Mieszkam od jakiegoś czasu w Szwecji i jestem przez to niejako zmuszona do czytania e-booków. Tęsknię jednak za papierowymi książkami, więc postanowiłam zapisać się do biblioteki. Ku mojemu zaskoczeniu znalazłam w niej pozycje w języku polskim. Pierwszy w moje ręce wpadł właśnie "Człowiek ostatniej szansy".
Na moją ocenę na pewno miała wpływ papierowa wersja, a także to, że kilka ostatnich książek, jakie przeczytałam to saga Camilli Lackberg. "Człowiek..." był więc bardzo miłą odmianą i przerwą od stylu pisania Szwedki (który bardzo mi się podoba, ale czasem warto znaleźć odskocznię od rzeczy ulubionych, by nadal takie pozostawały). Oceniłabym 10/10, ale bardzo nie podobała mi się historia tych samurajów czy tam roninów. Po prostu musiałam ominąć te kilka kartek. A opinia o Szwedach z książki nie pokrywa się całkiem z moim doświadczeniem z tym narodem...
Postać komisarza bardzo wiarygodna i nawet go polubiłam z tym jego piciem, przeklinaniem. Wydaje mi się jakiś taki bardzo polski, ale to też być może objawia się moja tęsknota za krajem.

Mieszkam od jakiegoś czasu w Szwecji i jestem przez to niejako zmuszona do czytania e-booków. Tęsknię jednak za papierowymi książkami, więc postanowiłam zapisać się do biblioteki. Ku mojemu zaskoczeniu znalazłam w niej pozycje w języku polskim. Pierwszy w moje ręce wpadł właśnie "Człowiek ostatniej szansy".
Na moją ocenę na pewno miała wpływ papierowa wersja, a także to,...

Szczerze polecam. Postać głównego bohatera- Ireneusza Nawrockiego- jest bardzo, przynajmniej dla mnie, fascynująca i w sumie taka normalna- nie jakiś superbohater, ale zwykły człowiek zmęczony życiem. Czyta się świetnie, lektura wciąga jeszcze bardziej z każdą stroną. Może się dla każdego stać się inspiracją do własnego dzieła, tak jak w moim przypadku.
POLECAM!

UWAGA- NIEWIELKI SPOILER!




Co do końcówki to trochę racja- jakaś taka nijaka.

Szczerze polecam. Postać głównego bohatera- Ireneusza Nawrockiego- jest bardzo, przynajmniej dla mnie, fascynująca i w sumie taka normalna- nie jakiś superbohater, ale zwykły człowiek zmęczony życiem. Czyta się świetnie, lektura wciąga jeszcze bardziej z każdą stroną. Może się dla każdego stać się inspiracją do własnego dzieła, tak jak w moim przypadku.
POLECAM!

UWAGA-...

Książki Jarosława Klejnockiego nie są sztampowymi "kryminałami". Mają w sobie coś więcej, jakąś ukrytą grę, zabawę słowem, podtekstem. Lubię komisarza Nawrockiego - jego postać kojarzy mi się z Szackim od Zygmunta Miłoszewskiego. I ta gra personaliami- tu Czubaj, Klejnocki, Krajewski. U Miłoszewskiego - Klejnocki, Nawrocki... Taka zabawa z czytelnikiem:)

Książki Jarosława Klejnockiego nie są sztampowymi "kryminałami". Mają w sobie coś więcej, jakąś ukrytą grę, zabawę słowem, podtekstem. Lubię komisarza Nawrockiego - jego postać kojarzy mi się z Szackim od Zygmunta Miłoszewskiego. I ta gra personaliami- tu Czubaj, Klejnocki, Krajewski. U Miłoszewskiego - Klejnocki, Nawrocki... Taka zabawa z czytelnikiem:)

Bardzo dobrze się czyta, choć im bliżej końca tym gorzej. Jakoś rozwiązanie zagadki rozczarowuje. Niestety trochę wcześniej czytałam Granatową krew Hagena i miałam deja vu. Powielone schematy, podobny bohater, Warszawa...
Kręciłam głową na bibliotekarzy w szytych na miarę garniturach ;) i mam ochotę policzyć ile butelek wina wypił Nawrocki.

Bardzo dobrze się czyta, choć im bliżej końca tym gorzej. Jakoś rozwiązanie zagadki rozczarowuje. Niestety trochę wcześniej czytałam Granatową krew Hagena i miałam deja vu. Powielone schematy, podobny bohater, Warszawa...
Kręciłam głową na bibliotekarzy w szytych na miarę garniturach ;) i mam ochotę policzyć ile butelek wina wypił Nawrocki.

No właśnie, im bliżej końca tym robi się beznadziejnie. A sama końcówka jakaś taka nijaka i rozczarowuje łokropnie.

No właśnie, im bliżej końca tym robi się beznadziejnie. A sama końcówka jakaś taka nijaka i rozczarowuje łokropnie.