziną decyduje się na powrót do kraju. Trafiają do (mojej pięknej, rodzinnej miejscowości) Zamościa. Niestety, życie w komunistycznym państwie niesie za sobą wiele problemów (np. mieszkaniowych, choroby),tymczasem wszystkie miasta dążą do odbudowy wojennych zniszczeń.
W rodzinie pojawiają się kolejne dzieci, a nasi bohaterowie radzą sobie najlepiej jak potrafią - mimo, że los nie jest dla nich łaskawy. Każdy nowy dzień to nowe wyzwania.
Kasia nie jest już małą dziewczynką, dorasta. Przeżywa pierwszą miłość, pisze maturę. Tłem dla historii naszych bohaterów jest życie w ówczesnym świecie: walka z ustrojem, liczne przeciwności i podejmowanie trudnych decyzji oraz historia.

Saga robi na mnie ogromne wrażenie. Język jest prosty i ciepły, dzięki czemu strony lecą jak szalone. Wywołuje emocje, podczas których stale kibicuję naszym bohaterom. Ciekawym aspektem jest całe tło powieści, w którym poznajemy rzeczywistość „wolnej” Polski.

Po pobycie w Afryce, Zofia wraz z rodziną decyduje się na powrót do kraju. Trafiają do (mojej pięknej, rodzinnej miejscowości) Zamościa. Niestety, życie w komunistycznym państwie niesie za sobą wiele problemów (np. mieszkaniowych, choroby),tymczasem wszystkie miasta dążą do odbudowy wojennych zniszczeń.
W rodzinie pojawiają się kolejne dzieci, a nasi bohaterowie radzą...

Po dłuższej przerwie poświęconej na inne książki, wróciłam do sagi Rybałtowskiej. Dalsze losy Zofii i jej córki Kasi - tym razem już w powojennej Polsce, w Zamościu (i nie tylko). Czyta się bardzo szybko i nie można się oderwać. Już ciekawa jestem czwartego tomu.

Po dłuższej przerwie poświęconej na inne książki, wróciłam do sagi Rybałtowskiej. Dalsze losy Zofii i jej córki Kasi - tym razem już w powojennej Polsce, w Zamościu (i nie tylko). Czyta się bardzo szybko i nie można się oderwać. Już ciekawa jestem czwartego tomu.

Bardzo przypadła mi do gustu ta saga. Cały czas coś się w niej dzieje.
W tej części pokazane jest życie Zofii i jej córki Kasi po ich powrocie do komunistycznego kraju.
Nie było łatwo, tym bardziej, że pojawiło się na
świecie młodsze rodzeństwo Kasi.
Bardzo realistycznie pokazane są lata mojej wczesnej młodości, odbudowa powojennych zniszczeń, odbieranie własności gruntów
i działania komunistycznej ówczesnej władzy wymagającej ślepego posłuszeństwa zgodnie z jej ideologią.

Bardzo przypadła mi do gustu ta saga. Cały czas coś się w niej dzieje.
W tej części pokazane jest życie Zofii i jej córki Kasi po ich powrocie do komunistycznego kraju.
Nie było łatwo, tym bardziej, że pojawiło się na
świecie młodsze rodzeństwo Kasi.
Bardzo realistycznie pokazane są lata mojej wczesnej młodości, odbudowa powojennych zniszczeń, odbieranie własności...

Po słabym. według mnie, drugim tomie sagi zastanawiałam się czy warto w to brnąć dalej. No ale był warto :).
Historia snuje się dalej. Bohaterki w czasach powojennych radzą sobie jak mogą. Urzekła mnie ich chęć życia mimo przeciwności jakie pisał im los. Aż dziw, że jeszcze nikt na motywach tej książki nie nakręcił filmu. Toż to gotowy scenariusz!

Po słabym. według mnie, drugim tomie sagi zastanawiałam się czy warto w to brnąć dalej. No ale był warto :).
Historia snuje się dalej. Bohaterki w czasach powojennych radzą sobie jak mogą. Urzekła mnie ich chęć życia mimo przeciwności jakie pisał im los. Aż dziw, że jeszcze nikt na motywach tej książki nie nakręcił filmu. Toż to gotowy scenariusz!

Ksiązka po raz pierwszy przeczytana w 2014 roku. Teraz wróciłam do niej po latach.

Trzeci tom serii, która wciągnęła mnie od pierwszego tomu, który opisuje dalsze losy Zosi i jej rodziny po powrocie do powojennej Polski. Jednak to nie tylko historia naszych bohaterów ale również dalsza historia naszego kraju. Autorka opisała trudną wojenną rzeczywistość z perspektywy zwykłych ludzi - takich jak każdy z nas. Nie pomija nowej władzy przesiąkniętej komunizmem i wszelkich absurdów z nią związanych, ciężkich warunków mieszkalnych, chorób a także problemów ze znalezieniem podstawowych produktów do przeżycia. Opowiada o tym jak trudno i ciężko było żyć - jakim wyzwaniem był każdy dzień. Człowiek zmęczony wojną żył nadzieją na zmiany i poprawę warunków życia - to ta nadzieja dawała siłę aby przeżyć każdy kolejny dzień.

Mimo tak ciężkich warunków dla Zofii zawsze najważniejsza była rodzina. To ją stawiała na pierwszym miejscu. Opowiada o niej i o ich dalszych losach. Pisze o tym jak dorasta jedna z jej córek Kasia: jak chodzi do szkoły, nawiązuje przyjaźnie, zakochuje się, przystępuje do matury. Obserwuje świat i toczące się życie, dzięki czemu mamy możliwość nie tylko poznać jej historię ale również ówczesne realia. A to wszystko napisane niezwykle lekkim, prostym i ciepłym językiem, dzięki czemu książkę czyta się bardzo szybko. Przez tę powieść się płynie. To idealny scenariusz na film. Pozycja warta polecenia

Ksiązka po raz pierwszy przeczytana w 2014 roku. Teraz wróciłam do niej po latach.

Trzeci tom serii, która wciągnęła mnie od pierwszego tomu, który opisuje dalsze losy Zosi i jej rodziny po powrocie do powojennej Polski. Jednak to nie tylko historia naszych bohaterów ale również dalsza historia naszego kraju. Autorka opisała trudną wojenną rzeczywistość z perspektywy...

Matka z córką wracają do utęsknionej Polski, jednak życie w komunistycznym kraju nie zawsze jest usłane różami. To, w jak realistyczny sposób przedstawione jest życie w PRL, jest arcydziełem. Zmagania z partią i ustrojem, zmiana sposobu myślenia wielu ludzi, trudne do podjęcia decyzje, a do tego cała proza życia codziennego. Historie tak wciągające, od których trudno się oderwać, a do tego aspekt historyczny, który tak ciężko sobie wyobrazić w dzisiejszym świecie.

Matka z córką wracają do utęsknionej Polski, jednak życie w komunistycznym kraju nie zawsze jest usłane różami. To, w jak realistyczny sposób przedstawione jest życie w PRL, jest arcydziełem. Zmagania z partią i ustrojem, zmiana sposobu myślenia wielu ludzi, trudne do podjęcia decyzje, a do tego cała proza życia codziennego. Historie tak wciągające, od których trudno się...

Towarzyszyć bohaterom sagi w ich życiowych turbulencjach, radościach i szczęściach, to jak towarzyszyć dobrym przyjaciołom, albo bliskim. Tym bardziej, że Zosię i jej rodzinę polubiłam od samego początku, dlatego z takim przejęciem i zapartym tchem śledzę losy tej jakże dzielnej kobiety, która nie ugina się pod systemem, jaki nastał tuż po wojnie. Powrót do ojczyzny, tak bardzo upragniony i wyczekany, okazał się trudniejszy i bardziej bolesny niż ktokolwiek by przypuszczał. A już kompletnie oderwane od rzeczywistości były początkowe oskarżenia, jakoby w czasie, kiedy w kraju toczyła się okrutna wojna, Zosia początkowo z córeczką, potem w towarzystwie Teofila miała spędzać wakacje w egzotycznych krajach. Cóż za niesprawiedliwość!

Ale, jak się okaże, takich i podobnych oskarżeń na rodzinę Zosi padnie znacznie więcej. Kasia dojrzewa na naszych oczach, a Zosi dojdzie mnóstwo obowiązków domowych. Ale to silna i dzielna kobieta. Przyjdzie jej się zmierzyć z wieloma nieprzeciwnościami. Los nie będzie jej oszczędzał, a system jaki zapanuje w kraju doprowadzi niemal do rozpadu rodziny. Trudny to będzie czas, wystawi ją na wiele prób, wielokrotnie podstawi nogę, czy podstawi pod mur.

Saga Barbary Rybałtowskiej wywołuje we mnie mnóstwo emocji, niezatartych w pamięci scen. Niejednokrotnie się wzruszałam, zachłystywałam spokojem i stabilizacją w życiu bliskiej mi już Zofii, by za chwilę afekty przybierały na sile i wybuchały niczym wulkan. Cieszyłam się jej sukcesami i szczęściem rodzinnym. Kibicowałam wszystkim na ich życiowych ścieżkach, kiedy dokonywali trudnych wyborów, zadręczali się sytuacją w kraju i popadałam w rozpacz, kiedy kolejni bohaterowie odchodzili, nawet jeśli przemykali gdzieś obok nas. Oprócz życia rodzinnego jest tu także znakomicie nakreślone tło społeczne i wszelkie nastroje w kraju. Plastyczność opisów potęguje w nas uświadamianie sobie ogromu zła i niesprawiedliwości, jakie ich spotyka.

Chciałabym kiedyś obejrzeć film na podstawie książki. Musi taki powstać, przecież ta historia jest gotowa na to, by ją poznało szersze grono odbiorców. Barbara Rybałtowska obok ogromu emocji, nakreśliła bardzo autentycznych bohaterów. A epicko – liryczny ton opowieści jeszcze bardziej przybliża nas do postaci i sprawia, że długo zostają nam w pamięci. Ja jestem zachwycona i Was zachęcam do tego, byście rozpoczęli tę przygodę również. Na pewno nie będziecie żałować! Szczerze polecam!

https://nietypowerecenzje.blogspot.com/2018/08/koo-graniaste-barbara-rybatowska-saga.html

Towarzyszyć bohaterom sagi w ich życiowych turbulencjach, radościach i szczęściach, to jak towarzyszyć dobrym przyjaciołom, albo bliskim. Tym bardziej, że Zosię i jej rodzinę polubiłam od samego początku, dlatego z takim przejęciem i zapartym tchem śledzę losy tej jakże dzielnej kobiety, która nie ugina się pod systemem, jaki nastał tuż po wojnie. Powrót do ojczyzny, tak...

"Kiedy jesteśmy dziećmi, kochamy rodziców bezkrytycznie, ale dopiero w wieku dojrzałym, zaczynamy ich naprawdę rozumieć" (str 108)
Trzecią część sagi poprzedza piękny wiersz poświęcony matce.
Radość z powrotu do kraju miesza się z niepewnością i obawą o przyszłość. Zderzenie z nową, komunistyczną rzeczywistością okazuje się bolesne.
"Niepewność jest najgorszą udręką" (str 56)
Ludziom żyje się coraz gorzej, puste sklepy, kartki spożywcze, hasła propagandowe bijące po oczach, niepewność na każdym kroku, nie wiadomo komu można zaufać,sfabrykowane oskarżenia, ale też ludzie dobrej woli wspierający i pomagający w nieszczęściu. I w tej atmosferze nasza bohaterka z gromadką dzieci i wiecznie nieobecnym mężem. Życie po raz kolejny daje jej popalić, lecz nie poddaje się mimo momentów zwątpienia, stawia czoło rzeczywistości. Podejmuje starania by stworzyć swoim dzieciom godne warunki, zapewnić bezpieczeństwo.Bo dzieci były jej jedynym promykiem w życiu, dla nich zrobiłaby wszystko.Bolesne przejścia zahartowały ją, nauczyły podnosić się z kolan, wierzyć w lepszą przyszłość, bo miała dla kogo żyć. Jej prorocze sny często spełniały się. Pamiętnik jej córki naświetla sprawę z drugiej strony. Wiadomo dojrzewająca nastolatka ma odmienne spojrzenie na otwierający się dopiero przed nią świat. Jedna rzecz nie podlega dyskusji jej miłość do matki, bo ma świadomość ile ta kobieta zrobiła dla niej i dla rodziny. Przedstawia też jak na siłę zmieniano oblicze światopoglądowe młodego pokolenia, poprzez szkolenia ideologiczne, prace społeczne, groźby i zastraszanie.

"Kiedy jesteśmy dziećmi, kochamy rodziców bezkrytycznie, ale dopiero w wieku dojrzałym, zaczynamy ich naprawdę rozumieć" (str 108)
Trzecią część sagi poprzedza piękny wiersz poświęcony matce.
Radość z powrotu do kraju miesza się z niepewnością i obawą o przyszłość. Zderzenie z nową, komunistyczną rzeczywistością okazuje się bolesne.
"Niepewność jest najgorszą udręką" (str...