Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytało mi się bardzo ciężko. Dużo opisów astrologicznych, które według mnie sprawiają jedynie, że czytanie się dłuży. Niektóre fragmenty naprawdę bardzo nudne. Mało się dzieje, mało dialogów. Ogólnie bardzo dziwna i nieciekawa pozycja. Dobrnęłam jakoś do końca, ale z oporami. Spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Tym bardziej, że Olga Tokarczuk to "jedna z najpoczytniejszych i najczęściej tłumaczonych polskich pisarek" jak głosi krótki opis autorki z tyłu książki. Może jednak inne tytuły pani Tokarczuk są o wiele ciekawsze... Ja się raczej o tym nie przekonam, bo tą książką zniechęciła mnie do sięgnięcia po inne jej autorstwa.

Czytało mi się bardzo ciężko. Dużo opisów astrologicznych, które według mnie sprawiają jedynie, że czytanie się dłuży. Niektóre fragmenty naprawdę bardzo nudne. Mało się dzieje, mało dialogów. Ogólnie bardzo dziwna i nieciekawa pozycja. Dobrnęłam jakoś do końca, ale z oporami. Spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Tym bardziej, że Olga Tokarczuk to "jedna z...

Mieszkam od jakiegoś czasu w Szwecji i jestem przez to niejako zmuszona do czytania e-booków. Tęsknię jednak za papierowymi książkami, więc postanowiłam zapisać się do biblioteki. Ku mojemu zaskoczeniu znalazłam w niej pozycje w języku polskim. Pierwszy w moje ręce wpadł właśnie "Człowiek ostatniej szansy".
Na moją ocenę na pewno miała wpływ papierowa wersja, a także to, że kilka ostatnich książek, jakie przeczytałam to saga Camilli Lackberg. "Człowiek..." był więc bardzo miłą odmianą i przerwą od stylu pisania Szwedki (który bardzo mi się podoba, ale czasem warto znaleźć odskocznię od rzeczy ulubionych, by nadal takie pozostawały). Oceniłabym 10/10, ale bardzo nie podobała mi się historia tych samurajów czy tam roninów. Po prostu musiałam ominąć te kilka kartek. A opinia o Szwedach z książki nie pokrywa się całkiem z moim doświadczeniem z tym narodem...
Postać komisarza bardzo wiarygodna i nawet go polubiłam z tym jego piciem, przeklinaniem. Wydaje mi się jakiś taki bardzo polski, ale to też być może objawia się moja tęsknota za krajem.

Mieszkam od jakiegoś czasu w Szwecji i jestem przez to niejako zmuszona do czytania e-booków. Tęsknię jednak za papierowymi książkami, więc postanowiłam zapisać się do biblioteki. Ku mojemu zaskoczeniu znalazłam w niej pozycje w języku polskim. Pierwszy w moje ręce wpadł właśnie "Człowiek ostatniej szansy".
Na moją ocenę na pewno miała wpływ papierowa wersja, a także to,...

Kolejna część sagi nie ustępuje miejsca poprzednim. Początkowo policjanci mają do czynienia z dwoma morderstwami. Pozornie niezwiązanymi ze sobą, ale domyślałam się, że muszą mieć jakiś wspólny mianownik. Podczas śledztwa wyszło na jaw, że powiązanych zabójstw jest więcej - razem z autorką szukałam więc seryjnego mordercy. Tym razem udało mi się zidentyfikować sprawców dosyć wcześnie i czytając kolejne strony tylko utwierdzałam się w swoim przekonaniu. Chociaż oczywiście nie byłam pewna w stu procentach i nie mogłam się doczekać, aż dojdę do końca książki, by się przekonać czy mam rację. Byłam bardzo usatysfakcjonowana, gdy moje przypuszczenia okazały się prawdziwe.

Na koniec "happy end": ślub Eriki i Patrika. Bardzo wzruszający fragment i muszę przyznać, że zakręciła mi się łezka w oku. A zdarza mi się to bardzo rzadko.

Zakończenie po raz kolejny skłania do sięgnięcia po kolejną część, w której to prawdopodobnie będziemy odkrywać tajemnice rodzinne Eriki. Może już nawet dzisiaj!

Polecam!

Kolejna część sagi nie ustępuje miejsca poprzednim. Początkowo policjanci mają do czynienia z dwoma morderstwami. Pozornie niezwiązanymi ze sobą, ale domyślałam się, że muszą mieć jakiś wspólny mianownik. Podczas śledztwa wyszło na jaw, że powiązanych zabójstw jest więcej - razem z autorką szukałam więc seryjnego mordercy. Tym razem udało mi się zidentyfikować sprawców...